[Search party tribe storyline] We have to find her

Zodra ze een groep had gevormd samen met Wren had ze de grot verlaten en koers gezet naar de starpools. Ze wist dat het geen gemakkelijk gebied zou zijn om in te zoeken, gezien geuren eventueel weggevaagd zouden kunnen zijn als Mole in een van de poelen gevallen was. Maar dat nam niet weg dat ze elke poel zouden moeten onderzoeken voor sporen en de omgeving erbij. Zodra ze dan ook aan was gekomen bij de eerste poel nam ze de omgeving kort in haar op voor ze zich naar Wren draaide. "Ik denk dat het het beste is als we beide een kant van een poel nemen elke keer en ze zo afgaan." Op die manier zouden ze niet te ver uit elkaars buurt gaan, maar wel efficient werken. Toch wachtte ze af of de ander nog iets in te brengen had voor ze echt van start zou gaan.

Tag: Wren
Note: Dawn en Wren zoeken rond de starpools voor Mole

Wren werd op pad gestuurd met de prey hunter Dawn. Helemaal in haar nopjes dat ze mee mocht op een speciale missie (ook al had het een duister randje) volgde ze de oudere poes. Ze hadden Star Pools als hun stukje territoria die onderzocht moest worden. Eenmaal daar stelde Dawn een plan voor om allebei een kant van elke poel te nemen. ‘Oké!’ stemde Wren misschien iets te vrolijk in. Ze was hier wel vaker geweest, dus het was een eitje! Ze rende de rechterkant op en keek langs de waterkant. Ze tuurde zelfs diep het water in om te kijken of ze misschien onder water was beland. Maar ze keek ook de rechterkant verder op, hopend dat Mole opeens de bosjes uit kwam springen. Uiteindelijk zette ze haar laatste wapen in: hard schreeuwen. ‘Mole! Mole! Waar ben je?!’ Haar stem schalde door de depressie heen, hopend dat er een tekentje van leven terug kwam.

Opsplitsen leek haar het beste, het was alleen wel hopen dat de to-be ook alles goed af zou speuren aan haar kant. Zelf stond ze eerst even stil, de geuren van de omgeving in haar opnemend in de hoop die van Mole er tussenuit te kunnen pikken of iets anders dat mogelijk een aanwijzing zou kunnen geven. Ze hield Wren kort in het oog, maar zodra ze zag dat de ander ook daadwerkelijk aan de slag ging liet ze haar blik over de grond scannen, proberend een spoor te vinden van iets, misschien zou er wat vacht liggen of een afdruk van iets. Zodra ze de grond had bekeken liet ze haar blik het water in gaan. Ze hoopte daar niks te vinden, tenslotte zou het geen prettig gezicht zijn als dat zo was. Toch kon het gebeuren en zorgde ze ervoor dat ze alles gezien had voor ze naar de volgende poel ging en daar hetzelfde deed. Wren begon te roepen en als Mole ergens bij kennis was zou dat helpen, dus liet ze haar haar gang gaan, ondertussen haar oren gespitst houdend voor een mogelijke reactie op de roep.

Wren struinde voort. Geen Mole, en nog geen teken van leven gezien of gehoord. Wren staarde naar de grond, de poelen, de struiken, het gras. Maar er leek nog geen teken van de grijze vacht te zijn. Al snel vertrok Wren naar de volgende poel, en weer ging ze hetzelfde riedeltje af. Schreeuwen, in het water staren, langs de kant kijken. Maar waar was Mole? Op een gegeven moment begon de moed in de poten te zakken van de jonge kat. Het leek zo simpel te zijn, zoeken naar een teken van leven. Het had ook zo spannend geleken, zo ontzettend stoer. Maar nee, het was saai. Het was een gebiedje uitkammen. Er was nog geen gevaar te bekennen. ‘Dawn, heb jij al iets gevonden?’ riep ze toen naar de overkant. Want ja… zo schoten ze natuurlijk ook niet op!

Deze poel leek ook weer niks te bevatten, maar onderweg naar de volgende poel drong de geur van bloed drong haar neus binnen. Ze liet haar blik rondgaan, tot ze iets in de verte zag liggen bij een van de poelen. Ze kon niet zeker zijn wat het was van deze afstand. "Ik zie iets liggen daar." Sprak ze dan ook naar Wren en wees met haar staart in de richting ervan. "Wees op je hoede, we weten nog niet wat het is." Ze wilde namelijk niet hebben dat de to-be er ineens opaf zou rennen, terwijl het nog van alles zou kunnen zijn en ze mogelijk niet de enige waren die aangetrokken zouden worden door de geur van bloed. Langzaam maar zeker liep ze voorzichtig dichter naar het gestalte toe, haar zintuigen op scherp voor een teken van gevaar of iets anders. Ze had er geen zin om verrast te worden door iets, terwijl ze nog niet eens wisten wat ze daar aan zouden treffen.

Wren had de moed al opgegeven, totdat opeens de stem van Dawn klonk dat ze iets had gevonden. ‘Oh!’ Wrens ogen begonnen te glimmen en ze wilde al naar de bruine poes scheuren, totdat ze haar waarschuwde dat ze op haar hoede moest zijn. Was het Mole? ‘Wat is het?’ miauwde ze wild van nieuwsgierigheid. Het rook vreemd hier en Wren voelde een huivering over haar rug gaan, alsof er iets heel slechts op het punt stond om te beginnen. Het kleine gevlekte katje trippelde zo voorzichtig mogelijk, maar toch vlug om bij Dawn aan te sluiten. Wren stond nog helemaal in de instelling dat ze Mole levend en wel terug zouden vinden, maar bij elke stap dichterbij, hoe meer doemscenario's in haar brein kwamen opspelen. Mole verdronken, Mole vermoord, net als Wisp. Ze slikte en ze tuurde naar het gestalte in het water die Dawn had gevonden. Wren zag het nu ook, en in het water loste een rode vloeistof op, infiltrerend in de glasheldere poelen. Haar stapjes werden iets onzekerder, maar ze ploegde door. Als het echt Mole was, dan... dan... Een flikkering van angst schoot door haar helderblauwe ogen.