Bumped into someone (Dapplefur)

Een vossenkleurige kater slenterde voorzichtig langs de kleine stroom. Als apprentice had hij hier zo vaak gespeeld, zo onschuldig, zo vrolijk. Nu hij warrior was... Het leek alsof de wereld, die eerst altijd zo kleurrijk, vrolijk en rustig leek, en ook altijd langs hem heen ging, nu met een klap die alle lucht uit zijn longen perste op zijn schouders neer kwam. Het maakte hem zeer ongelukkig. Zijn moeder was dood, Hawkheart sprak haast nooit meer met hem, Nightpaw.. daar was iets vreemds mee aan de hand, Willowkit was dood, Tigerpaw was dood, Dapplekit was weg... Fernkit en Rosekit ook.. Wat bleef er nog over? Het maakte dat hij zich ongelofelijk leeg voelde. Hij verlangde zelfs naar het pesten van Volewhisker, alles om maar aandacht te krijgen. Een zuchtje onsnapte uit zijn mond, wat had het ook allemaal nog zin ook? Hij had geen vrienden, zijn familie dunde uit, hij had alleen nog zijn clan. Het voelde frustrerend en het gleed als water door zijn klauwen heen, hij kon er helemaal niks tegen doen. Tranen vormden zich in zijn ogen en hij kneep ze stevig dicht. Uiteindelijk begon hij te rennen, tot hij tegen iets zachts en pluizigs aanbotste en achteruit tuimelde. Verbaasd knipperde hij en begon daarna snel zijn excuses aan te bieden.

Snelle voetstappen verplaatste zich door het lange vochtige gras. Groene ogen staarde vluchtig door de hoge sprieten heen. Een dikke veldmuis rende bijna naast haar. Dapplefur sprong half oplettend over een grote rots heen. De muis maakte een piepend geluid, het wilde van haar af. De Tortoishell poes kneep haar ogen half dicht. No way. Deze prooi was van haar. Plotseling maakte het beest een scherpe wending naar links waardoor het weer een voorsprong had. Maar zij was veel sneller natuurlijk. Met een paar sprong haalde ze het weer in. Ze lande precies bovenop de muis. Haha, raak. Met een snelle beet was de veldmuis van zijn leiden af. Maar daar dacht Dapplefur niet aan. De Clan moest gevoed worden, dat was het enige belangrijke. Een lichte bries wind waaide door haar steeds dikker worden vacht heen. Bladkaal. In deze periode was prooi schaars. Dit soort prooien waren zeldzaam! Haar blik rustte op de vetgemente muis. Tevreden pakte ze het beest op en liep rustig verder. Vanaf de hooglanden liep ze naar de kleine stroom. Een slokje drinken kon toch niets kwaad. Het hoge gras maakte plaats voor veel lager gras en mos. De luchtvochtigheid bleef hier ook sterk hangen. Dat was meteen te merken. Voordat de poes wat doorhad klonk er hard geritsel uit de bosjes naast haar. Haar oren bewogen zich instinctief naar de geluidsbron. Een grote oranje gekleurde kater kwam uit de bosjes gerend. Foxsong. Hij botste tegen haar aan en tuimelde naar achteren. Vlug gaf hij een excuus. 'Hee, Foxsong.' Faal, het enige wat ze uit kon brengen. Zijn ogen stonden niet bepaald... vrolijk. Meteen begon ze zich zorgen te maken, echt typisch weer. Het was wel al algemeen bekend dat hun deputy Leopard naar de StarClan was gegaan. Zijn moeder was Leopardfur.. 'Euhm, gaat het?' Vroeg Dapplefur zachtjes. Haar muis lag inmiddels als een tijdje leveloos op de grond.

Verward schudde Foxsong met zijn kop. Hij voelde zich ietwat duizelig na die tuimeling over de grond. Voorzichtig kwam hij overeind in een zittende positie, zijn staart beschaamd over zijn poten krullende. "S-sorry.." Mompelde hij zachtjes, zijn oren in zijn nek leggende en zijn blik op zijn poten richtende. Hij voelde zich warm worden onder zijn vacht van schaamte. Voorzichtig keek hij op naar de mooie, groene ogen van Dapplefur, de poes was nog maar net warrior geworden. Wat een faal van hem. Ze begroette hem zachtjes, en met een zacht, ongemakkelijk knikje begroette hij haar terug, "Hey.. Dapplefur.." Miauwde hij, duidelijk ongemakkelijk. Hoe kon hij zo stom geweest zijn om zomaar zijn ogen te sluiten en te gaan rennen? Het was gewoon dom, dom dom geweest. "Nog maals sorry.. ik had moeten uitkijken waar ik liep.." Murmulde hij zachtjes, zijn oren platleggende in zijn nek en weer wegkijkende. "Euhm, gaat het?" Vroeg Dapplefur zachtjes aan hem. Voorzichtig keek Foxsong op en hij knikte zachtjes, "Ja.. het gaat wel.." Miauwde hij zachtjes, en zelfs als het niet gaat, waarom zou ik je opzadelen met mijn problemen? Dacht hij er stilletjes achteraan. "Ik heb je toch geen pijn gedaan he?" Miauwde hij vlug achteraan, zijn blauwe ogen bezorgd. Hij keek haar weer aan, om vervolgens weer weg te kijken. Hij krulde zijn staart nerveus om zijn voorpoten heen. Normaliter kon hij wegvluchten in melodieën en muziek die hij om zich heen hoorde, de muziek van de natuur, maar op de een of andere manier was het nu ijselijk stil. Het maakte hem bang, zijn veilige haven was weg... Of hij was gewoon te nerveus om het te horen, beide waren mogelijk, al was de tweede waarschijnlijker. Maar ergens.. had Dapplefur ook wel iets vertrouwelijks, iets wat hem rustig maakte.

