Winter is here, and so is she

<sub>Dit was de mooiste dag van haar leven. Tenminste dat bleek het achteraf, want toen de weeën eenmaal begonnen vervloog alle moed die Blueflower in zich had als sneeuw voor de zon. Vragen tolde door haar hoofd. Alle onzekerheden namen het voortouw. De winter was streng en onvergeeflijk, net als vorig jaar. De rivier was dicht gevroren, net als vorig jaar. Eten zou schaars zijn, de clan zou misschien weer verhongeren, net als vorig jaar. Wat als ze geen goede moeder zou zijn? Wat als haar kittens niet gezond waren? Wat als door haar toedoen haar kittens iets zou overkomen? Wat als ze geen melk kon geven en haar kittens zouden verhongeren? Wat als, wat als. Het lag nog verst in haar geheugen. Kittens die huilend bij hun moeder lagen, smekend om melk die de she-cat's hen niet konden geven. Want ze hadden niet genoeg eten gehad.
Na veel gesprekken met haar eigen moeder en met de andere queens had ze zich iets zekerder gevoeld. Had de taak van het moederschap haar niet geheel buiten haar bereik geleken. En toen begonnen de weeën. Allemachtig ze had nog nooit zo’n pijn gevoeld. Ze vreesde dat er iets mis was maar toen zelfs de medicine cat’s haar erop wezen dat dit geheel normaal begon haar vrees iets te temperen. De bevalling duurde lang, langer dan gewoonlijk. Aan het einde was ze zo uitgeput dat ze haar hoofd nauwelijks had kunnen optillen. Opnieuw werd ze getroffen door alle angst en wanhoop in de wereld. Wat als ze de slechtste moeder van de wereld zou worden? Wat als het moederschap vele malen moeilijker bleek? Wat als het onmogelijk was?

Maar zodra Blueflower haar kop optilde en een blik wierp op het kleine, créme kleurige bolletje dat ze 69 dagen in zich had gedragen overkwam haar een onwerkelijk gevoel. Instinctief begon ze haar schoon te likken terwijl haar ogen zich vulde met tranen. Ze duwde haar neusje tegen de kleine kit aan en snorde zacht. “Cottonkit.” Murmelde ze zacht. Hoewel dit moment onbeschrijfelijk was voor haar bleef die angst aanwezig. De angst om haar kleine dochter te verliezen omdat ze niet genoeg melk zou geven. Winter was hier, en ook haar dochtertje.

Geboortetopic.
OOC: alleen voor Appleseed, Cottonkit.</sub>

^{Dagen tikten weg, zonder besef van tijd en ruimte. Langzaam waren er kleine klauwtjes gevormd, kleine oortjes en een klein, spits neusje. Totdat ze eindelijk een geheel was geworden. Een levend wezentje. Die later zou kunnen dromen en hopen, zingen en dansen. Maar voor nu was ze, een meisje, nog niets meer dan een hulpeloos bolletje pluis. Het duurde lang maar geduld was een schone zaak. Helemaal alleen kwam ze op aarde. De overgang naar die nieuwe wereld was een flinke. Het was opeens ijskoud en de geluiden vanbuiten kwam slechts als gedempte dreunen haar kopje binnen. Meteen begon ze te bibberen, maar ze was sterk, sterk genoeg om haar bekje te openen en luid, klagelijk te piepen. Dat was het enige wat ze nu nog kon, wat haar oerinstinct haar vertelde. Ze had geen zintuigen om op te vertrouwen, slechts haar tast. Haar pootjes kon ze nog niet zo goed onafhankelijk van elkaar bewegen. Maar haar piepen werd gesust toen ze zachtaardig over haar hele lijfje werd gelikt. In een waas realiseerde ze dat dit goed was, dat dit hoorde en dat ze gelukkig mocht zijn. Haar spiertjes ontspanden en in een sluier van warmte rolde ze zich op. Nog een paar piepjes rolden over haar lippen, maar het zo erg was het nog niet op deze nieuwe wereld.}

