[Serval] Brother Dear

Cardinal tilde elegant een pootje voor haar snuit terwijl ze uitgebreid gaapte. Pfoe, dat was een lange dag geweest. 's Morgens vroeg op voor een wachtdienst die wel dagen leek te duren, en in de middag nog een jachtpatrouille op de Highlands, waar de Prey Hunters in kwestie het zo goed vonden gaan, dat ze nog maar wat langer door waren gegaan. Het was het waard geweest, de prooistapel was goed gevuld bij de Sun Time die avond, maar Cardinal was nu wel kapot. Ze stapte slaperig de Guards and Hunters den in, maar toen ze daar haar favoriete broertje spotte, keerde er toch weer wat energie terug in haar blik. Met een glimlach vleide ze zich naast hem neer en legde haar kop op zijn schouder. "En, wat heb jij vandaag voor leuks beleefd, broertjelief?"

Het was een lange dag geweest, een waardoor Serval die avond al vroeg terug was gekeerd naar zijn nest. Hij had een goede maaltijd achter de kiezen, waardoor hij al slaperig dat uit te buiken. Maar het duurde niet lang voordat de rust werd verstoord door één van zijn zussen. Hij opende één van zijn amber gekleurde ogen iets meer. Zijn zus kwam recht op haar af en hij schoof iets meer opzij zodat zijn zus zich naast hem kon plaatsen, om vervolgens haar kop op zijn schouder te parkeren. Hij zuchtte even dramatisch. Vooruit dan maar weer. Hij legde zijn kop weer op zijn wang in het nest toen zijn zus vroeg hoe zijn dag was geweest. ‘Vermoeiend,’ miauwde hij een tikkeltje dramatisch. Alsof hij zich de hele dag uit de naad had gewerkt. ‘Maar ik heb een familie herten gezien,’ mauwde hij toch waarbij de verwondering door zijn stem had geklonken. De herten lieten zich niet vaak met een jong zien, maar met de vaardigheden van een goede prey-hunter kon de patrouille zich enkele momenten onzichtbaar houden voor de familie. ‘En jij, mijn liefste zusje?’

Hm, zou zijn dag echt net zo vermoeiend geweest zijn als de hare of stelde haar broertjelief zich nu een beetje aan? Cardinals ogen werden groot toen hij de herten noemde. "Wauw! Ik heb serieus nog nooit een hert gezien. Ik begon al te denken dat iedereen ze had bedacht om mij voor de gek te houden", miauwde ze een beetje afgunstig, maar toch ook met bewondering. "Maar jou geloof ik wel, hoor. Jij hebt niet genoeg fantasie om zoiets te verzinnen", vervolgde ze, de woorden vergezeld door een plagerig schouderduwtje. Ze trok zich even wat terug om Serval aan te kijken met een grijns op haar gezicht. "Je liefste zusje? Ha, laat Jackie dat maar niet horen, die scheurt je aan stukken", grinnikte ze, waarna haar blik wat verveeld werd. "Hoe dan ook, niet veel bijzonder beleefd. Geen herten gezien, in ieder geval. De Prey Hunters waren wel flink op dreef, mijn poten zijn kapot", klaagde ze, zich weer tegen haar broer aan nestelend. Al dat rennen achter die snelle kleintjes aan, zij had iets meer volume om mee te dragen, hoor, daar mochten ze ook wel eens rekening mee houden.

Zijn zus leek onder de indruk te zijn van de herten. En stiekem een beetje jaloers. Serval grinnikte en knikte vervolgens. ‘Ja, diep in de Redwoods. Het was dat ze ons niet hoorden aankomen, anders waren ze denk ik allang verdwenen.’ De poes maakte vervolgens een plagende opmerking dat hij niet genoeg fantasie had. Maar het beledigde hem niet, nee, hij lachte zelf met haar mee. Hoewel hij vaak bestempeld werd als de serieuze, iet wat nukkige van de drie, kon hij een grapje heus wel waarderen. ‘Volgende keer als ik herten zie mag je mee, als je stil kan blijven met die lompe poten van je,’ mauwde hij vervolgens op dezelfde plagende toon terug. En het was gewoon waar, cave-guards stonden niet bekend als de meest subtiele sluipers. Vervolgens maakte zijn zus een opmerking over hun andere zusje. Jackal, die natuurlijk de.. meest intense kat was van de drie. ‘En daarom is ze niet mijn liefste zusje,’ grinnikte hij terug. Jackal moest je met voorzichtig mee omgaan, want voor je het wist kreeg je een tirade over je heen. Vervolgens moest hij Cardinals gemopper aanhoren. Hij grijnsde. ‘De prooi rent goed! Hoe meer hoe beter. Jij wilt toch ook elke avond een lekker hapje?’ Ja, jagen was in de zomer het beste. Gemakkelijk kon veel gevangen worden en Serval genoot ervan. Hij voelde dat hij echt contributie leverde. Niemand ging met honger nu naar zijn nest.

