to belong

  Met een zucht liep Marvel richting het kamp van BloodClan. Hij had weer een lange wandeling gemaakt die dag, en er waren talloze dingen waar hij over nadacht tijdens die uitstapjes.
  Zo had hij een groep Rogues gezien, iets wat niet vaak voor kwam, in zijn beleving. Ze leken goed te leven en hadden een eigen territorium. Het was best wel een Clan idee, dacht Marvel. Maar dan zonder al die heisa over StarClan en die domme Warrior Code. Tenminste, daar ging hij maar van uit.
  De rode kater keek even het kamp rond. Katten lagen zowat overal een beetje rond te hangen. Het was dan ook erg warm en zijn lange vacht hielp ook niet echt tegen de warmte. Marvel liep naar een plekje een eindje van de rest vandaan en ging daar liggen.
  Hij vond het fijn om in een groep te leven. Alleen zijn leek hem niets, ook al was hij niet het meest sociaalst. En toch voelde hij zich niet fijn in de BloodClan. In één van de andere Clans horen zag hij al helemaal niet zitten, en het zou ook niet eens mogelijk zijn. Maar als een Rogue leven leek hem ook niets. Dat was zo eenzaam. Hij hield van alleen zijn, maar hij wilde wel graag ergens bij horen, en omringd zijn door katten wanneer hij dat zou willen.
  Maar of BloodClan de juiste groep voor hem was... Dat betwijfelde hij ergens toch wel.

+ Rascal

Rascal had zijn kop in het stof neergelegd. Hij had besloten zijn kop weer eens kort te laten zien in het BloodClan kamp. Gewoon, als herinnering dat hij nog bestond, dat hij nog onderdeel van deze groep was. Hij was geen rogue, hij was geen banneling. Hij had de steun van de groep nodig om geen doelwit te worden en vrij door de stad te bewegen. Dat was de enige manier om een normaal leven te leiden, om bij de ThunderClan grens te zijn zonder vreemde ogen van beide kanten op zich te krijgen. Rascal sloeg met zijn staart op de grond toen hij weer op zijn buik rolde, het stof in het sterke zonlicht zien dwarrelen. Zijn blik viel weer op een rode kater, zijn goede vriend Marvel. Hij grijnsde en krabbelde overeind. Tijd om weer een beetje te stoken. Ergens moest zijn eigen karakter weer opkomen. Rascal wandelde naar de kater, en zodra hij dichtbij genoeg was sloeg hij zijn klauw op zijn staart en keek hem breed grijnzend aan. ‘Hallo, Wondertje.’

  Hij werd ruw uit zijn overpeinzingen getrokken toen hij een poot op zijn staart voelde. Snel draaide de kater zich om en blies naar wie het ook was, zijn haren recht overeind. Zomaar hem besluipen en dan nog de stuipen op het lijf jagen? Marvel haalde nog net niet uit toen hij de stomme grijns van Rascal zag.
  'Hallo, Wondertje.'
  Marvel snoof geïrriteerd en trok zijn staart van onder Rascals poot vandaan. 'Wat moet je?' vroeg hij bits naar de ander. Dat Rascal hem ook nog eens ging irriteren maakte zijn humeur al helemaal niet goed. Hij had al zijn twijfels over zijn plek in de BloodClan, en Rascal zorgde er juist voor dat hij nog liever de Elite zou willen verlaten. Als hij het wel echt wilde, maar diep vanbinnen wist hij het antwoord al wel.

Het bleef grappig, bijna magie hoe de rode kater opeens in een pluizenballetje veranderde. Rascal grinnikte toen de staart onder zijn klauwen vandaan glipte en hij de vriendelijke vraag van het wonderkind kwam. ‘Mag ik niet een praatje komen maken met mijn favoriete clangenoot?’ mauwde hij, waarna hij dichterbij stapte en zich vervolgens nonchalant naast de rode kater liet vallen. Hij zocht zijn sprankelende groene ogen op en knipoogde een keer naar de kater, waarna hij zijn op ook op de grond liet vallen. ‘Hoe verdoe je je tijd hier anders, Wondertje?’ mauwde hij vervolgens alsof hij levensmoe was. ‘Ik bedoel, het is zó heet. Je kan geen spier verroeren zonder een pauze in te moeten lassen.’

