With you

Ace had gewacht tot de nacht gevallen was voor hij op was gestaan uit de stapel van katten in zijn den. Het was redelijk knus hier, vooral met Bloodpaw die ook groter werd met de dag. Maar het was zijn thuis. Voorzichtig stapte hij over de lichamen heen en maakte zich een weg naar buiten toe. De clan was stil op dit uur, iets wat hem goed deed. Hij was immers uit naar een beetje privacy. Om dezelfde reden gleed ook zijn oog even naar de hemel, een die perfect bedekt was met wolken. De sterren waren van hun zicht ontnomen. Of ja, zo wilde hij dat graag opvatten. De medicine cat grijnsde zachtjes terwijl hij de Nursery in liep. Stil zoals een Shadowclanner bekwaamde sloop hij naar het nest van zijn partner en leunde haar richting op, om op fluistertoon te spreken. "Sinclaw, kom met mee" Het klonk allemaal heerlijk mysterious, maar zo wilde hij het ook houden. Hun kittens waren immers al 5 moons geworden en konden heus wel een paar uurtjes alleen slapen. Daarbij had hij wel het gevoel dat zijn queen en hij wat tijd samen konden gebruiken. Met de gevlekte poes in de Nursery was het immers moeilijk om te praten zonder dat de clan hun geheimpje doorhad. Ace had het zelf weinig door, maar hij luisterde naar wat zijn partner hem instrueerde... op misschien date-night na.

Er waren vast slimmere dingen in deze wereld dan om Sinclaw wakker te maken uit een diepe slaap. Net zoals er betere dingen waren om te doen dan om een queen weg te halen van haar jongen. Maar Ace was hier ook niet om altijd de slimme opties te nemen. Hij wist heel goed dat Sin deze acties van hem tolereerde. Of in ieder geval daar was hij van overtuigt. In zijn ogen was de kattin immers goed, puur en beter dan de hemel en aarde bij elkaar. Zij was zijn geluk, zijn liefde. En blijkbaar was de kost voor eindeloze liefde af en toe wat slaap missen. Hij glimlachte dan ook toen hij haar snuit tegen zijn wang voelde, blind voor haar boze blik en doof voor haar kille toon. Hij keek haar enkel aan met ondeugd in zijn groene blik. “Nee” Antwoorde hij dus ook eerlijk en simpel. “Enkel voor mij”

Hij sloeg zijn staart rond haar heen en leidde de weg naar buiten, naar een plekje waar hij Sin al een tijdje heen wilde brengen. Het was in een opening van het gebied waar enkele rotsen op elkaar rusten, met een goede laag mos die de stapel bedekte. Eromheen bloeide nog enkele wilde bloemen, klavers, paardenbloem en goudsbloem. Planten die hij vorig jaar hier had gebracht en die wortel hadden geschoten. Op de bovenste steen had hij gedroogd gras weggelegd en enkele bloemen, om het nog extra comfortabel te maken. Hij klom voorzicht omhoog waarna hij ging liggen, genoeg plek overlatend voor zijn partner. Zijn blik stond voor zich uit, opkijkende naar de verre bergen. “Ik dacht dat het misschien fijn was om weer eens samen te zijn, zonder nieuwsgierige ogen” Hij glimlachte even oprecht, om hierna om te kijken naar de gevlekte poes. “Weet je… het is vandaag precies 8 seizoenen dat we samen zijn gekomen als partners” Natuurlijk bleef dat hem altijd bij. Samen in bergen toen hij had toegegeven. Misschien mocht de wereld nog niet branden, maar ze waren nog samen. En hij hoopte dit nog een lange tijd te mogen zeggen.

De kater keek met een kleine maar troste glimlach op zijn snoet naar de reactie van Sinclaw. Ze was soms moeilijk om op te vrolijken, maar dat hij begreep hij ook. Ze had veel aan haar hoofd. Dus momenten zoals deze koesterde hij enorm. Vooral op een dag zo speciaal als deze, hun anniversary. Daarom dat hij ook zo hard zijn best had gedaan op deze verassing. En toen ze eenmaal samen naast elkaar lagen wist hij zeker dat het de moeite waard was geweest. Maar toen begon Sin met praten. Ze zei hele lieve dingen, maar het klopte niet helemaal. Voorzichtig duwde hij zijn neusje tegen de hare. “Ik hou ook enorm veel van jou Sin” En toen kwam het nieuws… Ze zei dat ze wegmoest. Weg? Weg waarheen? Waar was weg. Hij drukte zijn oortjes naar achteren en keek kort naar haar. Een beetje onwetend. Wat moest hij nu? Hij wilde helemaal niet zonder zijn partner, hij was net zo gelukkig met haar. Hun kinderen zouden zo apprentice worden… Maar toen Ace sprak waren zijn woorden warm en begripvol. “Als.. als je wilt kan je me vertellen waar je heen gaat.. en wat er gaat gebeuren.. het blijft dan tussen ons.. maar als je dat niet wilt moet je weten dat ik hier ben. Dat ik altijd op je wacht en je altijd naar me toe kan komen voor hulp of voor liefde” De grijze kater leunde naar voren. “E-en als je me vraagt zou ik meegaan, naar waar dan ook.” Maar je gaat het me niet vragen, spraken zijn ogen in stilte met een kalm verdriet. “Maar ik kan niet zonder je Sin, je bent mijn alles, dus kom asjeblieft terug.. of neem me mee. Of praat met me.” Ace drukte zijn groffe kop tegen de hare aan en zuchtte, waarin alle stres en spanning zijn lichaam uit stroomde. Hij wist dat hij zeker moest zijn van hun liefde en hier vertrouwen in moest hebben. Hij had de sterren de rug toegekeerd voor deze poes. Zij was zijn maan en hemel en zij zou hem nooit het donker in leiden. “Ik ben er altijd voor je. Waar je ook bent op deze wereld, vergeet dat niet”

De grijze kater wachtte haar woorden af, angstig voor wat hij eigenlijk al wist. Angstig voor de afwijzing. En toen kwam hij. Hij mocht niet mee van haar. Hij moest hier blijven en voor hun kinderen zorgen. Dit wilde hij ook, hij wilde er voor hun zijn door deze moeilijke tijd heen maar hij wilde er ook zijn voor zijn partner. De kater sloot zijn ogen bij haar lik, genietend van dit misschien laatste moment van tederheid. “Ik zal altijd voor ze zorgen” Maar toen voelde hij haar snuitje tegen zijn oor, waardoor zijn ogen zo groot werden als de verborgen maan boven hun. Woordeloos bleef hij haar bijna verborgen woorden verteren. Liet hij het rondspoken door zijn trage kopje. Sommige dingen wist hij al. Hij wist dat Sinclaw altijd al een reden had gehad, dat ze niet slecht was geweest. Maar sommige van haar woorden waren nog vreemd voor hem. Misschien deed het ergens wel een beetje pijn dat hij niks ervan had meegekregen tot nu. Dat hij niet zou mogen helpen. “Alles” Haalde hij wat ze had gezegd met een kleine, bijna instemmende knik. “Alles” Hierbij drukte hij zijn kop weer tegen de hare. “Ik help als ik kan. Weet dat… Maar voor nu, kunnen wij samen nog alles zijn?”