Breaking down

Hij was klaar met de manier waarop deze clan geleid werd. Na alles wat Snowdrop had gedaan, na alles waar ze voor gevochten had. Na BloodClan op hun wenken te bedienen voor ThunderClan, zichzelf verraden voor ThunderClan. En nu? Nu was er iemand met dat bloed die de rang van deputy op zich had genomen en leader kon worden. Dat kon hij niet door zijn poten laten gaan. Het was vies, verschrikkelijk. Alles waar ze voor had gevochten was voor niets geweest als hij niets zou doen. "Jaytail." groette de poes hem terug, netjes, zoals een deputy hoorde te doen. Hij was al die tijd stil geweest, had niks gezegd, omdat hij het niet durfde. Maar dat was voordat hij was verandert. Voordat hij schijt had aan de wereld en voor zichzelf had gekozen in plaats van voor anderen. Maar Snowdrop en zijn familie gingen nog steeds voor. En voor Snowdrop zou hij dit doen. Hij zou zijn partner trots maken, dat ze haar werk niet voor niets had gedaan. Hij vroeg aan de poes of ze hem wilde vergezellen, waarop Evening nog een lik over haar poot gaf en overeind kwam. "Natuurlijk." klonk er van haar af, waarna ze voor hem van hem de weg begon te leiden. Zijn gezicht vertrok achter haar, een kille blik kijkende naar de poes voor hem. Ze zou van die rang afstappen, al was het het laatste wat hij zou doen. Dan zou hij met een goede reden sterven of verbannen worden. Hij schudde al snel die blik van hem van zich af, voordat ze om zou kijken en de blik in zijn ogen zou gaan zien. Dat zou natuurlijk niet de bedoeling zijn, niet waar? Hij moest zolang er andere katten waren netjes doen, want hij was netjes. Ondanks dat katten hem soms een kwal vonden na hij Minnow compleet had achtergelaten. Dat hij haar had voorgeleid en kittens had gemaakt met haar zonder enige romantische gevoelens voor haar te hebben, maar het maakte hem niet uit. Hij was boos geweest, pissig, woedend. Vooral op zichzelf. Hij wilde geen kittens met iemand waar hij niet van hield. En hij wilde al helemaal niet meer op deze leeftijd aan kittens gaan denken. Want kijk nou naar hem! Hij was al veel te oud voor nog een nest. Hij trippelde wat sneller om naast de poes te lopen, maar hij hoefde gelukkig alleen maar zijn poten wat verder neer te zetten. Dat scheelde als je een grote kater was. "Sorry als ik je net weer weg had gehaald, ik weet dat je het druk hebt. Ik ben al blij dat je met zo'n oude knar als mij wilt gaan jagen." sprak hij met een charmante glimlach op zijn gezicht. Hij moest het goed gaan inleiden. En wachten tot ze compleet alleen waren.

Hij was hier al zo lang mee bezig, zo lang aan het bedenken hoe hij dit moest gaan aanpakken. En nog steeds wist hij niet of dit de juiste keuze was om het zo te gaan doen, maar ze moest wel weten dat hij het wist. Haar zien rollen, haar zien knagen op het idee dat hij het wist. "Natuurlijk wil ik dat." glimlachte de deputy naar hem toen hij sprak dat hij vereerd was dat de poes met hem mee wilde gaan jagen. Tja, hij werd al een oude knar. Maar dat betekende eigenlijk helemaal niets, hij had meer ervaring en hij was daardoor gewoon ook stuk gevaarlijker. "Ik kan alleen maar leren van jouw ervaring en ik was net klaar met mijn taken, dus dan kan ik beter wat nuttigs gaan doen." Sprak de poes, waarna ze hem weer aan begon te kijken en hij in de gouden ogen van de poes keek. Hij glimlachte even rustig naar de poes, waarna hij even knikte. Natuurlijk, altijd bezig blijven. Om maar alles zoveel mogelijk te ontlopen, of niet dan? "Maar aan de manier waarop je het vroeg kreeg ik het idee dat je iets met me wil overleggen. Zijn er problemen Jaytail?" klonk er van de poes af, waardoor hij even met zijn oren draaide, om vervolgens even recht naar de poes te kijken. "Er zijn inderdaad problemen waar ik het met je over wil hebben. Maar dat wil je hier nog niet bespreken, waar andere katten het kunnen overhoren, geloof me." Sprak hij tegen de poes met een kleine grijns op zijn gezicht. Hij moest toch niet hebben dat hij overlaagd werd met de woorden van andere katten, dit was zijn kans om er iets aan te gaan doen.

