I wish that I could run away

Haze wandelde door de koude bossen van de Redwood. Eigenlijk was het haar verboden, ze was hoogzwanger en aanbevolen om 24/7 in de cave te blijven. Ze snoof, hoe konden ze verwachten dat een prey-hunter de hele tijd in de cave moest zitten. Normaal was ze de hele tijd buiten, genietend van alles om haar heen. En de Cave drukte op haar. Dus ze was eigenwijs en op pad gegaan, opzoek naar afleiding.
Ondanks dat je er minder van merkte, hier in het gebergte, veranderde het seizoen langzaam in Time of freezing water. Je voelde het aan de wind die steeds kouder werd en de zon die steeds minder fel scheen. Haze stak haar neus in de lucht, de heerlijke geuren van de bossen drongen tot haar neus; sporen van hunting patrols die er die ochtend langs geweest waren, de verschillende bloemen die een zoete geur afstoten en de geuren van prooi: konijn en muis. Hoe graag ze het ook had gewild met haar dikke buik vol kittens kon ze er niet achteraan gaan.
Soms had ze spijt, spijt dat ze zo roekeloos was geweest. Ze wist dat de toekomst er totaal anders uitzag, totaal anders als dat ze had gewild. Ze wou achter de konijnen aan kunnen rennen, zonder verantwoordelijkheid. De stam voeden was ook een verantwoordelijkheid uiteraard, maar dat was anders. Een deel van de stam uitmaken voelde alsof je vrij was, elk moment dat je wou gewoon weg kon rennen als je dat wilt. Niet dat ze dat wou, de stam was haar alles. Maar de kittens waren als een struikelblok waar je niet vanaf kwam, soms wou ze huilen en hopen dat dit allemaal gewoon droom was. Maar nee, dit was het pad die de stam van eeuwige jacht voor haar had uitgestippeld. Of ze het wou of niet.
En soms was ze trots, trots op de kittens, nee op HAAR kittens. Ze zouden geweldige katten worden en een prachtige aanwinst voor de stam. En dan had ze spijt dat ze de kittens niet wou, het was bruut en ze kon er niet om heen. Het waren haar kittens, ze moest stoppen met miepen, het waren haar kittens, daar zou ze trots op moeten zijn.
Ze wiebelde geïrriteerd met haar oren, soms kon ze de tweestrijd in haar hoofd niet meer aan. Ze bad dat het allemaal over zou zijn als de kittens eenmaal geboren waren.
Haze vervolgde langzaam haar weg, elke stap werd zwaarder. Bij elke stap kwam ze moeilijker vooruit. Angst schoot door haar heen, kon het? Een pijn, zo sterk als ze nog nooit gevoeld had, schoot door haar buik heen. “nee…” bracht ze ademloos uit, ze beet op haar tanden. Hopend dat dit niks was, dit gewoon een kitten was die draaide. Weer die pijn. Nee, dit was het.
Ze was alleen in het bos, en haar kittens kwamen eraan...

CLOSED.

eerste paar post enkel voor Stag,
daarna ook de kits

Het was maar gek hoe toevallig het leven soms liep. De bruine kater was die dag gaan jagen in het Redwood. Vooral omdat hij even alleen wilde zijn met zijn gedachten dan in een hele groep er op uit te trekken en daarvoor was het beschutte bos de beste keuze. Maar ook gewoon deels omdat het rood gebladerde bos zijn favoriete plek was in het bergterritorium. Hij had hier en daar wat kunnen vangen over de koers van de ochtend en nu brak de middag langzamerhand aan. Toch dwaalde hij nog steeds door het bos, al had hij al een muis en een vogeltje gevangen. Nee, hij was van plan geweest om hier vandaag heel de dag te gaan jagen, maar plannen liepen vaak in duigen. Een bekende geur gemixt met angst vulde zijn neus. Haze! Wat deed zij nou weer hier? Ze was hoogzzwanger met kittens. Zíjn kittens. Het mocht misschien een fout zijn geweest dat ze zwanger was geraakt, maar de kleintjes konden iedere dag geboren worden nu en ze moest en niet zo laks mee omgaan. Het was gevaarlijk buiten de cave al met alle roofvogels en ze was nu helemaal hier naartoe gekomen. Hij mocht misschien niet van haar houden op een romantische manier, maar hij gaf zeker wel om haar welzijn en die van de kittens. En nu leek er iets aan de hand te zijn. Stag spande zijn spieren aan in een afzet en sprintte af op de plek waar Haze moest zijn. Ze stond in elkaar gedoken, een pijnlijke grimras op haar gezicht, maar er waren geen wonden te zien. Shit, dit had iets met de kittens te maken. "Haze, wat gebeurd er?" Vroeg hij met een bezorgde stem.

