[ 01-12-19 ] WindClan Ceremony

Lijstje:

Apprentice ➸ Warrior
Dewpaw – Dewberry
Rainpaw – Rainroar
Toxicpaw – Cloudthroat

Apprentice ➸ Mentor
Gorsepaw – Amberstorm
Rubypaw – Morningdance (NPC)
Burningpaw – Rabbittail (NPC)
Heatherpaw – Crowfur
Pebblepaw – Condorflower
Pandapaw – Harespring
Lusterpaw – Feathersky
Lunarpaw – Scarface

➸ Mededelingen
Er is een vossenaanval geweest, de vos is verdreven door Daintywhiff
Mistpaw is aangevallen door 2 BloodClanners en voegt zich bij de Elders
Let op met buitenclanse vriendschappen
Muttkit heet vanaf nu Sealkit
Uglykit heet vanaf nu xxx (naam volgt)

Het was allemaal begonnen in de ochtend en meteen was zijn maag drie kilo zwaarder geworden. Er zat lood in zijn poten en hij had blank voor zich uit gestaard toen zijn vader zijn vacht glanzend schoon waste. Honderdmiljoen gedachten waren door zijn koppie gegaan. Wat nou als hij een hele enge mentor kreeg? Wat nou als hij helemaal niet eens naar voren durfde te komen? Er waren zoveel katten die zouden komen kijken! Papa en de rest van zijn broertjes en zusjes hadden enthousiast gebabbeld, hij had alleen maar af en toe ja kunnen knikken en zenuwachtig kunnen lachen. En zodra zijn vader was vertrokken, wist hij dat het moment heel dichtbij zou komen. Super dichtbij. Mama was er niet om hen te helpen naar voren te brengen. Ze zouden het samen moeten doen. Zijn vader zou de mededelingen maken en hij wist zeker dat mama ook wel kwam kijken. Alleen... alleen wat als hij het niet goed deed? Hij had het moment wel honderd keer in zijn kopje van te voren af laten spelen. Maar wat als, wat als, wat als! Gorsekit vrat zichzelf van binnen op. Hij wilde niet. Hij durfde niet! Echt niet!
Maar hij moest. Gorsekit hoorde de stem van zijn vader door het kamp schallen. Hij probeerde te slikken, maar het lukte niet. Zijn bekje was kurkdroog. Met slepende poten kwam de rood-witte kitten de nursery uit zetten achter zijn nestgenootjes aan. Hoe konden ze allemaal zo opgewonden zijn? Maakten ze zich dan nergens zorgen over? Hij stapte voort totdat hij uiteindelijk vlakbij de medicine cat den bleef zitten. Zijn rode vachtje glansde in het zwakke zonlicht, maar zijn gezicht straalde niet. Nee, het stond vol zorgen. Zijn houding was onzeker, zijn schouders opgetrokken en zijn kopje wat laag. Oh StarClan! Alles moest goed komen. Steeds meer katten verzamelden zich en Gorsekit voelde zich als maar benauwder. Zijn keel leek wel dichtgeknepen te zitten en ze zenuwen zaten zo hoog dat ze misschien de sterren aan zouden kunnen raken. En voor hij het wist begon het al. Zijn papa begon te spreken. Gorsekit zat verborgen tussen zijn nestgenootjes en zijn hart bonsde sneller dan het ooit had gedaan.
Het kwam nauwelijks tot Gorsekit binnen dat drie katten waarschijnlijk hun trotste moment ooit meemaakte. De warrior namen werden geroepen maar ze galmden slechts vaag door zijn kop. En toen.. Toen was het tijd voor hem. Zijn naam werd genoemd samen met vijf andere kittens. Hij werd praktisch naar voren geduwd toen hij met de rest mee ging. Wanhopig keek hij nog eens achterom. Hij wilde helemaal niet in het middelpunt staan! Zijn vader riep zijn naam, en met bibberende ogen keek hij op. Maar daar was het moment dan: Gorsepaw. Het klonk zo vreemd, zo onnatuurlijk. En in dezelfde adem werd zijn mentor hem gegeven. A-amberstorm? De nieuwe deputy? Waarom hij? Waarom kon hij niet een oude, onbelangrijke mentor krijgen. Amberstorm was altijd zo eng. Het voelde pas alsof ze net uit de nursery was toen hij nog piepklein was. En oh, ze was ook nog eens Falconpaws moeder. Zou het nu heel ongemakkelijk worden? Zou ze aardig voor hem zijn? Zou zijn papa de goede keuze hebben gemaakt? Hij zette huiverend een paar stapjes naar voren, opeens steun van niemand meer. Het bruin gestreepte figuur van de deputy kwam voor hem. Hij kantelde zijn kopje iets omhoog en de twee raakten neusjes. Zijn ogen weergaven de angst. Maar het was voorbij. Daarna haastte hij zich snel weer tussen de menigte. Hij keek hoe zijn nestgenootjes hetzelfde lot ondergingen, en pas daarna kon hij opgelucht ademhalen. Totdat opeens zijn nieuwe, vreemd klinkende naam tussen de andere door het kamp werd geschald. Hij dook beschaamd in elkaar. Zes manen worden was toch niet een hele knappe prestatie? Maar stiekem voelde hij zich een beetje trots en kwam een kleine sprankeling in zijn ogen. Vanaf nu zou alles anders worden.
Er kwamen vervolgens allemaal mededelingen die hem de stuipen op het lijf joegen. Vossen die zijn moeder verminkten, kwade katten die Mistdove elder maakten. Het gebeurde allemaal zo snel. Nog even viel een verdrietige blik op zijn moeder. Het was niet eerlijk! Maar daarna kreeg hij ook nog eens een waarschuwing dat vriendschappen mochten, maar hij niest mocht verklappen. Hij schudde een keer zijn kopje. Dat zou hij heus niet doen! Nee hoor, hij beloofde het plechtig. Hij zou niet eens in de buurt van de grenzen komen. Nee, straks kwam hij een verkeerde kat tegen. Nooit niet!
En bij die was de ceremonie beëindigt. De menigte begon wat op te breken en Gorsepaw leek weer adem te kunnen halen. Hij was Gorsepaw nu. Brr, wat vreemd! Wat moest hij nu doen. Moest hij naar Amberstorm? Hoe werkte dit? Meteen voelde hij zich hulpeloos, moederziel alleen totdat opeens Talonpaw op hem af kwam. Oh jeetje, hij leek helemaal hyper! Maar toch kwam er een voorzichtig lachje van hem af toen de oudere apprentice vrolijk begon te kwebbelen. Hij begon over dat hij "de beste mentor" had en "alles goed zou komen". Hij trilde zijn snorharen kort. ‘Oh, papa heeft vast gewoon de mentor uitgekozen die bij me past. Elke mentor is vast even goed,’ miauwde hij zachtjes. Hij wilde niet doen alsof hij de beste had. Maar ze was wel deputy. Maakte dat haar beter dan de rest? Deed papa dat express? Oh jee, de vraagjes begonnen alweer in zijn kop te tuimelen. Maar Talonpaw feliciteerde hem, dat ie het had verdiend. Gorsepaw haalde zijn schouders op. ‘Dankjewel! Maar ik ben maar gewoon zes manen geworden. Zo bijzonder is dat vast niet..’ miauwde hij meteen het complimentje een beetje onder doen. Hij wilde niet gezien worden als iets goed op speciaals. Hij was nu gewoon Gorsepaw, en moest ergens anders slapen. En oh, alles zou zo anders worden! Maar misschien.. misschien toch ook wel een beetje leuk. Hij knikte dan ook enthousiast toen hij voorstelde dat ze samen een plekje voor hem zouden zoeken in de apprentice den. Daar moest hij vast mee beginnen. Of moest hij eerst trainen? Oh, het was nu al verwarrend!

