You swing, and you dance

Onderwerp: You swing, and you dance ma 16 sep 2019 - 21:48

Het rood met witte poesje baande zich een weg naar de uitgang van de kraamkamer. Eenmaal hier aangekomen keek ze even achterkom, om te zien of haar moeder een oog in het zeil hield. Dit bleek niet te zijn en zo dus trippelde de kitten vrolijk verder. Geniepig stak ze haar kopje naar buiten, haar nog blauwe oogjes samenknijpende als bescherming tegen het felle licht. Ze wist dat ze niet alleen uit de nursery mocht, maar dat kon haar geen steek schelen. Ze wou op verkenning! Nieuwe dingen leren kennen. Het was zooo saai binnen. Omstuinig liep ze verder, haar kleine gestalte maar nauwelijk boven de grond uittorende. Dit merkte ze zelf echter niet op, wat viel te merken aan hoe ze triomfantelijk naar de open plek krabbelde.

Open!

Het was bijna zo ver nog even en dan mocht hij ook leerling worden! Zijn nest was lekker warm in de kraamkamer, maar het werd hier echt te klein ook al lag Moon met Husk in het nest samen met hun moeder, maar toch was hij het zat om alsmaar binnen deze muren te zijn. Zijn blik gleed over de rand van het nest naar de ingang van de kraamkamer en een zucht verliet zijn lippen. Zijn blik ving een sluipende gestalte en een ideetje kwam bij hem op. wat als hij nu samen met een ander kitten de kraamkamer verliet? Huskkit lag te snurken naast hem en zijn moeder was momenteel in dromenland. Dus stond de zilvergrijze kater voorzichtig op om niemand te wekken en trippelde op zachte pootjes naar de ingang en volgde Lionkit naar buiten. 'Zullen we samen in het kamp rond gaan kijken?' vroeg Moonkit luid genoeg zodat enkel zij het horen zou. Hij wilde ook wel eens meer zien dan wat zich binnen deze muren zou bevinden en sprong haar achter na de kraamkamer uit.

(Moonpaw is nog Moonkit tot de ceremonie geweest is. Wink

Lionkit verschoot van de plotse stem achter haar. Verdwaasd keek ze op, haar blauwe oogjes in die van de grotere kater priemende. Hij was ook nog een kitten, wist ze, want ze had hem al een paar keer in de nursery gezien. Maar hij was al wel veel ouder dan haar! En zeker ook een kop groter... Lionkit schudde haar kopje en focuste zich op wat hij had gezegd. Haar oogjes verwijdde wat en haar oortjes spitsten zich naar voren. Opgewekt sprong ze overeind. Dat was ze een geweldig idee! "Jaaa!" miauwde ze opgewonden terwijl ze met haar staartje door de lucht sloeg. Ze wou zo graag het kamp verkennen. De nursery was zo saai... die had ze al tien keren uitgekeken! Daarbij was Moonkit ook vele ouder dan haar, dus zou het vast geen kwaad kunnen! Niet dat de kitten echt nadacht over de consequenties of regeltjes. Het enige waar ze aan dacht was nieuwe dingen ontdekken.

Een kleine glimlach verscheen op zijn snuit, maar Moonpaw bleef even wachten tot Lionkit weer was gekalmeerd. Dit soort dingen had hij wel vaker dat andere katten en vooral kittens van hem schrokken. Niet gek ook. Deze jonge kater was dan ook heel goed in zachtjes lopen door de kraamkamer. Maar hier lagen geen losse bladeren, struiken, varens en takjes die hij in bewegen kon brengen waardoor andere hem konden horen. Toen de oogjes van Lionkit zich verwijden grijnsde Moonpaw breder. Eigenlijk mochten ze niet de den verlaten en zo wel alleen voor de kraamkamer blijven, maar daar was niets aan en eigenlijk wilde ook Moon meer van het kamp zien dan vanuit deze plek. Eenmaal buiten keek hij rond. Er momenteel weinig bedrijvigheid in het kamp. Alles was dood saai rustig, maar toch scheen er net een patrouille terug te komen en weer weg te gaan. Zijn blik gleed verder naar de hoge rots waar de leider zou slapen en hij keek daarna naar Lionkit. 'Zullen we het hol van Thornstar gaan bekijken?' vroeg hij en wachten even af, maar niet te lang en begon rustig naar de grote rots toe te lopen zodat ook zij hem bij zou kunnen houden...

