On brûlera {Whitelion}

Chivysniff raakte de koude steen aan. Ze drukte vurig haar neus er tegenaan. Ze had antwoorden nodig. Daarbij moest Coyote ingewijd worden en ze wilde erbij zijn. Ze wilde de trots zien en voelen wanneer ze het neusje aanraakte. Zelf was ze vluchtig geaccepteerd geweest, het was niets speciaals geweest. Er was een nood aan een nieuwe apprentice en zo zat het. De zilvergrijze poes twijfelde aan alles. Toen de koude haar omhulde en rond haar lichaam cirkelde voelde ze plotseling een klauw op haar nek. Het leek alsof het haar ging verstikken, ze kreeg geen lucht meer. Haar azurietblauwe ogen schoten open. Ze hapte naar adem. De greep lostte. Chivysniff zag dubbel. Kuchend kroop ze overeind. Ze knipperde heftig. De grote witte gedaante bezaaid met sterren werd duidelijker. "Is dit hoe ik onthaald wordt door een Windclanner!", spuugde ze boos. Het was Whitelion. Waarom Starclan hem ooit vergeven had wist ze niet.

[Whitelion, speelt zich af voor Coyotepaw's acceptatie]

De grote kater zat met rechte rug op de plaats waar de poes zou verschijnen. Het was de eerste keer dat hij een medicine cat moest ontvangen; voorlopig had hij enkel leaders gezien. Maar Whitelion deed het zonder mopperen, wetend dat dit de manier was waarop hij het goed moest maken; zijn wijsheid delen met de jongere generaties, opdat ze niet dezelfde fouten zouden maken. De grijze poes verscheen al spartelend in het met sterren bezaaide woud; ze leek geen lucht te krijgen. De Starclanner sprong op, sloeg zijn klauw over haar nek in een poging om wat haar tegenhield weg te halen; en toen hij zijn klauw weghaalde, voelde die koud aan. Chivysniff sprong overeind, keek hem aan en spuugde een geen al te hartelijke begroeting naar hem. Whitelion wist dat de gemoederen tussen Windclan en Riverclan momenteel hoger opliepen dan gewoonlijk; maar hij had toch gehoopt dat een Medicine cat respect zou hebben voor een Starclanner. "Kalmeer, Chivysniff, in Starclan is iedereen gelijk.", bromde hij geïrriteerd; zijn tweekleurige ogen staarden haar indringend aan. Waarom hij vergeven was, wist hij niet en zou hij nooit weten; maar het was zo, hij was een Starclanner, en een beetje respect was wel op zijn plaats.

Que la mer nous mange le corps. Que le sol nous lave le cœur.

Ze hoorde zijn stem, zwaar en mannelijk. Zijn blik was indringend, het ging recht door haar ziel heen. Zou hij haar haat voelen? Chivysniff mopperde als een elder met een teek. Ze ging zitten. Waarom had hij haar willen stikken? Was het een teken, dat ze niet goed genoeg was? Was het Starclan en niet hem... Nee hij was een moordenaar. Een Windclanner. Allemaal moordenaars op een rijtje. Haar vertroebelde beeld uitte zich in haar nagels die de sterren kneedde. Er stond een grom op haar lippen. Het leek alsof ze al haar respect verloren had, maar vanbinnen huilde ze. Ze wilde niet verlaten worden. Al haar nestgenootjes hadden dat al gedaan, haar beste vrienden en ook Coyotepaw was haar afgepakt omdat ze er nu streng tegen moest zijn. Chivysniff boog haar hoofd. De geur van Starclan was vreemd. Het rook naar alle kruiden die ze kende en melk, moedermelk. Toch was er ook een zilte vlaag van bloed en ziekte. Allemaal samen rook het naar... sterren? "Wat moet een ex-Windclanner met mij privé bespreken. Wil je horen hoe ik jullie soort verafschuw? Hoe ik hoop dat jullie beter in het niemandsland belanden, beter dan Dark Forest! Ze rilde vanbinnen. Waar was ze mee bezig? Haar geest pruttelde. Ze kon het bijna zien in zijn hart. Het kleine plekje donker bos. Chivysniff snoof boos. Ze was zo verward. Wat moest ze doen? Hoe kon ze dit oplossen? Was hij daarom hier of ging hij het erger maken?

Maar de poes kalmeerde niet. Ze leek boos, bang misschien zelfs. Hij voelde zich koud, alsof haar haat hem verkilde. Kou was een gevoel dat de doden niet meer hadden; in Starclan was het altijd aangenaam warm. Niet heet, niet koud, warm. Whitelion stond op, een beetje verward door haar reactie; hij zette een stap dichterbij alsof hij dan beter kon zien wat er in haar omging. "Als je zou luisteren, zou je weten wat ik te zeggen had.", antwoordde hij, en zijn stem trilde met de moeite om zich kalm te houden. Misschien was het omdat ze zijn twijfels onder woorden bracht; omdat het duidelijke disrespect iets was waar hij al lang op zat te wachten. Maar hij kon dit niet voorbij laten gaan. Hij voelde Starclan tegen zich drukken om haar een lesje te leren, om haar te tonen dat Starclan niet met zich liet lachen.

