I was made to make a change {CLANEVENT}

I'll know my name
as it's called again

Gedroogd bloed plakte aan haar borst. Ze leunde op een kat die ze nauwelijks registreerde. Achter haar werd het lichaam van haar zoon meegenomen op de rug van een andere kat, terwijl haar dochter meegesleurd werdt. Een moordenares en een vermoorde zoon, en zij, drie levens verloren. Ze had haar mond niet geopend toen ze wakker werd na haar bezoeken aan starclan. Haar clangenoten hadden al geweten wat ze moesten doen. Dat ze doodsbang was voor wat er uit haar mond zou komen als ze die open deed liet ze aan niemand merken. Niet tot ze in het kamp was. Misschien had Honeyfeather uiteindelijk niets gedaan. Was het enkel de angst waar ze mee leefde. Maar iets zei haar, diep vanbinnen dat dat niet zo was. Dat er iets permanent beschadigd was aan haar. Iets waar ze nooit overheen zou komen. Iets dat het einde van haar leiderschap zou kunnen betekenen.

Ze sloeg een sombere blik over haar shouder, de ogen van Roseburn in de hare opvangende en schudde haar kop langzaam. Ze duwde zichzelf door de ingang van het kamp en sprong op de verhoging die bedoeld was voor haar om vanaf te spreken. Ze riep de clan niet bijeen. De sombere sfeer bracht al genoeg bij elkaar. En het aanzicht van Whirlpool bracht schock naar boven terwijl Roseburn bewaakt werd. Het zou duidelijk zijn voor de katten die haar moord hadden gezien wat er moest gebeuren. Maar diep vanbinnen brak Butterstars hart. Het was haar dochtertje, haar kindje. Ze had zelf kittens, wat moest ze daar nou mee..

Ze slikte en richtte zich tot de rest van haar clan. Diep adem halende en opende haar mond.

"Riverclan" Haar stem klonk schor en hakkelend. Nauwelijks kracht en haar ogen opende zich wijd. Dit was de straf. Dit was.. nee.

De kater was teruggekomen met zijn patrouille in een kamp vol onrust. Het was erg lastig om te achterhalen wat er precies gebeurd was, maar hij wist dat Icecream Chivysniff gehaald had omdat er iets met Butterstar aan de hand was. Blijkbaar was het niet nodig geweest om een patrouille mee te nemen en was de situatie dus - hoopte hij - onder controle. Echter was de kater bezorgd, ontzettend bezorgd, maar moest zijn kop koel houden, al was het maar zodat hij de rest van de clan wat gerust kon stellen.

Dat was dan ook wat hij probeerde te doen. Met de woorden dat ze nu toch niets anders doen dan konden afwachten en dat panikeren dan niets zou helpen wilde hij de rust bewaren. Toch hing er een sfeer vol spanning. Dit was niet te vermijden in zo'n situatie. Hijzelf was ontzettend gespannen. Hij probeerde zichzelf te dwingen om dit niet te laten zien, though, dus zat hij voor de ingang van het kamp, zijn houding zo relaxt mogelijk. Toch spande zijn spieren zich automatisch aan om de minuut. Als vriend wilde Panthergrowl het liefste naar Butterstar toe, ze was zijn beste vriendin en hij was stikbezorgd. Maar als deputy moest de kater in het kamp blijven, om zijn clangenoten te ondersteunen en om de leidinggevende rol tijdelijk op zich te nemen.

Na een tijdlang wachten zag hij beweging. Een groep met katten kwam aangelopen, en de vacht van Butterstar was te onderscheiden omdat hij er hard naar zocht. Ze leunde op iemand, maar er was meer aan de hand dan een ongeluk. Een kat werd meegetrokken als gevangene. De deputy versmalde zijn ogen. Had iemand.. Dit Butter aangedaan? Was het BloodClan? Een rogue? StarClan wist als het iemand van een andere clan was..

Echter werd het duidelijk dat het iemand was die hij kende. Degene die zo meegesleurd werd als boosdoener was Roseburn, een RiverClanner, een queen, maar bovenal de dochter van Butterstar... En de apprentice van Luvon, de verrader. Het was niet moeilijk om de optelsom te maken. Panther's lichaam verwarmde zich door de woede die door zijn aderen stroomde. Nu de groep dichterbij kwam, zag hij de verschrikkelijke wond op Butter's keel. Hoe kon een kat zoiets doen? Hij hoopte dat hij het fout had, dat er wat anders gebeurd was.. Er was nog een lichaam te herkennen. Een zoon van Butterstar, ook overleden in wat zich voorgedaan had. De kater wilde horen wat er gebeurd was, maar wist dat hij geduld moest hebben.