De grijze kater stelde voor om het hol van Thornstar te gaan bekijken. Lionkit schuifelde eventjes met haar kleine pootjes. Een rilling gleed over haar ruggengraat bij de gedachte diens hol te betreden. Zou zij daar later ook slapen? Die gedachte bezorgde haar een nieuwe vloed van adrenaline. Ze beeldde het zich al in... Lionstar! De kitten sprong overeind en knikte overtuigend. Moonkit wist vast wel wat hij deed, hij werd namelijk al bijna apprentice! De rood met witte kitten schudde zich uit, proberende zich kalm te houden. Echter was het duidelijk hoe opgewonden was, ziende aan de manier hoe ze met haar voetjes op de grond trippelde.

Hij gaf niks om groot of sterk te zijn zoals de krijgers en hun leider Thornstar, maar toch was Moonkit wel ergens anders in geïnteresseerd. Maar toch was het kitten nieuwsgierig naar hoe het hol van de leider eruit zou zien van binnen en of het daar net zo knus was als in de kraamkamer? Lionkit wilde het hol van grote kater ook zien en dus liepen ze daar samen naar toe. Het was een heel eind, maar het leek alsof niemand hen zag? De grote steen zag er vanuit de kraamkamer er al groot uit, maar hoe dichterbij ze kwamen hoe reusachtiger de rots werd en hoe meer ontzag Moon voor deze plek kreeg. De mosslierten die voor de ingang hingen wiegde zachtjes in de wind toen ze daar aan kwamen. Heel even bleef Moonkit voor de slierten stil staan en keek om naar Lionkit. Dit was ZO spannend!!! Toch durfde hij verder nog niets te zeggen en slikte heel eventjes. Daarna stak Moonkit zijn kop door de mosslierten en keek naar binnen. Het was zo groot hier??? 'Wow!?' kwam er alleen over zijn lippen. Het hol was verlaten, maar reusachtig voor jonge kittens, toch?

Samen liepen ze een richting op. Ze verwachtte wel dat Moonkit beter wist waar alle dennen zich bevonden, want zij had geen enkel idee naar waar ze gingen. Haar rode vachtje flikkerde als vuur in de felle zon die het kamp verlichtte. Haar blauwe oogjes keken verwachtingsvol naar de grijze kater. Niemand had hen door, ook niet toen hij halt hielt voor een ingang die bedekt was met slierten mos. Haar blik verwijdde en haar hartslag ging hoger. Was dit de plek? Dé plek?! Adrenaline gierde door haar kleine lijfje. Ongeduldig spitste ze haar oortjes naar Moonkit, welke als eerste zijn kop door de ingang stak. "En? Is er iewmand?" vroeg ze ongeduldig, haar stem hoog en met de bijhorende kittentoon. Ze was nog jong en besefte dus ook niet dat ze eigenlijk de privacy van Thornstar schonden. Nouja, het enige waar zij geïnteresseerd in was, was hoe de den eruitzag als zij later leader werd!

De stem van Lionkit haalde hem weer terug en Moonkit trok zijn kop weer terug uit de mosslierten. 'Nee Niemand te zien. Kom dan gaan we het hol verkennen.' miauwde Moon en staat Spong vrolijk naar voren tussen de mosslierten door. Het was schemerig in het hol en de wanden waren zo mooi glad dat je zou denken dat al die manen al die vachten het zo glad geschuurd hadden. Zijn grote blauwe ogen staarde rond en hij wist ook niet dat ze hier eigenlijk helemaal niet zonder geldige reden naar binnen mochten komen. Toch deden ze dat juist. Het nest was verlaten en de zandgrond was hier net zo droog als in de kraamkamer. 'Groter Dan in de kraamkamer he?' vroeg hij Lionkit terwijl Moon zich naar het jongere kitten omdraaide en haar aankeek.