Nee, hij kon niet wachten om het haar te vertellen. Ze zou vast en zeker geschokt zijn dat hij ermee kwam. Ze zou misschien wel angstig zijn. Bang voor het geheim die uit zou kunnen komen, want die informatie beschikte hij over. Hij wilde haar recht in haar ogen kijken terwijl hij het zei, zodat hij het moment van realisatie in haar ogen kon zien. Een ongeruste blik was in haar ogen gekomen toen hij sprak dat ze beter dieper het woud in konden gaan, want dit zou niet een gesprek zijn die katten zouden willen overhoren. Niet als ze haar geheim veilig wilde houden tenminste en hij wilde ook niet zijn informatie zomaar aan iedereen in de clan kwijt. "Dan kunnen we beter iets sneller gaan lopen. Dan moet ik zo snel mogelijk actie ondernemen als er problemen zijn die de Clan kunnen raken." klonk er bezorgd van de poes af terwijl ze haar pas versnelde. Met een grijnsje op zijn gezicht trippelde hij iets achter haar aan, wetende wat er zou gaan komen. Hij volgde en volgde, tot hij vond dat ze eindelijk ver genoeg waren om te praten. "Hier is goed." Sprak hij even rustig tegen de poes, waarna hij ging zitten en zijn staart om zijn poten heen sloeg en hij de poes rustig aan keek. "Er is een kat waar ik me zorgen om maak, vanwege de achtergrond." Haar nog een beetje in het duisternis laten tasten voordat hij zou toeslaan en zou zien hoe de wereld voor haar neus zou gaan afbrokkelen.

Ze stopte met lopen toen hij sprak dat dit ver genoeg zou zijn. Ze waren een redelijk eindje van het kamp af en nu voelde het ver genoeg om te spreken. Het was immers 'dringend'. De poes draaide zichzelf om naar hem en ging tegenover hem zitten met haar staart losjes om haar poten heen gewikkeld. Ja, wees nog maar rustig, want lang zou ze de rust niet meer hebben. Ze zou merken dat ze in de gaten werd gehouden door hem en dat zodra hij ook maar één foutje zou zien, zou hij ingrijpen en het kenbaar maken aan de rest van de clan wat haar echte bloedlijn was en waar een grote kans was dat haar hart ook nog deels bij lag, dat kon niet anders met zo'n vader. "Om wie gaat het Jaytail?" klonk er van de poes, maar die vraag beantwoordde hij nog even niet, met een diepe zucht keek hij even naar de bomen om hem heen. "Snowdrop had zo haar best gedaan voor de Clan," begon hij rustig tegen de ander, een ietwat verdrietige gloed in zijn ogen terwijl hij haar naam uit sprak. Het was niet vaak meer dat hij haar naam uit sprak. "Bondjes gemaakt met de duivel zodat de Clan nog kon bestaan en niet heel BloodClan aan de macht was gekomen." Vervolgde hij trots op zijn ex-mate die inmiddels al zo lang geleden was gestorven, tijdens de reis, door tweebenen. "Ze gaf haar ziel op, alles voor de Clan." sprak hij met een warme glimlach, voordat zijn gezicht begon te vertrekken, alsof hij iets zuurs had gegeten. "En nu wordt dat verpest. Alles waar ze voor had gestreden." Sprak hij terwijl zijn groen-gele ogen op haar landden. Alsof hij recht door haar ziel heen kon kijken staarde hij in de ogen van de ThunderClan deputy. "Na alles wat ze heeft gedaan, is de dochter van Shark de ThunderClan deputy." sprak hij terwijl hij zijn ogen vernauwde en hij strak naar de deputy keek. Vroeger durfde hij zich er totaal niet over uit te spreken, echt niet, maar hij was niet meer die angstige kater. Hij was niet meer die kater die vaak buiten het kamp sliep. Hij sprak wanneer hij dat wilde en gaf zijn mening wanneer hij dat wilde. Hij klemde zijn kaken even boos op elkaar