Foxsong keek haar even aan. 'Hey.. Dapplefur..' Mompelde de kater een beetje ongemakkelijk. De poes spinde zachtjes. Ze praatte maar heel soms met elkaar. Maar het was rustgevend, alsof alle zorgen werden weggezogen. Nogmaals bood Foxsong zijn excuses aan. Dapplefur gaf een knikje. Het maakte haar ook niet zo veel uit.. Hij draaide zijn oren naar achteren en keek weg. Had ze wat verkeerd gedaan? Wat was er met hem? "Ja.. het gaat wel.." Miauwde hij zachtjes als antwoord op haar vraag. De poes hield haar kop even schuin. Hmm, hij leek een beetje down te zijn. Zou dat komen door Leopardfur? Zijn familie? Jammergenoeg wist ze daar helemaal niks over. 'Ik heb je toch geen pijn gedaan hè?' Sprak hij er nog achteraan. Zijn blauwe ogen ontmoette die van haar weer, maar keken ook gauw weer weg. 'Nee hoor. Met mij is alles prima.' Dapplefur kneep haar ogen hlaf dicht en glimlachte eventjes. Er ontstond een stilte. Een beetje ongemakkelijk, maar toch ook best vertrouwd. Hoog in de bomen floten een aantal vogels. In plaats van ze te vangen kneep de poes haar ogen dicht en luisterde naar het geluid. Ze beschouwde hen als prooi, maar soms konden ze ook wel voor ontspanning zorgen. Het hield op, en fladderende vleugels klonken boven hen. Haar groene ogen opende zich weer. Ze bleef een tijdje omhoog staren. 'Life isn't so easy,' Fluisterde ze zachtjes. 'You just have to be lucky.' Haar blik gleed even naar Foxsong. Terwijl ze dat zij kneede haar nagels de mossige bodem.

[Sorry, beetje flut. ;-;]

Foxsong keek weer eventjes naar de mosgroene ogen van Dapplefur, ze was best vriendelijk, waarom spraken ze elkaar eigenlijk niet vaker? Hij zou het heus niet erg vinden... Dit sprak hij alleen niet uit. Hij kon het alleen niet laten om een zucht van opluchting te laten horen bij de woorden. "Nee hoor. Met mij is alles prima," Bij haar glimlach keek hij weer eventjes weg, maar dit keer ook met een glimlach op zijn gezicht. Langzaam hoorde hij de vogels terugkeren. Hun prachtige gefluit en muziek, eenzaam voelde hij zich nu al meteen niet meer. Uit automatisme begon hij zachtjes mee te neuriën. Helemaal in zijn eigen wereldje opgaande. Plotseling schoot hij weer terug en met een ietwat beschaamde blik keek hij terug naar Dapplefur. "Sorry.. Ik.. uhm.. tja.. Mijn gedachten gingen ietwat met me op de loop toen ik de vogels hoorde," Verontschuldigde hij zich vlugjes. Hij liet zich natuurlijk ook weer heel slecht zien. Daar baalde hij meer van dan ooit. Waarom? Hij ging het niet toegeven, echt niet. "Life isn't so easy," Fluisterde Dapplefur opeens. Meteen keek Foxsong op, zijn oren iets achteruit gelegd. "You just have to be lucky," Foxsong's blik ging weer naar beneden, "I know.. but it just seems so hard.." Fluisterde hij zachtjes terug, naar de grond kijkende, "Niks lijkt te gaan zoals ik wil." Zijn blik ging weer eventjes omhoog naar Dapplefur, zijn blauwe ogen waren vochtig. Al wou hij niet dat ze vochtig werden... Het voelde naar, hij voelde zich zwak. Hij was sowieso altijd al gevoelig geweest, ook weer zo'n algemeen bekend feit. Maar soms wou hij ook wel eens stoer zijn...

Onderwerp: Re: Bumped into someone (Dapplefur)