I crash, u crash (open)

langzaam liep hij door het wat donkerdere gedeelte van het territory.. Hoewel het midden op de dag was leek het hier avond door de laaghangende takken die bijna al het licht tegenhielden.  Maar de warrior voelde zich op gemak,  het was koel hier,  en jagen ging nog beter wanneer één van de zintuigen van de meeste prooien zeer verzwakt was. Zijn rode haren gleden tegen het vochtige gras en zijn ogen gloeiden in het donker. Hij sprong...  En werd terug geduwd door een onzichtbare barrière.  Van alle kanten om hem heen klonk gelach,  en in de verte zag hij een gedaante opdoemen.  Snel krabbelde hij overeind en wilde naar de gedaante: een kat,  klein van stuk,  toerennen.  Maar de barrière gaf niet mee,  en hij kon alleen toekijken hij de kat in de verte een beetje rondliep, en plotseling in elkaar zakte.  Het verschrikkelijke gelach werd steeds luider.

Amberhunt schrok wakker,  hij lag alleen in zijn nest, wat hem een onbehagelijk gevoel gaf.  Wat was dat nou weer geweest?  Het was een droom die hem bij zou blijven,  dat voelde de kater.  Peinzend stond hij op en liep hetw Warriors den uit. Zelf had amber niet door hoe geschrokken en vreemd hij eruitzag;  zijn gezicht stond strak,  hij liep vreemd en hij ontweek alle blikken.

Doordat hij zo in gedachten verzonken was keek Amber niet echt om zich heen. Plotseling botste er iemand hard tegen hem aan, Waardoor hij bijna omviel. Met een nijdige blik in zijn ogen krabbelde hij overeind en keek wie het nodig had gevonden om letterlijk deze kant op te spríngen. "Hey! Wat..." Toen besefte Amber wie het was: De enige echte Tallstar, de wijste der leiders. Zijn boosheid verdween niet helemaal, mede doordat hij nog steeds ontzet was door de bizarre droom, maar hij kon natuurlijk niet heel pissig tegen zijn leider gaan doen. En dus zuchtte hij diep en keek de Tabby aan "Wat... was dat?" Vroeg hij, er zeker van makend dat de ander een beetje oké was.

Oke,  ja...  Het regende. Nou,  het was in ieder geval geen leugen.  "ja...  Dat doet het zeker... " miauwde hij,  nog steeds een beetje verward. Hij keek de,  excentrieks leider onderzoekend aan en glimlachte een beetje. "blijf je hier?  Of ben je er klaar voor om weer naar buiten te gaan?  Want ehh,  ik ga de regen trotseren " legde Amberhunt uit op een vriendelijke toon. Tallstar was aardig, en hij hoopte dat hij een gied gesprek met hem zou kunnen hebben. Maar als de leider even binnen wilde blijven, was dat natuurlijk zijn eigen keuze.

Wat een wijze woorden, Tall. Maar ja, waar ging hij eigenlijk heen?Waarschijnlijk zou de rode kater gewoon zijn go-to bezigheid gaan uitvoeren: Jagen. Dan kon hij zijn gedachten op een rijtje zetten en tegelijkertijd iets voor de clan doen. "Ik ga even jagen, als je wilt mag je natuurlijk mee.... als je wilt" Hij kon zich gewoonweg geen houding geven in bijzijn van de leider. En daarbij: normaal jaagde hij alleen en het was vreemd voor hem om iemand uit te nodigen. Maarja, of Tallstar nou wel of niet ging: Amberhunt stapte alvast het den uit. Hij merkte meteen dat de regen wel meeviel, ja het was koud maar Tallstar had het laten lijken alsof het stormde.

Hij grinnikte een klein beetje toen hij Tall's excuus hoorde. Niet dat het erg was: Amber wist wel dat de kater dingen wel vaker dramatiseerde, en dat was helemaal oké. Ze liepen samen het kamp uit en hij begon zich meer op zijn gemak te voelen rond de ander. Die was gewoon zoals andere katten... Maar dan met negen extra kansen als alles fout ging. De kleine warrior snoof de regenachtige geuren van het woud op, het was een fijne en rustgevende geur, en begon in de richting te lopen vanwaaruit hij de duidelijkste prooigeuren had geroken. Bijna vroeg hij "Hoe bevalt het leiderschap?" Maar besefte toen dat Tall die vraag waarschijnlijk al tachtig keer had moeten beantwoorde in alleen maar de afgelopen moon. "Hoe gaat het er mee? een normale vraag voor een kat die net zoals anderen was..

