{Closed} My Achy Breaky Heart

_{Haar hart klopte in haar keel terwijl ze haar voetjes neerzette op Tallpines. De zon stond nog maar net aan de horizon en dauw kleefde aan de dennennaalden waar ze overheen stapte. Rabbitpaw was het kamp uit geglipt en gaan wandelen omdat de apprentice den haar te benauwd werd. Het plan was om weer naar binnen te glippen voordat de patrouilles eruit gingen, maar ze was wat te ver afgedwaald. Coldstreak zou wel teleurgesteld zijn. Maar voor nu maakte het haar niet zo heel erg veel uit. Met een lichte zucht ging ze zitten en krulde ze haar staart om zich heen. Ze voelde zich eenzaam en moe. Misschien was een kittypet leven wel wat voor haar?

Dan was ze Thunderclan ook niet meer tot last.

{Graag eerst toestemming vragen voor binnenvallen}}

Lethal sjokte met langzame sloffende pootstappen langs de schuttingen van enkele twoleg huizen heen. De verbrande she-cat had de laatste tijden maar moeite om zich in het kamp te bevinden sinds haar peetdochter; Bristle, vertrokken was. Hoe graag ze had gewild dat de rode she-cat de kat zou zijn die uit eindelijk in haar pootstappen zou treden, leek het nogmaals uit te komen op een mislukte zaak. Hoewel Lethal, de ex Windclanner, een doorgedraaide trut was gaf ze wel werkelijk om haar kinderen. Ze wou niks liever's dan het beste in de wereld voor hen maar telkens verbande ze haar uit hun leven. Ze was geen heilige en dat wisten haar kinderen dondergoed maar zagen ze dan echt niet onder die bloeddorstige masker nou geen liefhebbende moeder? Niet dat ze om andere jonge katten gaf. Nee enkel de hare. Haar familie. Haar trots. De rest die in de weg stond kon zich maar beter verschuilen want als er maar iets of iemand haar plannen blokkeerde of in de weg stond voor het geluk van haar kinderen.. oh dan mocht je bidden dat Starclan je een snelle dood gunde.. want zij niet. Haar wraak kwam, binnenkort. Misschien dan wel langzaam maar wel zeker. Ze moest ergens beginnen en wie had gedacht dat dat het vandaag bij Thunderclan gebeuren zal. Ze had een korte mening over Thunderclanners, ze waren een clan die bestond uit kittypets, iets wat van de kaart afgeveegd mocht worden in haar ogen. Met welke clan niet? Riverclan was haar vijand. Windclan was dat drie keer dubbel en Shadowclan was de laatste tijd een indoor speeltuin geworden. De vier clans leken wel in een put gevallen te zijn sinds zij zich aangesloten had bij Bloodclan. Misschien was dat wel gunstig. Immers waren haar dromen altijd geweest om op een dag de vier clans te leiden en nu de clans zwak leken kon ze dit wel gebruiken als eerste stap naar macht. Eerst eens zien wat voorn sappige informatie ze vandaag kon uitpersen uit z'n half bloedige kittypet die zich een Thunderclan kat durfde te noemen. Lethal sloeg van de twoleg huizen af en liep het bos in die tegen de kleine twoleg dorp aan grensde. Daar aangekomen ving ze al snel een verse geur op waarop haar kleine beetje vacht die ze nog had begon te tintelen. In de verte was een bruine she-cat te spoten. Een jong pluizig she-catje, die ze echt uiterlijk maar max 10 moons schatte. Misschien dat haar dikke bruine vacht haar wat ouder liet denken dat ze werkelijk was, agh wat maakte het uit. Dit kleine ziele beestje was nog een apprentice, iets wat ze maar al te gemakkelijk aankon. De verminkte massieve ragdoll liep zonder aarzel op de ander af met een valse grijns op de lippen geplakt. "Zo zo zo, wat hebben we hier? Een bolletje depressieve wol? Agh arme kind, waarom ben je zo verdrietig?" Sprak Lethal terwijl ze 'troostend' tegen de ander aan kwam zitten, de apprentice stevig vasthoudend door haar dikke staart om haar heen te slaan. Deze ging dus mooi nergens heen voor ze nieuwe informatie gewonnen had om Cobra's vertrouwen te winnen.. Als ze ooit de clans aan wou vallen dan had ze wel hulp nodig en welke hulp was er nou beter dan die van een leader die een stel gekke moordlustige katten leidde?

