They will remember me as the spark that never lost its power

"I'm counting the street lights
It's all I can do
While driving myself crazy trying to get to you
Feels wrong at the right time
To reveal my hand
It's like I'm doing the worst I can
To make you understand

Maybe one day you will know
How hard it is for me to show my heart"

De rood met witte kater zuchtte terwijl hij zich een weg buiten het kamp baande. Zijn blauwe ogen waren op het pad voor zich gericht. Een kattin, genaamd Tigerleap, wou hem spreken. Ze had gezegd haar te ontmoeten bij Blooming Woods. Iets wat de rosse kater nog meer verwarde. Waarom wou de poes hem daar spreken? Kon ze hem niet aanspreken in het kamp? Over een stuk prooi? Zealspark was hele dagen druk bezig met jagen en patrouilleren. Hij had geen tijd voor deze flauwekul. Nogmaals zuchtte hij, zijn pootstappen versnellende terwijl hij zich verder richting de plek toe bewoog waar de poes hem verwachtte.

Het viel hem op hoe onderweg de natuur hem meer aansprak dan gewoonlijk. Na de lange, koude periode begon de natuur eindelijk te herstellen. Planten stonden terug in bloei, bomen kleurden weer groen en de lucht zag helderblauw. Het geluid van vogels viel hem op. Echter bevonden deze zich hoog aan de hemel, onmogelijk voor een kat om ze naar beneden te plukken. Daarom dat de kater dan ook besloot hier geen aandacht meer aan te besteden. De vraag waarom de kattin hem wou spreken, zat hem nog altijd dwars. Had hij iets verkeerds gedaan? Hadden zijn woorden haar beledigd? Niet dat ze elkaar zo vaak tegenkwamen en ook daadwerkelijk woorden met elkaar uitwisselden.. Hij gaf toe dat ze enkele manen geleden close waren geweest. In de periode dat hij ruzie had met zowel Firedance als Rowanflight... en eigenlijk zowat de hele Clan. De grote kater voelde een steek door zijn borstkas gaan. Het gevoel van verlies was duidelijk aanwezig. Alhoewel zijn voormalige vrienden er nog altijd waren... tegelijkertijd waren ze dat ook niet. Zealspark voelde zich al een lange tijd alleen. Hij leefde in een Clan maar het gevoel van samenhang was er niet. Ze leken hem nog altijd als een vreemde te behandelen, een verrader. Dit mocht misschien slechts een gevoel zijn of een illusie, het zorgde er wel voor dat Zealspark zich nog steeds in de neerwaartse spiraal bevond. Zijn rang was hij kwijt, zijn vrienden was hij kwijt... zelfs zijn mogelijk toekomst was aan stukken geslagen. Bijna voelde de kater een traan opkomen. Bijna... Het koude gedeelte dat hem beetje bij beetje opslokte blokkeerde dit echter. Zealspark leefde automatique. Alles wat hij deed, herhaalde zich de dag nadien. Hij leefde eigenlijk niet meer... het was eerder overleven.

Gedachten aan vroeger slopen zijn hoofd binnen. Hij herinnerde zich de ceremonie waarin Silverstar hem zou trainen. Hoe trots hij was geweest dat de leader hem tot warrior zou opleiden. De zilveren kater was niet enkel een mentor en leader voor hem geweest.. Silverstar was zijn vriend geweest. Eentje die hij nooit zou vergeten. Een die hém nooit in de steek had gelaten. Iets wat hij van Rowanflight niet kon zeggen.. Nog altijd begreep de rood met witte kater niet wat hij had gedaan wat de grijze kater zo van streek had gemaakt... Zo kwaad op hem had gemaakt. Nachten én dagen had hij gepiekerd over alle mogelijke opties. Het kon toch niet dat zijn vriend... zijn beste vriend hem zomaar had laten vallen? Ook al gedroeg Zealspark zich anders, vanbinnen was hij nog altijd diezelfde kater. Diezelfde apprentice die zijn vader dood had aangetroffen na een gevecht met Riverclan. Een brok vulde zijn keel en ditmaal vonden de tranen wel een weg naar zijn ooghoeken. Echter kreeg hij eveneens het zicht van de Blooming Woods voor hem en onderdrukte hij het vacht dat de overhand nam. Eerst maar eens ontdekken wat Tigerleap van hem wou.