Moonkit bevestigde dat er niemand in het hol was en sprong algauw naar binnen. Lionkit keek nog snel even over haar schouder, die sluwe kitten zijnde, en volgde nadien de kater zijn pootstappen. Haar oogjes werden groot van bewondering. Voor een tel gleed ze met haar blik rond, de den in zich opnemende. Vervolgens knikte ze als antwoord op de opmerking van Moonkit. Dit was inderdaad vele malen groter dan de nursery! En dan te bedenken dat hier maar één kat sliep. De rood met witte kattin sprong vooruit, half tuimelende zich naar het mosnest bewegende. Eenmaal zich op het nest bevindende, keerde ze zich terug tot Moonkit. "En? Pwast het bwij mij?" vroeg ze, proberende de woorden zo goed mogelijk uit te spreken maar daar toch net in falende. "Lionstar!" piepte ze vervolgens opgewekt, geen idee dat ze misschien katten buiten de den alarmeerde.

Voor een moment lang had Moonkit alleen maar oog voor het hol van hun leider. Die moest wel heel groot en lang zijn om hier te slapen? Of was dat meer zijn fantasie? Maar hoe Lionkit zich een baan naar het grote nest maakte ontging de zilvergrijze kater even. Pas toen ze sprak keek Moonkit weer haar kant op. Hij moest grinniken. Zo'n groot nest en dan zat een kitten daar in het midden op. Nou ja meer aan de rand maar alsnog was het een grappig gezicht. 'Passen doet het, nu nog groeien en dan zit je helemaal goed.' antwoorden Moonkit en hij knikte erbij. Zelf zag hij zich niet direct als leider, meer als steun voor de andere van de clan. En dat al op zo'n jonge leeftijd. 'Dan ben ik je medicijn kat, brenger van raad en de wijsheid van de sterrenclan.' probeerde Moonkit zo plechtig mogelijk te spreken. Ja dat zou hij graag worden. Medicijn kat. Dan kon hij zijn clan genoten en andere katten die hulp nodig hadden helpen. Hij was al vaker stiekem wezen kijken bij het hol van de medicijn kat wanneer die een kat op bezoek had of wanneer er een moederkat kittens kreeg erbij staan kijken. Wel van een kleine afstand. Maar toch hoopte hij snel leerling te worden en zo zijn clan tot steun te kunnen zijn?

Lionkit glimlachte bij Moonkit's woorden. Ja. Leader worden zag ze helemaal zitten. De clan leiden, groots worden! Bij zijn volgende woorden greens ze. Moonkit mocht haar medicine cat worden ja! Samen zouden ze een sterk team vormen. Maar daar waren ze nu nog te jong voor. Vooral zij, voor deze positie. Eerst zou ze hard moeten trainen om een sterke warrior te worden. Alles zou achteraf wel vanzelf komen, als ze het waard was, toch? Lionkit schudde haar kopje en huppelde even rond in de den van Thornstar. Echter kon het geen kwaad om het zich al in te beelden! Dat ze hiermee in grote problemen konden komen, maakte haar niet zoveel uit. "Lionstar en.... Moonpath!" grapte ze, snel een medicine cat naam verzinnende voor de grijze kater. Op het verzinnen van namen zou ze nog moeten oefenen...

Moonkit zag dat zijn clan maatje zichzelf al helemaal in het nest van de leider zag zitten. Hij moest er bij giechelen, maar zo zou ooit serieus een clan leider kunnen worden, toch? Maar toen Lionkit door de den huppelde begon ze namen te roepen die van haarzelf en een mogelijke naam voor hem. Hm... Moonpath?! Geen slechte naam voor een medicijn kat. Maar welke naam Starclan hem ook geven zou zou vast bij hem passen. Hij knikte bij haar woorden en sprong vrolijk op en begon vrolijk rond te springen alsof hij naar de sterren wilde gaan om samen te dromen met Starclan zelf. Zijn blik ging na een paar sprongen terug naar Lionkit en hij vroeg zich af of ze wel wist hoe belangrijk beide rollen in de clan eigenlijk wel niet waren? Zelf wist hij ook niet het fijne ervan, maar ze waren beide belangrijk genoeg om te weten dat als de medicijn kat of de leider van de clan weg viel dit een groot verlies voor de clan zelf betekende. 'Heeft Lionstar nog last van klitten?' vroeg hij zo eerbiedig als hij maar kon zonder te gaan lachen al klonk er een vrolijk gesnor uit zijn keel op terwijl Moonkit naar Lionkit toe liep.