Haar buik deed zo’n zeer dat haar eigen poten haar niet meer konden dragen, ze werd licht in haar hoofd. Langzaam liet ze zich zakken in het zachte mos. Waarom nu? vroeg ze zichzelf af. Waarom kon het niet wachten op die vele uren die ze in de nursery zat?
Er klonk geritsel in de bosjes. Haze hapte naar adem, dat kon ze er ook nog wel bij hebben. Ze verwachtte een roofdier te zien die haar nu op haar zwakste punt kwam verslinden. Maar daar in tegen kwam Stag de bosjes uit springen. Haar hart maakte een sprongetje, “Stag!” miauwde ze ademloos, hulp! "Haze, wat gebeurd er?" vroeg hij bezorgt. Een nieuwe pijnscheut schoot door haar heen en ze kreunde, “De kittens…” bracht ze moeizaam uit. “Stag je moet hulp halen.” miauwde ze met al haar krachten uit. Maar ze wist dat het hopeloos was, voordat Stag Sky Teller en of Shroud had gehaald was het al te laat.

Een kreun van pijn ontsnapte de grijze kattin voordat ze haar antwoord kon geven. Met moeite brachte ze uit dat het de kittens waren en dat hij hulp moest gaan halen. De kittens kwamen nú? Hij zou nooit optijd van de redwoods naar de cave kunnen gaan, zelfs als hij zo snel zou rennen dat hij er spierpijn van zou hebben voor de komende moon. Waarom had ze dan ook zo ver van de cave moeten gaan voor een wandeling terwijl ze wist dat het dom was. Hij mocht misschien haar partner niet zijn, maar hij gokte niet dat het slim was om een bevalling te doen zonder healer. Maar er was geen kans dat hij Sky Teller of Shroud zou kunnen vinden in zo'n korte tijdsperiode. "Haze, ik ga je hier niet alleen laten, het zou veel te lang duren voor ik hulp zou kunnen vinden." Zijn antwoord was resoluut, verre van de nonchalante antwoorden die hij normaal gaf. Maar het waren óók zijn kittens en hij wilde ze wel koste wat kost beschermen.

Haze keek vol pijn in haar ogen, hoe kon ze zo stom zijn het bos in te gaan. Ze had het kunnen weten. Ze had nooit het bos in mogen gaan terwijl ze elk moment kon bevallen. “Haze, ik ga je hier niet alleen laten, het zou veel te lang duren voor ik hulp zou kunnen vinden.” miauwde Stag bezorgt. “Het kan niet zonder…” miauwde ze zacht. Te weinig kracht om het hardop te zetten. Ze moest het zonder healer doen, of ze het wou of niet, of het kon of niet, dit ging niet anders. Ze klemde haar kaken nog verder op elkaar toen een nieuwe golf van pijn door haar een sloeg.
De een nog sterker dan de ander, alsof het nooit zou ophouden, alsof het door zou gaan tot ze uit elkaar zou barsten van de pijn. “Stag, help.” miauwde ze ademloos, bijna niet hoorbaar. Niet wetend wat ze anders moest doen trok ze haar nagels in en uit en kneedde de grond. Ze slaakte een kreet van pijn en boorde haar nagels nog dieper in de grond bij nieuwe pijnscheut. Deze pijn, was zo intens, zo sterk, ze had het nog nooit gevoeld en het was alsof je verpletterd werd, opnieuw en opnieuw en opnieuw. “Stag, het doet zo’n zeer.” miauwde ze opnieuw. Tranen prikte achter haar ogen, nooit had ze verwacht dat het zo zwaar zo zijn.
Het duurde lang voordat de eerste kitten geboren was, maar na een laatste kreet ebte de pijn langzaam weg. Alsof het er nooit geweest was. Langzaam en uitgeput draaide Haze zich om naar haar eerste kitten. Ondanks alle pijn, voelde ze zich trots, een nieuw gevoel overspoelde haar bij het zien van het natte hoopje vacht. Voorzichtig begon ze de kleine kitten te wassen die net als zij wit van kleur was, met grijzige oortjes, pootjes en een staartje. Ze glimlachte zachtjes en duwde de pluizige kitten tegen haar buik aan. Een naam, ze had een naam nodig. Een naam die haar representeerde als een prachtig lid van de Tribe. Haar donker grijze oortjes deden haar denken aan as van dat vuur achterliet, roet. Ze keek Stag aan, “Soot, Soot drifting away with the winds.” miauwde ze trots. Ze kon het niet laten te glimlachen naar de kater, hun kindje...

