Lesson 1: Patience [Wren]

Days gedachten speelden oude trainingen voor zijn geestesoog af. Feral die een steentje naar voren schoof, Feral die wegliep, een ietwat verwarde en beteuterde Day met datzelfde steentje achterlatend. De eerste keer dat ze samen de grot uit gingen. De vechttrainingen, de lange uren op wacht, de eerste keer dat ze op een patrouille een echte adelaar tegen het lijf gelopen waren in plaats van de imaginaire waar Day zijn vechttechnieken op mocht demonstreren. Het zou vreemd zijn om niet meer met de oude kater op patrouille te gaan. Misschien konden ze ook nog wél op patrouille. Met hem erbij zouden Skyteller en Shroud toch geen bezwaar hebben? Hij tikte afwezig tegen het steentje dat voor hem op de rotsgrond lag, tot hij zijn nieuwe to-be aan zag komen. Hij trok zijn gedachten terug naar het heden, rechtte zijn rug en glimlachte Wren vrolijk toe.

Day had aan haar verteld dat ze een hapje moest gaan eten, om vervolgens hem te ontmoeten in de grot. In de grot, niet buiten de grot. Ach ja, ze zouden vast meteen naar buiten te gaan. Om Wren te testen wat ze al wel had geleerd. Dan kon ze laten zien hoe goed ze al kon springen en slaan. En dan zouden ze hopelijk mogen patrouilleren, of vechttechnieken oefenen, of misschien zelfs wel een kijkje nemen bij de écht gevaarlijke plekken. Helemaal in haar sas met haar nieuwe mentor rende ze naar de chief toe die al op haar zat te wachten. ‘Hoi, Day!’ begroette ze de kater vrolijk. Ze mocht hem wel, hij had haar de spiegelplek laten zien, met de vissen en andere plekken toen ze nog een kitten was. Maar nu was ze een to-be, geen tijd meer voor fantasie werelden, nee ze zouden de echte wereld tackelen! ‘Wat gaan we doen vandaag? Ik kan al heel veel hoor, wil je het zien?’ ratelde ze meteen enthousiast.

Ach, wat een enthousiasme. Wren had duidelijk nog geen enkel idee van wat er ging komen. Ze was net als Dusk bij zijn eerste training. Die jonge kater had een interessante draai aan de oefening gegeven, maar Wren zou met een dergelijk trucje niet wegkomen. "Hallo, Wren Gliding on Morning Breeze", miauwde hij met een even vrolijke glimlach. "Morgen mag je me demonstreren wat Star je allemaal al heeft geleerd. Vandaag heb ik een andere taak voor je." Hij schoof het steentje naar voren. "Ik wil dat je dit steentje voor me in de gaten houdt en het me onmiddellijk laat weten als hij pootjes krijgt en wegloopt. Niemand, inclusief jijzelf, mag het steentje aanraken. Je kunt me vinden bij de waterval." Hij stond op en knikte Wren toe. "Dit is een heel belangrijke taak, Wren. Succes." En met die woorden liet Day de To-be achter in het midden van de grot. Met een kiezelsteen die dit keer geen kattenpootjes zou krijgen zoals die van Dusk.

Wren kon bijna haar enthousiasme niet voor zich houden. Day begroette haar, om vervolgens direct mee te delen dat ze morgen pas zouden werken aan wat ze al wist. Maar voor nu.. wat dan? Moest ze in de grot blijven. Oh nee toch, dat was zo saai! Ze was geen kitten meer. Maar ze had een andere taak. Wren ogen volgden het steentje wat Day naar haar toe schoof. Een steen? Pardon? Meteen volgde een onmogelijke opdracht. De steen poten kreeg. Weglopen? Wat had Day gegeten? Hij had bijen in zijn brein! Stenen liepen niet. ‘Maar-’ probeerde het gevlekte poesje tegen hem in te brengen, maar hij stond al op. Hij benadrukte nog even dat het een belangrijke taak was, voordat hij gewoon vertrok. Zomaar! Haar blik stond vol ongeloof toen ze hem weg zag gaan. Dit was sloeg álles!