  Rascal grinnikte om zijn reactie. 'Mag ik niet een praatje komen maken met mijn favoriete clangenoot?' mauwde hij, waarna hij dichterbij stapte en toen naast hem ging liggen.
  Marvel snoof en draaide zich half van hem weg, uitkijkend over het BloodClan kamp. Het kamp dat altijd al zijn thuis was geweest, maar nu niet meer zo voelde.
  'Hoe verdoe je je tijd hier anders, Wondertje?' mauwde Rascal vervolgens, alsof hij levensmoe was. Nog even dan ben ik echt levensmoe, dacht Marvel geïrriteerd. 'Ik bedoel, het is zó heet. Je kan geen spier verroeren zonder een pauze in te moeten lassen.'
  'Mhm.' Hij wist niet waarom Rascal nou zo irritant deed. Alsof hij echt niets beters te doen had. Alhoewel... Hij had nog geen één tand verdiend. Hij was eigenlijk nog een young-one, zonder zijn final assesement te hebben gedaan. Waarom eigenlijk niet? Marvel wilde het weten, maar hij wilde ook niet opeens heel diep overkomen. Of een diep gesprek hebben met Rascal. Hij was daar veel te... Ongevoelig voor, had hij het idee. Hij maakte een grap van alles, zelfs zijn eigen naam.

Geen reactie. Rascal tilde zijn kop weer wat op en keek de rosse kater, waarna hij met een luide zucht zijn kop weer liet vallen. ‘Jij bent ook niets aan, Wondertje,’ mauwde hij gefrustreerd, waarna hij met zijn staart op de grond begon te slaan. ‘Heb je dan echt niets te vertellen, hm?’ miauwde hij met de nodige drama in zijn toon. ‘Heb je geen stiekem liefje? Of ken je iemand met een stiekem liefje? Of óh, heb je een aartsvijand?’ mauwde hij met een grinnik. Rascal wierp weer even een blik op de kater, waarna hij op zijn rug rolde en zijn pootjes in de lucht liet hangen. ‘Oh nee laat maar, ik was vergeten dat er nooit iets interessants gebeurd in het leven van een wonderkind.’

  Uit zijn ooghoek zag hij dat Rascal zijn kop optilde, om hem daarna met een luide zucht weer naar te laten vallen. 'Jij bent ook niets aan, Wondertje,' mauwde hij gefrustreerd. 'Heb je dan echt niets te vertellen, hm?' miauwde hij, met drama in zijn stem. 'Heb je geen stiekem liefje? Of ken je iemand met een stiekem liefje? Of óh, heb je een aartsvijand?' mauwde hij met een grinnik, waarna hij op zijn rug ging liggen, met zijn pootjes in de lucht. 'Oh nee laat maar, ik was vergeten dat er nooit iets interessants gebeurd in het leven van een wonderkind.'
  'Niet iets dat jou aangaat, nee,' reageerde Marvel kortaf. Hij had echt geen zin om te vertellen hoe hij zich voelde, en hoe zijn gedachtes maar bleven rondtollen, telkens maar weer twijfelend aan zijn plek in de Elite. Toch had hij zijn final assessement gedaan, en hij had een halsband, met wat honden tanden. Rascal had helemaal niets, maar had nog steeds een plek hier. Waarom, dat was een raadsel. Een raadsel dat hij wel graag wilde weten, want waarom? Waarom zou je niet gewoon weggaan?
  Oh, hij wilde het zo graag vragen. Even haalde hij een ademteug, alsof hij toch iets wilde gaan zeggen, stopte, en liet zijn adem weer los. De kater schudde even kort zijn kop. Het zou toch belachelijk zijn dat hij die dingen ging vragen?

Wondertje was een man van weinig woorden, daar kwam het wel op neer. Hij wilde zijn geheimpjes niet delen met arme oude Rascal. De grote kater zuchtte weer luid, waarna hij maar op zijn rug rolde en zijn kopje door de zon liet opwarmen met zijn ogen gesloten. ‘Wat jammer, Wondertje. Ik dacht dat we vrienden waren.’ Rascal wilde eigenlijk maar weer vertrekken. Hij had het kamp weer even gezien, had hallo gezegd tegen Wondertje, hem even geplaagd. Dan zaten zijn taken er weer op. Hij rolde weer op zijn buik en kwam langzaam overeind. ‘Nou, als je verder niets te vertellen hebt, Wondertje, dan ga ik maar weer.’ Rascal wierp nog een blik op de rosse kater, waarna hij zijn lijf uitgebreid uitstrekte.

