Vibrating air

Uitgeblazen en vermoeid lag Settleddust in een stukje zeldzame schaduw. Het was vandaag wel tot een nieuw toppunt van hitte gestegen. Het woud klonk doodstil, alsof iedereen spontaan van de hitte was gestorven. Het was van dat weer dat vogels van de takken vielen en muizen diep in hun koele holen bleven. Maar ShadowClan niet. Ondanks alles waren de katten druk in de weer. Hoe dan? Settleddust zou nog een excuus kunnen hebben om niet de hele dag door te ploegen, met zijn recent geamputeerde staart. Maar dat deed hij wel. Wat kon hij anders? Maar nu, zo tijdens zonhoog, kropen alle katten naar de schaduw om een momentje rust te nemen op het heetste moment van de dag. Zo ook Settleddust. Misschien, heel misschien kon hij een dutje nemen in de zon, de hitte vergeten. Hij legde zijn kop in het stof en proestte eens door het goedje. Maar daarna sloot hij zijn ogen en voor hij het wist begon hij weg te dommelen.

&Amberkit eerst

Settled dust
Amberkit stapte verveeld de Nursery uit, haar lange staart zwiepte boos heen en weer, ze mocht van haar moeder het kamp niet meer uit tot ze apperentice was. Ze was al twee keer stiekem weg geglipt, zoekend naar avontuur. Natuurlijk was ze gesnapt, Ze had de oudste moete zorgen, hun stikende nesten verschonen en met smerig muisgal al hun teken verwijderen. Ze walgde van de gedachten dat ooit nog een keer moeten te doen. Dus had ze geen andere keus als in het kamp blijven. En het risico haar status al bijna apperentice op het spel zetten had ze ook niet echt zin in. Geïrriteerd keek ze het kamp rond, ze zag de andere kittens vrolijk spelen. Amberkit schudde haar kop, spelen was voor kittens niet voor bijna apperentices. Ze sleurde verder het kamp door, ze zag Settleddust een kater die geen staart had. Amberkits ogen fonkelende, tijd voor wat lol dacht ze. De grote later lag te slapen in de schaduw van de kamp wand om zich tegen de hitte te beschermen. Amberkit trippeldw snel op hem af met haar staart hoog. Ze ging naast hem zitten en porde haar poot in zijn wang, “Waker worden slaapkop!”  miauwde ze luid in zijn oor. Snel rende ze weg, hopend dat de kater haar niet gezien had. Ze verstopte zich tussen de varens in de kamp wand.

Het eerst volgende wat Settleddust merkte wat geschreeuw in zijn oor en een por op zijn wang. Geen idee wie het was of wat er aan de hand was schrok hij op. Zijn ogen vlogen open en hij sprong geschrokken overeind, waarbij hij over zijn eigen poten struikelde en net zo hard weer in het stof eindigde. Gefrustreerd sprong hij opnieuw op en draaide zijn kop heen en weer, op zoek wat er aan de hand was. Maar het kamp leek rustig, en er was niemand in de buurt. Wacht… wat? Dit had hij toch niet gedroomd? Een verwarde blik stond op zijn kop en hij ging maar weer rustig zitten, beschaamd wat hem net was overkomen. Niemand had het gezien toch? Alsof er niets was gebeurd ging hij zijn stoffige vacht wassen. Hij stond zo stijf van de adrenaline, dat slapen nu echt niet meer ging lukken.

Settleddust meende iets achter hem te horen. Mij hij verbeelde zich vast dingen. Hij was zich net ook een hoedje geschrokken uit het niets. Hij sliep vast nog, waren het echo’s uit zijn dromen. En nu hij zich toch aan het wassen was, kon hij net zo goed doorgaan. Totdat hij wéér iets hoorde ritselen achter hem en dit keer wist hij zeker dat hij wakker was. Met een flits keek hij naar achteren en zag nog net een lichtbruine kitten uit de varens sneller, om vervolgens te struikelen en pardoes tegen Settleddust aan te rollen. De jonge warrior sprong weer op, dit keer al een stuk stabieler en keek geïrriteerd Amberkit aan. ‘Kijk toch uit wat je doet!’ beet hij haar waarschijnlijk iets te fel toe. En toen begon er pas een lichtje te branden. Hij had zich niets verbeeld, het was haar de hele tijd! Daar, vanuit de varens. Settleddust kreeg een strenge blik op zijn kop. Ze moest bijna apprentice zijn. Hoe kon ze zo achterlijk gedrag vertonen? Was ze aan het solliciteren om nog een maan langer in de nursery te blijven. ‘En warriors pesten maak je jezelf niet populair mee!’ bromde hij toen nog luider. Immers was Settleddust nu warrior. Dus hij kon zijn titel net zo goed gebruiken ook.