"I'll watch the night turn light blue
But it's not the same without you
Because it takes two to whisper quietly
The silence isn't so bad
'Till I look at my hands and feel sad
'Cause the spaces between my fingers
Are right where yours fit perfectly"

De rood met witte kater stapte naar voren, de amberkleurige blik van de gevlekte kattin ontmoetende. Iets was anders aan haar... Zealspark kon echter niet uitmaken wat. En zelfs nog voordat hij de kans had om te vragen wat er was, opende de kattin haar mond. 'Ik ben zwanger,' miauwde ze plots. Voor een tel wist Zealspark niet wat hij moest zeggen. Proficiat? Waarom vertelde ze dit tegen hem? Wat had ze er aan dit hem te zeggen? Verward hield hij zijn kop scheef, zijn blauwe ogen lichtelijk vernauwd uit onzekerheid. "Profici-" 'Ze zijn van jou.' Onderbrak ze hem, haar stem kort en haar blik eveneens strak. De rode kater verstarde. Zijn oren waren verbaasd naar voren gedraaid en zijn nagels boorden zich in de grond. Hoe had dit kunnen gebeuren? Bijna wou hij vragen hoe dit mogelijk was en of ze wel zeker was of ze van hem waren.. Maar hij had nog net genoeg verstand om te weten dat dit geen slimme zet zou zijn. Daarom dat hij zijn bek opende, het doel zijnde om haar niet te ergeren of te kwetsen. Dat had hij intussen al voldoende gedaan.. "Hoelang moet je nog?" besloot hij toen te vragen. Kittens waren een hele verantwoordelijkheid. En nu hij haar nog een keer bekeek viel het hem inderdaad op dat haar buik opgezwollen was. Paniek gierde door zijn aderen. Zealspark had vroeger lef genoeg gehad om het op te nemen tegen Bloodclan. Zijn woord te zeggen voor de katten die koelbloedig hem hadden kunnen vermoorden. Maar of hij het lef had zijn verantwoordelijkheid hiervoor op te nemen...? Dat was een ander verhaal. Hij kende Tiger niet goed... Ja, ze was er voor hem geweest in een moeilijke periode. Maar.. hij dacht dat het voor beiden duidelijk genoeg was geweest dat er nooit meer tussen hen kon komen. Wat deels ook aan hem lag en zijn onbeantwoorde gevoelens voor Firedance... 'Ik... ik ben aan het einde van mijn zwangerschap.. Een van de dagen is het zo ver.' miauwde ze, haar stem zacht, gevuld met emotie. Zealspark kon niet achterhalen of ze gelukkig of verdrietig klonk. Het leek eerder een mix van beiden. "Tiger.. ik.. Ik kan dit niet. Ik ben niet klaar om vader te zijn." verklaarde de rode kater, zijn kop schuddende en zijn ogen dicht knijpende. Hij voelde de sfeer verkouden en waagde het zijn blik weer in de hare te priemen. Haar ogen waren gevuld met tranen. Ze zag er gebroken uit. 'Het maakt niet uit of je er klaar voor bent!' grauwde ze, haar stem wanhopig. De kattin deed een pas naar voren, haar kop gevaarlijk dicht bij te zijne. Het had niet veel nodig om een poot langs zijn wang te slagen. Automatisch, uit self-defense, trok hij zijn kop wat naar achteren. "Het spijt me.. maar.. nee.. Ik kan het niet." Paniek vulde zijn lichaam en hij draaide zich om, klaar om weg te lopen. Hij wist dat hij een lafaard was.. Hij had simpelweg tijd nodig. Dit hoorde niet zo.. Ze waren geen partners! De kittens zouden niet opgroeien met liefkozende ouders, hij zou ze teleurstellen.. Zo'n vader wou hij niet zijn. Niet na het grote voorbeeld dat Firestar altijd voor hem geweest was.

'Nee! Kom terug! Ik ben nog niet kl-!' Plots viel haar stem weg en volgde een pijnlijke kreun. Abrupt draaide Zealspark zich om, toekijkende hoe de gevlekte kattin op de grond viel en haar ogen sloot. "Tigerleap!" riep hij uit. Dit nu ook nog.. De kattin draaide zich op haar flank, paniek vulde haar ogen. Bezorgd sprong de kater naar haar toe, zijn oren onwetend alle kanten opdraaiende. Wat gebeurde er? "Wat is er aan de hand?" vroeg hij, zijn stem vol paniek. De kattin gaf echter geen antwoord. Enkel een volgende pijnlijke kreun verliet haar bek. De geur van bloed vulde de lucht. De voormalige deputy schudde zijn kop. "Dit kan niet waar zijn.. Je moet terug naar het kamp!" Echter leek het daarvoor te laat te zijn. Vol ongeloof keek hij toe hoe de kattin zich klaar maakte om te werpen. Wat moest hij doen? Hij wist hier niets van af? Was het normaal dat ze zoveel bloedde? Door alles wat er gebeurde, had de kater niet door dat ze niet meer de enige waren die zich hier bevonden. Een paar goudkleurige ogen hield hen strak in de gaten. Echter was hij veel te druk bezig met Tigerleap en hun kittens die zometeen geboren zouden worden.