Amberstorm zat niet op de eerste rij, maar eerder ergens in het midden van de menigte. Haar staart was rond haar poten geplooid en haar groene blik strak naar voren gericht. Ze was eigenlijk gewoon hier omdat het moest - ze verwachtte niet meteen dat ze een apprentice zou krijgen. Haar laatste was natuurlijk al even geleden, maar dan nog. Haar dagen waren momenteel druk genoeg zonder tijd en energie te moeten besteden aan een jonge kat die alles nog moest leren. Desondanks werd haar naam wél genoemd. Een beetje verbaasd, al zou je dat niet zeggen aan haar stenen uitdrukking, liep ze naar voren. Stallionstar had haar zijn zoon toevertrouwd - een hele eer, misschien, maar tegelijkertijd maakte het haar bang. Ze was niet goed met jonge katten (dat was een understatement) en aan de blik van de jonge wit met rosse kat te zien, was hij niet echt dolblij met haar als mentor. Ze kon het hem niet per se kwalijk nemen. Ze was immers de moeder wiens dochter naar de tribe gelopen was om aan haar te ontkomen; en tegelijkertijd ook de dochter wiens moeder weggelopen was naar de tribe. Dat deel leken de meesten te vergeten, natuurlijk. Het was alsof ze alleen maar slecht kon doen en iedereen vergat dat haar ook slechte dingen aangedaan waren. Vluchtig raakten hun neusjes elkaar, waarna Gorsepaw wegvluchtte. Amberstorm wachtte tot na de ceremonie - even goedkeurend knikken bij de vermelding dat ze voorzichtig moesten zijn met de andere clans, al had ze het persoonlijk strenger en duidelijker laten doorklinken - voordat ze op haar nieuwe apprentice afliep. Haar groene blik was nog steeds neutraal; ze besteedde geen aandacht aan de oudere apprentice die Gorsepaw op zijn gemak leek te proberen stellen. "Kom, Gorsepaw, we beginnen meteen met een lesje warriorcode.", mauwde ze tegen de jonge kater en haar stem liet geen ruimte voor discussie. Pas nadat ze zeker was dat Gorsepaw de warriorcode vanbinnen én vanbuiten kende, zou ze hem het camp uitlaten. Er waren veel te veel katten die dachten dat ze gewoon mochten doen wat ze wouden. Niet onder haar leiding.