Ze was altijd zo nerveus geweest, altijd zo op haar hoede. Dit keer was de eerste keer dat ze eens niet oplette, te diep in haar gedachten verzonken lag om het naderende gevaar op te merken. Rabbitpaw had helemaal niks door tot het te laat was en ze een stem hoorde. Ze scheurde haar blik los van de met dennennaalden bezaaide aarde rond haar voetjes en draaidr zich met een ruk om naar de grote, verminkte kattin die bij haar stond. De kattin stonk naar monsters en naar tweebeenplaats. Een kattin met hondentanden aan haar nek. Oh nee. Rabbit voelde zichzelf koud worden en spartelde wat tegen, maar zat ferm tegen de kattin aangedrukt door haar staart. Met grote angstogen keek de jonge apprentice omhoog. "I-ik.. i-ik.." stotterde Rabbit, haar stem zacht en incoherent. Ze begon spontaan te beven. Een dappere warrior was ze niet, nooit geweest.

Het was toch altijd zo schattig om mee te maken hoe kleine apprentice tegen spartelde wanneer je hen vastgreep. Zo leuk dat ze dachten dat hun gewurmd er zou voor zorgen dat ze konden ontsnappen. Nee, Lethal had haar lekker stevig en knus vast zodat ze zeker wist dat mevrouw pluisje niet kon wegrennen. Toen ze ook nog eens begon te stamelen moest de verminkte ragdoll lachen. "Agh poesje, niet zo bang. Ik doe je niks hoor, ik kom je enkel troosten!" Sprak de ex Windclanner met een vieze grijns op de lippen voor de zielige kind een lik over de wang gaf. "Zullen we eerst eens elkaars naam vertellen hm? Goed plan niet? Ik ben Lethal, weet je wat dat betekend? Het heeft een speciale betekenis.." Mauwde de massieve she-cat toen voor ze eventjes met haar licht weggebrande oor trok en de Thunderclan apprentice eventjes de tijd gaf om te spreken. "Wat is jouw naam pluisje? Ik neem aan dat je niet bolletjepaw heet."

Rabbitpaw's hart klopte diep in haar keel terwijl ze zich los probeerde te wurmen, maar ze kon niet wegkomen. Deze kattin was domweg te groot en te sterk. Rabbit maakte geen schijn van kans. De jonge apprentice trilde over haar hele lichaam en haar chocolade bruine vacht stond alle kanten uit terwijl ze de kattin aan probeerde te kijken maar haar ogen toch maar weer neersloeg. Ze wist dondersgoed wat Lethal betekende en het maakte haar helemaal koud. Ging ze hier uberhaupt nog levend wegkomen? Rabbitpaw betwijfelde het. "R-R..Rabbitpaw...." Misschien, als ze niet gemeen deed... heel misschien kwam ze hier dan nog weg?

Er kwam geen reactie toen Lethal aan de apprentice vroeg als ze wist wat haar naam betekende, wat er echter nog net wel uit gestameld werd was haar eigen naam. Rabbitpaw. Het liet haar denken aan de witte Windclan apprentice die ze nog recent onder een paard gejaagd had, niet dat zij Rabbitpaw had geheten maar de Elite member had haar wel het koosnaampje konijnje gegeven. "Wat een schattige naam zeg. Weet je ook waarom je de voorvoegsel Rabbit gekregen heb?" Vroeg ze waarna ze meteen haar poot op de snoet drukte van de bruine Thunderclanner zodat ze geen antwoord kon geven. "Nee wacht! Laat het me raden.. Is het vanwege je lafheid? Je zielige uitstraling? Of omdat iedereen gewoon niet wachten kan om je op te peuzelen!" Bij haar laatste woord hapte ze zo vlug uit naar diens oren. Hopend om ze deels te verscheuren zodat ze net zo slap gingen hangen als konijnen oortjes.

