(Open) I'm weightless

<sub>Er hing een onbehagelijke stilte over het Shadowclan territorium. Het was windstil en het zou nog ruim een uur duren voordat de eerste zonnestralen over de aarde streken. Toch was Neritekit al wakker. Ze kon weer eens niet slapen en besloot om haar heil ergens anders te gaan zoeken. Ze was nu al vier manen oud en begon steeds meer zelfvertrouwen te krijgen. Ze had er dus ook geen moeite mee om naar buiten te gaan in haar eentje. De bomen die het kamp omringende waren echter zo dicht bij elkaar gegroeid dat het moeilijk was om de hemel te kunnen zien. Neritekit zuchtte en keek omhoog naar de grote rots waar de warriors sliepen en Tallstar. Een vreemd gevoel bekroop haar op dat moment. De haartjes van haar nek schoten overeind terwijl ze zich ervan bewust werd dat iemand naar haar aan het kijken was. Neritekit keek om maar haar blauwe ogen zagen niemand. Verward liet ze haar blik omhoog glijden naar de duistere schaduwen van de bomen om haar heen. Ze meende twee lichtpuntjes te zien voordat die verdwenen. Het gebeurde zo snel dat het een speling van haar verbeelding had kunnen zijn..

Neritekit rilde en draaide zich om. Ze voelde zich plots een heel stuk minder stoer. Ze wijdde het aan de duistere nacht en aan de zware stilte die over het kamp en het bos lag. Ze was hoe dan ook niet erop voorbereid wat er daarna gebeurde. Er klonk een heel zacht, bijna onhoorbaar geritsel die haar deed verstijven. Ze keek langzaam om en zag iets groots uit de duisternis materialiseren. Een geest! Het kwam met een razende snelheid op haar af maar doordat Neritekit zo geschrokken was leek dat moment veel langer te duren. Te lang.. te lang voor haar om te zien wat het werkelijk was dat op haar af kwam en even later zijn klauwen in haar zij boorde.</sub>

<sub>Er volgde een pijnscheut en een geschrokken kreet ontfutselde zich uit haar. Het gewicht van de uil was genoeg om haar een eind van de grond te krijgen en haar maag te laten omkeren toen ze zich gewichtsloos voelde. Een beweging onder haar, de oehoe die luid begon te schreeuwen. Neritekit werd losgelaten en tuimelde naar beneden, deze keer oprecht gewichtsloos, tot dat ze op de grond terecht kwam met een zachte plof. Gelukkig was ze niet hoog geweest toen de uil haar had los gelaten. Ze voelde een pijn door haar lichaam scheuren zoals ze nog nooit gevoeld had. Ze bleef op haar zij liggen en keek omhoog naar Darkpaw. Voordat ze iets anders kon zeggen schoot een tweede schaduw naar beneden die uithaalde naar Darkpaw en weer omhoog vloog, duidelijk niet het er mee eens hoe Darkpaw zijn mate aanviel. De tweede oehoe was nog groter dan de ander en kwam terug voor een tweede ronde. Neritekit probeerde nog overeind te klimmen maar was te laat en voelde hoe voor het tweedemaal klauwen zich in haar zij boorde en haar moeiteloos optilde. "Mama!!" Gilde Neritekit vol angst toen ze de grond onder zich zag verdwijnen en omhoog werd getrokken op geluidloze vleugels.

Topic uit!</sub>

_{Verassing! Het lijkt erop dat er een tweede uil is verschenen en
Neritekit heeft meegenomen. Wie weet hebben ze een nest in de buurt ergens..}

Hij was wakker geworden toen hij Neritekit voelde woelen in het nest. Hij had eerst zijn ogen weer dicht gegaan en was gaan slapen, maar toen hij opeens op één plek kou voelde wist hij dat Nerite weg was gegaan. Toen gingen zijn ogen wel helemaal open en zag Ravenkit dat het nog donker was buiten. Wat ging ze doen? Ravenkit besloot dat hij achter haar aan ging. Hij bleef in de opening van de nursery kijken. Misschien moest ze alleen even plassen? Ze zou zo wel terug zijn.

Maar toen gebeurde er iets wat Ravenkit zich niet had kunnen indenken. Hij had wel eens gehoord over uilen en de enge verhalen die er bij hoorde, maar hij had ze nog nooit echt gezien. En nu zag hij er eentje op zijn zusje afvliegen. Het beest was enorm. Zijn vleugels leken wel twee keer zo groot als de nursery terwijl het beest naar beneden kwam. Klauwen grepen zich vast in Neritekit en tilde haar zonder moeite van de grond. Een gil kwam uit Neritekit die bijna tegelijk te horen was met die van Ravenkit. Tranen in zijn blauwe ogen terwijl hij op zijn zusje en de uil afrende. "Mama! Tallstar! Acorndust! Help me! Help Neritekit!" Hij sloeg met zijn kleine klauwen in de lucht maar de uil was allang hoger dan hij kon springen. Hij was zijn zusje kwijt aan een uil! Ze moesten haar vinden!