Brutale aap! Settleddust zijn oren gingen naar achter, toen de kitten vroeg of ze naar het gras moest gaan kijken trok de jonge warrior een wenkbrauw omhoog. ‘Bijvoorbeeld,’ miauwde hij sarcastisch. Hij wendde zijn blik van de kitten af en ging weer op zijn plek zitten. ‘Doe wat kittens doen. Ga spelen, val hén lastig.’ Ergens wist hij ook wel dat hij een beetje onredelijk reageerde, dat ze slechts een kitten was en hij haar eigenlijk niets kwalijk kon nemen. Maar hij was geschrokken, wakker gemaakt en brutaal aangesproken. Dat had hij echt niet gedurfd toen hij een kitten was. De jeugd van tegenwoordig werd ook gewoon niet meer opgevoed. Hij wierp een vlammend, groen oog op de bruine kitten. ‘En misschien moet je ook eens leren wat minder brutaal te zijn. Ik zou naar Acorndust kunnen gaan en voorstellen om je training nog wat uit te stellen totdat je er wél klaar voor bent.’ Loze bedreigingen, maar dan zou ze misschien maar eens letten op haar daden.

"Bijvoorbeeld." miauwde de kater met sarcasme in zijn stem. Amberkit keek hem nog bozer aan, het was gewoon niet eerlijk! Ze was al 7 manen, ze had kittens die net de 6 manen hadden gehaald al rond hyppelen als apperentice. "Doe wat kittens doen. Ga spelen, val hén lastig." vervolgde de grijs witte kat. "Hun spelletjes zijn stom! En ze willen toch niet met me spelen want ze vinden mij ook stom!" miauwde ze luid, met een toon van verdriet in haar stem. Het was waar, de andere kittens mochten haar niet omdat ze alle regels overtrad. Ze miauwden dat ze zo nooit krijger zou worden. Dat kwetste haar altijd enorm, krijger zijn was alles wat ze wou. Settleddust ging door: "En misschien moet je ook eens leren wat minder brutaal te zijn. Ik zou naar Acorndust kunnen gaan en voorstellen om je training nog wat uit te stellen totdat je er wél klaar voor bent." Amberkit pinde haar oren nog verder in haar nek en keek hem vol ongeloof aan. "Maar..." haar stem sloeg over, "Het is al eens uitgesteld, ik ben 7 manen oud. Ik mag gewoon geen krijger worden!" miauwde ze, vol verdriet. Starclan had het gewoon niet voor haar weggelegd, ze zou altijd een miezerige kitten worden. Kijkend hoe alle andere kittens leerlingen werden en daarna krijgers. Ze liet haar hoofd en staart hangen, en draaide zich om. Langzaam slenterde ze terug naar de nursery, de plek waar ze thuis hoorde.

Settleddust had geen tegenspraak meer verwacht. Maar nee hoor, Amberkit was blijkbaar nog lang niet klaar met hem. Ugh! Misschien moest hij dan toch maar een andere manier proberen. Hardhandig werkte kennelijk niet. Maar hij kon niet laten om nog even schamper te lachen toen ze miauwde dat de andere kittens haar ook stom vonden. ‘Hoe zou dat nu kunnen?’ vroeg hij sarcastisch, maar toch was er nog een strenge toon te horen. Misschien was het tijd voor wat zelfreflectie voor haar. Maar ze klonk toch wel een beetje verdrietig. Helemaal toen ze sprak dat het al eens was uitgesteld, en vervolgens sneu terug begon te lopen naar de nursery. Oké, misschien was hij te ver gegaan. Hij kon dit zeker niet aanzien. Settleddust sprong overeind en hobbelde de kitten achterna. ‘Amberkit, wacht!’ riep hij haar na, waarna hij haar inhaalde en voor haar ging staan. ‘Sorry, ik meende niet wat ik zei.’ Hij zette een glimlach op zijn snuit en verlaagde zijn kopje wat. ‘Weet je wat, ik weet precies hoe je je voelt. Toen ik mijn staart kwijtraakte dacht ik dat ik nooit meer warrior zou worden. Maar weet je, het komt wel goed. Je moet gewoon heel hard je best doen, en dan zullen ze vanzelf zien dat je er wél klaar voor bent.’ Hij keek haar bemoedigend aan. ‘En misschien ietsje beter naar de warriors luisteren,’ miauwde hij er toen luchtig achteraan. Hey, als hij haar een les wilde leren, moest hij het wel een beetje goed doen.

Settleddust kreeg nu wel medelijden voor de kitten. Ooit zou ze het vast wel begrijpen, maar alles zat nou tegen voor de kleine Amberkit. Settleddust gaf haar een bemoedigende glimlach en hij knikte toen ze sprak dat ze al haar best deed. Maar toch deed ze zo nu en dan wel brutaal en ging ze tegen de regeltjes in. ‘Je kan bij de pakken neer zitten, of nóg harder je best doen,’ miauwde hij toen tegen de bruine kitten. ‘Met die instelling kom je er nooit,’ vervolgde hij zijn verhaal. De jonge warrior kwam iets dichter naar de kitten en veegde zijn poot zachtjes langs haar wangetjes om de traantjes weg te vegen. ‘Ik weet dat het even moeilijk is. Maar je moet laten zien dat je béter bent dan ze allemaal denken. Bewijs dat ze het fout hebben! Tallstar zal dan snel genoeg zien dat je wel klaar bent.’ Amberkit moest even 180 graden draaien in haar mentaliteit. Apprentice worden was natuurlijk het allerbelangrijkste voor een kitten, en als dat dan niet gebeurde stortte je wereld vast in.