  De ander rolde wat heen en weer en bleef uiteindelijk weer stil liggen. 'Wat jammer, Wondertje. Ik dacht dat we vrienden waren.'
  Hij rolde zijn groene ogen. Misschien hadden ze dat ooit wel kunnen worden als hij niet zo vervelend was geweest... Alhoewel... Nee, waarschijnlijk dan nog niet.
  Rascal kwam naast hem langzaam overeind. 'Nou, als je verder niets te vertellen hebt, Wondertje, dan ga ik maar weer.' Hij strekte zich uit, op het punt om te vertrekken.
  Marvel beet zijn lip en voordat Rascal kon vertrekken was het er al uit voordat hij er goed en wel over nagedacht had. 'Rascal.' Goede start. Nu had hij zijn attentie. Hij kon nu nog altijd afhaken, of door vragen. Hm... 'Waarom... Waarom heb je je final assessment niet gedaan?' vroeg hij uiteindelijk.

Rascal was al op het punt om te vertrekken, hij had zijn rug al toegekeerd, totdat hij opeens zijn naam achter hem hoorde. Hmm? Hij keek om en het was wonderbaarlijk uit Wondertje gekomen. Wilde hij dan tóch nog wat vertellen. De kater vroeg hem opeens iets bijzonders, wat hij niet had verwacht en even was Rascal met stomheid geslagen. Marvel was serieus zenuwachtig om hem dit te vragen. Wat was mis met hem? Rascal grinnikte, waarna hij weer terugkeerde naar de rosse kater. ‘Ga jij me daar nu ook nog eens mee lastig vallen?’ miauwde hij schamper. Hij wist al toen hij jong was dat hij nooit naar de hand van de elite zou dansen. ‘Waarom wel?’ vroeg hij toen aan de kater. ‘Ik hoef geen halsband. Ik hoef geen eer, of respect, of wat dan ook.’ Rascal was gewoon koppig dat hij altijd het tegenovergestelde deed dan wat zijn vader zei. En die principes waren hardnekkig in hem blijven hangen.

  De kater draaide zich om toen hij zijn vraag stelde, en hij zag dat hij even met stomheid was geslagen. Marvel wilde al net doen alsof er niets gebeurd was, maar Rascal grinnikte en draaide zich al weer helemaal naar hem om.
  'Ga jij me daar nu ook nog eens mee lastig vallen?' miauwde hij schamper. 'Waarom wel?' vroeg hij toen. 'k hoef geen halsband. Ik hoef geen eer, of respect, of wat dan ook.'
  Marvel keek hem even aan. 'Waarom niet? Ben je gewoon opstandig aan het doen, of heb je ook echt geen kwaad in de zin?' Hij wist natuurlijk niet wat Rascal allemaal uitspookte buiten het kamp om, maar nadat hij soms echt het bloed onder zijn nagels vandaan haalde leek hij niet echt het type te zijn zoals de meeste Bloodclanners waren, moordlustig en al dat.

Rascal was nu echt verbaasd door Wondertje. Waarom wilde hij dit allemaal weten. Híj had een halsband. Hij had iemand onder de zoden gestopt. De kater vernauwde zijn ogen en priemde Marvel aan. Dit was een interessante keuze van woorden. “Geen kwaad in de zin”. Rascal was nooit de vechter geweest, hij ging gevaar altijd uit de weg. En als het zover kwam kon hij klappen incasseren. Hij had nooit iemand écht pijn gedaan. Maar het was niet de reden waarom hij geen halsband wilde. Hij wilde niet meer aan deze clan gekoppeld worden. Niet omdat hij geen hond het licht uit de ogen wilde slaan. ‘Oh, ik zou jou wel wat kwaad kunnen doen hoor, Wondertje.’ De woorden kwamen nu steeds bitser uit zijn bek. Hij hield niet zo van nieuwsgierige aagjes. Ramptoeristen. ‘Ik hoef niet naar iemand pijpen te dansen. Naar jou niet, naar Shark niet en al helemaal naar Cobra niet.’ De grote kater zette een stapje dichterbij de rode kat en probeerde vervolgens een poot met nagels nog in zijn hulzen tussen de ogen van de kat te drukken. ‘Gesnopen?’ voegde hij woord bij daad.