Tag: Gorsepaw (Talonpaw)

  De Ceremony die nu ook speciaal voor Pandakit was. Oké, niet speciaal want er waren veel meer kittens die Apprentice werden, maar wel speciaal want hij was nog de enige kitten uit zijn geadopteerde nestje die zijn Apprentice naam nog moest ontvangen. Maar, zo gelde dat ook voor Gorsekit. Stiekem hoopte hij ergens wel dat hij zijn mentor zou worden, want zeg nou zelf, iedereen wil toch Gorse's mentor worden? Maar hij had het druk en hij vond het ook wel prima om niet nog een Apprentice er bij te krijgen.
  Maar dat was niet alles. Zijn tweede Apprentice, Toxicpaw, zou vandaag zijn Warrior naam krijgen. Ook daar was hij natuurlijk enthousiast over.
  De zwart kater ging vlak bij Pandakit zitten en gaf hem even een lik over zijn kopje. 'Je gaat het goed doen als Apprentice hoor,' miauwde hij met een glimlach. Daarna richtte hij zijn gele ogen naar Stallionstar en wachtte op zijn woorden.
  Trots vulde hem hoe de Apprentices, waaronder Toxicpaw, benoemt werden als Warriors. Shadefeather vond de nieuwe naam die Toxic kreeg, Cloudthroat, een mooie naam. Het paste goed, vond hij. Ook was hij blij voor Dewberry en Rainroar.
  Daarna waren de Kittens aan de beurt en met een grinnik zag hij Gorsekits zenuwachtige lichaampje. Zachtjes duwde hij Pandakit naar voren. 'Jouw beurt, Panda,' miauwde hij zachtjes in zijn oor.
  Met een grote, trotse glimlach keek Shadefeather toe hoe ze hun mentoren toegewezen kregen. Hij was blij met Panda's mentor, maar hij was wel een beetje verbaasd dat Gorsepaw Amberstorm kreeg. Maar hij twijfelde niet aan Stallionstar, dus het zal allemaal wel goed komen vond hij.

  Na de mededelingen stapte Shadefeather op en gaf Pandapaw een liefkozend kopje. 'Gefeliciteerd, Panda,' miauwde hij. Daarna richtte hij zijn blik op, op zoek naar Gorsepaw. Die moest natuurlijk ook uitgebreid gefeliciteerd worden. Toen hij het wit met rode katertje gevonden had trippelde hij er naar toe. Even wachtte hij tot zijn vriendjes hem ook gefeliciteerd hadden, tot hij hem een zacht tikje gaf op zijn schouder.
  'Hey, gefeliciteerd Gorsepaw,' miauwde hij. 'Je gaat het heel goed dan, dat weet ik wel. Ik twijfel niet aan Amberstorm, maar als je ooit mijn hulp nodig hebt weet je me te vinden, eh?'

tag: Pandapaw en Gorsepaw

Muttkit had zich verborgen in de schaduwen van het camp, zijn tweekleurige oogjes toekijkend op de menigte. De eerste ceremonie in de tijd dat hij hier was - het leek heel hard op de ceremonies in Riverclan, voor zover hij kon zien. Kittens werden apprentice, apprentices werden warriors, nieuwe mentors werden toegewezen en mededelingen werden gemaakt. Muttkit keek echter verbaasd op toen hij en zijn broertje ook vermeld werden. Hij kreeg een nieuwe naam - Sealkit. Hij wist niet goed wat hij ervan moest denken en dus was zijn enige reactie een frons. Ok dan? Betekende dit dat hij in Windclan moest blijven? Dat zag hij niet echt zitten. In zijn hoofd zou hij toch voor altijd Muttkit blijven, wat die hazenvreters hem ook wouden noemen.