Ze hoorde het gefluister. Kil, hol, zonder het gebruikelijke getwinkel van sterren die uit hun mond vlogen als ze zachtjes praatten. Chivysniff kromp in elkaar, ze keek dapper omhoog. Was ze dapper of dom? Zijn woorden gingen aan haar voorbij. Ze stond op en zette een paar stappen naar voren tot ze neus aan neus stonden. "Ik snap het niet, de haat die ik voel, waarom laten jullie die mij voelen? Waarom hebben jullie een eenzaam pad uitgestippeld voor mij. IEDEREEN GAAT DOOD! Elke keer als ik nieuwe vrienden maak en nieuwe broertjes en zusjes krijg vrees ik voor hun leven!" Ze hijgde. Leven begon een tol te betalen. Chivysniff duwde haar klauwen in het zilverwitte mos. "En dan valt Wíndclan mij aan, ze vermoorden zo veel van ons en... Ze zijn respectloze hazenvreters geworden! De zilvergrijze kattin blies woest. Kijk wat er van haar geworden was. Niet meer dan een oorlogsveteraan, die slachtoffer was geworden van zinloos geweld en waanbeelden die haar geest vertroebelde. Ze weigerde te luisteren naar Starclan, haar fouten in te zien. Het was duidelijk, maar niet voor haar. De lucht om haar heen stond stil, elke ster die voorbij zweefde brak in duizend stukjes.

De kattin kwam dichterbij in de moed die enkel kwam met haat en woede; maar Whitelion was groter en zijn met sterren bezaaide vacht stak boven haar uit. Hij keek neer naar haar, zijn tweekleurige ogen koud en hard op een manier die niet veen Starclanners bezaten. "Stop met altijd het slachtoffer te zijn!", mauwde hij luid, en zijn zware stem deed de sterren trillen. Hij hief zijn grote poot op en duwde die op haar rug, duwde haar neer tot ze aan zijn poten lag. Dan boog hij neer, zijn snuit bij haar oor. "Niemand is onschuldig. De haat die je voelt komt uit schuldgevoel. Stop met alles op Starclan of op Windclan af te schuiven en luister voor de verandering eens!", fluisterde hij. Zijn zelfcontrole stond op het randje; zijn poot trilde met de moeite die het hem kostte om kalm te blijven, om haar geen pijn te doen. Nog één druppel, en de emmer zou overlopen.

Haar emmer was lang geleden al overgelopen. Het moment dat ze wakker werd en zich herinnerde hoe Northdrift zich op haar had gestord en hoe Steppingstone vermoord werd voor haar ogen. Daarna pakte Starclan ook nog eens de stem van Butterstar af. Het was onrechtvaardig. De woorden van Whitelion bereikten haar oren wel. Ze snoof en keek hem met priemende ogen aan. Ze was niet bang van hem, of zo leek het. "Ik ben het slachtoffer! En wat bedoel je schuldgevoel? Ik heb niets verkeerd gedaan, mijn clan heeft niets...", haar stem brak. Ze wist wat hij bedoelde, maar ze wilde niet naar haar eigen binnenste luisteren. Ze negeerde alle feiten. Een traan rolde over haar wangen. "Snap dat dan toch!" Ze brak. De emmer liep niet meer over, het scheurde. Daarmee probeerde ze de woede af te reageren door zich op hem te storten. Ze was veel kleiner dan hem, maar misschien... Chivysniff huilde terwijl haar tanden bloed zochten. Ze had hulp nodig. Iemand moest haar slordige leven en gevoelens op orde zetten.

Ze wilde niet luisteren; in tegenstelling zelfs. Ze stortte zich op hem alsof ze bloed wou proeven. De grote kater zette simpelweg een stap opzij, waardoor ze hem niet raakte. Maar zelfs als ze hem geraakt had, had ze hem nooit pijn kunnen doen. Whitelion greep haar vast, zijn tweekleurige ogen woedend, de sterren in zijn witte vacht feller dan ooit tevoren. Hij zette zijn snuit dicht tegen haar oren en fluisterde: "Wie niet horen wil.." Chivysniff had duidelijk niets aan die oortjes van haar. Ze was vastberaden om enkel haar eigen zielige slachtofferrol te zien en sloeg alle advies in de wind. De grote kater rechtte zich en zonder haar een kans op reactie te geven, haalde hij zijn klauwen over haar oren. Hij trok geen bloed; het was bijna alsof zijn poot er recht door ging, al zou ze het wel degelijk voelen. "Die moet voelen.", vervolgde hij nog, zachtjes, al zouden die woorden Chivysniff waarschijnlijk voorbijgaan.

Ze belandde nog net met een plof in de sterren voordat ze vastgegrepen werd. Haar pootjes raakten nog net de grond. Haar tranen vloeiden over haar wangen, lieten zwarte strepen achter. De vragen werden niet opgelost maar even werd haar hoofd stil. Ze hoorde het dreigement wel, maar was te druk bezig met zich los te worstelen. Sterren vlogen zachtjes op, belandde op haar vacht en de zijne. Het witte landschap lichtte op alsof ze heel erg kwaad waren. Haar gekronkel hield op toen ze snakkend naar adem iets vreemd voelde. Het was een harde tuut in haar oren. Ze voelde geen klauwen, die onzichtbare littekens achterlieten. Chivysniff keek naar boven toen de tuut ophield. Ze zag Whitelions mond bewegen, maar er kwam geen geluid uit. Haar mondje zakte zelf een beetje open. Toen ze in zijn ogen keek zag ze opeens alles. Chivysniff werd getrokken naar de twee kleuren die samensmolten. Wie niet horen wilde moest kunnen zien. Stille beelden flitsen voor haar ogen.

Shhhh

Hij keek haar recht aan toen ze de effecten van zijn klauw opmerkte; haar mondje viel open. Whitelion gaf haar geen moment om na te denken maar duwde zijn neus tegen die van haar in dat eeuwenoud gebaar waarmee iets genomen of gegeven werd. Dit keer toonde hij haar beelden, beelden van zijn leven door zijn ogen gezien. De schoonheid van Dinfur, haar lach als ze samen speelden; een kleine kitten aan haar buik, de liefde die ze beiden voor haar voelden toen ze haar Sacredkit noemden; de pijn in haar prachtige ijsblauwe ogen toen ze gepest werd. En toen, de withete woede toen ze nooit meer terugkwam, toen de pesterijen haar haar leven gekost had. Zijn eerste moord, hun bloed aan zijn witte poten, de zieke voldoening die hij had toen hij het leven uit hun ogen zag vloeien. Daarna de reeks aan poezen en kittens in een poging het gat in zijn hart te dichten; hoe hij steeds meer de controle over zijn leven verloor. Leugens en verraad, kittens waar hij niet van wou houden maar die steeds zijn hart een beetje groter maakten. Icyrose, met diezelfde ijsblauwe ogen, de eerste kattin die dicht kwam; het litteken over haar oog toen hij in een vlaag van woede haar halfblind maakte. Zijn zusje Oceankit, die hij bewonderde, die hem zachter maakte, ook al was ook zij niet immuun aan zijn woede. De poes die hij van de outloock rock gooide, de chaos die volgde en uitmondde in Lionroar's verbanning. Zijn tijd als deputy was een waas; zijn dood volgde niet snel erna. Verteerd door schuldgevoel biechtte hij alles op aan zijn ex-apprentice. Het laatste beeld was dat van Starclan, een aangename warmte, een opluchting, het gevoel van vergeven te worden ondanks alles dat je gedaan had. Daarna zette hij een geruisloze stap naar achteren. Hij sprak niet meer; het zou geen nut hebben. Ze wou niet luisteren, nu kon ze het niet meer ook. Met een laatste veelzeggende blik stuurde hij haar terug naar de wereld van de levenden.

Ze zag alles terwijl een warm gevoel over haar verspreidde. De neus deed een beetje pijn, het prikte, net zoals de tranen in haar ogen. De kou rond haar nek en oren verdween nu ook. Ze werd losgelaten. Whitelion staarden even naar haar. Chivysniff hees zich overeind. Ze begreep het. Stilzwijgend ging hij weg. De sterren begonnen te fonkelen. Een blik van pijn, verdriet, maar vooral dankbaarheid kwam in haar ogen. Dit was wat Starclan haar probeerde te zeggen. Iedereen was gelijk en iedereen kon vergeven worden. Chivysniff voelde een rilling over haar rug lopen.

Ze hief haar kopje. De steen scheen nog steeds even helder. Het had waarschijnlijk niet meer dan een paar minuten geduurd. Ze keek omhoog, naar de maan die alles in een zilver licht liet baden. Naast haar droomde Coyotepaw. Ze legde haar dikke staart over haar apprentice heen. De kattin deed haar ogen weer dicht, hopend dat ze de officiële acceptatie mocht zien. Ze begreep alles nu en hoewel ze niet direct alles kon loslaten besefte ze waarom ze doof door het leven moest. Medicine katten hadden al eerder zonder ogen moeten verzorgen, zonder reukzin en zonder de kans om normaal te lopen. Dit was een obstakel dat ze kon overwinnen, samen met Coyotepaw die ooit in haar pootstappen zal treden.