[JOIN REQUEST] As petals fall to the ground

IJzige kou en diepe sneeuw maakten langzaam ruimte voor solide ondergrond onder haar voetjes. Ze had geen idee hoe lang ze met de Chief van de Tribe of Rushing Water mee had geploegd, sprongen makend om zichzelf uit de diepe sneeuw te hijsen om er vervolgens weer in te zakken en ze was het spoor waar ze heen waren gelopen ook allang bijster. Zenuwen klauwden aan haar maag terwijl ze langs de klaterende waterval neerstapte. Ze had het gered. Met haar ene oog zag ze moeilijk diepte, maar ze kon wel zien dat de grot groot en diep was. En dat er een heleboel katten waren. Haar maag draaide zich weer even op haar kop. Was dit een verstandig idee? Eventjes weifelde Appleblossom. De laatste keer dat ze in een grote groep katten was geweest, was jaren geleden in Riverclan. Toch had ze ervoor gekozen om hierheen te gaan. Ze had de veiligheid en geborgenheid van een groep katten gemist. Ze wilde veiligheid en was eenzaam. Toch had ze Riverclan verlaten omdat ze zich niet op haar plek gevoeld had. Zou ze dat idee hier wel hebben? Twijfels vulden haar hart. Maar daarna liep ze toch door, zich extreem bewust van alle ogen die zich in haar pels boorden. Volgens Day moest ze met hun healer spreken, die tegelijkertijd een leider was. Het klonk bijzonder.. Maar wie was Appleblossom om het in twijfel te trekken? Een healer klonk immers heel erg veel vredelievender dan een leider..

{Day, Bee en Skyteller, maar ook open voor de rest van de tribe.}

Wren was binnen na een training met Star. Het was heel leuk geweest, ze had weer nieuwe plekjes kunnen ontdekken. En nu was het al laat, de dag leek alweer veel te snel tot een einde te komen. Het was iedere dag weer hetzelfde riedeltje. Opstaan, eten, trainen, patrouille, eten, slapen, enzovoorts. Er mocht wel eens iets spannend gebeuren in de grot. Zelfs de dood van Wisp leek niet meer zo vers te zijn. De moordenaar nog steeds spoorloos.
Totdat een vreemde geur haar neus bereikte. Haar kopje veerde op en een Day kwam binnen met een vreemde kat. Wrens oogjes werden groot. Waar had hun chief die kat vandaan getoverd? Ze gingen bij Skytellers den wachten. Pas toen kon Wren de vreemde poes eens goed bekijken, maar haar ogen bleven al hangen bij haar gezicht. ‘Getsie! Ze heeft maar één oog!’ gilde ze verafschuwend. Waarom hadden ze dit monster meegenomen? En waarom had ze maar één oog? Toen Day vroeg om prooi voor de vreemdeling te verzamelen, krabbelde ze dan ook als een speer overeind. Ze wou de gekke poes wel eens van dichterbij bekijken. Ze verzamelde een muis van de prooistapel en liep naar het duo, haar oogjes twinkelend van nieuwsgierigheid, en haar ogen strak gericht op de kop van de poes, naar de holte waar ooit een oog had gezeten. Ze legde het muisje aan de voeten van de vreemdeling, maar ze keerde niet direct weer om. ‘Wie ben jij?’ vroeg ze meteen onbeschaamd. Ze vernauwde haar oogjes en wilde bijna haar bekje weer openen. Haar kopje zat vol met vragen.

<sub>Zoveel ogen werden op haar gericht. Appleblossom werd er enigszins licht van in haar hoofdje. Wat moest ze doen? Moest ze iets doen? Ze liep dan ook maar in stilte achter Day aan, een dankbare maar stramme knik gevende toen de kater een andere kat vroeg om wat te eten voor haar te halen. Haar maag legde zichzelf in een pijnlijke knoop om aan te geven dat dit wel echt nodig had, een krampachtig gevoel door haar buik verspreidend. Ze haalde huiverig maar diep adem. Ze had het gered, en so far so good toch? De katten leken niet vijandig.. Totdat er een geschrokken stem door de grot klonk.

'Getsie! Ze heeft maar één oog!'