Blueflower deed het goed in de Nursery, ze hadden samen hun nest gemaakt. Appleseed was vandaag gaan jagen specifiek voor haar. Hij wist dat hij de Clan moest voeden, maar was Blueflower nu niet erg belangrijk? Er zouden nieuwe warriors geboren worden. Het was bijna een teken van Starclan... van Butterstar zelf dat het oké was om verder te denken en te leven. Nu kwam hij terug. Het was al schemer toen hij terug wandelde met de perfecte prooi in zijn bek. De halve maan begon aan de hemel te verschijnen. Appleseed haastte zich naar het camp. Eenmaal daar was de nacht ingevallen. Het was niet zijn gewoonte om zo lang weg te blijven, maar met de komst van zijn nestje voelde hij zich onrustiger dan ooit. Niets doen was geen optie meer omdat hij verscheurd werd door angst. Na zijn geluk kwamen alle vragen. De grootste vraag was, ging hij een goede vader worden? Zijn ouders waren een goed voorbeeld geweest voor hem, maar toch hoorde je zoveel verhalen. Van vaders die faalden. Met jeukende poten liep hij naar de Nursery. Die was drukker dan anders. Hij hoorde gefluister en de nieuwe Medicine Cat zag hij net nog weg sjokken. Zijn warme poten bevroren. Met angst in het hart wurmde hij zich binnen in het warme hol. Ergens meer in het midden, maar op een rustig plekje lag Blueflower. Ze zag er uitgeput uit en haar flanken daalden op en neer. Appleseed ving de geur van zilt bloed op. Het duizelde hem. Daar aangekomen kwam een warme blos op zijn gezicht. De kater zag zijn prachtige partner en een prachtige dochter. Tranen welden weer op en het vogeltje in zijn borstkas bonsde weer overal tegen. Hij liet een snik. De woelmuis, die hem deed denken aan de eerste keer dat hij iets voelde voor haar legde hij voor haar neer. De kater wist niet goed wat hij moest doen. Was het er maar eentje? Kwamen er nog of was hij te laat? Het jonkie ... zíjn jonkie piepte nog zachtjes na. Tranen drupten over zijn wangen terwijl hij een neusje tussen de achterpootjes stak en een zacht likje gaf. Ja hij had aan een paar katers gevraagd wat hij zo moest doen. Het was een meisje ... zíjn meisje. Appleseed liet zich neer vallen. Hij sloeg een poot over Blueflower heen en legde voorzichtig zijn staart op zijn breekbare meisje. De cyperse kater drukte zijn kop tegen het blauwe, mooie gezichtje. Hij glimlachte. "S-sorry dat ik te laat ben... ik wist niet dat..." Zijn stem stierf weg, het was geen moment voor stomme excuusjes. "Hoe heb je haar genoemd?"

<sub>Haar zacht blauwe ogen rustte op Cottonkit terwijl ze toe stond dat de medicine katten haar buik inspecteerde en zacht induwde. Blueflower wist het zelf al. Er kwamen geen kittens meer, ze had er maar één maar dat vond ze niet erg. Starclan had haar al meer dan genoeg gezegend door die ene gezond ter wereld te laten komen. Haar perfecte kleine meisje. Ze liet een ontevreden klank horen toen Coyotespirit haar een extra ferme duw gaf, en ze wierp haar een boze blik. Genoeg nu met dat geduw. Blueflower ontmoette de blikken van alle katten die nieuwsgierig waren komen kijken aar het nieuwe bundeltje leven, beantwoordde felicitaties. Ze trok geamuseerd met haar snorharen toen de rest weggejaagd werd door de medicine cats en ze weer bijna alleen was.

Op datzelfde moment verscheen Appleseed. Hoewel haar hartje een sprongetje maakte kon ze de steek van lichte boosheid die ze voelde ook niet onderdrukken. Ze wierp hem dus ook een hele lange, boze blik toe vanaf het moment dat hij binnen kwam tot dat hij bij haar was. Toch smolt haar hartje een beetje toen ze haar mate zo zag kijken naar Cottonkit. Ze stond toe dat hij zich om haar heen drapeerde, maar gromde lichtjes toen hij haar een kopje gaf. "Als je binnen mijn bereik lag had ik je een tik gegeven," Sprak ze scherp met naar achter gedraaide oren. Een tik verdiende die dwaas wel. Ergens nam ze het hem ook niet kwalijk, hoor, heus. Toch had ze het gewaardeerd als hij niet nu pas aan was komen kakken. Ze duwde haar ongenoegen weg en wierp haar ogen weer naar Cottonkit, haar blik verzachtte meteen. "Haar pels lijkt zo veel op die van mijn vader, en ze is zo zacht als fluweel. Ik heb haar Cottonkit genoemd," Snorde ze terwijl ze haar ogen toekneep en vermoeid tegen Appleseed aanleunde.

Cottonfur leek veel op zijn dochter, maar zijn markings waren heel licht kleurig in plaats van blauw zoals bij Blueflower. Haar geliefde vader was onlangs elder geworden. Zijn gewrichten deden bij koud en vochtig weer pijn, en hij raakte sneller uitgeput dan andere warriors van zijn leeftijd. Maar voor haar bleef hij altijd haar sterke vader. Hoe zwak hij ook begon te worden..</sub>