Hij had de reizende twijfel in de leider wel gemerkt, en wist dat die tenminste voor een deel realistisch was. Maar Amber had zijn tweede kans gekregen, en dat maakte het extreem moeilijk om niet hetzelfde met Tall te doen. Over Tall gesproken: het ging naar omstandigheden goed. Die had hij wel vaker gehoord. Het was meestal een onderbewuste schreeuw dat het juist niet goed ging. En het hielp niet dat Amberhunt nogal goed was in het opmerken van verstopte emoties en gedachten. Voor hem leek het er op dat Tallstar flink aan het twijfelen was. Waarover kon hij niet voelen, maar hij had zo zijn vermoedens. Maar voordat de rode kater hier ook maar iets over kon zeggen had hij de vraag al teruggekaatst gekregen. "Beter" zei hij eerlijk. Misschien was het een beetje een pessimistisch antwoord, maar Amberhunt had nou eenmaal zo'n beleving. Maar hij wilde ook niet te erg een pretentieuze zak zijn, en dus voegde hij er aan toe: "Het gaat prima eigenlijk, met de gebruikelijke mindere dagen natuurlijk" Niks dan de waarheid. Ze bleven even doorlopen, maar Amberhunt kon het niet hebben om het gesprek bij hem te laten blijven. "Wil je het over die omstandigheden hebben? Want ik zal je uithoren en dan zal ik je eerlijk vertellen hoe ik er over denk. Maar dan wil ik dat het uit jouw mond komt" Hij was bereid om alles wat hij van anderen had gehoord in twijfel te trekken voor Tall's kant van het verhaal. Maar dan zou hij ook precies vertellen wat hij daarvan dacht.

Hij voelde ongemak en een vleugje irritatie van de afstralen, even overwoog Amberhunt om zijn geluk te testen maar zag er toch maar weer van af. De kans dat hij nog veel uit Tallstar zou krijgen op dit gebied was niet heel groot , en dus liet hij het maar los. "Natuurlijk, laat ook maar" Bracht hij op rustige toon uit. Wat moest hij nu zeggen? Amber wilde niet nieuwsgierig of slijmend overkomen. Daarom besloot hij even een pauze te nemen en in stilte door te lopen, een diep bedenkelijke blik veinzend.

De ander leek toch wel spijt te hebben van de manier waarop hij Amberhunt zo afgekapt had. De uitleg die hij gaf leek wel logisch, het was redelijk vergelijkbaar met de manier waarop Amber met zijn persoonlijke problemen omging. En dus knikte de kater die buiten zijn gezicht nog voor een apprentice door zou kunnen gaan en glimlachte terug. "Maar oké, we zijn hier niet om te kletsen, we zijn hier om te jagen." Miauwde hij plotseling resoluut. Amber had het idee dat Tall liever iets nuttigs wilde gaan doen. En dus ademde hij de heerlijke bosgeur diep in en trok met zijn staart. "Die kant op" Zei hij bijna commanderend, Tallstar's rang compleet negerend, en ging hem voor in de richting die hij had aangewezen..

Gelukkig scheen hij niet té ver te zijn gegaan in zijn enthousiasme om de leiding te nemen, want Tallstar volgde hem gedwee. De twee katten lieten het moerasland links liggen en gingen richting het meer bosrijke gedeelte van het territorium. "We kunnen beter tussen de dennen jagen nu het nog kan... Leafba-" Mompelde Amber tegen zichzelf, voordat hij zichzelf doorhad en een beetje verlegen zijn mond hield. Gelukkig was er al gauw afleiding: Hij had namelijk een spoor opgepikt. Vogels, het was moeilijk om te zeggen wat voor, vanwege de grote afstand, maar het waren er zeker meerdere. "Ik heb iets" Miauwde hij hardop en veranderde lichtelijk van koers.