terwijl hij de poes even de tijd gaf om zijn woorden te verwerken. "Ik kan daar niet voor blijven zitten en toe kijken hoe alles waar we de afgelopen tijd naar hebben gebouwd zo weer afgebroken kan worden." sprak hij, terwijl zijn staartpunt nijdig tegen de grond aan tikte. Hij had altijd toegekeken, altijd gezien hoe alles gebeurde in de clan maar nooit durfde hij te spreken, want het was zijn schuld dat alles zo was verandert. Zijn schuld dat Bluestar was overleden, zijn schuld dat katten overleden. Maar nu? Nu had hij niets meer te verliezen. Hij was alles al verloren op het moment dat Snowdrop overleed. Hij had dan nog wel zijn kittens, maar een goede vader was hij ook niet bepaald. Hell, zijn eerste nestje wist nog steeds niet dat hij de vader was, alleen hij en de overleden Silverstar wisten dat, samen met Snowdrop. Voor de Clan kon het nog steeds iedere andere kater zijn geweest. "De Clan kan dan misschien wel denken dat je 'miss perfect' bent, maar hell, ik weet zeker dat je dat niet bent." sprak hij even, waarna hij kort zijn voorpoot een lik gaf.

Zijn lieftallige partner had haar hele leven gestreden voor de Clan. Het deed hem pijn dat het zo verpest was door dit alles. Uiteindelijk kwam bloed altijd weer naar boven, hoe erg katten er tegen zouden vechten, bloed zou uiteindelijk alles bepalen. Hij vertrouwde de poes daarom ook voor geen meter. Hij had ook met BloodClan bloed geleefd, al was zijn vader altijd een ThunderClanner geweest voordat hij was vertrokken. En toen bewees hij ook dat hij dat bloed bij zich droeg. Hij had immers een ShadowClan apprentice vermoord, zijn eigen vader vermoord en zijn zusje. Allemaal uit goede redenen natuurlijk, niet zomaar omdat hij het leuk vond. Maar ja. Het was wel een dingetje. Bloed vertelde uiteindelijk alles en ook bij de poes zou het naar boven gaan komen. Vol ongeloof staarde de poes hem aan terwijl hij alles aan het vertellen was wat hij van zijn borst af kwam. Ze spande haar spieren aan toen hij de woorden uit sprak. Dat de dochter van Shark aan de macht was gekomen. Ze zou het misschien nog niet weten, maar ze zou falen. Ze zou in hetzelfde ritme zoals haar vader gaan vallen. ”Niemand is perfect Jaytail, maar perfectie is iets heel anders dan loyaliteit.” klonk er van de poes af, waarop hij geamuseerd met zijn mondhoeken trok. Ze dacht dat ze loyaal was ja. Dat was heel erg anders. ”Ik ben opgegroeid in ThunderClan, daar doe ik alles voor. Dat heeft niks te maken met mijn bloed, met keuzes die al voor mij gemaakt waren voordat ik ook maar geboren was. Ik doe er alles aan om te bewijzen dat ik wil vechten voor ThunderClan, maar blijkbaar is dat niet genoeg voor jou.” klonk er terwijl hij de felgele ogen ontmoette van de deputy van de Clan. Een grijnsje was te zien op zijn gezicht, terwijl hij opstond en een paar stappen dichterbij de poes zette. ”Bloed komt altijd boven water.” Sprak hij met een diepe stem, waarna hij even keer een zijn lippen likte. Hij meende ieder woord dat hij sprak. ”Je denkt dat je loyaal bent. Dat denk je altijd. Ik kan het weten.” sprak hij terwijl hij een poot op zijn eigen borst legde en de poes met zijn groen-gele ogen recht aan keek in haar felgele. Dat was precies de reden waarom hij degene was om haar te confronteren hiermee. ”Maar je gaat de fout in, of je het wilt of niet. Je gaat die fout maken. En ik ga niet stil aan de zijkant staan als je die fout maakt.” Sprak hij terwijl hij zijn ogen iets vernauwde, maar de