Hij was het er niet mee eens dat Butterstar gelijk voor de clan wilde staan toen ze eenmaal binnen was aangekomen. "Butter, sterk eerst aan," waarschuwde Panther haar, maar zijn woorden vielen voor dove oren. Het was dan ook niks voor zijn leider om te wachten tot ze zich beter voelde. Toen de she-cat haar eerste woord sprak, werd het echter snel duidelijk dat er wat mis was. Panther fronste om hoe haar stem leek te breken. Hij had het woord dat ze uitgesproken had niet kunnen horen. Hij stapte wat dichter naar haar toe, probeerde zijn steun zo goed mogelijk aan haar te geven. Maar praten zou ze zelf moeten doen. Daar kon hij moeilijk bij helpen.

Een klein meisje had zich verstopt dichtbij het camp. Ze was haar mama gevolgd, hopend om misschien een prooi tegen te komen en het dan te laten zien. Hoe goed ze al kon jagen. Misschien zou mama dan trots zijn op haar. Alleen was alles anders gelopen. Ze had iets vreselijk gezien. Haar jonge hersentjes begrepen nog niet veel, maar nadat haar nonkel op de grond viel was ze gevlucht. Met traantjes in haar ogen hoorde ze nu wat katten komen aan donderen. Ze liep nog net voor hun uit, snel het camp in. Daar snelde ze op de eerste verhoging die ze zag. De prooistapel. Haar witte oortjes lagen tegen haar nekje. Ze kromp ineen en keek naar het gezelschap dat nu door de ingang wandelde. Wiltedkit rilde zachtjes, terwijl haar hoofd moest verwerken wat ze had gezien. Ze was zo verward. "R...n", klonk er zachtjes. Haar oortjes kwamen weer wat overeind en haar blauwe oogjes keken naar haar leider. Het bloed dat ze had gezien was er nog, maar de gapende wonde was dicht. Brrr...

Blueflower draaide zich om toen allerlei stemmen om haar heen zich verhieven, duidelijk van streek door iets wat achter haar aan de hand was. Het voelde alsof haar maag plotseling naar haar poten was gezakt. Ze zag Butterstar die ondersteund werd, ze zag er zwak uit en had een afschuwelijke wond.. en achter haar werd Roseburn het kamp in gedwongen, vastgehouden door twee andere. Haar oren draaide naar achteren terwijl ze een stukje dichterbij liep. Butterstar klom ondanks haar verzwakte lichaam de grote rots op om de clan toe te spreken, ongetwijfeld om dit circus uit te leggen. Haar stem klonk anders, fout, kapot. Blueflower voelde hoe de angst haar om het hart sloeg toen ze de wederzijdse schrik in haar leider's ogen zag. Meteen schoten haar ogen naar Panthergrowl, toen naar Roseburn, naar het dode lichaam van Warhoud.. Warhound was dood. Ze keek naar zijn levenloze lichaam en schudde opnieuw haar hoofd. StarClan, wat was er in hemelsnaam aan de hand?

Ze had niet helemaal meegekregen wat er allemaal was gebeurd. Vooral niet omdat ze het kamp niet uit mocht en daar dus de hele tijd was gebleven. Het was alleen wel duidelijk dat er iets met de leidster was gebeurd en dat het niet goed was. Dat bleek toen ook alleen maar toen Butterstar probeerde te gaan spreken, maar er nauwelijks wat uitkwam. Wat verward keek ze vanaf haar plek bij de nursery. Wat was er aan de hand? Wat was er gebeurd dat er weer iemand dood was en hun leider zo sprak?

