I tell you a little story

Onderwerp: I tell you a little story wo 9 okt 2019 - 18:11

De maan werd vervangen door de zon toen het langzaam aan ochtend werd. De zilveren gloed loste op toen eerst een paarse kleur het verdreef, die daarna naar lichtroos ging. Daintywhiff haalde haar gouden ogen van het tafereel. Ze zou Sunpaw en zijn zusje Moonpaw mee uit jagen nemen. De Maize Field begon weer te groeien en dat bracht meer muizen. In leaffall was dit een goed teken. Ze konden nog even genieten van heel veel prooi tot ze een hele winter in hun holletje gingen leven. Het was ook een goede gelegenheid om ze wat trucjes van de warrior te leren. Daintywhiff stond op en liep naar de apprentices den. Het leek een eeuwigheid dat ze daar had gelegen. Met haar tante als mentor. Haar pupillen werden groter om het kleine beetje licht op te vangen. Ze lagen ergens vanachter, bij de andere oudere apprentices. Het was moeilijk om er te geraken, maar uiteindelijk stond ze er dan. Daintywhiff boog haar hoofd. "Mijn maan en zon, komen jullie naar buiten?"

+ Moonpaw en Sunpaw

((And yet she dances,))

Ze was al eerder wakker geworden en lag nu slechts rustig ademend in haar nest. Het gewoel van anderen wekte de lichtslapende Moonpaw altijd te vroeg, waardoor ze meestal tijdens de ochtendgloren alweer wakker was. Ietwat geïrriteerd hierdoor wreef ze de met haar licht gekleurde pootjes de slaap uit haar ogen, waarna ze haar kop weer neerlegde. Het was nog te vroeg om vanaf hier de den uit te gaan. Ze haatte deze plek, juist omdat het zo ver weg van de opening was en zo dichtbij haar broer. Het voelde alsof ze niet kon ademen, noch ontsnappen. Al snel bleek echter dat het toch niet veel uit had gemaakt, op de vroege ochtend kwam een ranke warrior hun kant op stappen. Moonpaw haar oortjes schoten ietwat overeind toen ze Daintywhiff herkende. "Ik kom," sprak ze zachtjes op haar vraag, zodat de diepe slapers niet door haar gewekt zouden worden. Vederlicht en sierlijk trippelde ze tussen hen door, waarna ze vlakbij de lichte poes tot stilstand kwam en met fonkelende oogjes haar neusje tegen die van de welbekende warrior drukte.

Een goedkeurende blik kwam in haar gouden oogjes. Ze glimlachte warm naar Moonpaw, een van de enigen die haar genegenheid kreeg. Ze was een vriendin geweest van Swanheart, die dezelfde leeftijd had en ook de moeder van het stel. Maan na maan had ze moeten toezien hoe de kattin werd afgetakeld door de vader, haar partner. Daintywhiff had het niet meer kunnen uitstaan. Toen het haar dood werd nam ze haar wraak. Rootspirit zou nooit meer zijn mooie gezicht hebben en zij nooit meer een perfecte schouder. Toen Moonpaw haar met een neusje begroette verbrak dit haar gedachten. Daintywhiff snorde zachtjes. Ze gaf een liefdevol likje over de oren van de poes. "Hey Moonpaw, wat zie je er weer groter en sterker uit, is je leaf-bare-vacht al aangegroeid?" Ze gaf een kopje en liet haar gladde lichaam langs de jonge apprentice kronkelen. Moonpaw had veel vrienden, een hele hoop had ze gehoord. Een paar daarvan waren spijtig genoeg pleegkinderen van haar broer Mottle. Wat een sneu stel. Stom dat Moon zich met zo'n katten inliet. Ze streek met haar gekleurde staart langs de kin van de apprentice. Met een oog op de apprentice den ging ze verder. "Moonpaw ik moet je iets zeggen, ik heb gevraagd aan Stallionheart om Sunpaw te benoemen als mijn apprentice. Hij moet nog veel leren, vooral onze regels. Het spijt me als je dat teleur stelt." Ze trok een pruillip terwijl ze extra veel nadruk legde op -heart. Er was geen leider van Windclan het nog waardig om de suffix -star te verdienen. Niet meer sinds Hollystar. Daintywhiff stond weer voor de lichte zandkleurige kattin. Ze boog haar kopje naar het gezichtje toe. Een glans kwam in haar zachte gouden ogen. "Jij bent perfect... je broer een nul en daarom moet ík dat rechtzetten. Geen enkele man raakt jouw nog aan, ons nog aan."