poes wel recht bleef aan kijken. Makkelijk zo. Hij had geen angst meer, niet meer die kater die hij vroeger was geweest. ”Ik let op je, iedere move die je maakt. Iedere beslissing die je neemt.” Sprak hij terwijl er een donkere glans over zijn ogen kwam en hij zijn kop dichterbij bracht, zodat er vrijwel geen afstand meer tussen ze zat, dat ze elkaar zowat aan raakten. Zijn ogen nog steeds borend in die van Eveningglow. ”En als ik je ook maar één keer met een Bloodclanner zie, als ik de situatie voor geen seconde vertrouw, maak ik je leven tot een levende hel.” Sprak hij, zijn stem laag en belovend. Wat wilde de poes doen? Een senior warrior aanvallen? Wie zou haar kant dan kiezen? Hij kon recht tegen de Clan vertellen dat de poes loog over de woorden die hij had gezegd. Met al die ervaring die hij had en de manen van vertrouwen die de Clan in hem had gestopt? Hij wist wel wie zijn kant ze zouden kiezen. Hij had de macht, hij kon doen wat hij wilde. Hij was hier degene die al meer dan 50 manen de loyale warrior was. Die een gezin had in de clan. Die partners was geweest met de ex-deputy van ThunderClan. Er kon nooit getwijfeld worden aan een warrior zoals hij was.

Ze zag eruit alsof het haar niets deed, maar hij wist wel dat het haar iets deed. Hoe kon het haar niets doen? Ze was altijd loyaal geweest en nu stond hij voor haar neus om haar te vertellen dat hij haar niet vertrouwde, dat hij haar in de gaten zou houden. Hij zou het doen, hij zou zijn leven er aan wagen. Hij wist gewoon dat er iets was met haar, dat er iets was waardoor ze er door heen zou vallen. Misschien niet vandaag, misschien niet morgen, maar ooit zou de clan haar ware zelf zien. Hij was al zo genereus geweest om de clan niets te vertellen over haar afkomst. Zo netjes was hij al die manen dat ze leefde geweest, was dat niet iets wat ze zag? Hij had haar leven van het begin af aan al kunnen verpesten, maar dat deed hij niet. Want het was nooit nodig geweest. Maar nu ging het om de Clan, over de katten waar hij al zijn hele leven mee samen had gewoond. Dat betekende dat hij gebruik moest maken van de dingen die hij kende. Dat hij zijn kennis kon gebruiken om de Clan te beschermen, hoe hij Snowdrop en zijn gezin niet had kunnen beschermen. "Dat zal niet nodig zijn." klonk er koel van de poes af, waarop hij zijn ogen iets vernauwde. Dat was maar beter waar, want het zou niet al te goed aflopen als hij er achter zou komen dat er wel iets mis met haar was. "Ik maak geen fout. Thornstar heeft vertrouwen in mij, misschien moet je daar eens een voorbeeld aan nemen." Hij duwde zijn kaken op elkaar terwijl hij met vernauwde ogen naar de poes keek. Hij was duidelijk pissed off bij de woorden die de poes hem vertelde, maar veel kon hij er niet aan doen. Het gesprek was klaar. Ze was misschien wel zo zeker van alles, maar hij wist dat zijn woorden uiteindelijk aan haar zouden gaan knagen. Dat zijn woorden altijd achterin haar hoofd zouden spelen zodra ze zou twijfelen over iets. Zodra ze zwak was. Wist ze dat Jaytail op ieder moment achter haar was om haar leven te verpesten zoals ze kende. En daar nam hij zijn comfort uit, dat hij wist dat Evening zijn woorden strict zou onthouden, zelfs als ze deed alsof het niets was. Daarom kwam er ook een geamuseerde huff uit zijn mond terwijl zijn spieren zich weer verslapten. Hij stond op en met een zwiep van zijn staart, liep hij de andere kant op. Ach, jagen had hij beloofd. Dus jagen zou hij ook gaan doen.