Whitepaw gromde en blies om de zoveel tijd boos naar Roseburn toe die onder gebloed zat met het bloed van zijn clangenoten. Ee tom die nog maar kort apprentice was, was op grenspatrouille geweest met een warrior en was onderweg een verwonde Butterstar tegengekomen. Ze had vast gezeten in een onbekende val voor dieren en had hierdoor haar keel opengehaald. Met enkele warriors had hij geholpen om het ijzeren draad te breken om zo de clan leader te redden, maar voor hij de flame-point los had kunnen krijgen had Roseburn hem een rake klap uitgedeeld tegen zijn kop. Bloed druppelde uit de wond die boven zijn oog liep maar hij voelde de pijn niet door het vele adrenaline die door zijn lijf kierde. Hij hield haar tegen samen met een andere kat zodat de clanverrader niet ontsnappen kon. Af en toe hapte hij naar haar lijf om haar aan te sporen om door te lopen. Toen ze eenmaal het kamp binnen stapte liep Butterstar direct met haar bloedrode vacht naar de verhoging toe die in hun kamp stond en sprak de clan aan met een zachte, krakende en hakkelende stem. Ook zijn mentor, de clan deputy, verscheen op toneel. "Panthergrowl!" Riep hij door het kamp heen terwijl het bloed veder over zijn witte gezicht druppelde. Whitepaw krulde zijn lippen op tot een grauw waardoor zijn scherpe tanden blonken in het zwakke zonlicht. "Wat wil je dat ik met deze verrader doe! Ze heeft Whirlpool vermoord en wou Butterstar net zo hard naar Starclan toe schoppen. Ik leg haar om! Ik doe het! Voor mijn clan! Ik zal mijn thuis beschermen tegen verraders zoals haar!" Riep hij woest terwijl hij een klodder speeksel en bloed richting het gezicht spuugde van Roseburn.

_{What is a legacy? It's planting seeds in a garden you never get to see.
Ze werd meegevoerd alsof ze een gevangene was door haar bloedeigen clangenoten. Dit bewees maar weer dat zij een stuk slimmer was dan hen allemaal; ze hadden niet door dat wat ze gedaan had, was voor het beste van de clan. Criedwolves had het gezien, zij zette zijn legacy door. En deze legacy zou weer doorgezet worden door haar kinderen.

My first friend, my enemy. Is this how you'll remember me?
Terwijl ze liep, aangevoerd alsof ze een dolle hond was, hield ze haar kop recht en haar houding fiers. Ze zou niet buigen voor haar moeder. Haar moeder.. Die haar opgevoed had, voor haar gezorgd had. Van haar gehouden had. Maar haar toen als een stuk vuil aan de kant had gezet toen ze een nieuw nest had gehad. En die de clan naar de hel stuurde, dat had Criedwolves haar geleerd. Haar moeder was de reden van haar mentor, haar opa's dood. Rose klemde haar kaken op elkaar terwijl ze krachtig doorliep.

I'm running out of time, I'm running, and my time's up, wise up, eyes up
Ze hield haar blik strak voor zich uit gericht. Toen ze het kamp in liep, hoorde ze het harde gefluister van haar clangenoten. Trok zich er niets van aan. Dit was niet meer haar thuis. Een plek die zo blindelings achter een leider aan liep die duidelijk door dark forest werd aangestuurd was niet waar zij thuis hoorde. Zij liep aan de kant van haar opa die het beste had gewild voor de clan. Zij had dit moeten laten zien en als die dwazen niet luisteren wilden, was dit hun eigen schuld. Toch? Toch wilde ze hen helpen. Om de waarheid te realiseren. Kort gleed haar blik naar haar moeder, die geen woord meer spreken kon. Waren het de emoties die haar sprakeloos gemaakt hadden? Of was het de wond die haar stem beschadigd had? Ze hoopte in ieder geval dat het nooit meer goed kwam.

I catch a glimpse of the other side
Een jonge apprentice kwam haar uitschelden. Hij spuugde in haar gezicht. Onbewogen keek Roseburn hem aan. Ze zou niet van hem verwachten om te begrijpen wat ze gedaan had. Het was alsof ze Criedwolves kon voelen.. Haar opa leefde in haar, ze wist het zeker. Hij bewoog door haar, hij was haar en zij was hem. Ze zou alles voor hem doen. Strak keek ze naar Whitepaw, opnieuw een ziel verpest door het virus dat Butterstar was. Nog iemand die hulp nodig had maar het niet wilde accepteren.