Rabbitpaw slikte wat nerveus, al voelde haar mond gortdroog. Het zachte gefluit van de vogels hoorde ze niet meer, de hele rust van het thunderclan gebied was spontaan verdwenen. Waar ze zich totaal veilig gevoeld had, straalde ze nu doodsangsten uit. "I-ik h-h-heb..." begon de jonge apprentice te stamelen, klaar om een eerlijk antwoord te geven al staken de woorden van de Bloodclan kattin ontzettend. Ze spartelde niet eens meer tegen, haar pootjes leken wel van water gemaakt, onvast en onwillig. Een luide gil ontsnapte haar toen ze kaken van de kattin haar oren vastgrepen en deze verscheurden. Haar gegil ging al snel over naar kreten voor hulp nu ze haar stem weer gevonden had en ze probeerde zich wanhopig los te wurmen van de greep van de kattin met hernieuwde kracht. Er moest toch iemand in de buurt zijn die haar kon helpen?

Het lukte haar om in een keer beide oren van de apprentice tussen haar tanden te krijgen en deze deels te verscheuren. Het had pijnlijker geweest als ze er vol vanaf gescheurd had maar dat was niet waar ze voorging. Lieve bruine Rabbitpaw zal nu haar naam te danken krijgen door haar lieve hang oortjes en bolletjes staart.. Lethal likte de smaak van bloed van haar snuit af en hield uit naar de apprentice met haar poot richting haar bek. "Hou je zielige konijn snuit dicht." Sprak ze al grauwend. "We hebben geen zin in visite.. toch? Zowel, dan zorg ik ervoor dat je mag toekijken hoe ik je vriendjes de keel doorbijt." Sprak ze waarna ze de ander pijnlijk vastgreep met haar klauwen en tegen de grond duwde. Lethal stapte naar voren en ging half over de Thunderclanner heen staan. "Ik weet iets.." Sprak ze dicht bij de kop van de bruine she-cat terwijl ze haar tanden liet blinken op de opkomende zon. "Jij geeft me wat nieuwe bruikbare informatie over Thunderclan.. en daarvoor terug beloof ik je levend terug te laten keren naar je kittypet familie." De massieve verminkte she-cat boorde haar verschillend gekleurde ogen in die van de apprentice. "Sounds like a good deal, huh?"

Bloed druppelde langzaam langs haar hoofdje heen en maakte het zicht moeilijk. Het stak in haar ogen en smaakte metaalachtig in haar mond. Voor een moment dacht Rabbitpaw dat ze zou flauwvallen. Misschien was dat ook wel beter, dan hoefde ze elk pijnlijk moment niet mee te maken. Maar haar lichaam leek vastbesloten om haar elk moment mee te laten maken, om haar hierbij te houden. Pijnlijke steken gingen als een witheet vuur door haar lichaam heen, maar ze klapte haar kaken op elkaar toen de kattin haar dreigement landde. Een zacht gepiep ontsnapte uit haar bek toen ze tegen de grond geduwd werd en ze begon nog erger te beven, kort spartelend tegen de greep. Toch bleef Rabbitpaw uiteindelijk slap liggen, sidderend. "I-in..f-forma..matie?" stamelde de apprentice, van die de tranen ondertussen over haar wangen biggelden.