Het was weer tijd voor een ceremonie. Ze had dan zelf wel geen trainingen meer nodig om het tunneler deel onder de knie te krijgen, toch was ze nerveus. Wat als Stallionstar besloot om haar een apprentice te geven? Zou ze deze echt goed kunnen trainen? Zou de apprentice haar niet gaan haten als ze wat verkeerd deed? Ze moest er alleen toch echt aan gaan geloven dat ze een apprentice kreeg, want Stallionheart had haar naam geroepen samen met die van een apprentice, Pandapaw. Wat ongemakkelijk liep ze door de groep katten heen, hopende dat ze de goede apprentice zou nemen. Straks zou ze nog haar neus tegen de verkeerde drukken. Ze probeerde niet te laten merken hoe onzeker ze was terwijl ze voor hopelijk de juiste apprentice stond. Ze boog haar kop omlaag, zodat de ander de neus tegen die van haar zou kunnen drukken, want ze kon echt niet bepalen waar precies de neus van de ander zat. Zodra dit deel in ieder geval voorbij was stapte ze terug naar de groep en luisterde daar naar de rest van de ceremonie. Zodra dit voorbij was, bleef ze op haar plek zitten in de hoop dat Pandapaw naar haar toe zou komen, in plaats van dat ze de apprentice zelf op zou moeten zoeken.

Tag: Pandapaw

Iedereen was zo gelukkig. Hoe konden ze ook anders, wanneer zoveel kittens en apprenticesaan een nieuw hoofdstuk in hun leven konden beginnen. Mistpaw bleef waar ze was, haar rechteroog nog altijd verbonden met spinnenrag en besmeurd met kruiden die Routnose voor haar had samengekauwd. Voor ieder begon een nieuw hoofdstuk, maar voor haar leek het alsof haar boek werd dicht geslagen. Het had niet meer als een verassing mogen komen, immers had ze hier een conversatie met Routnose over moeten hebben. Ze had niet eens gesmeekt, enkel gehuild toen haar lot zo simpelweg van haar afgenomen werd. De zure appel waar ze door heen moest bijten was dat ze zichzelf altijd al als hopeloos had bestempeld, terwijl ze dat nooit echt was geweest. Nu wel. Nu haar ene oog voor altijd van zicht was ontdaan door de Bloodclanners, was zij van haar toekomst ontdaan door de woorden die Stallionstar prevelde. “Ook is Mistpaw aangevallen door twee BloodClanners, daarom zal zij zich nu bij de Elders voegen en vanaf vandaag bekend staan als Mistdove. - hij sprak nog verder, maar de rest van zijn waarschuwing kwam bij haar niet binnen. Mistdove. Mistdove. Wat een afschuwelijke, snijdende ironie. Vernoemd naar de vogels die zo vrij konden vliegen, die de hemel en het land konden verkennen naar hun hartenlust. En zij, zij was hier, getekend door haar ogen aan deze onhuigelijke grond. Stille tranen begonnen over haar wangen te lopen terwijl ze daar enkel zat, de woorden van haar clangenoten amper horend. Even keek ze op toen een zwarte schim haar kant op kwam, van dichtbij kon ze zijn blauwe ogen herkennen als Crowfur. Haar keel leek zich dicht te knijpen terwijl ze haar oude mentor niet aan durfde te kijken. Hoeveel schaamte moest hij wel niet voelen bij het zien van haar verloren, aangetaste lichaam? De kater raakte met zijn neusje haar oor aan, maar Mistpaw trok zich een klein beetje van hem weg terwijl hij sprak. Zijn woorden waren goedbedoeld en toch zorgden ze er voor dat haar wangen enkel natter werden. Alles wat hij vertelde kwam amper tot haar aan, want zoals altijd leefde ze in haar eigen wereld. Gemaakt van haar pessimisme en ongeluk, van al het slechte dat ze zichzelf toeschreef. Een verloren zaak"Crowfur, het spijt me. Het spijt me echt," haar stem was dik van de tranen en haar hart liep over van verdriet terwijl ze hem nog één keer aan keek en vervolgens haastig naar haar nieuwe den trippelde, ze wilde niemand meer onder ogen komen. Haar eigen schaamte en nutteloosheid niet meer onder ogen komen.

Tag: Crowfur