De kleur van een zonsondergang

Wat als. Het waren de twee interessantste woorden die er waren, want ze konden alles inluiden. Ze konden de wereld veranderen. Ze konden nieuwe werelden creëren. Soms schiepen ze enkel een droombeeld dat hij hoogstwaarschijnlijk nooit in het echte leven mee zou maken (maar je wist maar nooit, alles was mogelijk: wie weet zouden adelaars vanaf morgen plots allemaal de kleur van de zonsondergang krijgen. Wie weet zou de zwaartekracht zich omdraaien en zouden katten voortaan enkel jonger worden in plaats van ouder. Wie weet was vanaf morgen iedereen onsterfelijk. Wie weet zou de tijd stilstaan), maar in andere gevallen schiepen ze een droom die waargemaakt kon worden. Het was hoe vrede gemaakt werd (wat als we nooit meer zouden vechten?), hoe liefde gedeeld werd (wat als zij ook van mij houdt?), hoe nieuwe generaties ontstonden (wat als we eens kittens zouden maken, jij en ik?). Hij wist dat Bee wenste dat zijn zoon die laatste twee vragen eens wat meer zou overwegen. Maar Day hield zich meer bezig met de 'wat als'en van miraculeuzere aard. "Wat áls adelaars vanaf morgen allemaal de kleur van de zonsondergang zouden krijgen?" vroeg hij zich op een gegeven moment hardop af, enkel gehoord door de jonge to-be naast wie hij al een tijdje zwijgend, in gedachten verzonken, had stilgezeten. Hij vroeg zich af of deze kleursverandering ook maar enig verder effect op de wereld zou hebben. "Wat denk jij, Mouse Hiding in Tall Grass?"

- Eerste post voor Mouse

Day glimlachte goedmoedig. Natuurlijk, als je eenmaal de grote buitenwereld had kunnen aanschouwen en de wind in je vacht had gevoeld, was het moeilijk om weer terug te gaan naar de grot en daar langere tijd te blijven. Day wist het nog wel van toen hij zelf jong was: als kitten had hij zich binnen prima vermaakt en had hij er niet bijster veel behoefte aan gehad de wereld buiten te verkennen. Hij was tevreden waar hij was. Maar toen hij eenmaal zijn eerste stappen buiten had gezet, was hij lange tijd vrijwel voortdurend buiten te vinden en kwam hij enkel in de grot om te eten en te slapen, ongeacht het weer. Stortregen? Sneeuw? Hij genoot overal van en in de grot was het in contrast maar gewoontjes. Inmiddels was hij daar weer overheen en genoot hij van iedere plek evenveel, maar hij begreep wat Mouse doormaakte. "Geen zorgen, kleine muis, spoedig zal je poot geheeld zijn en kun je de wijde wereld weer in", miauwde hij opbeurend en hij bedacht zich dat het toch maar goed was dat Mouse inmiddels weer het verlangen ervoer naar buiten te gaan en niet zo veel angst meer voelde bij de gedachte aan de buitenwereld. "Gelukkig valt hier binnen nog altijd van alles te beleven", voegde hij daaraan toe, want in tegenstelling tot hoe alles binnen soms leek stil te staan in vergelijking met de dynamische wereld buiten, vonden hier ook voortdurend veranderingen plaats. Zoals de komst van nieuwe kittens die de boel op stelten konden zetten. Hij had het nog niet gezegd of hij zag al een van de kleine deugnietjes verschijnen. Fang, een dochtertje van Slate. Het was nog niet zeker of het jonge gezinnetje bij de Tribe zou kunnen blijven, maar Day genoot van hun aanwezigheid. Fang was totaal niet verlegen en stortte zich zonder zorgen tegen de Chief aan. Day glimlachte vertederd. "Hallo daar, jonge Fang, ben je op avontuur?"