Raise a glass to freedom
Ze wist dat ze het juiste had gedaan. Het juiste voor RiverClan. Het was alleen verschrikkelijk dat ze gefaald was. Haar moeder liep nog, ademde nog, leefde nog. En als ze dat deed was RiverClan nog niet vrij uit haar duistere klauwen. Maar zij had gedaan wat ze kon. Ze had haar kans gepakt. Was een revolutie gestart. Zij proostte op de vrijheid.
There is no beat, no melody:}

Hij volgende het groepje katten terug naar het kamp. De stemming was bedrukt. Even gleed zijn blik naar Roseburn, die als een gevangene werd meegenomen naar het kamp. Er lag een verdrietige blik in zijn helderblauwe ogen. Roseburn was familie en hij kon echt niet bevatten wat ze had gedaan. Criedwolves was voor zijn tijd geweest, dat had hij nooit bewust meegemaakt. Het maakte hem allemaal maar onzeker. Was hij echt wel klaar om warrior te zijn, om zijn oudtante te beschermen? Tegen wat eigenlijk… haar eigen kinderen. Hij was nog jong en nee eigenlijk wist hij zelf nog niet zo goed of hij er klaar voor was. Al dacht Butterstar daar anders over en al trok hij door deze gedachten gang misschien haar oordeel in twijfel. Hij kon er niks aan doen. Het speelde in zijn hersenen en bleef zich herhalen. Niet dat hij zijn twijfels hardop uit ging spreken. Zijn tante had al genoeg aan haar kop. Dus hield hij het allemaal voor zichzelf en ging hij het waarschijnlijk veel groter maken dan dat het was. Teruggekomen in het kamp ging hij bij de andere katten zitten, die zich verzamelde bij de verhoging waar Butterstar opgesprongen was. Haar stem haperde en bezorgd richtte zijn blik zich op zijn oudtante.

_{Het was een normale dag geweest. Bijna saai zelfs. Brimpaw had wat getrained, waarna ze naar haar den was gestuurd om lekker te gaan slapen. Dat had ze dan ook gedaan, totdat een commotie haar wekte en haar naar buiten joeg. Ergens voelde ze haar vacht prikken met enthousiasme, er gebeurde weer eens wat! Maar dit enthousiasme viel al snel weg in afgrijzen toen ze eerst haar in bloed doordrenkte moeder zag, die logischerwijs gewoon niet meer had moeten staan met de hoeveelheid bloed die in haar pels vermengd was, daarna volgde haar oudere zus Roseburn, geflankt door warrior alsof ze een wild beest was. Brimpaw's oren gingen steeds platter in haar nek. Oh nee.. Het zou toch niet? En toen het lichaam van haar grote broer Whirlpool. Haar bek opende zich om te schreeuwen, maar geluid wilde er niet van komen. Ze spurtte naar voren en drukte haar neus in de pels van haar broer, om vervolgens angstig omhoog te kijken naar haar moeder toen er geen geluid uit haar keel wilde komen. Wat was dit allemaal? Waarom stortte alles ineens in?}

I'll know my name
as it's called again

Shock was een understatement. Ze staarde voor zichzelf uit, haar ogen wijd open naar haar clangenoten starende. De woorden van Honeyfeather donderde door haar kop heen terwijl ze haar ogen snamenkneep. Ze had gefaald als leader en ook als moeder. Ze had haar clan en haar kittens teleurgesteld en was tot wanhoop gegaan. Waardoor haar kitten ook tot wanhoop was gedreven. Panthergrowl stond bijna direct naast haar en ze draaide haar kop armzalig naar hem toe, haar neus even tegen zijn schouder leunende terwijl ze begon te spreken. Ditmaal zachter, gefocuster. Als ze goed haar best deed vormde de woorden zich. Hoe brekend dan ook. "VOss~~EnsnaA~~r." Hakkelde ze, haar keel brandend van de intense pijn. "STeM Starclan STarf." Ze hief haar lichaam langzaam iets meer op. Haar ogen brandde in die van Roseburn terwijl ze haar dochter aankeek. "RoSe, v~~ermoOrde~~ WhirL" Het waren woorden die, als de clan stil bleef, door iedereen gehoord zouden kunnen worden. Vervolgens keer de ze zich naar haar Coyotepaw en wenkte die met haar staart omhoog naar haar toe. Coyote zou de clan verder aan spreken. Haar ogen langzaam terugborend op die van Roseburn. De pijn diep in haar hart borende terwijl ze van haar rots af sprong. Whitepaw een knik toe gaf emotioneel van diens verlangen om het juiste te doen. "Ros~~e.. Doch~~ter." Sprak ze moeizaam haar stembanden brandend maar ze wist dat ze zelf dit moest uitspreken. "I~~k, v~~erban je" Ze zocht de kracht in haar stem terwijl ze naar haar dochter staarde de angst en verdriet verwijderend uit haar ogen. Eentonig en strak achterblijvend. "Vert~~rek,~~ ZoNder kittEns. Siste ze langzaam en laag, een grom over haar keel proberend te krijgen terwijl ze haar nagels uit sloeg. "Ga, o~~f ontmoet Dark Forest, hier~~ en nu."

