Monster! (ardentpaw)

Ghostkit rende zo hard ze kon, haar pootjes roffelde over de harde grond. Een enorm monster denderde achter haar aan. Hij had enge rode ogen en zat onder modder. Zijn klauwen uit gestoken en kaken wijd open, klaar om haar te verslinden. Ghostkit gilde in een geluidloze gil, haar nog kleine pootjes konden niet sneller en het monster had haar bijna ingehaald. Het monster sloeg toe en wou haar pakken en...
“Aah!” Ghostkit sprong recht over eind, stukjes mos vlogen in het rond. “Help een monster!” krijste ze zo hard ze kon. Haar harttje bonkte hard in haar borst en ze hijgde van vermoeidheid. Ondanks dat ze niet eens echt gerend had. Haar droom was zo echt geweest, angstaanjagend.

Ardentpaw was op weg naar de apprentice den, voor wat rust na een vermoeiende training, toen hij een kreetje uit de nursery hoorde. Een monster? Hij wist wel zeker dat die niet bestonden, tenminste niet in het ThunderClan kamp. Wat geamuseerd dook hij dan ook de nursery in, waar hij een kleintje geschrokken in haar nest zag. "Monster, ik zie geen monster hoor," vertelde hij haar op nonchalante toon. "Of nou, met al dat mos in jouw vachtje ben je net een mosmonster," plaagde hij goedgezind. Misschien zou dat haar wat opbeuren, want ze leek zeker erg geschrokken. Een slechte droom, bedacht hij zo snel.

Ghostkits hartje bonkte nog steeds in haar keel toen een grijs gestreepte kater binnen kwam, "Monster, ik zie geen monster hoor," miauwde hij geruststellend. Tranen prikte achter Ghostkits ogen, er was er net echt een geweest! "Welles, h-hij vlas zo groot en bangig." piepte ze. Een siddering liep over haar rug, nog nooit in haar miezerige leven was ze zo bang geweest.
"Of nou, met al dat mos in jouw vachtje ben je net een mosmonster," grapte de grote kat. Ghostkit keek snel over haar schouder en zag dat haar eigen witte vacht helemaal onder het mos zat. Ze probeerde het weg te strijken met haar pootje waardoor ze omviel, ze lag op haar ruggetje en snoof, normaal deed mama dat altijd!

Het kleintje was aan het stotteren en had geen eens doorgehad dat haar pluizige kittenvachtje vol met mos zat. Het was eigenlijk best een amusant gezicht zo, al dat mos, maar ze leek nog zo bang dat hij er niet om lachte. Iets was namelijk nooit leuk als je er zelf niet om kon lachen. Toch, toen ze de losse stukjes mos uit haar vachtje wilde strijken met een pootje en daardoor op haar rug viel kon hij het niet helpen om een lachje op zijn gezicht te laten kruipen. Zachtjes neusde hij haar weer omhoog. "Het werkt beter als je ze uit je vacht likt, inplaats van met je pootje er naar slaan. Dan kan je er beter bij en verlies je je evenwicht niet," vertelde hij haar op vriendelijke toon.

De kater duwde haar liefkozend omhoog met zijn neus. "Het werkt beter als je ze uit je vacht likt, inplaats van met je pootje er naar slaan. Dan kan je er beter bij en verlies je je evenwicht niet," Ghostkit keek hem, hoe dan? Ze kon toch nooit bij haar rug komen! Ze draaide haar nek, en probeerde onhandig een lik over haar rug te geven. Ze haalde wat mos weg en spuugde het uit met een vreemd gezicht.
Ze keek naar de kater, hij zag er vriendelijk uit. "whoo heet je?" piepte ze voorzichtig. Ze was wel benieuwd naar de naam. "Ikke Ghostkit." kirde ze trots voor de kater kon antwoorden.

Afleidend aan de rare blik die ze hem gaf, bleek ze het niet helemaal te snappen, maar toch probeerde ze het. Een onhandige lik over haar eigen ruggetje werd gevolgd door een vies gezicht. Tja, je moest het ook niet in je mond houden, het smaakte immers niet zo lekker. Het kleintje spuugde het uit en keek hem kort aan, om daarna om zijn naam te vragen. Oh, had hij zichzelf nog niet voorgesteld? Ze babbelde al wel vrolijk verder en vertelde hem haar naam. Ghostkit. "Dat is een mooie naam," vertelde hij haar met een glimlach. "De mijne is Ardentpaw," beantwoorde hij haar eerdere vraag.

Het kleintje herhaarlde zijn naam als 'Flardentpaw' en hij lachte zachtjes. Hij snapte niet echt hoe ze aan de 'fla' kwam aangezien ze dan ook alleen de a-klank daar uit kon pakken, maar misschien snapte ze dat nog niet helemaal. Ghostkit was immers nog heel jong, vast nog geen maan oud. Het was eigenlijk al best knap dat ze al zo goed kon praten. De meeste kittens van haar leeftijd spraken meer met een mix van gebabbel en gepiep, leek het zo. Ze kwam wankelend op hem afgelopen en vroeg hij daarna ook nog eens of hij een warrior was. "Nee, ik ben een apprentice, daarom heb ik ook 'paw' in mijn naam, netzoals jij 'kit' in je naam hebt." Misschien zou ze die uitleg ook niet snappen, maar hij wist wel dat hij bij lange na nog geen warrior was. "En als jij een apprentice wordt, dan wordt jou naam ghostpaw" Tja, het kleintje mocht het niet zo goed begrijpen, maar ze leek het leuk te vinden als hij haar allerlei dingen vertelde. Ze zat er in ieder geval geïnteresseerd bij, al zou ze het over een week zeker al wel weer vergeten zijn.

Ze leek het totaal niet te begrijpen en verduidelijkte alleen maar dat ze Ghostkit heette. Tja, heel veel meer had hij ook niet echt verwacht, want ze was nog geen maan oud. Hij zag hoe ze nogmaals haar kopje schudde en toen onhandig het mosbed uit klauterde om hem mee te wenken naar de uitgang van de nursery. Wilde ze naar buiten? Maar dat was ze toch zeker nog wat te jong voor? Hij haalde haar makkelijk in en blokkeerde de weg. "Het is buiten koud hoor en daar ben jij nog een beetje te jong voor," vertelde hij haar in vriendelijke toon, zodat ze er hopelijk niet te boos om zou worden.

Hij had al wel verwacht dat het weigeren haar naar buiten te laten gaan niet goed zou worden op genomen. Ghostkit begon haast te schreeuwen dat ze dat wel mocht en dat hij aan de kant moest gaan, zo probeerde haarzelf zelfs door zijn poten te wurmen. Het was haar ook nog bijna gelukt, maar hij haalde haar makkelijk weer in en stopte haar met een voorpoot. Ardentpaw wilde net zijn mond open te doen, om haar te vertellen dat het echt niet mocht zonder tenminste toestemming te vragen aan haar moeder, toen hij een vreemd gepiep hoorde. Dat was geen muis...Maar wat dan wel? Het voorval met Ghostkit die koste wat kost naar buiten wilde gaan was hij even vergeten en hij liep op het geluid af. Hij kwam nu steeds dichterbij een donker hoekje in de nursery, waar een raar, gevleugeld zwart beestje lag. "Huh, wat is dit nou weer?" Vroeg hij zich hardop af.