hear me sing
with the voices of the sea
The sea is emotion incarnate. It loves, hates, and weeps. It defies all attempts to capture it with words and rejects all shackles.
Oceankit had haar oudere zus nog nooit gezien. Immers was ze ook nog maar een Moon oud en daarmee een van de jongere kittens in de Clan, echter was de tijd tussen haar geboorte en het heden voorbij gevlogen. Een Moon leek weinig maar het was best lang, er kon veel gebeuren in een Moon. Elke dag die voorbij ging werden de kittens van Oceanstar en Tigergaze groter en sterker, zo ook de jonge Oceankit. De dochter die de overleden Leader geen naam had kunnen geven maar vernoemd was geweest naar haar, en haar daden. Er was geen twijfel over mogelijk dat ze enorm veel op de overleden Leader leek en dat zorgde dan ook nog wel eens voor aparte blikken. Blikken die de jonge kitten wellicht pas later, vele Moons later zou begrijpen. Ze had haar moeder nooit mogen zien, afgezien van de vage herinnering die ze had gehad aan Starclan, maar die ze niet onder woorden kon brengen. De glinsterende vacht die zo extreem veel op die van haar had geleken en de blauwe ogen die zijzelf ook toonde in het onschuldige gezicht van een kitten. Hoewel de jonge blue point kitten voorzichtig de Warrior Den in stapte, keek ze nerveus rond. De katten waren groot, groter dan zijzelf was en dat zorgde ervoor dat ze haar zenuwachtig maakten. Ze vond ze echter wel interessant en als ze niet zo verlegen was geweest had ze hen al lang de oren van het lijf gekletst.