Ze genoot van het uitzicht.. De bloedende oortjes. De bevende lichaam van angst.. Het plaatje was bijna perfect voor de massieve Elite member, enkel.. het enige minpuntje was dat deze oen niet meteen antwoord gaf op haar bevel. Was ze soms doof? De verminkte ex Windclanner gromde pissig. "Spreek ik soms een andere taal?" Vroeg ze aan Rabbitpaw met een grauw. "INFORMATIE!" Lethal keek de bruine pluizen bol vol dreigement aan terwijl ze haar klauwen in de apprentice haar buik probeerde te drukken. Als ze het niet normaal zeggen kon.. dan maar lijden. "NU!" Als poesje slim was dan zou ze nu alle belangrijke informatie doorgeven die ze wist- tenzij ze straks graag als konijntje wou rondhuppelen in Starclan.

Rabbitpaw huilde van pijn en angst toen de kattin begon te grommen en in haar gezicht begon te schreeuwen. De jonge apprentice kwam nu al helemaal niet meer uit haar woorden, had geen idee waar Lethal naar zocht. Huilend begon ze met haar hoofd te schudden. "Ik w-weet n-niks!" Het was niet eens gelogen, haar hoofd was naar een volledige blanco geschoten op het moment. Als de poes nog een concrete vraag had, dan waren ze misschien nog ergens gekomen, want Rabbitpaw had alles geroepen om hier weg te komen, maar haar hoofd had nu een totale blackout. "Ik weet het niet!" herhaalde ze nog een keer, met een jammerende, gierende uithaal van paniek in haar stemtoon.

De zon begon net omhoog te kruipen toen Nettlepaw ontwaakte uit haar droom door een al te bekend gevoel. Ik moet plassen. Ze geeuwde en keek om zich heen. Iedereen lag nog te slapen. Voorzichtig rolde ze om en kroop ze overeind. Als ze zich snel kon ontdoen van haar volle blaas dan kon ze nog net even een uurtje extra slapen voordat Swallowflight haar op zou halen. Haastig verliet ze de den en liep ze naar de zandkuil achter het kamp die verscholen lag tussen twee muren. Na dat ze haar zaakje had gedaan keerde ze weer terug naar de den, om te blijven staan toen ze merkte dat het nest van Rabbitpaw leeg was. Ze trok met haar oren. Nettlepaw wilde weer terug naar bed gaan maar kon niet het gevoel onderdrukken dat ze zich afvroeg wat haar zusje in hemelsnaam aan het doen was zo vroeg. Zou ze met haar mentor mee zijn? Nettlepaw voelde een ongemakkelijk gevoel in haar onderbuik toen ze daar aan dacht. Wat kan het mij nou schelen wat dat stomme kreng doet! Dacht ze gefrustreerd al besefte ze zelf dat het haar wel degelijk wat kon schelen. Misschien kon ze héél even gluren wat ze aan het doen was en daarna weer weg gaan. Rabbitpaw hoefde niet te weten dat haar grijze zusje haar in de gaten hield. Ze hoefde niet te weten dat Nettlepaw van tijd tot tijd stiekem kwam kijken of alles nog goed was met haar bruine zusje.

Nettlepaw verliet het kamp en wist Rabbitpaw haar geur op te sporen. Ze had nog maar net een les van Swallowflight gehad over geuren onderscheiden en wist niet meteen het goede spoor te volgen. Onderweg raakte ze hem ook een paar keer kwijt maar ze vond hem weer. Ze spitste haar oren toen ze dacht een kreet te horen in de verte. Verstijfd luisterde ze met haar oren gespitst. Hoorde ze dat nou goed? Met een onrustig gevoel in haar onderbuik draafde Nettlepwa in de richting waarvan ze dacht dat het geluid vandaan kwam. De grond onder haar poten was inmiddels veranderd in de harde, met naalden bedekte ondergrond van de tallpines. Het rook hier naar aarde, de verse geur van de dennenbomen en bloed. Bloed? Ze rook het nu. Het was sterk en onmiskenbaar. Nettlepaw begon te hollen. Ze hoorde het nu. Iemand was aan het huilen. Iemand schreeuwde bevelen. Iemand gilde! "Ik weet het niet!"

