I am disapointed

Ze had een heerlijke nachtrust gehad ondanks dat ze nog altijd de stress voelde van haar bijna fout gelopen ongelukje gister. Haar hoofd bleef tollen als ze terug dacht aan hoe ze boven het woeste water had gebundeld maar ook dat een wel erg bijzondere kat haar was komen redden. Daintywhiff.. Ze zuchtte een zuchtje uit bij het denken aan de witte sierlijke she-cat. Ze had haar nacht met haar gespendeerd in de warriors den maar was vroeg opgestaan om haar partner op te zoeken en hem te vertellen wat er gebeurd was bij de Riverclan grens. Haar huid was onder haar ogen nog lichtelijk opgezwollen maar niet meer zo erg als vanochtend. Nu was ze teruggekeerd bij de nursury om haar kittens op te zoeken. Arme baby's.. zouden zich wel rot hebben geschrokken waar mama gebleven was. Ze had dan ook elke seconde van het uur besteed door hun te knuffelen en liefde te geven. Oh ze was zo bang geweest hen te verliezen.. Shatteredice keek op toen ze een verse fruitige geur opmerkte samen met de lucht van prooi. Was het Daintywhiff? Kwam ze haar echt de beloofde konijn brengen? De wangen van de gevlekte flame-point werden warm maar toen haar blik uit eindelijk in de gouden ogen van de ander kruiste slikte ze. Haar houding was een grote stilte voor de storm. Was er iets gebeurd? De queen stuurde haar kittens naar buiten om te spelen en wou net opstaan om de witte clangenoot vriendelijk te begroeten maar het konijn dat Daintywhiff met haar meedroeg werd voor haar poten gegooid als een oud stuk vuil. Oprecht verbaasd keek ze naar de she-cat terwijl ze onderdanig haar oortjes en staart liet zakken. "Je hebt me teleurgesteld Shatteredice, ik dacht dat je het waardeerde om in mijn nest te liggen... dat ik je gered heb," Haar stem sneed door haar lijf heen als klauwen. W-..wat? Ze snapte er niks! Waarom was ze ineens zo boos..? Shattered keek haar geschrokken aan. "N-natuurlijk doe ik dat! I-..I-ik waardeer het zelfs heel erg.." Sprak ze half struikelend over haar zachte woorden. Ze was van voorledig haar stuk geslagen dat ze niet voor haar zelf opkwam. Natuurlijk zou ze niet voor haar zelf opkomen, Daintywhiff had haar leven gered en haar verzorgd waarom zou ze nu strijd maken met haar redende heldin?

Een luide snuif werd haar kant opgegooid. Aarzelend wreef Shatteredice met haar voorpootje over de zachte grond heen, geschrokken van de plotse 'uithaal' van de witte she-cat. Ze wou helemaal niet dat de ander boos op haar was, nu al helemaal niet door wat ze samen gister hadden meegemaakt. Was ze soms boos dat ze vanochtend weg was gegaan? Was dat waarom de sierlijke Windclanner zo reageerde? Nee toch? Ze wist het echt niet. De flame-point queen slikte kort en keek met een lichte bange twinkel naar haar clangenoot. Haar boze uitdrukking smolt als sneeuw voor de zon en uit het niks leek alles weer goed te zijn. Ze mauwde dat ze begreep waarom ze weg was gegaan: om haar kits natuurlijk. De donzige she-cat knikte. Daintywhiff was ondertussen gaan zitten en schoof het konijn haar richting op. Shatteredice wiebelde met haar oortjes maar gunde de witte she-cat toch nog een fijne dankbare glimlach. "Bedankt.." Mauwde ze warm. "Zullen we hem anders delen?" Vroeg ze toen. Ze wou niet dat Daintywhiff al weer weg ging en ze had het gevoel dat ze het goed moest maken omdat ze vanochtend vertrokken was zonder het te vertellen.

Ze was verbaasd hoe Daintywhiff van het ene moment haar met een blik doden kon en zo binnen een seconde haar weer aankeek alsof ze al jaren verliefd waren saampjes. Shatteredice schudde de gedachten van haar af, ze verbeelde het vast zich. De gespikkelde flame-point nodigde de ander uit om de prooi te delen en de witte she-cat stemde in. Vrolijk begon ze te glimlachen en keek toe hoe Daintyehiff als eerste aan het konijn begon te peuzelen. De queen ging naast haar liggen en nam zelf ook een paar kleine hapjes. "Hoe gaat het met je zoon Gorsekit?" Spinnend keek ze op naar haar clangenoot toen ze over haar zoon begon. Ze vond het geweldig om over haar kinderen te praten.. ze was zo trots! "Hij doet het geweldig. Hij is zo lief en enthousiast, net zijn moeder." Gniffelde ze. "Ze groeien zo snel.. vooral Gorsekit- nog even en hij is apprentice." Sprak ze onbewust de woorden uit die de witte she-cat zo graag uit haar mond wilde horen. "Heb jij niet de moederkriebels Daintywhiff? Of wacht je tot de juiste partner hmm?" Plaagde ze haar met een knipoog en een plagende aai met haar staart.