Cardinal luisterde vervuld van jaloezie en verwondering naar het verhaal. Diep in de Redwoods, het klonk als iets magisch. Als een plaats vol schaduwen en plotseling zonovergoten open plekken, waar grote, mysterieuze wezens rondstapten... Maar als zij er kwam, zag ze niet veel meer dan een doodgewoon stuk bos. Niks geen herten. Het was niet eerlijk. Gelukkig was haar broertje zo lief om aan te bieden haar de volgende keer mee te laten gaan, al sprong ze wel beledigd op bij de tweede helft van zijn zin. "Lompe poten? Gooi me eens niet zo op één hoop met die andere Cave Guards, ík ben het toppunt van elegantie." Ze paradeerde even heen en weer om te demonstreren dat ze heus wel in staat was haar poten netjes en stil neer te plaatsen. Dat zij nou geen zin had om door haar poten gebogen door de modder te kruipen. Nee, zij was allang blij dat haar lange poten haar lichaam ver van de modderige grond tilden.

Bij zijn antwoord over Jackal moest ze grijnzen. "Ach joh, Jack is hartstikke lief. Je moet haar gewoon niet beledigen, niet over Coyote praten, geen commentaar leveren op haar jachtstijl, absoluut niet suggereren dat ze eens wat meer moet lachen, en oh, ademen in haar aanwezigheid is ook niet echt aan te raden. Maar verder is ze een schat, toch?" Haar heldere lach schalde door de grot. Daarna liet ze zich weer neervallen en rolde ze op haar rug, haar arme vermoeide poten de lucht in strekkend. "De prooi rent zéker goed. En een beetje hard, als je het mij vraagt." Het waren misschien de Hunters die de prooi moesten vangen, maar men wilde nog wel eens vergeten dat het de Guard waren die er vervolgens als een gek achteraan moesten hollen om te zorgen dat de jager niet uit hun zicht verdween en zelf de prooi werd. Cardinal zuchtte overdreven. "Straks krijg ik nog te veel lekkere hapjes. Ik moet wel een beetje op mijn figuur letten, natuurlijk", miauwde ze met een grijnsje op haar gezicht. Hé, ze moest toch iets te klagen hebben?

Serval werd ruw op zijn zij geworpen toen zijn zusje opsprong uit het nest, om vervolgens meteen het tegendeel te bewijzen en heen en weer te lopen. Als een echt jager had Serval wel wat puntjes op haar “zachte gestamp”, maar hij knikte instemmend. ‘Heel mooi hoor, Cardi,’ grinnikte hij. ‘Vergeleken met die lompe kerels ben jij een hertje, ik geef het toe,’ grapte hij vervolgens. Hij rolde weer op zijn buik en luisterde wijze woorden over Jackal. Hij lachte. ‘Ik zou het noteren. Gewoon vijf staartlengten bij haar uit de buurt blijven en je bek houden en je bent veilig,’ grinnikte hij hardop. Hij glimlachte daarna. ‘Oh, zo schattig als een pasgeboren kitten.’ Oh als Jackal dit allemaal zou horen, dan zou hij zijn oren met zijn leven moeten beschermen. Cardinal besloot weer op haar rug neer te ploffen. Ze begon meteen weer te mopperen over dat de prooi te goed en te hard rende. ‘Het kan ook nooit goed, hè?’ miauwde hij plagend. ‘Wat was dat ook weer het toppunt van elegantie? Lomppoot.’ Uitdagend keek hij naar zijn zusje. Vervolgens ging ze mopperen overhaar figuur. ‘Misschien dan toch wat meer hardlopen?’ Serval had daar natuurlijk nooit problemen over. Hij was perfect gebouwd als een prey-hunter. Klein, lenig en slank. Cardinal was echt de vreemde eend in de bijt van hun nest in dat opzicht. Hij legde zijn kop weer op zijn poten en keek met pretlichtjes in zijn ogen naar zijn zusje. Een beetje plagen hier en daar moest kunnen.

