Girl Band + 1 boi

  Het was nog niet heel lang geleden dat hij zich had ontfermt over de vier meisjes, en één jongen. Een vriend van hem was overleden en hij had de taak als pleeg papa op zich genomen, aangezien hij toch al veel met ze omging. Hij vond het natuurlijk super leuk, zijn droom was altijd al kittens hebben. Natuurlijk zijn dit niet zijn echte eigen kittens, maar zo zal hij ze natuurlijk wel behandelen nu. Dat is wat ze verdienen. Ergens vond hij het ook wel erg spannend, zeker omdat hij het nu helemaal alleen moest doen. Maar het zal allemaal wel goed komen, sprak hij zichzelf moed in.
  De zwarte kater liep nu de Nursery in om zijn nieuwe kroost weer eens op te zoeken. Nog even en ze waren alweer Apprentices, het ging ook zo snel. Hij trippelde naar het nest en zag daar alleen Bloodykit liggen. Een zachte zucht verliet zijn bekje, maar hij toverde toch een glimlach op zijn gezicht. Bloodykit was niet de meest makkelijke van de vijf, maar goed.
  'Hey Bloody,' begroette hij haar op zachte toon terwijl hij zichzelf liet zakken op ooghoogte. 'Hoe voel je je?'

+Bloodykit en de diertjes <3

Een klein pluisje trippelde door de nursery. Het was rood en iets witter langs de onderkant. Hij lag op zijn rugje, zijn groene oogjes staarden naar omhoog. Het was soms niet duidelijk dat hij het enige zoontje van het nest was. Hij leek zo hard op een meisje. Lange lokken en een slank lichaampje. Nu nog met babyvet aan. Hij strekte zijn pootjes en keek verwonderlijk naar de twee dingen die van hem leken te zijn. Wowie! Zijn naam was Pandakit en iedereen mocht het weten. Hij plooide zijn staart, een beetje onbewust naar zijn gezichtsveld. Toen het in beeld kwam keek hij verbaasd op. De wereld tolde even, maar hij zette al snel zijn vlijmscherpe tandjes in het rare rode ding. "Awwie!" Hij begreep het niet. Pandakit beet nog eens, nu steviger. Er kwam meer pijn. Huh? Hij probeerde de staart in zijn geheugen te prenten, daarvoor moest hij dus vrij scheel kijken. Daarbij tilde hij zijn hoofd een tikje. Wat was dit? Waarom deed het pijn?

  'Hoi!' begroette Bloodykit hem luid terug.
  Shade keek haar even aan maar zuchtte en liet het gaan. Het had toch geen zin om haar bij elk klein ding aan te spreken. Of moest dat juist wel? Veel tijd had hij daar niet om over na te denken, want ze gaf al antwoord op zijn vraag.
  'Het is saai hier. En iedereen stelt zich aan. Dus zeg jij het maar hoe ik mij voel,' miauwde ze voordat ze een mosbal tegen een ander nest aanrolde.
  Tja, wat moest hij daar nou weer op zeggen? Als ze zich verveelde waarom ging ze dan niet iets doen? Hij wilde net antwoord geven, zeggen dat ze zich misschien wel verveeld voelde, toen Frogkit naast hen uitrekte.
  'Wie stelt zich hier dan aan?' miauwde ze geïrriteerd naar Bloodykit, waarna ze hem begroette met wat gespin.
  De zwarte kater glimlachte en drukte op zijn beurt zijn neusje tegen de hare. 'Hallo Frogkit.' Hij richtte zijn ogen weer naar de rode kitten. 'Ik denk dat je je erg verveelt. Misschien is het leuk om de spelletjes die je als jonge kitten hebt gedaan moeilijker te maken? Op die manier oefen je ook nog eens goed voor wanneer je een Apprentice wordt,' stelde hij voor met een hoopvolle glimlach.
  Toen zag hij beweging in zijn ooghoek, dus draaide hij zijn kop daarheen. Pandakit, het enigste jongetje van het nest, was in zijn staart aan het bijten. 'Awwie!' Ja, dat deed pijn.
  Shadefeather grinnikte en duwde zijn snuitje tegen hem aan. 'Wat ben je aan doen, jochie?' vroeg hij met een geamuseerde glimlach op zijn gezicht.

