Highness

De zonnestralen likten haar gezicht. Het was al erg warm zo op de vroege ochtend. Een kleine knuffelige kitten rolde zich nog wat strakker op. Ze wilde niet opstaan. Het streepje licht werd groter toen de zon hoger rees en kietelde nu haar oortjes. Twee bruine pootjes kwamen omhoog en sloegen haar oren naar beneden. Ze was, met het mos om haar heen, bijna een purrito. Lawaai en commotie kwam nu al van het camp af. Een lichtblauw oogje ging open. Misschien was haar mama ruzie aan het zoeken? Oeh! Of er was een prooi binnen gekomen en de hogere rangen eiste hem op.

+ Marvel

  Geërgerd liep de rode kater door het kamp heen. Er was een gevecht ontstaan en Marvel wilde er niets mee te maken hebben. Alhoewel vechten hem misschien wel af zou leiden... Maar nee, de laatste keer dat hij iets probeerde wat een klein beetje op een gevecht leek was het slecht afgelopen. Voor hem. Die WindClan Apprentice had geluk dat hij zo zwak was, dacht hij verbitterd. Hij wist dat zijn plek in de BloodClan maar aan een dun draadje hing. Hij had misschien wel twee hondentanden weten te verdienen, alsnog was hij niet de BloodClanner die van hem verwacht werd; wreed en moordlustig.
  En een gevecht zou zijn reputatie niet kunnen verbeteren, wist hij wel. Zeker als hij zichzelf zou kunnen verraden. Daarom dat Marvel nu weg van al de commotie liep, langs Barn Two. Zonder na te denken wierp hij een blik de schuur in en zag daar een kitten die wel erg geïnteresseerd leek in het lawaai.
  'Er is niets te zien hoor,' bromde hij naar de kitten.

Haar ander lichtblauw oogje ging nu ook open. Ze hief haar kop van haar nest op en tuurde naar de uitgang. He? Zei iemand iets tegen haar? De kleine lenige kitten stond op en trippelde nieuwsgierig naar voren. Wow, niemand van de members keek nog maar naar haar. Dit was speciaal! Shax stapte in het zonlicht, net bij de rand van haar barn. Het was een vuurrode kater. Hij leek wel manen te hebben. Haar oogjes werden groter, wow! "Oké meneer," miauwde ze zachtjes. Haar stemmetje was nog hoog.

  De kitten leek hem met grote bewondering gade te slaan. 'Oké meneer,' miauwde ze zachtjes, haar stemmetje was nog hoog.
  Marvel keek haar verbaasd aan. Waarom was ze zo onder de indruk van hem? Ach ja, misschien omdat hij erg groot was. En hij had ook niet echt aardig gereageerd. Was ze niet bang van hem? Oh nee, het was een BloodClan kitten. Die waren natuurlijk nergens bang voor. Gelukkig maar. Wacht. Nee. Niet gelukkig. Ze moesten bang voor hem zijn, iedereen moest dat, want hij was een BloodClanner. En die zijn eng.
  De kater schudde geïrriteerd zijn kop. Al die gedachtes, hij werd er gek van. Hij zuchtte en keek nog eens naar de kitten.
  'Wat kijk je?' vroeg hij uiteindelijk.

Ze was een beetje onverschrokken, die Bloodclan kitten. Ze staarde hem openlijk aan en ze voelde zijn ongemak aan. Bij de vraag wiebelde ze met haar oortjes. Shax glimlachte heel breed. "Ikke vind u vacht heeeel mooi! En u bent groot en sterk!", miauwde ze zachtjes. Ze sprong recht en met haar poot duwde ze tegen de poofy vacht. Ja ze had wel gelijk. Hij leek op een vlam, maar dan heel zacht en lief.

  De kitten wiebelde met haar oortjes en glimlachte breed. 'Ikke vind u vacht heeeel mooi! En u bent groot en sterk!' miauwde ze zachtjes, waarna ze rechtop sprong en met haar poot tegen zijn vacht aan duwde.
  Marvel keek naar haar poot, een verbaasde blik in zijn heldere groene ogen. Wat was dit nou? Zoiets had hij nog nooit meegemaakt. 'Nou uh... bedankt..?' Ja, wat moest hij hier nu weer op zeggen? Hij had al gemerkt dat hij niet goed was met kittens, zeker niet als ze je complimentjes gaven en alles.
  'Zeg, wie ben jij eigenlijk?'