Appleblossom's hart sloeg een slag over en haar oren gingen plat in haar nek terwijl ze haar nog goede oog richtte op de jonge driekleurige kattin, een apprentice?, die vol afschuw naar haar staarde. Appleblossom voelde zichzelf wat ineen krimpen en een misselijk gevoel verspreidde zich door haar maag. Dit deed altijd veel meer pijn dan dat haar oog ooit gedaan had als ze eerlijk was. Ze had er ook geen reactie voor, behalve dat ze het liefste weer de grot uit wilde stappen en wilde verdwijnen in de sneeuw. Wat had ze gedacht? Dat ze warm verwelkomd zou worden? Dat had een clan ook nooit gedaan nadat ze Riverclan verlaten had. Haar bek ging open en weer dicht terwijl ze ergens achter haar goede, goudkleurige oog tranen voelde prikken.

Toch was de apprentice niet bang genoeg om haar een muis te brengen op de woorden van Day. Met een wantrouwige, bijna angstige blik in haar oog keek Appleblossom naar de jonge kattin terwijl ze haar kant op kwam. Ondertussen sprak ook de oudere kater die gedreigd had haar te verwonden, de apprentice op haar plek zettende qua haar woorden. Appleblossom probeerde zich te ontspannen hierop, maar toch trok er nog een huivering door haar lichaam heen. "Bedankt," miauwde Appleblossom, met een beknepen, zachte stem toen de kattin haar een muis kwam brengen, maar honger had ze spontaan niet meer. "Mijn naam is Appleblossom.." En nu? Wat nu? Ze durfde niet goed meer om zich heen te kijken, zeker niet na de reactie van de kleine kattin voor zich, ze durfde ook nog geen hap te nemen van de muis. Ze voelde zich bevroren, gevangen in de blikken van iedereen. Dit was een heel slecht idee geweest. Wat voor kinderlijke hoop had ze in zich gedragen om dit te besluiten?</sub> 

Zijn vader leek opgelucht hen te zien verschijnen en Day voelde een lichte verbazing. Was hij dan ongerust geweest? Toen schalde er opeens een kinderlijke stem door de grot. Wren amuseerde hem altijd wel met haar mond die soms sneller leek te reageren dan haar gedachten. De woorden buitelden bij haar altijd naar buiten als kiezels die van een helling naar beneden stuiterden. Appleblossom leek echter behoorlijk van de woorden te schrikken, wat Day eraan herinnerde dat zij Wrens directheid niet gewend was. Bee had de jonge to-be al streng toegesproken en ze ging ervandoor om even later terug te komen met een muis voor Appelblossom. Die viel echter niet uitgehongerd aan op de prooi, zoals Day had verwacht, maar zat er maar een beetje naar te staren alsof ze het niet als eten herkende. Ze had haar naam met Wren gedeeld, maar was daarna stilgevallen als een sneeuwvlok die nu langzaam op de grond lag te smelten en Day kreeg het gevoel dat hij iets moest zeggen voordat er niet meer dan een poeltje water over was. Het gaf hem een onaangenaam gevoel om haar zo verloren te zien, terwijl ze juist net gevonden was. "Onze Wren hier maakt er een gewoonte van om een beetje te overdrijven, is het niet, Wren Gliding on Morning Breeze?" Hij keek de to-be even aan met een glimlach die een hint van waarschuwing droeg. Hij wilde niet dat Appleblossom zich niet welkom voelde omdat de to-be onaardig tegen haar was. Hij wist dat Wren er niet zo veel kwaads mee bedoelde, ze was gewoon een beetje verbaasd en uitte dat nogal... sterk, maar dat kon de reiziger natuurlijk niet weten. Hij keek weer naar Appleblossom, geruststellend glimlachend. Skyteller kon er ieder moment zijn, dan zouden hij en Appleblossom waarschijnlijk een rustiger plek opzoeken, waar niet de hele Tribe naar haar keek, om te bespreken wat er te bespreken viel.

