{Open} I might be unlearned

Ferretpaw was opweg naar de Carrionplace. Het was niet bepaald aantrekkelijk met zijn twoleg-kraaienvoer en vogelpoep. Maar het scheen dat er veel prooidieren rond liepen. Met name ratten en kraaien. En Ferretpaw wilde heel graag een rat vangen. Helemaal zelf, om te laten zien dat hij dat kon. Al zou hij het ook weer niet zo erg vinden mochten er andere Apprentices zijn die hem zouden willen helpen. Dat was juist wel gezellig. En van elkaar kon je ook weer leren, toch?
Niet veel later was hij aangekomen op de plaats van bestemming. Het was nog verbazingwekkend rustig bij de Carrionplace. Er was slechts een andere Apprentice aanwezig. Ferretpaw liep op haar af. Om haar vervolgens vrolijk te begroetten. “Hey Pepperpaw!” Hij mocht Pepperpaw opzich wel. Eigenlijk kwam het zelden voor dat hij met iemand niet overweg kon. “Ben jij hier ook om een rat te vangen?” Vervolgde hij enthousiast. Wie wist zouden ze elkaar kunnen helpen.

Ferretpaw zijn enthousiaste begroeting deed de vacht van Pepperpaw op poefen. Uiteraard was het niet zijn bedoeling geweest om haar te laten schrikken. Het overkwam hem wel vaker. Niet elke kat was nu eenmaal gesteld op zijn drukke en luide karakter. Hij probeerde er wel steeds meer op te letten. Maar dat ging nog niet altijd even goed. Met name wanneer hij erg vrolijk was wilde hij er nog wel eens overheen kijken. “Hey Ferretpaw! Ik was hier.. vooral aan het kijken?” Vertelde ze hem. De grijze kater knikte en ging op niet al te verre afstand van Pepperpaw zitten. “Sorry dat ik je liet schrikken.” Zei hij. Ferretpaw volgde de blik van het de zandkleurige kattin, richting de afvalstapel. “Ik was hier nog nooit geweest.” Zei ze op zijn vraag of ze hier ook was om een rat te vangen. “Zijn hier zoveel ratten ja?” Vroeg ze hem vervolgens. Ferretpaw knikte bevestigend. “Als ik de verhalen over deze plaats moet geloven wel ja. Al is er maar een manier om daarachter te komen toch?” Zei hij met een klein grijnsje. Ferretpaw was hier heen gekomen om een rat te vangen en dus wilde hij zijn plan maar al te graag uitvoeren. Al herinnerde hij zich wel vaagjes iets over dat sommige ratten vergiftigd waren. Maar ach, zou dat echt zo zijn?

Ferretpaw verontschuldigde zich aangezien hij Pepperpaw had laten schrikken met zijn enthousiaste binnenkomst. Maar gelijk nadat hij zijn woorden had uitgesproken schudden Pepperpaw haar kopje. "Sorry dat ik zo snel schrok."Zei ze. Daarbij keek hij verbaasd op. Ze kon er toch niets aan doen dat ze was geschrokken? Schrik was immers een natuurlijke reactie. Hij had gewoon voorzichtiger moeten zijn. Echter moest hij oppassen met zijn woordkeuze. Voordat ze straks in een oneindige sorry spiraal terecht kwamen. “Het geeft niet. Daar kon je ook niets aan doen.” Zei hij dan ook. Vervolgens liet hij zijn blik afdwalen naar de afvalstapel. En daarmee veranderde al snel het gespreksonderwerp. Pepperpaw vroeg of er hier inderdaad zoveel ratten waren. Daarop knikte hij. En stelde voor om die theorie te testen. Ferretpaw was hier tot slot gekomen om een rat te zullen vangen. "Ik vind het oké!" Zei de kattin vrolijk. Daarop grijnsde hij enthousiast. Tof, nu ook hij ook nog eens samen jagen! "Ga jij dan maar voor! Jij hebt dit plan bedacht!" Vervolgde Pepperpaw waarna ze opstond en vrolijk op en neer sprong. Haar energie was haast aanstekelijk. Maar niet op een negatieve manier. Ferretpaw werd er slechts ook vrolijk van. Een plan, daar had ze wel een goed punt. Ze hadden natuurlijk een plan nodig. Ijsbeerde hij heen en weer terwijl hij nadacht over hoe hij dit zou willen aanpakken. “Misschien kunnen we een kruimel hoop maken in het midden? En dan verstoppen we ons in de struiken. En als de ratten van de kruimel hoop eten, dan vallen we ze van achteren aan!” Opperde Ferretpaw enthousiast.

Had hij nog zo willen voorkomen dat ze in een spiraal van sorries terecht zouden komen. Echter gebeurde het toch. Maar Pepperpaw had dat gelukkig zelf ook al snel door. “Ik ben verschrikkelijk,” Zei ze, maar lachte er bij. Gelukkig maar. Ze waren beide niet het beste in het aannemen van andermans vergiffenis, maar dat was oké. Daar konden ze immers nog in groeien. Zodra Ferretpaw toestemming had om de middag planning met zijn rattenvang plannen te bestempelen, opperde hij enthousiast een plan. “Misschien kunnen we een kruimel hoop maken in het midden? En dan verstoppen we ons in de struiken. En als de ratten van de kruimel hoop eten, dan vallen we ze van achteren aan!” Dat leek simpel genoeg. Iets waarvoor je niet meer dan twee katten nodig zou hebben. Ferretpaw kon niet wachten om straks thuis te kunnen komen met zowaar een vangst. “Dat klinkt als een goed plan!” Stemde Pepperpaw met hem in. Hij glunderde. Het kwam niet zo heel vaak voor dat hij de kans kreeg om de leiding te kunnen nemen. En deze keer ging het nog goed ook! “Maar waar gaan we kruimels vinden?” Vroeg Pepper hem. Daar had ze wel een punt. Alhoewel… “Tussen het afval misschien? Wellicht hebben de Twolegs hier ook brood weggegooid?” Het zou goed kunnen. En heel even rondneuzen kon toch geen kwaad?

.:Sorry: