I guess I'm a dissapointment [Seaweed]

De laatste dagen had hij met een zwaar gevoel in zijn maag rondgelopen. Sinds de confrontatie tussen hem, Amare, Demonslayer en Seaweedpaw had Amberhunt zijn best gedaan om zo min mogelijk op te vallen. Hij had geen idee hoe hij het zou moeten uitleggen als één van hen het 'per ongeluk' aan iemand anders door vertelde. Op zich was hij er wel van overtuigd dat Demonslayer zijn mond zou houden, maar Seaweedpaw was een ander verhaal. De apprentice en hij hadden de afgelopen tijd weinig gepraat en Amberhunt begon het idee te krijgen dat de jonge kat daar best een groot probleem mee had, wat volkomen te begrijpen was.
Rusteloos zat de rode kater dus vlak buiten het kamp, proberend van gedachten te veranderen en hopend dat niemand zich zou afvragen wat hij deed.

Het geluid van een naderende kat liet Amberhunt even opkijken. Hij had een double take nodig om te beseffen dat degene die duidelijk veel liever door wilde lopen Seaweed hem zelve was. De apprentice keek niet al te blij om hem te zien maar besefte blijkbaar ook dat hij nu niet meer kon vluchten. De rode Warrior glimlachte niet, zoals hij normaal misschien gedaan zou hebben. In plaats daarvan liet hij zijn ogen afdwalen, zodat oogcontact onmogelijk werd. "Seaweed" miauwde hij zachtjes, naar woorden zoekend. Wilde de apprentice het wle over de gebeurtenissen van een paar dagen geleden hebben? "Wilde je iets tegen me zeggen? " vroeg hij op een voorzichtige toon, hopend dat hij een veilige vraag stelde.

Het antwoord stond hem niet helemaal aan. "Loop dan door, ik ga me niet verontschuldigen" Miauwde hij terwijl er een geïrriteerde blik in zijn ogen verscheen. Misschien was het egoïstisch om een keer niet de bezorgde ouder te spelen, maar dat interesseerde hem op dit moment geen zier. Het was niet zijn schuld geweest dat Amare daar was geweest. Hij had haar zelfs bijna weggestuurd voordat Demon en Seaweed opeens op kwamen dagen.

Hij moest hard op zijn tong bijten om niet meteen een giftige reactie naar Seaweed's kop te slingeren. Maar misschien had de jonge kater ergens wel gelijk, er was uiteraard iets puberaals in zij uitspraken, maar er zat een kern van waarheid in. Amberhunt zuchtte diep in en uit, zonder geluid te maken, en draaide zich toen om. "Sorry, dat ik je niet de aandacht en vriendschap heb kunnen geven die je verdiende. Dat spijt me, maar dit niet.. dan zou ik moeten zeggen dat het mijn schuld was" En dat was het nou eenmaal niet, het was niemands schuld. Het was een verschrikkelijke aaneenschakeling van gebeurtenissen geweest die hen allen tegen elkaar op had gezet.

Niet zijn schuld. Seaweedpaw kon er bijna om lachen. Dus het was niet zijn schuld dat hij hem had genegeert, niet zijn schuld dat hij niet meer naar hem had omgekeken zodra hij apprentice was geworden. In een hartomslag draaide hij zich om, een woedende blik op zijn gezicht. "Are you really that stupid. You could've visited, or talked to me for only a few seconds. But no, you completely ignored me because you're "real" family was so important that I didn't matter." spat hij naar de rosse kater toe. Als Amberhunt echt wilde denken dat hij helemaal geen schuld hier in had, dan hoefde hij hem nooit meer te zien. Waanideeën, dat was waar hij last van had en waar Seaweedpaw geen deel van uit wilde maken.

De woede die Amber voorheen gevoeld had begoj terug te kruipen. Ja, natuurlijk had hij even langs kunnen komen. Maar vader worden en een kind verliezen waren nou eenmaal stressvolle gebeurtenissen die ervoor gezorgd hadden dat hij alle uren van de dag bezig was. Tenzij de apprentice het had over zijn biologische familie. Er verscheen een gepijnigde uitdrukking op zijn gezicht "Mijn familie buiten de clan heb ik sinds de journey twee keer gezien. En dat was alleen haar... " miauwde hij op een zachte toon, om zijn woede te onderdrukken. "En als je het over mijn familie hier hebt... Sorry dat negen kittens waarvan er een stierf teveel voor me was." Zijn amberkleurige ogen waren een beetje vochtig, Skullpaw was nog steeds een moeilijk onderwerp. "Ik had geen keuze in het vaderschap Seaweed... Ik was veel te jong en ze waren er opeens" vervolgde hij. Het was bekend aan d'r meeste clanleden dat de kittens van Demonslayer afkomstig waren. Maar aangezien de moeder van het eerste nestje al zwanger was toen Amberhunt officiëel mates met de grote kater werd, was er voor hem opeens ook een enorme verantwoordelijkheid.