"Some day, when I'm awfully low
When the world is cold
I will feel a glow just thinking of you
And the way you look tonight

Yes, you're lovely, with your smile so warm
And your cheeks so soft
There is nothing for me but to love you
And the way you look tonight"

Waarom had ze niet in het kamp kunnen blijven? Waarom had ze hem niet op een normale manier kunnen vertellen wat er gaande was? Dan was Mistgaze in de buurt geweest om hen te helpen! Maar nee.. Nu waren ze hier, zonder hulp. Zonder enige kennis van hoe of wat. Haar lichaam kromp ineen. Meer bloed kleurde de grond rood. Tranen vulden zijn ogen en hij zag hoe de kattin steeds minder energie had. "Hou vol.. dit kan niet waar zijn.." jammerde hij. Na enkele seconden kwam er een klein gestalte tevoorschijn. De eerste kitten was geboren. Een kopie van hem, maar dan een poes. Voor een tel voelde hij blijdschap door zijn aderen gieren. Echter werd dit algauw van hem ontnomen toen hij zag hoe de kattin steeds verder wegzonk van realiteit. Nee! "Nee! Tigerleap!" Hij zonk ineen, zijn neus tegen de hare. Ook al waren ze niet samen en was dit alles een consequentie van hun domme daden.. hij had haar nodig. Hij kon dit niet alleen aan. Haar dood zou op zijn geweten liggen. Met snelle likken probeerde hij de kattin wakker te houden. 'Zeal.. ik.. ik kan niet meer.. het.. spijt.... me.' Het laatste beetje leven leek uit de kattin gezogen te worden. Een zacht gejammer verliet zijn bek. Nee! Ze kon hem hier niet achterlaten. Tranen rolden over zijn wangen. Het gepiep van de pasgeboren kitten leidde hem achter af. Snel draaide hij zich om. Ze moest warm worden gehouden.. Met opeenvolgende likken kreeg hij de kitten droog. Zijn blauwe ogen zagen troebel maar alsnog kon hij zien dat dit een prachtige, felle kitten was. "Lionkit." miauwde hij zachtjes. Hij hoopte dat haar naam haar kracht zou geven in de vele manen die haar nog tegemoet kwamen. Of misschien toch niet?

De geur van bloed had een ongewenste gast gelokt. Hij was niet de enige, rode kat meer in het spel. Of nouja, het enige rode dier. Paniek klemde om zijn hart bij het zien van de ranke gestalte van een vos. Het dier had het duidelijk gemunt op Tigerleap en Lionkit, gelokt door hun bloed. Maar hoe laf de kater wel niet was geweest om de kattin in de steek te laten, het belang van de veiligheid van zijn pasgeboren dochter gaf hem nieuwe moed. Domme moed? Waarschijnlijk. Zonder een tel langer te wachten schoot hij naar voren, zijn nagels uitgestrekt en een woeste grom zijn keel verlatende. Algauw voelde hij hoe zijn nagels het vel van de vos doorboorden. Deze was duidelijk nog niet voorbereid geweest op een aanval en maakte een hoog geluid. Zealspark was zelf echter ook te traag geweest met het ontwijken van een komende aanval en voelde algauw hoe hij zelf tegen de grond werd gegooid. Het zwaardere gestalte van de vos werd op hem gegooid en de kater voelde hoe de lucht uit zijn longen werd geperst. Een ongezond gepiep verliet zijn bek en een krak vulde zijn oren. Uit blinde woede, angst en haat beet de kater naar voren, zijn tanden diens keel omringende. Zo hard als hij maar kon beet hij door, tot hij zelf ook een krak hoorde. Het verplettende gevoel bleef echter, ook nadat de vos naast hem neerviel. In zijn ooghoeken zag hij hoe het leven diens ogen verliet. Zealspark probeerde zich overeind te hijsen. Maar.. Dit lukte hem niet. Nieuwe paniek gierde door zijn lichaam. Hij merkte op hoe hij steeds minder zuurstof binnenkreeg en hoe de druk steeds zwaarder werd in zijn kop. Wat gebeurde er? Pas dan merkte hij de deuk in zijn borstkas op. W-wat?! Een lelijk gepiep verliet zijn bek. Hij kon niet ademen! Nee! Dit kon niet gebeuren..Wat met Lionkit? Wat met Firedance? Hij moest het nog bijleggen met Rowanflight! Tranen vulden zijn ogen en vertroebelden zijn zicht. Nee.. Dit mocht niet gebeuren! Hij was nog niet klaar met leven... Starclan.. alsjeblieft.. geef me nog een kans!