Wrens blik ging weer naar de steen. Ze moest gewoon blijven kijken totdat hij wegliep? En ze mocht hem niet aanraken. Waar ging dat nou weer over? Stenen liepen niet. Nooit! Meteen stond Wren op en cirkelde om de steen heen, hem bestuderend van elke kant, haar neusje een miniem kittenstapje van de steen verwijderd. Misschien had Day iets gedaan met de steen, zodat hij uiteindelijk zou gaan lopen. Maar ze kon niets bijzonders aan de steen ontdekken. Het was gewoon een steen. Ze keek een keer wanhopig om naar Day, maar die zat prinsheerlijk bij de waterval. Wren zuchtte dramatisch en liet zich op haar kont vallen. Dit ging nooit werken! Stenen. Liepen. Niet.

Toen kreeg de kleine calico een ideetje. Ze keek achterom naar Day, of hij niet aan het opletten was. Ze mocht de steen niet aanraken, dan zou ze wel een andere manier verzinnen om de steen te verplaatsen. Hij hoefde maar een klein stukje op te schuiven, dan kon ze claimen dat het gewandeld had, toevallig toen Day net even niet keek. Ze ging tussen de steen en Day inzitten, om vervolgens zo hard als ze kon tegen de steen te blazen. Maar de steen bewoog nog steeds geen millimeter. Niets! Wren begon nu écht gefrustreerd te worden. Haar staart zwiepte heen en weer en haar oortjes waren naar achter gedraaid. Ze blies nog eens heel hard tegen de steen, waarna ze hem stiekem eventjes aanraakte met haar poot om hem een stukje op te schuiven. Ze keek snel om of Day niets had gezien. ‘Ja, kijk! Hij is verplaatst Day! Hij heeft gelopen!’ deelde ze vrolijk mee. Hihi, Day zou vast niets doorhebben. Onschuldig ging haar blik naar haar nieuwe mentor, waarna ze hem wenkte om naar de steen te komen kijken.

Day keek niet om, maar hij kon zich Wrens gezichtsuitdrukking precies inbeelden. Op zijn eigen gezicht stond een tevreden glimlachje en dat bleef er staan terwijl hij bij de waterval zat te wachten. Wie zou dit keer als eerste in actie komen? Het was een ontzettend leerzame training, ook voor hem, want iedere To-be reageerde anders en dit kon veel zeggen over hun karakter en instelling. Het gaf Day een goede basis om te kunnen beslissen waar hij op moest focussen bij de volgende trainingen. Hoewel hij onbevooroordeeld begon en nergens vanuit wilde gaan, had hij toch ergens al het vermoeden dat hij niet de kat zou zijn die deze opdracht zou beëindigen. In stilte glimlachend keek hij naar het vallende water, zich niet één keer omdraaiend naar zijn To-be, haar alle ruimte gevend. Al wilde dit niet zeggen dat niemand haar in de gaten hield.

Daar hoorde hij haar pootstapjes op de rotsgrond. Even sloot hij zijn ogen en opende ze weer toen haar enthousiaste stem zijn oren bereikte. Hij verhief zich, wierp even een blik op Wren - zijn uitdrukking sereen, vriendelijk, onleesbaar - en volgde haar naar het steentje, dat, inderdaad, niet meer op exact dezelfde plek lag als eerder. Hij knikte even. Aha, dus zo is het gegaan, constateerde hij. Hij keek de jonge To-be aan. Lang heeft ze het niet uitgehouden, wel? dacht hij, maar hij voelde geen teleurstelling bij deze gedachte. "Wren Gliding on Morning Breeze", miauwde hij met zware, vriendelijke stem. "Ik zie twee opties. Misschien heeft zich zojuist een wonder voltrokken en heeft voor het eerst in de bekende geschiedenis een steen een transformatie doorgemaakt als van een dikkopje in een kikker en pootjes gegroeid, en ben jij de unieke getuige geweest van zijn dappere eerste stappen... of... misschien niet." Hij keek haar nog altijd aan en zijn stem was nog altijd warm, maar met een zekere indringendheid. Hij wilde haar manen de waarheid te vertellen en haar tegelijkertijd geruststellen dat deze waarheid haar niet in de problemen zou brengen, maar het was aan Wren of ze dit in zijn blik zou herkennen en ernaar zou handelen. Day glimlachte. "Welke van de twee is het, Wren?"