Cardinal glimlachte lieflijk toen haar broer haar met een hertje vergeleek. Niet dat ze wist wat het precies wilde zeggen, aangezien ze nog nooit een hertje gezien had, maar als ze de verhalen mocht geloven waren ze groot, mooi en gracieus, dus die vergelijking kon ze wel waarderen. Sowieso was ze inderdaad de elegantste Cave Guard van de Tribe. Ze wist in ieder geval dat meerdere goede bekenden van haar dat zouden bevestigen. Ze moest weer lachen toen Serval haar korte uitleg over het omgaan met Jackal samenvatte. "Zés staartlengtes", corrigeerde ze hem met een scheve grijns. "Maar ja, absoluut, als een pasgeboren kitten."
"Hey, er is een verschil tussen elegantie en rondrennen als een dol konijn", lachte ze terwijl ze haar broer zacht een pets tegen zijn snuit gaf. "En heeft niemand je ooit geleerd dat als een poes klaagt over haar figuur, je het nóóit met haar eens moet zijn?" Ze snoof goedhartig. "Geen wonder dat je geen vriendin hebt."

Serval lachte hartelijk toen ze hem nog even verbeterde. Zes staartlengten. Man, het beste kon je gewoon altijd bij haar uit de buurt blijven. Maar Cardinal was niet minder pittig dan Jackal, want hij kreeg alweer een pets op zijn snuit. ‘Nou zeg,’ mopperde hij, maar een vrolijk lachje kwam er vanaf. Hij duwde loom een poot tegen haar wang. Maar hij kreeg al wijze raad, dat hij niet over een poes haar figuur mocht geven, waarna hij meteen een opmerking kreeg dat hij nog geen vriendin had. ‘Oh oh, gaan we het over die boeg gooien?’ lachte hij, een uitdagende glinstering op zijn gezicht. ‘Misschien heb jij wel dan geen vriend, omdat je zo’n papzak bent!’ Serval dook meteen ineen nadat hij die opmerking had gemaakt, want hij verwachtte de wind van voren.

Serval lachte nog even vrolijk met haar mee. Het was natuurlijk maar wat plagen, maar toch. Ze moest even normaal doen. Maar Cardinal kennende was ze dat nog lang niet. ‘Hey, jij weet helemaal niet hoeveel poezen in heb gehad,’ kaatste hij er kinderachtig in terug. Ja, misschien was dat inderdaad niet zo veel, maar dat wist zij niet. Hij keek haar even bloedserieus aan, maar ze ging alweer vrolijk door met haar geplaag. ‘Ja ja, warm. Zo kan je het ook noemen,’ sprak hij lacherig. Maar hij kreeg alweer een poot tegen zijn schouder aan geduwd. Hij duwde snel tegen haar terug toen hij haar kant op rolde en hij op zijn rug eindigde. ‘Dat heten spieren,’ miauwde hij op een macho toon, waarbij hij zich even aanspande om het voor te doen.

Cardinal snoof, haar ogen geamuseerd vernauwd. "Hm, vast, ik weet meer dan je denkt, broertje", miauwde ze. Ze woonden allemaal in dezelfde grot, ze zou het heus wel gemerkt hebben als haar broertje en een vrouwelijke tribegenoot samen naar een rustiger plekje vertrokken waren. Serval duwde terug en Cardinal proestte het uit toen ze vervolgens zijn demonstratie van oh zo machtige spieren zag. Ze sprong op, zakte door haar poten en wiegde heen en weer met een uitdagende blik op haar gezicht. "Zullen we eens zien wie van ons hier de spieren heeft", miauwde ze met een hoofdknikje. Voor een potje sparren was zij altijd wel te porren. Dat het nou een nogal ongelijke strijd zou zijn... ach, de keus was aan hem, niet? Dus Serval, ben je van plan je eer te verdedigen?

Serval snoof eens luid. Man man man, zijn zusje dacht dat ze echt wel de man was? Hij bleef stug voorhouden alsof hij de hele tribe af was gegaan, zij zou er nooit achter komen. Maar al snel werd hij uitgedaagd voor een potje sparren. Hij slikte. Ergens wist hij ook wel dat de poes hem in vechten in zou maken, ze was immers getraind om arenden uit de lucht te halen! Dat kon hij toch nooit! Hij was maar een sprietje in vergelijking met haar. Maar hij wilde ook gewoon niet opgeven. Hij staarde in haar ogen, waarna hij zich ook verlaagde. Heel misschien, als hij een beetje snel was, kon hij mevrouw wel neer krijgen. Hij wilde niet zomaar opgeven! ‘Met alle plezier,’ miauwde hij toen ook. Hij dook ook in een jachthouding en zijn kontje wiebelde. En toen schoot hij snel naar voren, om vlak voor haar toch naar links te schieten en vervolgens met twee voorpoten op één van haar achterpoten dook, alsof het een konijn was die hij moest vangen. Zo probeerde hij haar uit balans te halen, misschien kon hij haar dan wel laten vallen. Zo niet, moest hij maken dat hij weg kwam!