Stardust

Een aardsgezinde reuk prikkelde in Nettlepaw haar neusgaten. Ze zat gehurkt en in elkaar gedoken naast een hoge den met haar oren gespitst. Door de dichtheid van de takken kwam er weinig zonlicht doorheen waardoor het hier koel aanvoelde, ondanks de brandende zon die anderzijds scheen. Haar donkere ogen sloten zich. Haar neus pikte allerlei geuren op. Ze wilde haar geur verbeteren, nauwkeuriger maken. Buiten trainingen om ging ze geregeld ergens zitten en gewoon .. ruiken. Alle geuren die ze op pikte nam ze in haarzelf op, de verschillen in geuren bestuderend. Zo had ze geleerd dat een bosmuis veel meer naar aarde rook dan een veldmuis die op zijn beurt meer naar gras rook. Op het eerste ogenblik leken die twee geuren enorm op elkaar maar nu dat Nettlepaw zo vaak de twee geuren had bestudeerd kon ze die nu uit elkaar houden. Nettlepaw opende haar ogen. Het leek erop dat er iets heel anders dan een muis op pad was vandaag. Ze stond op en keerde haar kop in zijn richting. “Hé, Ardentpaw!” Riep ze met een heldere stem. Ze zag hem niet maar kon hem wel ruiken wat betekende dat hij erg dicht in de buurt was.

Het was niet al te bijzonder om hem te vinden waar hij was. Ja, hij hield van avontuur en daar stond hij om bekend, maar dat liet hij niet in de weg komen van alle taken en verantwoordelijkheden die hij had als een apprentice. Hij moest nog steeds jagen, soms alleen en soms met zijn mentor erbij, maar het moest gebeuren. Het was dan ook niet al te bijzonder dat hij erg gefocust was op het vangen van een bosmuis. De redelijk vlakke grond was droger als normaal, maar maakte het makkelijker om zijn passen licht te houden. De weinige begroeing zorgde voor stilte, echter deden pratende katten dat niet. De bosmuis schoot weg en Ardentpaw draaide zijn hoofd in de richting van de boosdoener die zijn prooi had weggejaagd. Hij was niet boos, zeker niet, want hij had de stem herkend. Het was Nettlepaw, een van de eerste vrienden die hij als een apprentice had gemaakt. Maar, hij kon haar nog niet spotten. Kort schoot hij een blik in de richting waar de bosmuis naartoe was gevlucht, zonde van een prooi maar het was eenmaal zo, en startte zijn zoektocht naar zijn vriendin. Het was niet echt een zoektocht, want hij had snel haar geur te pakken en kon haar dus makkelijk vinden. De geur van een kat onderscheiden was makkelijker dan alle prooien en hij deed het nu dan ook bijna zonder na te denken. Hij had immers al best veel katten ontmoet wiens geuren vaag bekend of gewoon bekend waren nu. "Hey! Wat brengt jou hier?" vroeg hij op een licht vrolijke manier toen de grijze kattin eindelijk in zicht was gekomen. Misschien was ze ook wel aan het jagen, dan konden ze dat samen doen. Of, dacht hij, ze konden er een leuk uitstapje van gaan maken. Dat had hij haar immers beloofd en het had al veel te lang geduurd, veel te laat sinds haar ceremonie dat ze eindelijk een apprentice was gemaakt. En dat was misschien deels de fout van hun beiden, want toen hij de belofte had gemaakt, toen ze aan het plannen waren geweest, hadden ze niet bedacht dat ze zo druk zouden zijn met trainingen en taken. Daarbij had hij zelf ook nog een hoop andere uitstapjes en dingen meegemaakt die tijd van hem weg hadden geroofd.

Ardentpaw verscheen al vlug tussen wat struiken door en liep haar kant op. Opgetogen stak Nettlepaw haar staartje omhoog en keek ze hem met een vrolijke blik aan. Sinds ze niet meer opgesloten zat in het kamp was haar hele humeur stukken vooruit gegaan. "Ik ben mijn geurdetectie aan het verbeteren," Begon ze en ze zonk weer door haar poten om een demonstratie te geven. "Ik probeer elke geur zo goed mogelijk te analyseren zodat ik ze beter uit elkaar kan houden." Ze bleef voor een paar tellen zo zitten, blik vol opperste concentratie, voordat ze weer opstond met een glimlach. "Maar wat doe jij hier?" Wilde ze weten.

_{Nettlepaw onderdrukte haar glimlach en gaf hem een speelse duw tegen zijn schouder. "Die iemand dat ben jij zelf. Je bent zo luidruchtig dat alle prooi gauw verdwijnt als jij het bos in stapt," Kaatste ze terug. Ze vond het fijn dat ze op zulke goede voet met hem stond. Ardentpaw had haar meer dan eens geholpen en sinds ze hem had leren kennen, écht leren kennen, was haar overige kittentijd aangenaam geweest. '"Misschien kunnen we samen gaan jagen? Tenzij jij een beter idee hebt?"' "Eigenlijk Ardentpaw.. Ik denk dat ik inderdaad een beter idee heb. Wist je nog dat je mij beloofde om ooit samen naar de fourtrees te gaan? Het is lang geleden dat weet ik, maar waarom doen we dat niet gewoon nu?" Haar donkere ogen lichtte op toen ze dat zei. "Ik ben het territorium nog niet uit geweest zoals de rest maar ik wil het samen met jou wel proberen." Voegde ze er vrolijk aan toe.}