Het gevlekte poesje had een rondje gelopen door de nursery omdat ze niet heel de dag in haar nest had willen blijven liggen. Toen ze het nest had verlaten, was alles rustig geweest, maar nu ze terug kwam was iedereen door elkaar aan het praten. Haar zusje Bloodykit was weer eens iedereen aan het opjutten en stangen en Frogkit was er op ingegaan. Gelukkig leek hun broertje, die in zijn eigen staart had gebeten, de ruzie te stoppen voor deze van start was gegaan. Ze schonk Pandakit dan ook een dankbaar glimlachje, al zou hij vast niet doorhebben wat hij had bereikt. Hij was een beetje een gekkerd, maar hij was wel heel lief. "Natuurlijk is je staat eten niet lekker. Dat doet pijn en hij is zo harig," reageerde Molekit. Normaal zou ze niet zo makkelijk een actie toelachen, maar dit was familie en familie was veilig.

Zijn zusjes kwamen op zijn geluid af. Oef, ze gingen hem redden! Ook nieuwe papa Shadefeather kwam kijken wat er aan de hand was. Hij wist niet dat hij een mini oorlog had gestopt, het enige wat hij doorhad was dat ze hem gingen helpen. Meteen opende hij zijn bekje, de zeurende pijn verdween. Oh. Hij rolse op zijn buikje en sprong recht in een verassingsaanval. Toen zijn groene oogjes opgenomen hasden dat de staart inderdaad aan hem hing knikte hij, alsof hij het altijd geweten had. De woorden van Frog trokken zijn aandacht. "Jij ook je staart opgegeten?"

  Een antwoord kwam er niet van, want Bloodykit was al op het rode katertje gesprongen. Shade was heel even bang, maar toen hij zag dat het allemaal speels was ontspande hij weer. Dat is waar ook, Bloody deed alles voor Panda en beschermde hem ook. Hij was dan de enige tegen wie ze echt aardig deed. Maar Shadefeather geloofde wel dat ze het in haar had.
  Intussen verscheen Molekit ook, wat ervoor zorgde dat er weer een glimlach op zijn gezicht verscheen. Zij maakte ook een opmerking over dat staarten eten niet lekker was, en dat was helemaal waar.
  'Papa, mag ik eerder apprentice worden? Ik ben er al klaar voor hoor!' vroeg Frogkit toen plots, op een ietwat zeurende toon. 'Ik verveel me ook...'
  Hij richtte zijn gele ogen op haar en glimlachte meelevend naar haar. Hij wist hoe ze zich voelde, hij kon ook niet wachten tot hij Apprentice werd. Maar het kon echt niet, dus schudde hij zijn kop. 'Je moet nog echt een maan wachten, Frogkit. Maar je kunt al wel proberen wat te oefenen, wel in het kamp natuurlijk.'

Mole begon wat moeite te krijgen met alles in de gaten te houden, nu iedereen maar zijn eigen ding en zegje begon te doen. Pandakit leek inderdaad er achter te komen dat zijn staart een deel van hem was en dat het pijn deed als je er in beet, Bloodykit begon weer uit te dagen en haar andere zusje die aanwezig was, Frogkit, begon te zeuren om eerder apprentice te worden. Mole hield maar stil en wachtte het antwoord van hun papa af. Hopelijk zou hij nee zeggen, want ze was helemaal nog niet klaar om een apprentice te worden. Ze was er eigenlijk van overtuigd dat ze een hele slechte apprentice zou zijn, met haar beperkte zicht, maar daar wisten niet veel katten van. Toch, haar oortjes prikten op toen ze hoorde dat ze in het kamp konden oefenen voor als ze een apprentice zouden worden. Kon dat echt? Dan wilde ze dat ook! Als ze nu al kon oefenen zou ze misschien een goede apprentice kunnen zijn. "Waar kunnen we dat dan doen? En wat zouden we dan kunnen oefenen?" vroeg ze wat voorzichtig aan de zwarte warrior voor haar en haar zusje.