{Dewpaw} The winds that drive me

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Ze had het nog steeds niet afgeleerd, Pepperpaw zat ondertussen al ver in haar tweede moon training en alsnog voelde ze een onverklaarbare aantrekkingskracht naar het Windclan gebied. Een zekere nieuwsgierigheid dreef haar om daarheen te blijven gaan, alsof elke bries in het Shadowclan gebied haar erheen duwde. Ze wist niet wat ze verwachtte te vinden. Ze wist niet wat ze wilde vinden zelfs. En Windclan zou het uiteindelijk ook wel zat zijn dat ze zo vaak tussen de struiken de grens over zat te turen.. Maar goed.. Als ze het niet wisten, dan zouden ze haar ook niet op haar onder geven, toch? Pepperpaw bleef de laatste tijd ver genoeg weg van de grens om ervoor te zorgen dat haar geur niet te ver dreef immers.. Alleen was het dan wel handig dat je wakker bleef. Pepperpaw had een late patrouille met Acorndust gelopen en was langzaam weggedommeld, waardoor haar kopje half uit de struik hing.}

Ineens voelde de apprentice zich oud met haar elf moons. Ze was bijna klaar met haar trainingen en dan zou ze een warrior worden. Warrior. De kattin stopte en keek naar de lucht waar de wolken langzaam voorbij gingen en ze zuchtte. Soms wilde ze gewoon even dat de tijd stil bleef staan. De verantwoordelijkheden van het zijn van een warrior zou ze niet aan kunnen, dat wist ze nu al. Ergens hoopte ze dat haar mentor haar nog een aantal moons apprentice zou houden of dat ze elder zou worden, maar ze wist zelf ook wel dat hij dat niet zou doen. Ze wendde haar blik weer af en langzaam maar zeker kwamen de grenzen tussen shadowclan en windclan steeds dichterbij. "Pepper?" Vroeg de grijs met witte kattin verbaasd toen ze de bekende geur van de flame point rook en wat geritsel in de bosjes hoorde.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Ze had geen idee hoe lang ze weggedommeld was. Het was zo’n gevoel alsof ze helemaal niet geslapen was immers. Daarentegen was er eerst helemaal niemand geweest en nu was er plotseling een bekende stem, dus blijkbaar was ze toch wel degelijk in slaap gevallen! Soms overviel dat je gewoon, blijkbaar, een beetje. Pepperpaw schoot van schrik overeind en raakte bijna verstrengeld in de struik. Wie wat waar? Met een paar takjes in haar pels keek ze de struik uit, om haar ogen op Dewpaw te richten. Ergens was ze nerveus dat de kattin nog boos was, maar ze probeerde het niet zo te laten merken. “Oh hey Dew..paw?” De kattin was immers al wat ouder. Zou ze ondertussen een warrior zijn?}