Oh really

Hij was voor een keertje zijn werk aan het doen hoor. Het kwam maar zelden voor dat hij een werkelijk functionerend lid van de clan was maar hij had zijn piekpunten. En wanneer hij zijn best deed was hij nog zeer nuttig ook. Het kon ook niet anders, zijn bloed was zo vuil en gemixt als maar kon. Voor hem was het jagen op het nieuwe Windclan gebied gemakkelijker dan op dat van zijn eigen clan. Hij stond ook hoog op zijn poten en snelheid was een van zijn betere eigenschappen. Net zoals behendigheid, de gevlekte kat kon hoog springen en zo gemakkelijk vogels vangen. Ja, hij was wel tevreden met het heatherfields. Niet alleen de prooi was voor hem makkelijker maar zijn vrouwenpels zorgde ervoor dat hij compleet verdween in het hoge gras. En dat was misschien maar goed ook... want hij zag een bekend figuur. Het was ergens zijn persoonlijke agenda geworden om zo veel mogelijk te flikken met de Riverclan deputy. Kijken hoever hij die kater kon duwen die in moreel zo ver verwijderd was van hemzelf. Met een grijns sloop hij dichterbij, om hierna snel te bewegen. Hij was de ander van achteren benaderd en had hierna zijn bovenlichaam op het lijf van de ander gelegd. Op deze manier stonden zijn achterpoten nog op de grond maar leunde zijn volle gewicht op de bredere kat. Dit verbrak natuurlijk ook alle grenzen van respectabele afstand die je maar ooit zou willen zetten. "Ah, wat toevallig dat ik je tegen het lijf loop, mooie man" Hij beet kort in het nekvel van de ander. Niet om hem pijn te doen, wel op wat anders te suggereren. Oh, hij wist dat hij hierna een volle lading zou krijgen en daar deed hij het dan ook compleet voor.

Wie weet wat Panthergrowl had gedaan om een straf te krijgen zoals de interesse van Warhound. Welke zondes hij had betreedt om dit lot op je schouders te moeten dragen, op een vrij letterlijke manier vandaag. De ergste zonde van alles wat immers verveling, misschien was dat het wel. Misschien was het leven van de grijze deputy gewoon veel te saai zonder de doorn in de poot die hij voor hem speelde. De calico voelde hoe het lichaam van de ander aangespannen bleef maar hij de directe vijandigheid terug hielt. Logisch ook, hij kende niemand zo loyaal als deze man. En het was tegen de regels om een clanmate aan te vallen, wat jammer nou ook. Het plezier mocht echter niet te lang duren, want de kater werd van de rug van de ander afgegooid. En hoewel Warhound lenig genoeg was om gewoon mooi op zijn pootjes te landen deed hij dit expres niet. Nee, hij lag nu mooi op zijn rug met onder andere zijn buik ontbloot. Zijn grijns was geamuseerd toen hij omhoogkeek in de gele ogen van de ander. Al waren zijn ogen compleet emotieloos. Hij deed geen moeite om het te verbergen vandaag. Waarom zou hij ook? Zo lang hij leefde was het enkel Butterstar die hem begreep, die hem hierdoor ook onder controle had en zijn betere kwaliteiten gebruikte in haar voordeel. Hij respecteerde haar hierom en liet haar dan ook met rust. Al was zijn loyaliteit niks waard, verrader stond in zijn vlees gekerft. Bij de reactie die hij kreeg kon hij dan ook niks anders dan nonchalant zijn poot tegen zijn bost aan leggen. “Maar schoonheid, wat zou je willen doen? Je weet zelf net zo goed als ik dat je me niks kan maken” Hij rolde zichzelf weer om en zette zichzelf recht tegen over de ander, hun koppen nauwelijks dan een ademhaling van elkaar verwijderd. “En laten we eens eerlijk zijn. Je weet ook helemaal niet wat je met me aan moet. Het is van je af te lezen. Ach schat je zou het jezelf veel makkelijker kunnen maken om gewoon in te geven in wat ik wil. Dan ben je overal van af" Hij kantelde zijn hoofd en gaf hem een lik tussen de ogen. "Heb je daar ooit eens over nagedacht?"