Nettlepaw sprong tevoorschijn door de struiken met staartje recht omhoog gestoken en alle haren op haar lijf recht omhoog van schrik, en van woede. Haar adem werd benomen toen ze Rabbitpaw onder de klauwen van een gigantisch monster zag liggen met een vreselijke verbrandde huid. Nettlepaw liet een kreet van afschuw horen en had achteruit gedeinsd, als ze niet had gezien hoe erg Rabbitpaw er aan toe was. Haar oren waren gedeeltelijk afgescheurd en haar bruine hoofdje was nat van het bloed. De donkere ogen van Nettlepaw werden groot en begonnen te vlammen. "Ga van haar af!!!!" Gilde Nettlepaw met overslaande stem.

Ze wist niks? Laat me niet lachen. Kleine rot kind vond een beetje informatie geheim houden belangrijker dan haar eigen verdomde leven en dat zou haar stomste fout zijn in het leven. Haar klauwen duwde zich dieper in de huid van het kleine bruine pluisje terwijl ze haar verbrande bek dichter naar die van de apprentice bracht. "Ik vraag het je nogmaals lief, kleine etter." Sprak ze tussen haar tanden door. "Geef me iets wat ik gebruiken kan of je zult een enkeltje naar Starclan krijgen van me." Lethal duwde haar kille blik diep in die van de jonge she-cat voor ze haar kop weer wat meer naar achter bracht. "Details konijn. Wie is de leader op het moment? of is die oude tak Silverstar nog steeds aan de macht? Geef me wat bruikbaars en ik zal je sparen pluis." De verbrande Elite member zwiepte met haar staart. Duidelijk dat haar geduld begon op te raken en dat was ook nog niet eens alles. Dit kind was al aan het brullen en toen kwam er nog eventjes eentje erbij die begon te krijsen. De grote verbrande ex Windclanner hief haar kop en keek met een bebloede snuit de kant op van het nieuwe gezelschap. "Hallo daar," Mauwde ze kalm terug naar de grijze she-catje. Zonder pardon sloot ze haar kaken om de keel van de bruine Thunderclan apprentice en beet haar luchtpijp door. Zo, opgeruimd staat netjes. "en nu ben jij aan de beurt."

_{Ze had nog nooit van haar leven zoveel pijn gevoeld. Bloed gutste uit de wonden die de grote, eng verbrandde kattin haar had aangebracht, haar energie wegnemend met elke druppel die weglekte. Haar hart hielp op dit vlak ook niet mee. Met elke bons dwong het nieuw bloed door haar aderen, wat zijn weg naar buiten kon vinden. En haar hart bonsde op dit moment als een kerkklok, doodsbang dat ze was. Rabbitpaw's ademhaling was gejaagd en haar ogen zo rond dat ze wit omrandt waren. Er bleven maar vragen komen, vragen waar haar brein met kortsluiting helemaal niks mee kon. "Alsjeblieft.." miauwde ze zachtjes, haar stem trillend, bevend. Haar oren suisten, ze kon nauwelijks nog wat horen. Haar blik werd enkel getrokken door het verschrikkelijk verbrandde gezicht voor haar. Ze kneep haar ogen dicht, hopende het niet meer te zien, hopende dat de pijn op zou houden.

Tot ze een woedende, overslaande gil hoorde. Een bekende stem. Haar stem. Nettlepaw's stem. Rabbitpaw's gouden ogen vlogen weer open, haar adem stokte in haar keel. Nettle.. Nettle.. Ze was hier, Nettlepaw zou haar redden. Haar zusje haatte haar toch niet. Haar zusje was hier voor haar! Het zou nu allemaal goed komen! Rabbitpaw strekte haar poot, ondanks dat ze tegen de grond gedrukt lag, uit naar haar zusje. Het was alsof ze haar bijna niet kon aanraken. Nettlepaw was zo dichtbij.. Het was net alsof ze net een muizenlengte verder moest kruipen. "Net..nettle..paw.." prevelde Rabbitpaw, haar ogen open sperrend naar haar zusje. Ze zou haar uit haar nachtmerrie bevrijden, ze zouden weer zusjes kunnen zijn, dit allemaal achter hen kunnen laten. Rabbitpaw's ogen ontmoetten die van Nettle

Toen tanden haar luchtpijp doorkliefden en het leven uit haar scheurden.