_{Met een sombere tred liep Coyo ergens vooraan de stoet met Riverclanners. Butterstar werd ondersteund, Whirlpool’s lijk werd gedragen en Roseburn werd bewaakt. Het was al met al een vreemde gebeurtenis, en Co kon nog niet echt goed omvatten wat er precies is gebeurd. Ze wist wel dat het niet had moeten gebeuren, dat ze het liefste deze hele dag uit wilde wissen. Maar dat kon niet, helaas. Eenmaal in het kamp keek Coyotepaw toe hoe haar moeder met enige moeite de steen opkrabbelde, en een poging deed om “Riverclan” te roepen. Er kwam niet meer uit dan een zacht gekras. Coyo zakte moedeloos ineen. Het was wreed, wreed dat Butterstar op deze wijze levens had verloren. Ze wist zeker dat het er meerdere waren, maar hoeveel wist ze niet. Ze keek naar Panthergrowl en Butterstar, en toen haar moeder opeens naar haar keek en haar met haar starat omhoog wenkte keek ze even hopeloos naar haar moeder. Wat...? Moest zij dit gebeuren nu helemaal uitleggen? Ze wilde het allerliefste naar de den rennen, in haar nest kruipen en in een diepe slaap vallen, hopende om dan weer wakker te worden in een wereld die helemaal normaal was. Ze bleef een tijdje lang naar haar moeder staren, die Roseburn aan het verbannen was. Haar stem... was bijna niet te horen. Coyo stond echter zo dichtbij dat ze het gefluister nét kon horen. Ze wist haast zeker dat lang niet iedereen dit verstaan had. Ze stapte iet wat onzeker maar voren en ademde diep in, hopende dat er geen katten door haar heen zou praten. ”Katten van Riverclan!” miauwde ze met onvaste stem. Ze keek vluchtig naar Panthergrowl, vervolgens naar Butterstar, om zich daarna weer te wenden naar de menigte. ”Op Heatherfields is Butterstar vast komen te zitten in een vossenval, wat ervoor zorgde dat ze een fatale wond opliep aan haar keel. Ehm... dit zorgde ervoor dat Butterstar levens heeft verloren. Daarnaast heeft Roseburn volgens mij poging gedaan om Butterstar nog meer levens te laten verliezen, maar Whirlpool heeft dat voorkomen door voor haar te springen met dit-“ Ze slikte haar tranen weg voor ze verder ging met haar verhaal. Hoewel ze Whirlpool niet goed had gekend, was het nog steeds haar broer, en Roseburn, die verrader, was haar zus. ”-is het eh, gevolg. Whirlpool is een dappere dood gestorven en heeft zijn leven gegeven voor de Clan. Hij jaagt nu met Starclan.” Ze haalde diep adem, waarna ze haar blik richtte op de Clan. ”Butterstar moet nog genezen en rusten van het verschillende malen doodgaan, maar zal hopelijk snel weer de oude zijn.” besloot ze er nog aan toe te voegen, een vluchtige blik op Butterstar werpende. Toch? Coyo had nog niet veel ervaring met Clanleaders die levens verloren. Dat Butterstar nu niet kon praten was toch wel weer te verhelpen? Ze schudde even verward haar kop. Ze wist het niet. ”En eh.. dan nog wat Butterstar zonet probeerde te melden.” Ze richtte haar blik op die van Roseburn, en vond het heel lastig om haar zus aan te kijken. Maar ze moest. ”Butterstar verklaart jou, Roseburn, als verbannen.” begon ze, met lichte twijfel. Ze keek naar haar moeder. Deed ze het goed zo? ”Ehmm, en over je kittens, die blijven in Riverclan.” mompelde ze iets zachter er aan toe. Het zou vast een harde klap in het gezicht zijn voor Roseburn om haar kittens te verlaten... of niet? Ze wist dat de queen het niet zo gezellig had met haar kroost. Maar toch... ze zou toch enigszins om haar kinderen moeten geven? Ze wendde zich weer op heel de Clan. ”Dat was het, volgens mij.” besloot ze, waarna ze vrijwel direct naar haar moeder en Panthergrowl liep. Moest Butterstar wat hebben? Papaverzaadjes? Kamillie?}