  'Oh, ik zou jou wel wat kwaad kunnen doen hoor, Wondertje.' De woorden die Rascal sprak kwamen steeds bitser uit zijn bek. 'Ik hoef niet naar iemand pijpen te dansen. Naar jou niet, naar Shark niet en al helemaal naar Cobra niet.' Hij zette een stapje dichterbij, wat Marvel wel wat alarmeerde. Rascal klonk zeker niet meer zo vrolijk als eerst, en toen hij zijn poot tegen zijn kop aandrukte ging hij snel overeind zitten, weg van hem.
  'Gesnopen?' voegde Rascal nog toe.
  Marvel vernauwde zijn ogen wat. 'Ik zeg toch ook helemaal niet dat je iets moet doen,' zei hij. 'Ik vroeg het me alleen af. Het gebeurd niet iedere dag dat iemand geen halsband wilt, weet je.' Hij hield de kater tegenover hem scherp in de gaten, voor als hij onverwachts wat doms ging doen. 'Waarom ben je nog steeds hier, als je geen BloodClanner wilt zijn? Want daar komt het op neer, toch?' Marvel zorgde ervoor dat hij niet beschuldigend klonk, want hij wilde hem zeker van niets beschuldigen. Hij vroeg het zich af, misschien hadden ze toch meer gemeen dan ze beide dachten.

Marvel schoot meteen de verdediging in en Rascal zette weer een pasje achteruit waarbij hij zijn ogen rolde. Waarom wilde dit wonderkindje toch alles van hem weten? Het waren zijn zaken niet. Moest hij zich er maar niet mee bemoeien. ‘Wil je me nou ook de les lezen? Er zijn je tientallen voor gegaan, en ik verander mijn gedachten niet,’ miauwde hij toen. Shark, Jinx, Cobra. Allen wilden ze hetzelfde van hem, dat hij zichzelf ging bewijzen voor de elite, een hond of kittypet zou neerhalen om zijn membership toe te eigenen. Nee, hij zou het niet doen. En toen de kater vroeg waarom hij hier dan nog was, liep de emmer bijna over. Bijna. ‘Gaat je niets aan,’ siste hij fel. Ja, als hij zijn zus niet hier had rondhangen, was hij al lang en breed vertrokken. Al voordat Shark leider was geworden. ‘Wil je me weghebben ofzo, Wondertje? Rascal vernauwde zijn ogen. ‘Alhoewel, ik weet dat je me zou missen.’ Een klein beetje van zijn oorspronkelijke humor kwam weer terug. Maar Wondertje zat hem ook weer verschrikkelijk te stangen. Hij vond het leuker als het andersom was.

 'Wil je me nou ook de les lezen? Er zijn je tientallen voor gegaan, en ik verander mijn gedachten niet,' miauwde Rascal.
  Marvel schudde zijn kopje en probeerde duidelijk te maken wat hij bedoelde, maar Rascal wilde er niets van weten.
  'Gaat je niets aan,' siste hij fel. 'Wil je me weghebben ofzo, Wondertje?' Hij vernauwde zijn ogen. 'Alhoewel, ik weet dat je me zou missen.' Er was zelfs een sprankje humor in zijn stem.
  Marvel zuchtte en schudde zijn kop. 'Ik wil je helemaal niet weghebben, Rascal.' Hij wilde zichzelf eerder weghebben. Maar zoals Rascal nu reageerde wist hij dat hij het daar niet over kon hebben met hem. Misschien zou dat veranderen als hij het gewoon zei, maar hij wilde het risico niet nemen. Voor nu was BloodClan een oké Clan om te zien, ze boden ook een stuk bescherming en alleen zijn wilde Marvel niet. Rascal had het geluk dat zijn ouders bekent waren hier, dat hij daarom mocht blijven. Maar Marvel had niemand meer hier, dus zijn kans om verstoten te worden als hij ook maar iets negatiefs over de Elite zei kon hem duur komen te staan.
  'Laat ook maar gewoon,' miauwde hij en hij stond op. Dit was geen doen. Het was het beste om maar gewoon ver bij de jonge kater vandaan te blijven. Hij draaide zich om en liep weg.