Echter werd zijn roep om hulp niet beantwoord. Het laatste beetje zuurstof verliet zijn lichaam en zijn bewustzijn gaf het op. Zijn lichaam leek in een zwart gat getrokken te worden.. Zijn nagels maakten nog een laatste wanhoop poging, het gras onder hem bijeen klauwende. De dood wachtte hem op. Het beeld van Firedance kwam nog een laatste maal voor zijn ogen. Hoe ze hem al lachende opwachtte in het kamp. Haar tweekleurige ogen die hem vrolijk aankeken. Een schouwspel dat hij nooit meer zou kunnen meemaken. Het was al zolang geleden... Hij had gehoopt het nog een keer te kunnen meemaken.. Maar de rode kater had zijn leven gegeven in een poging zijn dochter te redden. Hoe laf hij afgelopen manen ook wel niet geweest was, hij had op z'n minst zijn eigen eer hoog gehouden. Hij had kunnen weglopen, maar had dat niet gedaan. Het goede zat nog altijd in zijn hart. Een hart dat nu voor eeuwig stil stond.

Vaarwel Zealspark

"What's the greatest chapter in your book?
Are there pages where it hurts to look?
What's the one regret you can't work through?
You got it baby, mine would be you
Yeah you got it baby, mine would be you"

L I O N K I T

Tijd verstreek, al had de kleine kitten daar nog geen besef van. Ze bevond zich in een veilige ruimte, weg van al het geruis dat zich buiten afspeelde. Af en toe hoorde ze zachte woorden die haar toegesproken werden, al verstond ze deze niet en kon ze er dus niets uit maken.

Plots werd er echter een druk op haar gezet. Een duw verplaatste haar, duwde haar in een richting waar ze nog niet eerder geweest was. Dit wou ze niet, ze wou op dezelfde plek blijven. Veilig, warm. Maar het was al zover, vooraleer ze hier zelfs besef van had.

Lawaai vulde haar oren en een koude wind raakte haar lichaam. Heimwee naar de veiligheid die ze zonet gevoeld had zorgde ervoor dat ze haar bekje opende en een zacht gepiep maakte. Ze wou terug! Dit stond haar niet aan. Haar gepiep werd wat minder toen ze plots iets over haar lichaam voelde gaan.

Een soort gesus zorgde ervoor dat ze zich iets veiliger voelde. Echter stopten de likken en verdween de andere kat. Paniekerig begon de kitten zich voort te slepen, zoekende naar een bron van warmte. Ze had geen idee wat er gebeurde maar een vorm van stress gierde door haar kleine gestalte. Ze wou terug!

De geur van bloed hing als een mist over het bos. Bloed en vos. Dat was nooit een goed teken. Firedance wist maar al te goed wat voor risico's ze liep door erop af te gaan in plaats van om te draaien. Maar er was iets vermengd in die geur. Zealspark. Niet dat de twee het goed hadden gepraat, maar een ruzie maakte haar niet harteloos en zorgde er ook niet voor dat ze zich geen zorgen maakte door de alarmerende vermenging van geuren.

Eenmaal in het bloesembos pikte ze een glimps op van rood met witte vacht. Haar hart begon sneller te kloppen uit angst, hopende dat haar zicht haar bedroog en ze te snel conclusies trok. Maar het was zo. Op de grond lagen Tigerleap, Zealspark en een vos. Geen van hen haalde adem. Voor een moment verstarde ze. Haar ogen wijd en haar ademhaling gestopt. Daarna leek de tijd in een klap weer verder te tikken. Haar ademhaling kwam gejaagd, terwijl ze met onzekere passen naar de katten toe liep.

Haar blik gleed naar de kitten die bij het hele tafreel lag. Het beestje was wit met rood, zoals zij eens op zijn vader had geleken. Firedance lachte bedrukt terwijl ze haar kop schudde en de tranen kwamen. "Is dat de manier waarop je me terug wilde pakken?" haar lach klonk schel, zonder vreugde. "You really knew nothing," haar stem brak af tot een fluistering. Nu kon hij het nooit meer goed maken. Hij was weg geweest in de bergen, maar er was altijd dat beetje hoop overgebleven, maar nu.. Nu was het echt over. Klaar. Zijn lichaam was koud en het leven zou nooit meer hetzelfde worden als vroeger. Als dat ooit nog had gekund, dan was die kans nu verkeken en ze stond machteloos er wat aan te doen. Iets dat ze haatte met een passie. Zo vaak had ze al moeten toekijken hoe haar leven door anderen vertrapt werd. Alles afgepakt. Daar kwam geen eind aan. Ze liet haar tranen rollen.