Soot mag reageren :3

Hij kon de pijn op haar gezicht zien, het stond er duidelijk geschreven en het was alleen maar erger omdat hij niet wist wat hij moest doen. Kon doen. Hij was geen healer en het was niet alsof hij nou veel met moederkatten rondhing. Hij wist niet hoe een bevalling moest verlopen en of deze überhaupt wel goed ging. Hij wist dus ook niet hoe hij de pijn kon verminderen. Stag had zich dan ook nooit opgeschreven voor dit, maar Haze leek af en toe te denken van wel en hij had op dit moment echt niet het hart haar te vertellen dat het anders was. Dat leek hem wel heel erg wreed. Toch, hij had haar verteld dat hij er zou zijn voor de kittens en dat hij haar niet zomaar zou laten stikken. Hij wilde vrienden blijven en de kleintjes een vader geven. Dat hield dus ook in dat hij er bij zou moeten zijn voor dit.
De bruin gestreepte kater slikte, zijn keel ineens droog, toen Haze een kreet van pijn sloeg. Ging alles nu nog wel goed? Hoorde dit er gewoon bij? Het voelde allemaal zo dubbel, het geven om de kattin maar niet van haar houden. Het niet willen van kittens, maar er toch echt wel voor ze willen zijn. Waar was hij überhaupt mee bezig. De tranen stonden in Haze haar ogen toen uiteindelijk de eerste kitten werd geboren. Een klein, pluizig ding. Het was een poesje met een wit wachtje en oortjes zo donker dat ze bijna zwart waren. Haze begon het poesje, zijn dochter, te likken om haar bloed stromend te krijgen en toen hij kleintje een hoog en hard gepiep liet horen, leidde ze het kleintje zachtjes naar haar buik voor melk. Ze vertelde hem haar naam, Soot Drifting Away on the Winds. Hij kon het zien, met het contrast van licht en donker in haar vacht deed denken aan as wat met een lichte bries werd meegedragen. Ze glimlachte en hij glimlachte terug, tegenstrijd en dubbele gevoelens over alles wat gebeurd was even vergeten in het zien van de kleine Soot.

Het kleine poesje had vredig in het niets rondgedreven. Ze was niet bewust geweest wat ze was, waar ze was en hoe de tijd verstreek. Het ene moment had ze haar eerste gedachte gevormd, voor het eerst iets gevoeld en nu werd ze ineens in het rond geduwd. Ze boste tegen iets aan, zoals ze wel vaker deed, iets wat net als haar voelde, maar dit keer was het veel harder. Veel agressiever. Een constante duwende en trekkende kracht haalde haar heen en weer, heen en weer, maar langzaam ging ze toch één richting op. Ineens voelde ze een zware druk op haar kleine lichaampje en toen een harde kou die in haar plakkerige vachtje sneed. Ze kwam op de grond met wat een harde klap voor haar leek, maar voor een oudere kat zou het een zacht plofje zijn. Een ruw oppervlak streek haar natte vachtje omhoog en ze lied een luide piep worden. Ze begon te kronkelen en nog meer piepjes verlieten haar, want die ruwheid was helemaal niet fijn. Ze hield ook pas stil toen ze naar een heerlijke zoete geur werd geleid. Met haar neusje volgde ze die geur naar de oorsprong en eens ze daar was begon ze te zogen. De vloeistof voelde heerlijk warm in haar keeltje en het warmde haar alleen maar meer op. Het kleintje hoorde nog wat rare, luide geluiden boven haar hoofd, maar die leken haar niet belangrijk. Nee, ze begon al langzamerhand weg te zakken in een nieuwe duisternis. Die van slaap.

Het deed pijn Stag zo te zien, in het begin, nog voor de zwangerschap had ze met heel haar hart gehoopt dat Stag echt wat voor haar voelde. Het leek ook zo, ze waren vaak samen, en ht was echt een fijne tijd. Een betere tijd dan Haze ooit gehad. Maar na haar zwangerschap zagen ze elkaar minder, en dat kwam ook natuurlijk omdat Haze in de nursery lag. Maar sinds bekend was dat ze dragend was, werd alles anders. En nu kon ze tweestrijd die hij met zich meedroeg zien in zijn ogen. Ze wist dat hij graag een vader voor de kittens wou zijn, en dat hij om haar gaf. Maar op een andere manier als dat Haze altijd had gehoopt.
Hij glimlachte naar haar bij het bezichtigen van zijn dochter, al hun zorgen leken vergespoeld door zijn klein wezen... Hun kind, Haze had gelijk met heel haar hart spijt dat ze de kittens eerst niet had gewild. Dat ze zichzelf had gehaten vanwege haar daden. Trots keek ze toe hoe haar eerste dochter gulzig melk dronk en vervolgens in een diepe slaap verwikkeld raakte.