Muttkit fronste verbaasd terwijl hij luisterde naar de woorden van hun medicine cat apprentice. Ze vertaalde wat de leider had proberen zeggen, want dat was niet echt verstaanbaar geweest - ze klonk krakend, alsof ze honderd manen oud was en haar stem versleten was van het leven. Maar wat Coyotepaw zei was klaar en duidelijk. Roseburn werd verbannen voor het vermoorden van haar broer, zijn oom, en de kittens bleven hier. Hij bleef hier terwijl zijn moeder weg moest gaan van Riverclan. De witte kitten bleef stokstijf staan, alsof elke spier in zijn lichaam aangespannen was in verwarring. Het was alsof hij de woorden niet helemaal begreep - zijn brein kon het niet berekenen. Hij wist niet hoe hij moest reageren, welke emotie hij moest tonen, wat hij kon zeggen of doen. Niets, misschien. Helemaal niets. Hij voelde zich machteloos en hulpeloos, verdrietig en euforisch, vrijgelaten en vastgehouden. Roseburn zou nooit nog zijn bloemetjes kunnen kapotmaken. Maar ze was zijn moeder, die ene naar waar hij altijd had kunnen terugkeren. En ineens werd dat weggerukt. Zomaar. Van het ene moment in het andere. Hij staarde naar de gestalte van zijn moeder met zijn tweekleurige ogen. Ze was daar nog; nu nog. Niet voor lang. Binnenkort zou ze weg zijn.

Blueflower bekeek het spektakel vanaf haar eenzame plek in het kamp. Het aanzicht van Roseburn die als een gevangene werd vastgehouden en de schaamte daarvan moest ondervinden, Whirlpool die nu met StarClan joeg, katten van haar clan die begonnen te joelen. Het was niet goed. Hoe kon StarClan dit goedkeuren? Was dit hun straf, hun boete omdat ze zo veel levens hadden genomen tijdens de oorlog met windclan? Hij zag de verschillende gezichten en hun uitdrukkingen, de familie van Butterstar en Roseburn. Icecream keek net zo verloren als dat zij zich voelde. Blueflower haar ogen gleden weer naar Butterstar die voor een tel haar neus tegen Panthergrowl aanduwde voordat ze zich weer tot haar clan richtte en begon te spreken. Haar stam was haperig en moeizaam. De meeste woorden verlieten nooit haar keel of waren te zacht om vanaf Blueflower haar plaats in het kamp op te vangen. De woorden die ze wél opving echter joegen Blueflower vrees aan. Haar ogen werden groot en haar mond viel open van afschuw. Roseburn had..? Coyotepaw stapte op dat moment naar voren en nam Butterstar haar stem over. Blueflower voelde een brok in haar keel vormen. Een vossenval in Riverclan? Roseburn had haar eigen moeder aangevallen? Roseburn had Whirlpool vermoord? “Hoe..?” Fluisterde ze zacht tegen niemand in het bijzonder. Ze schudde haar blauwe kop en zette wat onvaste passen achteruit. Coyotepaw haar woorden sneden terwijl de she-cat probeerde te begrijpen hoe dit had kunnen gebeuren. Clanmaten die clanmaten aanvielen, van hun leven beroofde.. dit kon niet waar zijn. ‘Butterstar verklaart jou, Roseburn, als verbannen.’ Een pauze voordat Coyotepaw doorsprak. ‘en over je kittens, die blijven in RiverClan’. Blueflower keek meteen opzij naar Muttkit die ondertussen ook was komen kijken. Ze had te doen met hem en zijn nestgenootjes. De arme stakkers zouden zonder moeder op moeten groeien, in de wetenschap dat hun moeder nog leefde ergens daar buiten. Nee, dit was niet goed. Blueflower kon het niet meer aanzien en keerde zich om. Ze moest hier over nadenken. Reflecteren op de gruweldaden waar ze zojuist naar had geluisterd. De kleine poes keerde zich om en verliet stilletjes het kamp. Ze dook de rivier in en begon in de tegenovergestelde richting te zwemmen van het territorium. Ze wilde even alleen zijn op een plek waar niemand vaak kwam.