Gealarmeerd tilde ze haar kop op. In haar bek hing een jonge muis. Door de warmte die zich als een deken over het bos had gelegd, leek deze te ontwaken. Alles stond in bloei en de prooidieren kregen nestjes. Het werd dus steeds makkelijker om prooi te vangen, wat alleen maar gunstig was voor ThunderClan. Toch was dat niet wat haar aandacht had getrokken. Het was een zwoele windvlaag die een stuk minder aangenaam werd door de geur die het meedroeg. Ze had sowieso een hekel aan die zoete geur van die stomme twolegbomen, maar die was nu ook nog eens vermengt met bloed en vos. Meerdere ThunderClangeuren gingen die kant op, die van Briarlight, Zealspark en Firedance. Ze schoof de muis onder een bosje en rende richting Blooming woods. Wat ze daar aantrof liet haar in één klap stilstaan. Briarlight en Zealspark waren dood, vermoord door de vos. Ze had niet eens door dat ze haar adem inhield terwijl de schok over haar gezicht gleed. Ze had Zealspark gemogen, ergens waren ze misschien zelfs wel vrienden geworden. Al wist Eveningglow nog steeds niet wat dat nu precies betekende, sinds het hele gebeuren met Glazeheart liet ze niemand meer toe. Rascal was de enige waar ze nog echt tegen praatte, over de pijn die ze elke dag met haar meedroeg. De blik in haar felgele ogen ging naar Firedance. De kattin huilde en even had ze het gevoel dat ze inbrak. Dat ze haar betrapte op iets, maar ze kon niks anders dan in actie komen. Ze slikte de brok in haar keel weg en nam weer een hap lucht. Het stak haar wat hier gebeurd was, maar het was haar taak om nog te redden wat er te redden viel.
Ze stapte dichterbij. “Firedance.” Miauwde ze zachtjes. Haar blik ging naar de kitten. Haar aandacht was zo bij de dode warriors geweest dat de kitten haar nog niet eens was opgevallen. Ze klemde haar kaken op elkaar, niet nu Evening. “De kitten heeft snel melk nodig, ze moet terug naar het kamp.” Vervolgde ze. “Kun jij het borderpatrol ophalen? Die moet hier in de buurt zijn. We kunnen ze niet allemaal alleen dragen en er moet gekeken worden of die vos weg is.” Even flitste de pijn door haar ogen, maar ze herstelde zich snel. Er was straks nog genoeg tijd om te rouwen, eerst moest de kitten veilig zijn en de lichamen in het kamp. “Dan breng ik haar naar de nursery.” Haar blik ging weer naar Firedance, om te zien of de kattin haar wel gehoord had. Ze wist niet in welke staat ze op het moment verkeerde, ze wist dat Firedance en Zealspark voor zijn verdwijning close waren geweest.

[Als het anders moet geven jullie maar even een seintje!]

Het waren manen van rust, waarschijnlijk zelfs de rustigste manen die de witte kitten had kunnen krijgen. Toch voelde hij zelf ook dat de wanden om hem heen krapper werden, en al had hij geprobeerd weer terug te kruipen, voor hij het wist was hij al buiten. En al was het niet te koud, vergeleken met de veiligheid en warmte binnen had hij niet verwacht dat het zo zou zijn. Zijn oortjes waren nog plat tegen zijn kopje gedrukt terwijl hij zocht naar de geur van melk, iets wat zijn lichaam vertelde om te zoeken. Hij liet een paar kleine piepjes horen, zich niet bewust van dat hij geluiden maakte.

Hij voelde een warme staart naast zich, maar voor hij zelfs wat kon doen voelde hij zijn zusje zo op hem kruipen. Hij kon voelen dat ze gestrest was en dat maakte hem ook al onrustig. Voor een paar momenten kon hij niet bewegen. Tegen de witte, koude vacht van zijn moeder gedrukt en onder de rood-witte van zijn zusje. Gelukkig voelde hij het gewicht van zijn lichaam af komen en liet hij een paar luide piepjes horen. Een witte kater met veel pit, en dit zal ook niet het eerste geschreeuw om aandacht zijn. Nee, Polarkit zal heel wat worden.