When I was a younger...

Ze voelde zich raar. Ze had met Moonstripe gegaan, en het was goed gegaan, maar het voelde niet meer als toen het was. Het voelde nu raar. Ze zag Moonstripe niet als haar broer. Ze zag hem ook niet echt als een maatje of zo. Ze dacht weer aan haar zelfmoord poging toen ze een Shadowclan kater, Splashpaw had ontmoet. Daar bij had ze zich vrolijk gevoeld. O nee, straks zou ze net zou eindigen als Moonstripe, de kater die verkering had met een Riverclan poes. O god. Maar oké, geen verkering of zo, maar een vriendschap... Maar dat heet als nog ontrouw zijn aan clan! Ging er door haar heen. Ze verliet de apprentices den en besloot een rat te eten. Na dat ze dat op had besloot ze na te denken over leuke dingen. Ze liep naar de uilenboom, hier hingen leuke herinneringen rond. Hier was ze stiekem naar toe gegaan toen ze een kitten was, ze geloofde niet in uilen. En toen had ze er nog ééntje gezien. Haar moeder was daar bij geweest, die had haar betrapt. Hier was ze langs gegaan met Moonstripe toen hij nog een apprentice was. Ze hadden toen nog over uilen gepraat. Ze wist niet waarom, maar hier kwam ze tot rust. Ze snoof de lucht op en rook toen de geur van Deathpaw, een poesje, ze leek wel een beetje op haar, qua karakter dan. 'Hallo Deathpaw,' zei ze vriendelijk. Ze voelde zich nu niet depressief, ze voelde zich wel oké, een beetje vrolijk, en dat was goed.

[Deathpaw
Beetje rare post maar oké xD]

Twee mosgroene ogen opende zich geschrokken. Met flanken die hevig daalde schoot Deathpaw overeind. Ze had de laatste tijd nachtmerries over bloed, veel bloed .. en op een of andere reden kwamen Tigerwing, twee onbekende kits, en Secretflower er altijd in voor. Dood. Ze rilde en duwde zich omhoog. De apprentice den was leeg .. zij was wederom weer als laatste. Alleen. Angstig om niets, nu ze wakker was, liep ze naar de uitgang van de den en keek de open plek rond. De Clan was in de weer, druk in de weer, en zij? Zij voelde zich nutteloos. Ze miste Tigerwing verschrikkelijk, een hele maan lang had ze hem niet gezien. Ontmoeten werd gevaarlijker met de keren dat ze ging.. en toch deed ze het nog. Zodra ze weer naar een Ceremonie kon, zou ze hem opzoeken en een afspraak maken. Ze moest hem zien. Haar grijs gestreepte tabby vacht zag er dof uit. Deathpaw maakte zichzelf moe door vroeg op te staan, zich uit de naad te werken, en dan laat naar haar nest te gaan. Ze wilde dolgraag bewijzen dat ze een krijger kon zijn .. ook al was ze in het geheim ooit een kittypet geweest. Ze wist nog niet echt hoe ze zich nu moest voelen, buiten alleen en doodop. Ze was nou niet echt de standaard Clankat. Ze was klein gebouwd, had wel een flinke spiermassa, .. maar daar stond tegenover dat ze een doffe vachtkleur had en doffe ogen op ’t moment. Ooit was ze kittypet geweest .. en ze ontmoette een ShadowClan kater in het geheim. Jep, haar leven kón mooier zijn. Haha. Langzaam liep ze richting de uitgang van het kamp, het bos in. Het was bladkaal, en de prooi werd schaars. Bevend van de kou, omdat haar vacht niet voorbereid was op de kou van de Bladkaal .. liep ze niets ziend door het territorium heen. Richting de uilenboom. Zij was nooit opgegroeid met het fabeltje om kits in de Nursery te laten dat uilen stoute kits opaten. Nee, iedereen geloofde nog steeds heilig dat ze in het bos geboren was. Ze bleef plots staan toen ze een klein figuurtje bij de uilenboom zag. Deathpaw trippelde er met nieuwsgierig wiebelende oortjes op af. Misschien was ze vandaag toch niet zo alleen! ‘Hallo Deathpaw’ ”Hallo, Brightpaw” Antwoordde ze met haar, nu gebruikelijke, zachte stem. Een beetje terughoudend staarde ze naar Brightpaw. In de manen die vorderde was ze een heel stuk schuwer geworden, en terug in haar schulp gekropen. Daar kon ze nu niets meer aan veranderen. Ze ging kalm zitten in de sneeuw, lucht bevend, en keek omhoog. Ze zag er op het eerste gezicht waarschijnlijk ongezond uit, maar niemand leek er veel om te geven de laatste tijd. Dat liet haar terug denken aan Flower, haar kittypet zuster die ze een hele maan geleden ontmoet had. Gelukkig bleef ze nu wel in haar kittypet huis, het zou zelfmoord zijn om door Clangebieden te trekken.

Brighgtpaw merkte op dat Deathpaw een beetje schuw deed. Brightpaw keek haar vriendelijk aan, misschien was er wat. Brightpaw had genoeg mee gemaakt om wat tips te verzinnen. Op dit moment speelde er een een soort van liefdes verdriet, vijandig heid en angst, en niet wetend wat te doen. En dat kwam door Moonstripe, Darkfire, en de kater die ze wel mocht van uit de ShadowClan Splashpaw. Het was een knappe kater die haar leven een soort van gered had. En dat was geweest toen Brightpaw zelfmoord had willen plegen door alle stress. En dat was weggegaan toen Splashpaw haar leven had gered. Ze wou hem nog een keer goed bedanken. Of was dat een excuus om hem weer te zien? Brightpaw schudde met haar hoofd, en het was duidelijk te zien dat er iets niet klopte in haar hoofd. En sowieso. Brightpaw had zich de laatste tijd nog al raar gedragen in de clan. Ze was af gevallen, en haar vacht was dof geweest, ook die, haar vacht zag er nu wel weer redelijk uit. Maar zelfs voor bladkaal zag ze er mager uit. Magerder dan de anderen. Terwijl deze bladkaal niet zo rampzalig was als de vorige. 'Ehm... Hoe is het?' besloot ze te vragen toen ze zich realiseerde dat ze niet alleen was. Soms kon ze zich zelf wel voor haar kop slaan, waarom vroeg ze het zo onzeker? Natuurlijk, ze had Deathpaws schuwheid op gepikt. En vroeg het daarom zo onzeker.