Bubbeltjes pruttelden uit haar bek terwijl ze nog langzaam naar adem hapte. Rabbitpaw's ogen werden glazig terwijl het laatste leven uit haar wegliep. Haar lippen vormden nog één keer de naam van de kat aan wie ze nooit haar excuses had kunnen aanbieden voordat ze haar laatste adem uitblies.}

Nettlepaw

_{But now your world has come crashing down
There's no one left to pick you up off the ground

Haar ijzingwekkende schreeuw deed de verbrande kat opkijken en toen Nettlepaw haar ogen ontmoette trof een verschrikkelijke vrees haar. Wat voor vreselijk monster was ze tegen het lijf gelopen? “R-rabbitpaw..” Stamelde Nettlepaw terwijl ze een benauwde blik op haar zusje wierp. Ze zag er vreselijk uit.. “Net.. nettle..paw..” Prevelde Rabbitpaw. Nettlepaw haar adem stokte en in dat oogopslag was ze al haar woede, afgunst, jaloezie en pijn vergeten en wilde ze alleen maar haar zusje redden. Haar vasthouden en zeggen dat ze spijt had. Zo veel spijt. Nettlepaw haar donkere ogen vonkte toen ze weer op keek naar de she-cat. “Ga van haar-” Een misselijkmakende knak, Rabbitpaw haar ogen die zich ver open sperde, haar keel die een afschuwelijk geluid produceerde en alle haren op Nettlepaw haar lichaam omhoog deden reizen. Dat geluid zou ze nooit en te nimmer meer vergeten kunnen.

Nettlepaw haar mond viel open in iets wat misschien een geluidloze schreeuw had kunnen zijn. Aan de grond genageld staarde ze in de ogen van Rabbitpaw die haar met zo’n hartverscheurende smeking aankeken dat ze een paar passen naar voren zette, alvorens ze stopte en een bange blik naar de she-cat schoot, en toch besloot haar afstand te houden. “Rabbitpaw..” Ze stak haar pootje nog eenmalig hulpeloos naar voren in een vreugdeloze poging haar zusje naar veiligheid te trekken, maar het was te laat. Rabbitpaw haar ogen werden mistig en de naam die op haar lippen lag zouden nooit kunnen uitspreken.

Nettlepaw maakte een zacht geschokt geluidje en zette een paar passen achteruit terwijl al haar kracht plotseling in water veranderde en haar poten haar eigen gewicht nauwelijks meer konden dragen. Ze zakte in elkaar tot een zittende houding en slikte. “Ga van haar af..” FLuisterde ze tenslotte toch al, haar stem verstoten van enige kracht. Ze keek smekend omhoog naar de she-cat maar kon het niet aan om haar lang aan te kijken. Haar gezicht was afschuwelijk, haar ogen meedogenloos. Dit was werkelijk hoe de dood eruit zag. Niet mooi, niet zacht of teder maar keihard, met schrammen bedekt, verminkt. Als iemand haar die ochtend zou hebben gezegd dat die she-cat de levende belichaming van de dood was had Nettlepaw het geloofd.

Nogmaals wierp ze één blik op Rabbitpaw, haar ogen opengesperd. Een razende angst nam bezit van haar en ze begreep dat als ze nu niet zou rennen zij ook dood zou gaan. Net zo zou eindigen. Nettlepaw draaide zich om en vloog de open plek af. Onder het rennen probeerde ze heel hard om hulp te roepen maar haar stem brak en liet haar totaal in de steek. Ze moest het kamp halen, ze moest iemand halen, ze moest Rousebell halen die kon Rabbitpaw redden. Net zoals ze dat met Dustspirit had gedaan.

You, you dug your hole, you dug your hole
now you can live in it
You, you dug your hole, you dug your hole
now you can live in it}