Ze greens terwijl ze naar Moonkit keek. Zijn grijze vacht paste perfect bij zijn naam, het had iets zilverachtig weg van de moon. Soms vond de kitten het fijn om in de nacht uit de kraamkamer weg te glippen en naar de sterren te kijken. Al duurde het vaak niet lang voor een Queen het doorhad of dat ze zo slaperig werd dat ze terug naar haar broer en mama keerde. De rosse kitten keek op en wiebelde met haar oortjes toen de kater vroeg of ze nog last had van klitten. Even snoof ze, haar kinnetje omhoog duwende. "Lionstar heeft nooit last van klitten!" piepte ze, haar kopje hoog houdende terwijl ze een "imposant" figuur aannam. Het zag er allesbehalve machthebbend uit...

De houding van Lionkit was zeer vermakelijk, maar hij bleef in zijn rol. 'Dat is mooi om te horen Lionstar, maar de sterrenclan heeft mij vertelt dat er een vos rond loopt die dood en verderf zal zaaien in het bos.'' Heel even boog Moonkit zijn kop eerbiedig, maar schakelde daarna meteen over van onderwerp alsof hij al echt een medicijn kat was. Dit was een heel leuk spel, nu maar hopen dat hij ook echt leerling medicijn kat mocht worden?

Thornstar liep door de doorntunnel het kamp in, gevolgd door een kleine patrouille. Vandaag was hij zelf een keer meegegaan op grenspatrouille, maar verder was alles normaal verlopen. Hij liet zijn blik even over het kamp glijden. Alles leek te zijn zoals het hoorde, dus Thornstar trippelde gelijk richting zijn hol. Toen hij echter dichter bij de ingang kwam hoorde hij stemmetjes vanuit zijn hol komen en gealarmeerd stond hij stil om te luisteren. “Lionstar heeft nooit last van klitten!” hoorde hij. “Dat is mooi om te horen Lionstar, maar de sterrenclan heeft mij vertelt dat er een vos rond loopt die dood en verderf zal zaaien in het bos,” volgde een tweede stem. Het waren duidelijk kittenstemmen, dus Thornstar wist zich weer te ontspannen. Kalmpjes stapte hij door de mosslierten naar binnen en hij trof inderdaad twee kittens aan. “Ik wist niet dat ThunderClan nieuw management had,” sprak hij met een gemengde humoristische maar toch wat strenge toon. De Leader had een zwakke plek voor kittens, maar regels bleven regels. “Wat komen jullie hier doen?”

[Heel erg laat door omstandigheden, sorry daarvoor!]

Lionkit was te druk bezig geweest met Moonkit om door te hebben dat er zich een andere aanwezigheid in de den bevond. Daarom dat ze ook verstijfde, met haar poot nog deels in de lucht, toen ze de stem van een kater hoorde. Haar amberkleurige ogen waren groot toen ze haar blik op de bruine leader wierp. Was dit niet... Thornstar? "Ehhh..." miauwde ze, niet goed wetende wat ze moest antwoorden op diens vraag. Ze leek plots haar stem verloren te zijn, zo bleek toen ze lichtelijk in paniek om zich heen begon te kijken. Moonkit... help?

Moonkit stond te wachten op wat Lionkit zou gaan zeggen toen een andere stem ineens achter hem op klonk. Moonkit was nooit een grote held geweest om onverwachte gebeurtenissen dapper toe te treden. Van schrik sprong het jong zo hoog als een kitten maar kon springen in de lucht en bij de landing schoot hij dieper het hol van Thornstar in en probeerde zich te verstoppen achter het mosnest. Hoewel hij vaak opschepte was Moon eigenlijk een grote angsthaas. Te bang om de dingen waar hij over opschepte ook echt in werkelijkheid te doen. Oh boy wat zou Thornstar doen met hun? Het zilver/grijze jong was zelfs te bang om hun leider aan te kijken en dook zo diep mogelijk weg als hij maar kon.

XD

Beide kittens leken te zijn geschrokken van zijn aanwezigheid, en Moonkit sprong zelfs een gat in de lucht. Geen van beide leek antwoord te kunnen of willen geven, maar Thornstar bleef staan waar hij stond. “Wel? Ik wacht nog op een antwoord,” zei hij kalmpjes. Hoewel hij heus wel wist dat er niks ernstigs aan de hand kon zijn, was dit toch wel een grens die de kittens moesten leren kennen.

Onderwerp: Re: You swing, and you dance