Topic uit.

Het was haast lachwekkend toen haar moeder de clan aan wilde spreken. Ze kon het niet alleen. Één van haar jongere kittens moest haar helpen alsof ze een hulpeloze kleine baby was, nog dommer dan één van haar eigen kittens. Er stond een hint van amusement in de blauwe ogen van Roseburn bij het gekraak van haar moeder's stem. Alleen maar meer bewijs dat haar moeder met Dark Forest was. StarClan had haar gestrafd, kon niemand anders dat zien? Met geluk had StarClan ook alle levens van haar moeder ontnomen.

Koud keek Roseburn naar Coyotepaw, de perfecte dochter die zijzelf nooit had kunnen zijn. Nee, haar moeder was niet tevreden geweest met haar, ze moest en zou nog meer nestjes krijgen. Ze was nooit goed genoeg geweest. Coyotepaw vertelde over Whirpool. Die met z'n domme kop tussen haar en haar moeder gesprongen was. Ze had hem nooit willen doden maar het was zo gebeurd, en daar kon ze niks meer aan doen. Offeringen moeten gemaakt worden voor een goed doel.

De uiteindelijke conclusie over haar lot deed haar echter verstarren. Ze werd verbannen - prima, dat was wat ze verwacht had. Maar ze kreeg haar kittens niet mee. En hoewel ze ze haatte. Wou ze ze ook hebben. Ze waren van haar en niet van RiverClan. Haar kleine soldaatjes en niemand anders. Behalve dan.. Van de vader. Die had ook recht op hen. Maar niet RiverClan. Niet de clan die haar zoveel aangedaan had. Die haar gemaakt had wat ze nu was.

"Als dat je wens is, moeder," sprak ze echter, waarbij haar houding zich wat verslagen afkeerde. Ze zou hun spel meespelen. Want dat was waar ze goed in was toch? Wat er was ingestampt bij haar opvoeding. Manipulatie en manipulatie, dat was wat Criedwolves haar geleerd had. Haar opa die nu niet meer onder hen was. Die zijn leven was verbannen om als rogue te leven net als zij nu. Ze was ergens trots dat ze zo op hem leek. Hij was de enige van wie ze echt hield. En dan haar kittens misschien. Maar dat wist ze zelf nog niet.

Ze liep weg. Richting de uitgang van het kamp.
Net voordat ze deze verliet draaide ze zich echter vlug om. Ze was snel, passeerde een aantal katten, ging richting de nursery toe. Ze zou haar kittens hebben. Die waren van haar.

I'll know my name
as it's called again

Dit was haar lot was het niet? De echte straf van Starclan, een voor een haar kittens verliezen, dood of weggejaagd. Het brak haar hart om Roseburn weg te zien draaien. Wetende dat dit de laatste keer zou zijn dat ze haar schitterende eigenwijze dochter zou zien. Haar bijzondere kleine meisje. Voor een seconde wou ze haar terugroepen. Haar vergeven voor haar fouten maar ze moest voet bij stuk houden. Dit was de realiteit en dit was de echte wereld. De wereld was wreed en iets zij haar dat haar hart nog vele keren meer gebroken zou worden in de komende dagen.

Een van die breekpunten leek vrijwel direct te zijn. Roseburn bedacht zich, draaide zich om en schoot richting de nursery. Diep moederinstinct schoot per direct door haar aderen. Vrijwel meteen wetende wat Rose van plan was om te doen. Als zij haar kits niet kreeg, kreeg niemand ze. Ze zou ze vermoorden. "Rose Nee!" Haar stem brak, niet alleen door de pijn maar het diepe verdriet terwijl ze haar lichaam naar voren schoot en op de verbannen kattin wierp. Met maar een instinct. Haar naar de grond werken. Ze sloeg haar tanden in de vacht, niet wetende hoe diep ze beet terwijl ze haar met haar volle gewicht naar de grond trok.