((And yet she dances,))

Ze wist dat haar vader de vriendschap die ze met Daintywhiff had niet goedkeurde, maar dit keer liet ze dat haar niet tegen houden. De lichtgekleurde poes en haar zo herkenbare geur haalden het beste in haar naar boven, enkel wanneer ze met deze poes was voelde ze zich krachtig en goed. Want na de dood van haar moeder was ze hopeloos opzoek geweest naar een andere vorm van liefde, een ander vertrouwingspunt die haar lichtelijk kon afschermen van de sternheid van haar broer en vader. Bij Daintywhiff had ze dat gevonden. "Hey Moonpaw, wat zie je er weer groter en sterker uit, is je leaf-bare-vacht al aangegroeid?" haar blauwe oogjes begonnen te fonkelen, volledig onbewust van hoe makkelijk ze zich door de ander liet beïnvloeden. "Ja, ik train ook veel mee met andere mentoren," snorde ze en haar hart begon ietwat nerveus in haar keel te kloppen, want eigenlijk wilde ook zij iets met de ander bespreken. Daintywhiff was haar echter voor. "Moonpaw ik moet je iets zeggen, ik heb gevraagd aan Stallionheart om Sunpaw te benoemen als mijn apprentice. Hij moet nog veel leren, vooral onze regels. Het spijt me als je dat teleur stelt." En bij die woorden zonk haar hart haar in de poten. Oh. Haar teleurstelling was echter snel verborgen, immers was ze een grote meid, niet? Alleen had ze gehoopt dat de licht gekleurde warrior haar wat bijles had willen geven, dat was wat ze haar had willen vragen. Moonpaw keek weg om haar emoties te verbergen en knikte enkel. "Dat snap ik helemaal, Daintywhiff," bracht ze eruit met een geforceerde glimlach. Het was haar niet ontgaan hoe de warrior hun leader specifiek met zijn warriornaam benoemde, maar ze durfde er niet naar te vragen."Jij bent perfect... je broer een nul en daarom moet ík dat rechtzetten. Geen enkele man raakt jouw nog aan, ons nog aan." Haar adem stokte lichtelijk in haar keel bij de woorden, omdat de witte poes aan alle juiste touwtjes trok. Dat was wat ze wilde, vrijheid van haar vader, vrijheid van haar broer. Niet om het contact te verbreken, maar iniedergeval om voor eeuwig in de waan te kunnen zijn dat ze geen enkel dominant mannelijk figuur meer nodig had om haar rond te commanderen. Toch maakte haar woordkeuze haar ietwat nerveus, wat te zien was aan de manier waarop ze wegkeek en met haar oor trok. "D-dat moet je niet te hard tegen Sun zeggen, hij, ehm, hij-" Haar broer was geen nul, ze wist beter dan dat. "Daintywhiff, kunnen we voor een wandeling gaan? Om te praten?" er waren hier te veel katten, te veel luisterende oren. Ze voelde zich meer op haar gemak wanneer ze met de poes samen was, alleen.

Daintywhiff knikte. Het leek alsof Sunpaw haar niet gehoord had. De diepe slaper die hij was. Ze schudde haar kopje, misschien kon hij nog wel achter komen. Met een vederlichte stap draaide ze zich om en baande ze zich een weg naar buiten. Heel even was het stil. De witte kattin opende haar mondje. "Moonpaw je broer kan iets groots worden en ik weet dat je van hem houd. Dat is normaal, het is familie. Hij moet alleen nog veel leren en dat ga ik doen. Alleen moet je weten dat poezen áltijd afhankelijk moeten zijn van katers." Haar gouden ogen gleden af naar de blauwe van Moon. De hele lichte somali stapte naast haar. Haar bewegingen waren zo soepel, het was net haar eigen dochter. Een traan prikte in haar ooghoek. Daintywhiff glimlachte en gaf een kopje. Zij waren de enige kinderen en katten die haar liefde kregen. Ze hield hun gevangen in haar web, maar gaf hen nog genoeg vrijheid. Zodat ze altijd bij elkaar bleven.

((And yet she dances,))

Het maakte haar oncomfortabel om dergelijke negatieve woorden te wisselen over haar broer wanneer hij enkele nesten verderop lag. Straks zou hij het horen, en zijn furie wilde Moonpaw niet nogmaals over zichzelf heen krijgen. Op haar verzoek knikte de witte poes en al even stil volgde de jongere apprentice haar naar buiten. Haar oren bleven gespitst, indien haar broer toch nog hun zou volgen. "Moonpaw je broer kan iets groots worden en ik weet dat je van hem houd. Dat is normaal, het is familie. Hij moet alleen nog veel leren en dat ga ik doen. Alleen moet je weten dat poezen áltijd afhankelijk moeten zijn van katers." die laatste zin liet duidelijk een diepgewortelde angst in Moonpaw opborrelen, paniek was te lezen in haar blauwe ogen toen ze haar aangewezen moeder figuur aan keek. "I-ik wil niet afhankelijk zijn van katers," haar adem stokte en hoewel Daintywhiff haar een kopje gaf voelde ze weinig troost. "Daintywhiff, jij bent toch ook niet van een kater afhankelijk? Ik wil zoals jou zijn, ik wil niet dat een kater mij nog de baas is, ik-" niets lag haar zo diep als de angst dat deze staat voor altijd zou zijn. Haar hele jeugd was ze smothered door haar manipulerende en overbeschermende vader en broer, ze voelde zich gestikt in hun klauwen zonder enige uitweg. Deze vrijheid die ze kon proeven als apprentice, dat was alles wat ze wilde. Vrij zijn, onafhankelijk van hen. Waarom zei Daintywhiff dan zulke verschrikkelijke uitspraken?

Onderwerp: Re: I tell you a little story