De kattin had er een gewoonte van gemaakt met haar goede oor naar de ingang van de elders den te gaan liggen. Daarom hoorde ze dit ook. Voor de zoveelste keer de laatste tijd was er weer een hoop commotie. En weer ging Moraine er uit nieuwsgierigheid naartoe. Maar deze keer zou ze niet stil blijven wachten. Ze zou dapper zijn, net zo dapper als haar leeftijdsgenoten die wél to-be's waren. Nee, nog dapperder. Net zo dapper als een cave guard of prey hunter. Daarom liet ze deze keer ook geen twijfel zien toen ze vanuit de elders den naar de groep toeliep. Haar ogen straalden van nieuwsgierigheid toen ze de onbekende kat zag. Want die was dus niet van de Tribe, die kwam van buiten, net zoals die andere kat een tijdje geleden. Hoeveel katten waren er eigenlijk buiten? Voor Moraine waren de Tribekatten de enige katten waarvan ze echt veel had gehoord. Ze ging dicht bij de vreemdeling staan. "Wie ben jij?", miauwde ze nieuwsgierig. Deze kat kwam van buiten, en dan had die vast heel veel verhalen te vertellen. Verhalen die zij maar wat graag wilde horen.

TAG: Appleblossom

Wren zat met haar neus erbovenop, maar meteen kreeg ze op haar kop. Bee zei dat ze niet zo tegen de vreemdeling moest praten. ‘Maar-‘ begon ze. Ze wilde weten wie ze was en waarom ze maar één oog was. Zo gek had ze toch ook niet gedaan. Het waren logische vragen, toch? Wren had geen moment gedacht aan hoe de andere poes zich misschien zou voelen. Maar waarom zou ze? Zij kwam zo hun grot binnen banjeren, dan kon ze zulke vragen wel verwachten. Wren wierp Bee nog een blik toe, maar hij keek alsof ze maar beter haar mond kon houden. Het was omdat het meneer Bee was en ze hem wat verontschuldigd was, anders zou ze nooit naar iemand hebben geluisterd. Vandaar dat ze dan maar met een muis dichterbij kwam om de vreemdeling beter te kunnen onderzoeken.
De bruine kat bedankte haar voor de muis, maar ze ging niet eten. Wren fronste en gaf het beeste nog een drukketje om het dichterbij de poes de poes te leggen. Ze stelde zich vervolgens voor als Appleblossom. Wren fronste. ‘Dat is een rare naam,’ merkte ze vervolgens op. Niemand heette zo hier. Oh! Alsof een lichtje boven haar hoofd ging branden. Brindeleaf heette ook ongeveer zo. En daarna was één plus één twee: ze moest ook van de clans komen waar iedereen over had verteld. Wren die erg voldaan was met haarzelf, wilde weer vragen gaan stellen totdat Day er weer tussen kwam. Dat ze alles overdreef. Wren trok hooghartig haar kinnetje op naar de chief. ‘Dat doe ik héle-’ Opnieuw brak ze haar zin abrupt af toen ze de strenge blik in Days doorgaans vriendelijke gezicht zag. Oké, ze had de hint begrepen. Ze mocht niets meer zeggen. Ze moest zich er niet mee bemoeien. De oude katten zouden dit vast regelen. Beledigd keek de calico dan ook weg, waarna ze nog een blik op éénoog richtte. ‘Die muis is voor jou hoor,’ merkte ze nog een keer stellig op. Ze had hem niet voor niets gebracht. Wren keerde zich om toen Moraine eraan kwam en banjerde langs haar heen. Ze had opeens geen zin meer in de commotie. Blijkbaar overdreef ze alleen maar.

Het was Bee geweest die hem vantevoren had gewaarschuwd dat er een vreemdeling aan kwam. Na Brindleleaf leek het alsof de wereld hen plots gevonden had. De Tribe had al eerder katten opgenomen, anders zouden ze niet meer bestaan, maar nu waren het vooral de Clankatten die hen op kwamen zoeken. Naar zijn mening geen probleem, gezien hun groep relatief klein was, de bergen groot, en de katten die hen bezochten hadden meestal een interessant verhaal om te delen. De kater stapte met rustige pas de Cave of Pointed Stones uit. Zijn oranje blik viel gelijk op het groepje katten dat zich had verzameld om een kattin die een oog miste. Hij ving delen van hun gesprek op, maar zijn focus lag vooral op de naam waarmee de onbekende haarzelf voorstelde. Appleblossom was een Clan naam, al rook hij nauwelijks nog Clan geur op haar. Hij zou na moeten vragen waar ze precies vandaan kwam. ”Welkom, Appleblossom. Mijn naam is Teller of the Endless Skies, ook wel Skyteller. Ik zie dat je al een aantal van de Tribe leden hebt ontmoet, al denk ik dat een kalmere omgeving misschien fijner is voor een woordenwisseling,” sprak hij op kalme toon.