Het enigste wat hij hieruit ophaalde was dat Amberhunt excuses aan het maken was. Excuses waarmee hij hem maar ook zichzelf over probeerde te halen. Kon de kater nog zieliger worden. Als hij dacht dat meningloze woorden en vochtige ogen hem ineens zouden laten omslaan en vriendelijk tegen hem laten doen. Hijzelf had niets fout gedaan. "Quit the sob story." miauwde hij op kille toon. "All I hear are stupid excuses that change nothing. So quit talking and start doing of just leave me alone!" vertelde hij Amberhunt luid en duidelijk. Echt, hij was hier totaal klaar mee.

Het antwoord dat hij kreeg liet alle zwakte en verdriet uit zijn houding weglopen. De rode kater rechte zijn schouders en keek de ander al even recht aan. "Oke, wat wil je dan van me? Want het begint er op te lijken dat alles wat ik nu zeg of doe verkeerd is in jouw ogen" Zijn stem was weer hard en zijn ogen stonden kwaad terwijl hij een stap dichterbij zette. Het was geen intimideren, maar hij was klaar met gekleineerd worden door een apprentice.

Oh en nu dacht Amberhunt even kwaad te worden. Als iemand dat recht hier had was hij het zelf, niet de rosse kater. En zijn domme antwoord was dan ook nog eens iets waarop hijzelf extra kwaad kon worden. "Oh, I don't know," reageerde hij droogjes. "Maybe you could stop making excuses to convince yourself you aren't the one at fault, because honestly, they aren't working and it's pathetic." bitste hij naar de kater toe. Misschien was dit niets slim om tegen een warrior te vertellen, want als de kater wilde kon hij hem zo een straf opleggen. Maar Seaweedpaw was niet bang voor Amberhunt. "Or you know, instead of going on ignoring me, make an effort to actually apologize without excuses and try to become some sort of friends again." Soms vroeg hij zich echt af wat er in het brein van de warrior omging, want heel erg snugger leek hij niet. Wat hij nu opnoemde waren de meest voor de hand liggende dingen die zelfs een kitten had kunnen bedenken en hier moest hij ze uit gaan spellen voor een volwassen kater.

Misschien was het ego, of misschien was het iets diepers, maar Amberhunt ging zich niet gewonnen geven. Het leek er het meest op dat het een verdedigingsmechanisme was, aangezien hij vroeger voor iedereen het hoofd had gebogen, en daar was hij absoluut klaar mee. Dat betekende echter niet dat hij zijn toon niet kon aanpassen, die werd namelijk weer wat zachter, maar nog steeds even duidelijk. "Het spijt me dat je het idee had dat ik je bewust heb genegeerd" gaf hij na een korte stilte toe. Het was misschien een beetje minder dan van hem gehoopt werd, maar het was zeker meer dan hij zelf verwacht had.

Oh het speet hem. Nog steeds allemaal mooie woorden waarmee hij dacht te kunnen veranderen wat er was gebeurd. Tenminste waren er nu geen excuses. "Whatever," vertelde Seaweedpaw hem dan ook koeltjes. Hij kon hier niet veel mee, het was alleen een verontschuldiging. Als Amberhunt echt weer een band op wilde bouwen met hem, dan moest hij toch iets meer moeite doen. "At least it's something you can admit the truth." Misschien zou hij daar iets op te zeggen hebben, misschien niet. Het was gewoon het opnoemen van een simpel feit.

Hij zou er heel goed over na moeten denken of hij weer een band met Seaweedpaw wilde hebben. Het stond Amber namelijk totaal niet aan hoe hij door hem werd toegesproken. Het feit dat ze close waren geweest gaf Seaweed, een apprentice, niet het recht om hem, een warrior, te vertellen hoe hij zich moest gedragen. "En als je twijfelt aan mijn eerlijkheid of loyaliteit, dan is dat zo. Ik ga niet meer proberen anderen te overtuigen" Miauwde hij er in alle eerlijkheid achteraan.

Huh, dacht hij nog eerlijkheid of loyaliteit te hebben in zijn ogen? Hij had een zus buiten de clans die hij vaak genoeg had opgezocht bleek het zo, en loyaliteit onder vrienden had hij ook niet echt meegemaakt in de manen dat hij een apprentice was. Toch hield hij zijn mond, want niets zou toch meer helpen. Amberhunt dacht niet dat hij nu nog iets verkeerd deed, nee echter dat hij, Seaweedpaw, het verkeerd deed. Toch, wat er nu zou gebeuren was aan de rosse warrior en hij zou er geen woorden meer over vuil gaan maken. "Alright, if that's all," miauwde hij wat monotoon en zonder een gedag pakte hij zijn prooi weer op en vervolgde hij zijn weg terug naar het kamp.



-topic uit tenzij amber hem achterna gaat