Het duurde niet lang tot ook de tweede kitten kwam, Haze had gehoopt dat de tweede makkelijker zou zijn, maar in tegendeel. De tweede kitten was groter, tenminste dat leek zo. Haar maag keerde om van de pijn terwijl de zachte grond bewerkte met haar lange nagels. Ze klemde haar tanden om mekaar toen een nieuwe schok door haar heen ging. Ze wou schreeuwen, ze wou rennen, ze wou krijsen. Maar ze hield zich in. De pijn leek eeuwig door te gaan, ze was doodsbenauwd dat het fout zou gaan. Dat haar kitten dood geboren zou zijn. En ze bad de tribe of endless hunting dat Shroud of Skyteller toevallig opzoek waren naar kruiden of wat healers dan ook buiten deden.
Minuten verstreken toen er eindelijk een redelijk grote kitten op de wereld kwam. Hij had net als haar een grijzige vacht, halflang. Met het prachtige patroon dat haar twee broers ook hadden. Ze gaf de kitten een aantal liefkozende likken om zijn klamme vachtje droog te krijgen en de bloodsomloop te stimuleren. Zelfs toen zijn vacht droog was glansde hij. In de verte hoorde ze het gebulder van de rivier, alsof het een teken was. Zijn vacht straalde als een steen in het koude water, de kleine kitten murmelde en draaide zich om. Haze glimlachte, perfect, dacht ze. Ze keek op naar Stag, "Stone rolling in the river." vernoemd naar zijn glansende vacht, het gebulder van de rivier en zijn bewegelijke lichaam. Geen betere naam baste bij haar lieve zoon.

Stone • mag reageren :3

De tijd tot de derde kitten duurde lang, te lang misschien. Ze woelde een beetje in het vochtige mos om een zo comfortabel mogelijke positie aantehouden. Maar hoe langer ze er over dacht, hoe ongemakkelijk het lag. Haar zoon en dochter piepte hard toen ze voor de zoveelste keer heen en weer schoof. Ze was onrustig, ze wist niet waarom. Misschien was er iets niet goed? Ze hijgde, maar er was geen pijn. Haar gedachtes spinde, misschien was er iets niet goed, of misschien was ze gewoon moe en was het allemaal al voorbij. Zoekend naar de enige hulp die ze had keek ze weer naar Stag, "Stag er is niet goed." hijgde ze zachtjes. Onrustig drukte ze haar nagels in en uit. Haze spitse geschokt haar oren toen een bliksemschicht door de lucht schoot, niet lang daarna volgde een oorverdovend gebulder.
En toen brak de hell pas echt los, alsof de hemel zich plots opende storte de regen naar beneden, harde druppels verzopen haar lange witte vacht. Ze keek toe hoe haar kittens angstig tegen hun moeder aandrukte. Toen kwam het, een pijn vloog door haar heen van het puntje van haar staart tot haar langste nagel. Minder pijnlijk dan de vorige maar op een of andere manier intenser. Voordat ze het wist lag er een gouden kitten. Nog steeds wat in shock likte ze het kleintje stevig door. Zijn vacht was bruin goud, het had wat weg van de glanzende vacht van Stag, en net als zijn broertje Stone een prachtig vlekken patroon, en zoals Hazes broers. De kitten was snel droog en ze drukte ook haar hopelijk laatste zoon tegen haar buik. Zijn geel bruine vacht deed haar denken aan de wespen die de bloemen geel kleurde, met hun rustgevende gezoem, net als deze kitten. Rustig en vredig. "Wasp seeking for the golden honey," miauwde ze. Het deed haar denken aan de time of Freed Water.

Ondanks dat haar onrustigheid niet bekeerde vermoede ze dat er geen kittens meer kwamen. "Kom, ze moeten naar de cave, anders vatten ze kou." miauwde ze wat kortaf. Hoe sneller haar kroos in de warme cave was hoe beter. Het was niet veilig in de ijskoude regen.