Ze had het niet verwacht.. Niet echt. Ze had niet gedacht dat haar moeder haar werkelijk tegen de grond aan zou slaan. Een verkeerde inschatting, sneed ze zichzelf toe toen haar kop hard de grond raakte nadat Butterstar haar op de grond getrokken hard. Diens tanden boorden diep in haar vacht, heel diep. Ze zat maar een klein stuk van haar keel verwijderd. Rose slaakte een pijnlijke gil, maar trok zichzelf hard los van de ander, waardoor een gapende wond ontstond en bloed de grond op spoot. Snel trok ze zichzelf overeind, meteen merkende dat haar rechterpoot het niet meer deed toen ze hier gewicht op probeerde te zetten maar ze hier vrijwel meteen doorheen zakte.

StarClanverdomme, was wat door haar kop heen schoot. Ze was nu nog maar drie poten sterk en ze was sowieso niet de krachtigste. Nu had ze het geluk dat haar moeder er meer uit zag als een WindClanner dan een RiverClanner, wat betekende dat die ook niet zo krachtig was net als haar. Rose kon echter niet veel doen. Ze wierp zichzelf op haar moeder, om zowel steun bij haar te zoeken als met haar tanden naar diens nek te bijten. Waar net nog zo'n mooie wond gezeten had maar die nu uit het niets verdwenen was. Ze zou haar kittens krijgen; zonder die mormels ging ze hier niet weg. Woedend gromde ze.

Echter was haar moeder snel - te snel. Plots werd Roseburn bij haar keel gegrepen en met een hard piepend ademhaling kwam ze tot stilstand, waarbij ze niets anders kon dan voelen hoe haar eigen moeder haar de keel doorbeet. Haar blauwe ogen waren groot en paniekerig. Een gorgelend geluid steeg op uit haar bek terwijl bloed over haar lippen liep. Dit was.. Dit had ze nooit verwacht. Dit had ze nooit kunnen inschatten. Ze was zo slim, had alles zo gepland zoals haar opa het haar geleerd had. Maar ze was nooit goed genoeg geweest. Hij was vast teleurgesteld in haar. Haar blik gleed opzij, om naar het gezicht van Butterstar te kijken.

Duizenden gedachtes stormden door haar kop heen, tegelijkertijd, alsof ze in een kamer stond met honderd Roseburn's die allemaal wat te zeggen hadden. Ging ze.. dood? Was dit haar einde.. Zou de clan nu inzien waarom Butterstar een verschrikking was? Waarom ze haar had willen afzetten. Hoe zouden haar kinderen het gaan doen later? Ze zou het niet meer kunnen volgen, niet echt in ieder geval. Vanuit StarClan. Ze was er heilig van overtuigd dat ze naar StarClan ging. .. Toch? Het werd koud, ze had het koud, ze hield niet van deze kou. Het begon in haar drie poten. Die andere voelde ze niet meer. Dat was eng. Het gevoel trok langzaam weg. Of ging het juist snel? Haar besef van tijd was weg. Ze wist niet hoelang ze daar stond. Een seconde? Een uur? Een hele dag? Ze herinnerde zich dat de tijd niet stil stond voor haar. Ze moest wat doen. Zacht probeerde ze zich los te trekken. Was dit de enige kracht die ze nog in zich had? Ze walgde van zichzelf. Hoe kon ze zo zwak zijn na alle trainingen. Opnieuw steeg er bloed op uit haar keel. Ze kon niet meer ademen. Paniek rees in haar op. Dit was eng, zo eng. Ze wilde niet naar de dood. Maar hij stond op haar te wachten. Ze kon hem zien, het was de duisternis die haar blikveld begon te plagen. Haar poten voelen deed ze al niet meer. Ze zakte ineen. Het enige wat ze kon doen was haar moeder aankijken terwijl de zwarte dood haar steeds meer begon in te trekken. Nee.. Nee! Ze wilde nog niet mee. Ze moest haar kittens nog redden! Die kon ze hier toch niet achter laten? Ze moesten gered worden, haar kittens, ze moest ze meenemen naar "WindClan." Ze moest haar kittens.. Haar kits...