Core of you

Hij zou het nooit meer vergeten, hoe hij hier met zijn broer had gestaan. Ruzie, het was altijd ruzie. Hij was altijd het bastaardkind van Bear, altijd de gehaatte. Een foutje, iets wat niemand in zijn leven wilde hebben. En wat hij ook probeerde te doen in zijn leven, het leek niet goed te zijn voor ze. Hij zuchtte even iets. Soms dacht hij eraan om de tribe te verlaten, maar daar was hij te gehecht aan en tja.. hij vond veranderingen ook niet al te tof. Het feit dat die clankatten hier al hadden gewoond was genoeg voor hem geweest om in een verschrikkelijke chagrijnige kat te veranderen. Hij sloeg even iets met zijn staart terwijl hij ernaar keek. En zelf was zijn broer nog een player ook. Bah. Hij draaide zich weg van de afgrond, maar verloor bijna zijn grip, waardoor hij even naar achteren keek. Als hij het echt was verloren had hij nu daar beneden gelegen. Dit was dus de reden waarom je niet zomaar hier mocht zijn, diep in gedachten.

Hij was er echt op tijd vertrokken, want hij was er echt op een haar na geweest. Als hij naar beneden was gevallen was er niemand geweest die hem kon redden. Als er een kat werd aangevallen door een dier konden ze nog helpen, maar hier? Hier was hij overgelaten aan het lot. Maar soms moest je op het einde zitten, al was het maar omdat je na moest denken. Hij vond dat hij daar vaak goed kon nadenken, beter dan op andere plekken. Misschien was het omdat adrenaline door zijn aderen gierde daar, of omdat het gewoon rustgevend was. Maar, goed. Hij keek naast hem, waar pootstappen hem snel genaderd waren. ”Fox” bracht de kat die hij herkende als zijn chief, Day, uit. Hij keek naar de kater en slikte even, het was ergens wat beschamend om de Chief zo naar je toe te hebben rennen, niet dat de kater waarschijnlijk iets voor hem had kunnen doen, maar het idee was heel erg aardig moest hij zeggen. ”Ik ben oké.” sprak hij rustig tegen de kater, al was het te zien aan zijn licht verwijdde ogen dat hij ook geschrokken was van zijn bijna-val. Hij keek weer naar achteren, naar de plek waar hij bijna was weg gegleden. ”Ik ben oké.” sprak hij nog een keer, terwijl zijn ogen weer de ogen van zijn Chief vonden.

Hij had niet gedacht dat het hem zou overkomen dat hij bijna de afgrond in zou zijn gevallen. Hij dacht altijd dat dat katten waren die onvoorzichtig waren en gewoon onhandig waren. Nu bewees het hem weer het tegenovergestelde dat hij ook gewoon hiervan af had kunnen vallen, dat hij ook zijn einde hier tegemoet had kunnen komen. Het was beangstigend om dat te weten, maar gelukkig was het dit keer goed gekomen. Hier kon hij van leren, dit zou hij niet nog een keer doen. Dit zou hij niet nog een keer fout doen. "Wat brengt je hier?" klonk er van de chief met een glimlach, waardoor hij even iets met zijn oren draaide. Hij was hier maar om één enkele reden en het was niet eens een goede reden. "Nadenken," sprak hij rustig tegen zijn chief. Het was geen geheim dat hij nooit gewild was door zijn familie, vooral Thunder was er zeker niet stil over dat hij hem niet mocht en het was één en al mot tussen hen. Maar goed, je kon er niks aan veranderen toch?

Hij had gezegd tegen de andere kater dat hij aan het nadenken geweest was. Iets wat hij wel vaker deed. Hij had genoeg problemen om over na te denken en vrienden had hij niet echt om dingen te doen die hem aan iets anders lieten denken. Spark was er ja maar hij kon niet constant rond zijn neefje gaan hangen, dan wist je wel dat het ooit een keer mis moest gaan met zijn stamboom. Veel katten konden dat vast wel voor hem bevestigen, beginnende met zijn halfbroer Thunder. ”Waarover?” klonk er van de kater, alsof die niet wist waar het over ging. Over zijn hele leven basically waar de hele tribe voor stond. Iedereen wist het fiasco wel dat hij niet gewild was geweest, dat zijn vader en moeder hem allebei niet wilden en dat hij een ongeluk was geweest. Hij had nog geluk dat hij geen siblings had, of misschien was dat juist wel het ongeluk geweest. Want dan had hij iemand gehad die zijn zorgen kon delen. Al betwijfelde hij dat de meeste katten dit wel vol konden houden, want in zijn ogen zouden veel katten waarschijnlijk niet sterk genoeg zijn om door te gaan waar hij door heen moest zijn hele leven. ”Mijn familie.” Sprak hij tegen de andere kater. In dat opzicht was hij er best open om. De hele tribe wist toch wel van die problemen af, dus het achterhouden was toch ook weer niets. ”Ze kijken naar iedere move van mij, wachtend tot ik eindelijk wel een keer daar naar beneden donder.” Sprak hij even met ietwat venijn in zijn stem. Maar toch, hij sprak wel de waarheid. Ze zouden hem liever zien gaan dan dat ze hem wilden houden hier.