Generation of three sons

Gorsekit was al een beetje moe van een veelbewogen dag. Spelen met zijn broertjes en zusjes, een tripje naar buiten, nog een laatste poot leggen aan zijn cadeautje die hij van plan was ooit aan zijn ouders te geven. Maar nu lag hij in zijn nest, samen met de rest van zijn familie. Nou ja, het was niet zijn héle familie. En als je het over cadeautjes en familie had, kwam zijn opa binnen met een muisje in zijn bek. Gorsekit keek nieuwsgierig naar de oudere kater die de nursery binnen kwam wandelen. Maar hij glom niet zo als dat hij bij zijn vader was. Opa was natuurlijk heel lief, maar hij was ook een beetje eng met die enorme bos haar en vooral zijn bek. Die was gek. En hij leek soms boos als zijn tand naar buiten kwam steken. Toen hij specifiek hem begroette, dook hij voor een seconde een beetje in elkaar. ‘Hoi, opa,’ piepte hij vervolgens zachtjes, waarna hij een beetje meer overeind kwam. Opa was natuurlijk niet eng. Dat moest hij zichzelf blijven vertellen.

Het bleef even kort stil, maar zijn opa liet het zeker niet bij de pakken neer zitten. Hij werd abrupt uit zijn nest gepakt. Een geschrokken kreetje kwam uit Gorsekits bekje, waarna er ruw over zijn kop werd gewreven. De kitten ging meteen in een modus van paniek. Wat in vredesnaam gebeurde hier?! Hij gaf geen weerstand, hij keek alleen met twee schoteltjes naar zijn opa toen hij hem uiteindelijk losliet met de mededeling dat het enthousiaster kon. Hij knikte langzaam instemmend naar zijn opa. Hij vond dat spelletje anders niet zo leuk, maar hij probeerde een lach op zijn gezicht te toveren. ‘Oké, opa,’ miauwde hij nu iets luider. Was dat goed genoeg? Maar hij stond alweer voor de volgende uitdaging. Zijn opa stond met zijn kont in de lucht te wiebelen, om vervolgens hem te vertellen dat hij hem aan moest vallen. Gorsekit, in plaats van als een enthousiaste jonge hond op zijn opa af te stormen, zette een paar pasjes achteruit. ‘W-weet je het zeker?’ Hij kon zo nu en dan wel wat stoeien met zijn broertje, maar zijn opa was anders. Hij deed zo raar en eng, en nu moest hij hem ook nog aanvallen? Straks deed zijn opa hem pijn. Of erger, straks deed Gorsekit zijn opa pijn!

Gorsekit vond opa maar heel vreemd doen. Hij kreeg een knipoog, waarvan Gorsekit niet wist of het goed of slecht betekende. Wilde hij dat hij hem aanviel? Maar dat.. nee. In Gorsekit zijn kopje klopte dat totaal niet. Hij staarde dan ook leeg naar zijn opa, niet realiserend dat er nog iemand anders op de loer lag.
Gorsekit schrok zich dan ook een hoedje toen zijn vader opeens uit het niets verscheen en bovenop opa landde. De grond trilde toen de twee grote katers op de grond eindigde en het rood-witte kittentje sprong met vier poten in de lucht, waarbij hij een geschrokken kreet uitkraamde. Opa klonk alsof hij pijn had, en meteen schoot de stress op Gorsekit zijn gezichtje. ‘Nee, papa, stop!’ gilde hij, waarna hij richting de katers rende, en zonder erbij na te denken aan de poot van zijn vader begon te trekken. Hij mocht opa niet pijn doen! Je moest hem eens zien, hij pufte helemaal. Papa had hem vast zeer gedaan. Maar Gorsekit had niet opgelet hoe zijn opa al begon te wriemelen en te draaien, waardoor Gorsekit door de pluizige, rode kater aan de kant werd geduwd en een staartlengte verderop ten aarde stortte. Met een plof viel hij om, waarbij hij zijn schouder stootte. De traantjes sprongen in zijn ogen, waarna hij zijn kop onder zijn pootjes verstopte. ‘Stop!’ piepte hij nog een keer wanhopig.