Precious, yet so ugly

Onderwerp: Precious, yet so ugly vr 6 sep 2019 - 19:21

Met kalme passen benaderde de grof gebouwde kat het territorium van de kattin die hij maar al te goed kende. Hij rook het niet, maar kleine Aldrei kon haar mondje nooit houden. Ze had haar bek open moeten trekken en ze moest uiteraard melden dat dat stukje land haar terrein was. De as kleefde aan zijn poten en irriteerde hem mateloos... maar het was wat het was. Even schudde hij zijn massieve kop waarna hij naar voren sprong en rondkeek, zoekende naar haar en het werk dat hij eerder bij haar had vericht. Een meisje versieren kon je meer dan een keer doen, niet waar? Ze waren immers simpel en naïef en o zo zoetsappig op dat vlak. Ja, hij had grootste plannen, maar ze waren niet allemaal gemeen bedoelt... ALthans dan niet voor iedereen die erin vermengd was.

- Aldrei

Onderwerp: Re: Precious, yet so ugly vr 6 sep 2019 - 20:54

Het was zwaar geweest. Het was zo verdomd zwaar geweest. Ze had dit al eens eerder gedaan maar toen had ze de comfort van een clan gehad. En nu stond ze er helemaal alleen voor. Ze had hoogdrachtig moeten jagen, moeten vechten voor haar land en moeten overleven. Hoe vaak ze niet van de pijn in elkaar was gezakt omdat ze zichzelf tot haar rand toe duwde. Maar ze was te sterk geweest om te sterven. Ze haar nest compleet gezond te wereld gebracht. Vier prachtige kittens, hun pelsjes donker bruin zoals het hare of zwart zoals van hun vader. Ze waren perfect en ze was zo... gelukkig. Gelukkig bij het gevoel van het leven dat tegen haar buik aan kroop en haar nodig had, bij het feit dat ze van hun kon houden. En starclanverdomme wat was het verschrikkelijk dat ze al van haar babies had gehouden. Het had de volgende stap moeilijker gemaakt. Een voor een had ze haar jongen, haar kinderen de nek doorgebeten en hun slappe lichaampjes voor de kraaien gelegd. Nee. Ze was niet wreed maar ze zou gek zijn kinderen in deze wereld op te laten groeien. Ze zouden honger hebben geleden en kou hebben gekend. Nu hoefde ze niet te leiden. En Aldrei wist dat haar kinderen nooit een afterlife zouden kennen. Ze waren niks meer geweest dan een moment. Dan een vlaag geluk. De poes schudde haar verfijnde kop en liep stevig door naar de bron van een zeer bekende geur. Haar lichaam was duidelijk die van een queen, de geur van melk overweldigend dat ze er zelf ziek van werd. Maar dat hielt haar niet tegen om hém weer onder ogen te moeten komen. Ze had een fout gemaakt. Hij was een fout. Kil en kalm stopte ze tegenover hem. "Nevermind, vertrek uit mijn territorium. Je hebt hier niks te zoeken"