Home Sweet Home

Falconpaw leek er nog steeds niet echt erg zeker van dat hij dan een verhaal had dat het waard was om te vertellen en de glimlach viel een beetje van Heatpaw’s gezicht af toen hij dat hoorde. Hij wilde het wel horen! En een hoop andere apprentices die tot moorrunner werden opgeleid en nog nooit in de tunnels waren geweest vast ook. Helaas leek zijn nieuwe vriend er echt van overtuigd dat hij iets spannenders moest vertellen. Jammer. “Maar je verteld het nog wel steeds aan mij toch? Ik wil er nog wel over horen,” Vroeg hij stilletjes. Daar wilde hij nog wel steeds zeker van zijn, want dat had Falconpaw toch net beloofd. Straks had hij dat nu verpest door te zeggen dat hij een verhaal had om aan andere apprentices te vertellen als hij de tunnels in was geweest. Dat wilde Heatpaw echt niet hoor. Toch een ander ideetje schoot al in het hoofd van de rood-witte apprentice. “Wat vind jij dan wel spannend genoeg voor een groot verhaal om te vertellen?” Vroeg hij op wat nieusgierige toon. Als Falconpaw er van overtuigd was dat hij iets spannends moest vertellen, dan wilde hij wel eens weten wat er dan voor spannend zou gelden.

Toen Falconpaw vertelde dat hij het hem als eerste zou vertellen, verscheen er een glimlache op zijn gezicht. Mooi! Want hij wilde het echt graag horen hoor. Hij zou nog een lange tijd niet de tunnels in gaan, of in durven, dus misschien zou wat informatie hem wel wat geruster maken over het doolhof wat onder het territorium door liep. Daarnaast wilde hij ook graag nog eens met Falconpaw praten, misschien een keer op pad. Ze waren nu immers vrienden! De oudere apprentice begon nu te vertellen over honden en dassen en vossen, zelfs over tweebenen, dat die wel interessant genoeg waren voor een verhaal om aan iedereen te vertellen. "Maar zijn die niet heel gevaarlijk? Dan kun je straks het verhaal geen eens navertellen!" Zijn ogen stonden wat groter als voorheen terwijl hij Falconpaw aankeek. Nee, als het aan Heatpaw lag, dan hoefde hij echt geen hond of ander roofdier tegen te komen. Roofvogels ook niet. Daar was hij zeker veilig van geweest in de nursery, maar nu niet meer. Al geloofde hij Shadefeather wel wat minder over dat die beesten je zomaar van een vlakte op zou plukken en dat je dan nooit meer terugkwam. Hij was er niet écht meer bang van, maar hij kwam ze gewoon liever niet tegen. Misschien zou hij daar anders over denken als hij ouder was, net als Falconpaw. Misschien zou hij dan ook een helfhaftiche daad willen doen voor zij clan, maar voor nu bleef hij liever veilig.

Falconpaw leek het gevaar niet te zien, of deed alsof hij het niet zag. Hij had in ieder geval een uitdagende glimlach op zijn snuit en duwde trots zijn borst naar buiten. Hij kondigde aan dat hij ze allemaal zou verslaan en maakte een schijnbeweging van een uitval. Alsof het allemaal het meest logische in de wereld was. Toch, Heat vond het maar een beetje een spannend idee, met vossen en alles willen vechten. "En dan kan ik het allemaal in detail na gaan vertellen hier!" Grinnikte zijn nieuwe vriend en dat bracht toch ook wel een glimlachje op het gezicht van Heatpaw. ”Liever jij dan ik hoor!” zei hij met een lachje en gaf hij Falconpaw een zachte, plagende duw.

Hij kreeg een grinnik en een knik als antwoord op zijn woorden, maar gelukkig kon Falconpaw het dus wel goed opvatten. ”Ach, alles voor een goed verhaal toch?” sprak hij met een plagende glimlach. Heatpaw schudde goedmoedig zijn kopje. Er waren grenzen die hij liever niet overging, hoe goed het verhaal ook mocht zijn dan. Echter moest Falconpaw nu gapen en vertelde dat hij een dutje zou doen voordat hij straks training had. Oh. De jonge apprentice had helemaal niet doorgehad dat ze al zolang aan de praat waren geweest. Hij knikte. “Slaap goed dan,” vertelde hij met een glimlach. Dan zou hij maar zachtjes zijn nieuwe nest klaar moeten maken.