Wren zat met een grote glimlach op haar gezicht toen de chief naar haar en de steen toekwam. Haar blik bleef onveranderd toen hij knikte. Ze hoopte dat ze haar mentor goed genoeg gefopt hadden, zodat ze vervolgens met het echte werk verder konden. Wren wilde leren vechten! Ze wilde arenden neer kunnen halen. Ze wilde niet de hele dag in de grot zitten en hopen dat een steen poten zou groeien. Daar had ze geen tijd voor! Toen ze haar naam hoorde keek ze Day weer met een poeslieve blik aan, maar ze kon het niet verbergen dat die vertrok toen Day begon met spreken. Haar plan had niet gewerkt, ze had het meteen door. Die stomme Day wist ook wel dat stenen niet konden lopen. Waarom had hij haar dan deze opdracht gegeven? Zodat hij niets hoefde te doen, dat zij maar de hele dag in de grot zou zitten? Ze voelde zich betrapt, maar ook boosheid kwam in haar opvlammen. Ze hoefde dit niet te pikken. Ze ging dit niet pikken! ‘Nou, oké, niet helemaal,’ begon ze voorzichtig, maar hoe langer ze erover nadacht hoe bozer ze werd. ‘Ik ga toch niet de hele dag verspillen met naar een steen kijken?’ Haar stem werd met ieder woord luider, waarna ze haar oortjes naar achter draaide. ‘Dit is een stomme opdracht. Een stomme training!’

Betrapt. Betrapt en... boos. Day keek haar onverstoorbaar aan terwijl zij haar tirade afstak. Haar onderbreken was zinloos. Geschreeuw stopte je niet met geschreeuw. Day probeerde zich te herinneren wanneer hij zelf voor het laatst had geschreeuwd, voor het laatst boos was geworden zoals Wren nu boos werd, en hij ontdekte dat hij het moment niet in zijn geheugen terug kon vinden. Hoe kwam het toch dat sommigen zo makkelijk boos werden en anderen niet? Zelf voelde hij zich niet zo gauw beledigd, zo ook nu niet, nu zijn training recht in zijn gezicht stom werd genoemd. Misschien was het wel hoogmoed. Hij voelde zich niet beledigd door haar worden omdat hij wíst dat zijn training niet slecht was. Omdat hij rotsvast geloofde in deze techniek en het nut ervan. Was dat arrogant? Hij zou in ieder geval niet beweren dat het idee van hem was - Feral was de auteur van deze opdracht, niet hij.

Nu wist hij dat de opdracht niet slecht was. Dat het stom was, dat kon hij echter niet volledig ontkennen. Stom was maar een kwestie van perceptie en aan Wrens perceptie zou hij niet twijfelen. "Jonge Wren, ik waardeer je inzet te veel om deze te verspillen aan een onbelangrijke opdracht", verzekerde hij haar toen de stilte was wedergekeerd en hij de kans had te reageren. "Zeker, deze taak kan makkelijk als saai bestempeld worden, of, zoals jij zegt, als stom. Zelfs als schijnbaar zinloos. Maar het zit hem in het woordje schijnbaar, Wren, want er zit wel degelijk een zin in jouw wachten. Daarom geef ik je nu een nieuwe taak: vind de zin. Zoek ernaar, overleg met anderen, als je wilt, maar blijf in de grot, want buiten zul je niet meer antwoorden vinden dan binnen. Slaap er een nachtje over. Morgen hoor ik graag je antwoord." Hij keek haar aan, zijn zonlichtgele ogen tegenover haar hemelsblauwe. "Het ís belangrijk, Wren. Geloof me."