_{Nettlepaw haar buik vulde zich op dat ogenblik met vlinders. Ze vond het best spannend om het territorium uit te gaan. Fourtrees hoorde bij de clan gebieden op een speciale manier dus ze was er zeker van dat ze geen regels overtrad. Maar toch.. rogue's en bloodclanners leefde er daar buiten. Ze hoopte niet dat ze hen tegen zou komen. "Oké. Ga maar voor Ardentpaw, ik volg jou wel." Stelde ze voor.}

<sub>Onder leiding van Ardentpaw begaven de twee apprentices zich op weg naar de fourtrees en was Nettlepaw getuigen van het veranderen van de omgeving. De lange, rechte rijen van de pinetrees veranderde plots in de wildere variant die Nettlepaw kende van de rest van het woud. Deze bomen groeide vrij en wild, onaangeroerd door twolegs. Deze bomen roken anders en Nettlepaw wist dat ze nu buiten de grens was getreden. Ze keek reikhalzend om zich heen, zoekende naar iets of iemand.. iets wat ánders was. Maar voorlopig zagen de bomen er nog altijd even normaal uit als altijd.

Nettlepaw keek haar ogen uit. Ze hield haar bek open omdat de nieuwe geuren overweldigend te noemen waren voor haar ongetrainde neus. Haar donkere ogen scande de bovenkant van de boomtoppen toen ze wat vogels over zag vliegen, haar oren draaide opzij wanneer er ergens een takje brak. Ze keek toen weer naar Ardentpaw, die een eindje voor haar liep, en herinnerde zich dat hij hier al eens eerder was geweest. Ze vertrouwde op zijn kritische vermogen. Hij had haar immers geholpen al die tijd geleden.

Plots begonnen de bomen uit elkaar te lopen. Het was in werkelijkheid niet zo plots maar Nettlepaw merkte het pas laat op. Ze spitste haar oren en versnelde haar pas. "Ik presenteer je Fourtrees!" Miauwde Ardentpaw dus ook. Nettlepaw holde naar voren en keek naar beneden. Haar ogen werden groot toen ze het uitzicht in haar opnam. "Wauw.. wat zijn ze groot.." Murmelde ze, doelend op de vier gigantische eiken. "Ik wil ze van dichtbij zien!" Enthousiast rende ze de heuvel af maar in haar enthosiasme schatte ze in hoe stijl die was en struikelde ze. Ze maakte een koprol en tuimelde de heuvel af voordat ze met een zachte plof neer kwam.  "Oef.." Gromde ze terwijl ze in een zittende houding omhoog kwam. Haar hele lijf deed zeer.</sub>

Nettlepaw's nieuwsgierigheid naar alle dingen die ze tegen kwamen was aanstekelijk, maar toch hield hij zijn pas snel. Hij had geen twijfel dat ze héél graag naar de plek met de grote eiken wilde en dus wilde hij haar daar ook niet van weerhouden om bij iedere nieuwe geur en ieder nieuw geluid te stoppen om op onderzoek uit te gaan. Toen hij haar dan ook eidelijk te plek kon presenteren, een belofte die hij al manen geleden had gemaakt, werden haar ogen groot. Ardentpaw durfde te wedden dat hij er precies zo had uitgezien toen hij de vier enorme eiken voor het eerst had gezien. Ze riep enthousiast aan dat ze de bomen van dichtbij wilde zien en stormde de heuvel af. Dat was een foute keuze, want ze struikelde en tuimelde zo naar beneden. Het deed hem een beetje denken aan de eerste keer dat hij Pepperpaw, een ShadowClan apprentice, hier had ontmoet. Zij had toen zonder na te denken de heuvel afgerend achter een stuk prooi aan dat ze ook over haar poten was gestruikeld. Hij hoopte maar dat dit bezoek beter zou gaan dan die, want toen waren er vallende takken met katten erop geweest. Ondertussen was hij al op de grijze kattin afgerend, die nu op de grond van fourtrees zat. "Nettlepaw, gaat het?" vroeg hij haar, bezorgd voor het welzijn van zijn vriendin.

Phew. Alles ging goed met Nettlepaw en dat was een hele opluchting, want het was niet zo'n mooie duik van de heuvel af geweest. Stel je voor, de keer dat hij haar eindelijk Fourtrees liet zien en ze dan gewond raakte. Dat zou zeker niet leuk zijn geweest. Maar nu konden ze verden met hun avontuur. Wel, Nettlepaw's avontuur dan, want zelf was hij onderhand al zo vaak hier geweest dat hij er met zijn ogen dicht kon rondlopen. Toch, hij kon zich nog goed herinneren hoe hij hier voor de eerste keer had gestaan. Net als de grijze kattin had hij toen de vier machtige eiken bewonderd en voor admiratie gestaard naar de rots waarvan de leiders de clans tijdens een gathering van af toe spraken. Maar toen maakte ze ineens een interessante opmerking. Dat StarClan echt naar je zou luisteren als je in een van de grote eiken van Fourtrees zou zitten, helemaal in het topje. Dat deed hem denken aan een tijdje terug, toen hij en een ShadowClan apprentice dachten een geest te hebben gevonden in in het oude SkyClan territorium. Dat was een spannend avontuur geweest, naja, tot ze erachter waren gekomen dat het een boomstronk was geweest in de vorm van een kat. Gelukkig hadden ze er om kunnen lachen. Maar, wat bedoelde Nettlepaw hier nou mee? Wilde ze met StarClan praten en zou ze daarvoor helemaal in een van de eiken willen klimmen? Maar klimmen was gevaarlijk als je niet wist hoe en dan was het nog steeds niet zonder gevaren. Dat had hij eerste hands ervaren met Silverpaw. "Nettlepaw...Je wilt toch niet in een van de eiken gaan klimmen. Dat is gevaarlijk hoor." Hij wist niet of Swallowflight haar iets van klimmen had geleerd, maar het was alsnog een grote kans.