All The Good Girls Go To Hell

Ze opende haar ogen in een plek vol met duisternis. Mistplukken dreven rond haar kop heen en er was geen ster te zien. Alleen de maan die zorgde voor een huiverig lichtbalans op het gebied rondom haar. Ze zag omgevallen, dode bomen, dood gras en een dikke, haast zwarte rivier. Het eerste wat er door haar kop schoot?

Dit was niet StarClan.

Roseburn was niet dom. Ze kende de verhalen en wist dat dit het niet was. Er waren twee optie's; of er bestond geen StarClan, en dit was het hiernamaals, of er bestond wel StarClan, en dit was Dark Forest. Geen van de opties klonken haar goed.

Ze zette een paar stappen, hoorde deze weergalmen door het lege gebied. Ze werd niet ontvangen. Er was geen welkomscommitée. Was ze alleen? Misschien was dat maar beter ook. Ze wilde niet weten wie dit gebied anders voor haar verstopte.
[ O P E N ]

Haar ogen schoten meteen rond toen ze de aanwezigheid van een nieuwe ziel voelde. Het was te lang geleden sinds ze voor het laatst iemand bij hun ranken gevoegd had zien worden. De Dark Forest was geen plek om trots op te zijn, geen StarClan waar je voorouders je met eer onthaalden. Hier vocht je voor jezelf, omdat je een verrotte ziel had.

Een nieuwe ziel was nu hier.

Ravenmoth had de taak op zich genomen om te gaan kijken. Niemand anders leek zich te interesseren voor wat er gaande was. Vanuit een struikje keek ze naar de gevlekte poes die daar nu stond. Ze leek nog wat onwennig in haar nieuwe plek. Goed. "Ach poppenkindje, dacht je dat je dooie pappie en mammie op je stonden te wachten hier?" sprak ze tegen de nieuwkomer terwijl ze uit de struiken stapte. "Jammer hé? Je leert wennen aan teleurstelling hier. Vertel, wat voor verknipte daden heb je gedaan om hier te belanden? Kittens vermoord? Ogen van je clanleden uitgelepeld terwijl ze sliepen? De laatste kan erg lollig zijn, ben ervaringsdeskundige." een grijns trok rond haar gezicht toen ze er aan dacht. Het was te lang geleden sinds ze een goed lolletje getrapt had.

Hoewel ze hier onbekend was, was Roseburn niet naïef. Ze verwachtte niet dat ze hier alleen was; echter was de plotselinge stem die haar tegemoetkwam niet te voorspellen. Haar nekharen rezen overeind uit instinct. Beslopen worden was nooit leuk, al helemaal niet als je er net achter komt dat je in de hel zelf bent.

Rose grinnikte schamper om de woorden van de onbekende she-cat die de lelijke, dorre struiken uitgestapt kwam. Of ze verwacht had dat moeder en vaderlief haar op zouden wachten. "Ik zal wachten tot de dag dat mijn moeder sterft, dan zie ik haar vanzelf weer hier," siste ze met haat in haar stem en ijs in haar ogen. Er nog steeds heilig van overtuigd dat zij niet verkeerd gezeten had, dat haar daden afgewogen waren maar haar hart niet, en dat ze daarom hier beland was. Nee, Butterstar was de duivel zelf; die zou vanzelf terugkeren naar de hel.

De volgende woorden van de onbekende tegenover haar waren niet zozeer alarmerend, maar maakten Rose wel op haar hoede. Immers kon ze verwachten dat de katten die hier zaten niet de liefste waren, maar het zou dwaas zijn om zulke woorden in de wind te slaan en als onbelangrijk te achten. In de bangmakerijen konden ook werkelijke dreigementen liggen. "Ik heb mijn broer vermoord, mijn clangenoten bedreigt en mijn moeder van drie levens ontnomen," kwam er toen verzekerd uit. Haar daden waren hard, maar waren ook nodig geweest.