Shatteredice gniffelde zachtjes op de reactie van Daintywhiff: ze had geen man nodig in haar leven vertelde ze haar uiterst serieus, "Een vrouw misschien dan?" Schoot haar reactie snel tussendoor voor ze de witte she-cat uit liet praten. Ze klonk erg ambitieus terwijl ze vertelde dat ze haar leerlingen tot sterke warriors wou trainen, dat het zelfs haar doel was. Geïnteresseerd knikte ze op haar woorden terwijl ze zachtjes veder begon te knagen aan het verse vlees. "Gorsekit zou er bij baten om mij als mentor te hebben. Hij wordt een krachtige moor runner en ik denk dat hij nog een perfecte neus zou hebben ook... daarbij is het natuurlijk leuk als hij zijn pleegvader zou krijgen als mentor. Welke kitten zou dat niet leuk vinden, maar ik denk dat Stallionstar teveel bevooroordeeld zou zijn." Shatteredice hief haar kop op toen Daintywhiff Stallionstar bestempelde als pleegvader. Ze schrok licht maar probeerde dat niet door te laten dringen bij haar clangenoot. Niemand wist dat zij en haar partner eigenlijk niet de biologische ouders waren van hun beide nestjes, het kwam dan ook als een klap in het gezicht aan dat eventueel iemand doorhad dat er iets niet klopte. Ze wou haar kittens beschermen met de feiten. Zij was hun moeder, niet de gene die ze enkel gebaard had. Moeder zijn was in haar ogen heel wat anders dan alleen bevallen. "Ik weet zeker dat je mijn zoon tot een sterke warrior zal trainen." Streelde ze de ego van de she-cat om de focus van haar vermoedens weg te halen. "Jammerlijk duurt het nog wel enkele weken voor hij mag beginnen. Ik kan eventueel overleggen met Stallionstar dat je alvast Sunpaw mag trainen? Hij zit namelijk nog zonder mentor en dan kan je ondertussen wat doen terwijl je wacht op Gorsekit." Stelde ze voor met een vriendelijke glimlach. Het was immers maar een kleine moeite om dit te overleggen en het was op zijn minste iets wat ze terug kon doen nadat Daintywhiff haar leven gered had.

Rustig at Shatteredice de laatste hapjes op en waste haar rood sproeterige gezichtje met haar pootje toen ze deze vochtig gelikt had met haar tong. Ook Daintywhiff likte haar snorharen af met haar zacht roze tong voor opstond. "Je leest mijn gedachten Shatteredice, ik ging het er vanavond met Stallionstar over hebben, maar jouw woordje is natuurlijk erg dankbaar." Snorrend knipperde de she-cat langzaam met haar ijsblauwe ogen toen ze luisterde naar de witte she-cat. Ze was half in gedachten, denkend aan hoe ze dit voorstel bij haar partner zou voorleggen, tot Daintywhiff plots aanstalten maakte om te vertrekken. Dat wou ze niet! Ze had het net zo gezellig met de ander. Shatteredice had net haar bekje half geopend om wat te zeggen tot Daintywhiff deze weer dichtdrukte toen ze uit het niks haar kopje onder haar kin wreef. Een beetje verbaasd van de ander haar actie slikte ze maar kon niet ontkennen dat ze er iets tegen had. Kort rees een zacht gespin op in haar borstkas terwijl Daintywhiff veder ging met haar lijf tegen de hare aan te schuren: De fruitige bloemen geur van de witte warrior mengende weer in haar donzige vacht. Shatteredice, die redelijk verward was door alles, liet zich meeslepen. Eventjes was haar hoofd in dromenland tot dat Daintywhiff besloot haar nekvel te grijpen. Geschrokken liet ze een piepje horen toen ze veder tegen de grond aangeperst werd. De witte she-cat drukte haar helemaal niet hard tegen de grond aan maar omdat Shatteredice het niet had aanzien komen had ze totaal geen tegenkracht gehad. Met grote ogen keek ze licht angstig naar voren. W-wat.. wat deed ze? De queen werd gloeiend heet van de adrenaline door de actie van Daintywhiff. Ze durfde er echter niks van te zeggen: ze wist zelf ook niet als ze dit wel of niet wou. Roerloos bleef ze liggen en liet de witte she-cat met haar spelen als een speeltje. Het was waarschijnlijk ook gewoon een grapje.. "Ik wil alleen jou als vrouw, Shatteredice. Vanaf dat ik je uit de Gorge trok wist ik het..." W-wat? Meende ze dat? Nee.. ze was gewoon met haar aan het dollen.. Snel krabbelde Shattered overeind toen Daintywhiff weer van haar afstapte en vermeed de oogcontact die ze met haar probeerde te maken. Zwijgend keek ze naar haar poten. Haar wangen zouden zo rood als tomaten zijn als er geen donzen vacht op zat.