Day begon meteen met diplomatieke praat. Hij was niet boos, nee, hij had nauwelijks een spier verroerd. En ergens irriteerde Wren dat alleen nog maar meer. Ze snoof een hard, toen hij begon dat hij haar inzet teveel waardeerde. Muizenstront! Dat was helemaal niet zo. Hij had vast geen zin meer om zijn oude botten buiten de grot te slepen. Wren weigerde dan ook hem nog langer aan te kijken terwijl ze luisterde naar zijn verhaal. En toen ze een nieuwe stomme opdracht kreeg, om de zin te zoeken of wat dan ook. Er was geen zin! Dat had ze hem toch net verteld? Ze keek de chief ongelovig aan. Was dat het? Was dat hun training vandaag. Ze mocht niet meer naar buiten? Haar ogen werden groot. Dit kon niet waar zijn! Ze moest het mama vertellen, of desnoods Skyteller. Ze moest getraind worden, niet weer opgesloten worden als een kitten. ‘Dat was het voor vandaag? We gaan niet meer trainen?’ bracht ze dan ook sputterend ertegenin. Dit krenkte haar trots zo erg. Rumble zou zo alleen maar zijn voorsprong vergroten op haar. ‘D-dat kan niet!’

Het duurde een tel of twee voordat het doordrong en hierop volgde onmiddellijk protest. Schok en ongeloof dansten samen op haar gezicht. Day zou haast medelijden met haar krijgen. Ze had echter een belangrijke les te leren en, al was het dan misschien niet zo aardig, op deze manier zou de training in ieder geval een onvergetelijke indruk achterlaten. Days blik was wat serieuzer, nu. Het laatste wat hij wilde was dat ze dacht dat hij een spelletje met haar speelde. Day hield niet van spelletjes die maar van één kant gewaardeerd werden. Dit was gewoon een training. En tja, als daar iets minder waardering voor was van de kant van de To-be, dan was daar helaas weinig aan te doen. "Dit is een training", miauwde hij vastbesloten. Ooit zou ze dat wel inzien. Hopelijk morgenochtend al. "Ik spreek je morgenochtend." Hij glimlachte nog een keer vriendelijk naar haar. Daarna liep hij weg. In zijn achterhoofd vormde zich de licht onrustbarende gedachte dat zijn To-be hem nu voor altijd zou haten, maar zijn zorgelozere kant wuifde dat al gauw weg. Zo'n vaart zou het niet lopen. En het wás belangrijk, dit.

Wrens ogen schoten uitdagend vuur. Ze werd nu echt bijna kwaad. Hoe kon hij ooit chief zijn geworden als hij zijn to-be's niet eens wilde trainen? Ze werd gewoon de grot in gestopt, kijken naar stenen en denken over stomme opdrachten. Ze keek dan ook demonstratief naar haar mentor met haar oortjes in haar nek gedrukt. Ze was het hier zo niet mee eens. Ze liet hem gewoon achter om het zelf maar uit te zoeken. En wat moest ze uitzoeken? Waarom stenen niet konden lopen? Omdat ze dat gewoon niet konden, punt. Ze liet een boos gezicht zien en ze stak zijn tong naar hem uit, zodra hij haar de rug had toegekeerd. Ze had er zo naar uitgekeken, naar deze eerste training. Day was leuk, maar nu op dit moment was hij even de stomste kat in heel de tribe. Zonder ook nog maar een woord te zeggen stampte ze luid naar de to-be den. Ze ging nu dus echt niets meer doen. Ze zou het die stomme Day niet makkelijk maken. Eenmaal aangekomen liet ze zich dramatisch vallen in haar nest en gilde ze in het mos om stoom af te blazen.

- Topic uit