Shatteredice kromp licht ineen terwijl ze haar blik niet van haar poten hield. Ze durfde niet in de ogen van de ander te kijken, nee- ze durfde niet eens op de ander haar acties te reageren. Toen ze de tong van Daintywhiff over haar wang voelde glijden huiverde ze kort. Haar rode wangen begonnen nu extra hard te gloeien en slikkend probeerde ze haar gevoelens te onderdrukken. Het was zo dubbel.. het maakte de queen verwarrend en licht bang. Mocht ze dit doen? Mocht ze dit leuk vinden? Was het serieus? of maakte Dainty alleen een grapje? Was ze bang of vond ze het stiekem fijn? Ze wist het niet. De lichaam van de witte warrior kronkelde als een slang weer tegen de hare aan en Shatteredice kon enkel reageren met een snakkende zucht toen de rug van Daintywhiff net niet tegen haar borst en buik leunde. "Vertel me nog eens over de zon en de maan... maar niet zo kinderlijk." De oor van haar clangenoot draaide maar voor de rest bleef ze zo stijfjes zitten als een standbeeld. De queen keek even naar buiten vanuit de doorgang waar de zon waterig door heen scheen. "O-okay," Stemde ze in met de wil van de she-cat voor ze haar hakkelde stem even raspte.

"De wind waait over de heides heen als de stem van onze voorouders, ze fluisteren ons toe in de vorm van een bries: vertellend over hun oude leven met een verhaal. Dit verhaal gaat over de zon en de maan, de eerste twee Windclan katten die zichzelf opgeofferd hadden om de wereld zowel licht en donker te geven. Dit verhaal leert ons niet alleen over vriendschap en samenwerking maar o- ook.."" Shatteredice stem dempte af. "O-over liefde.." De queen keek naar de rug van Daintywhiff terwijl haar warme adem tegen haar witte korte vacht blies. "De liefde die Sun voelt voor Moon komt terug in haar zonnestralen: de warmte die de zon afgeeft is het gene wat zij voelde wanneer Moon haar aanraakte, het zelfde warmte wanneer ze elkaar aanraakte of in elkaars ogen keken..'' De flame-point sloeg haar staart strak om haar rode pootjes heen. "Moon was zo verliefd op haar dat hij niet zonder haar leven kon.. Hij offerde zichzelf op om samen met haar in de hemel te schijnen. Elke dag wanneer net de zon omkomt en de maan zakt komen ze elkaar tegen op het zelfde horizon punt. Ze schijnen samen dan kort het fels en het mooist: De lucht is dan zowel donker als belicht. Blauw met oranje. Rood met paars. Elke dag laten ze hun liefde voor elkaar doorschijnen in elke kleur die mogelijk is. Ze horen bij elkaar, ze kunnen niet zonder elkaar. De maan en de zon.. voor eeuwig en altijd."

De queen duwde haar oortjes in haar nek toen ze haar verkorte verhaal afrondde en keek weer kort naar haar poten toe. Vond Daintywhiff haar verhaal mooi? Ze kroop een lichte centimeter naar voren waardoor haar donzige vacht zachtjes mengde in de pels van Daintywhiff. Ze probeerde haar reactie te peilen maar dat ging moeilijk als je achter iemand zat. Ze drukte daarom haar snoetje tegen de kin aan van Dainty, haar warme zoete blies daardoor onbewust tegen haar oortje aan. Draai je om.. dacht ze in stilte. Ze vond het maar niks dat de witte warrior zo mysterieus deed, of toch juist wel?

Ze voelde zich als vliegje die vastgekleefd zat in een spinnenweb, als een muis die vast geklemd zat tussen de klauwen van een roofdier. Daintywhiff leek haar gevangen te hebben in het moment maar ze vocht terug. soort van.. Ze kon dit niet, dit was niet goed. Daintywhiff meende wat ze zei, haar acties waren echt, dit was geen vriendschap waar de sproeterige flame-point op had gehoopt. Waarom kon ze geen goeie vrienden hebben? Eentje waarmee ze lachen en huilen kon? Waar ze mee kon slapen als haar partner s'nachts weg was voor zijn leader taken. Pas nu ontdekte ze hoe eenzaam ze soms wel niet was- ondanks alles. Toen Daintywhiff ook opstond en vertrok voelde ze de lege gat in haar borstkas groter groeien maar ze stond niet op. Ze durfde niet, ze was nog steeds bang en verward. Wat gebeurde er allemaal opeens?