The word of God (Kha'rath)

Met schrale pootkussentjes van de hete tegels struinde de poes door de straten. Er was bijna niemand buiten. De hitte had namelijk iedereen naar binnen gejaagd. Zo af en toe kwam ze langs een paar Twoleg kits die luid krioelend water op elkaar gooiden, maar veel drukker dan dat zou het vanmiddag niet worden. Pas in de avond, wanneer het heerlijk was afgekoeld, waagden Twolegs en Kittypets zich naar buiten. De Twolegplace zou dan worden gevuld met de lucht van vuur en bradend vlees. Tegen die tijd zou ze weer naar huis moeten gaan voor haar eigen avondmaal. Hoe erg ze ook niet terug wilde gaan, ze moest wel. Ze had nog nooit een prooi gevangen en was volkomen afhankelijk van haar Twolegs. Ze woonde bij een jong koppel en hun twee kits. Het koppel was zeker niet slecht voor haar. Ze gaven haar genoeg aandacht en elke dag te eten. Maar hun kits, dat was een compleet ander verhaal. Die raakten haar aan wanneer ze dat niet wilde. En erger: pakten haar op waardoor ze niks meer kon. Ze had ooit een krab uitgedeeld, maar dat werd niet geapprecieerd. De kit had verontwaardigd geschreeuw en de rest van de dag gejengeld. En natuurlijk was het haar schuld geweest. De poes zuchtte. Ooit moest het wel een keer beter worden. Ze liep een hoek om en stond plots oog in oog met een zwart-witte poes. Ze was duidelijk veel ouder dan zij en zag er gehavend uit. Schrik overviel haar toen ze besefte dat dit een Rogue moest zijn. Van alle verhalen die ze over deze katten had gehoord, was vaak de conclusie dat het katten waren zonder waarden, die alleen maar voor zichzelf leefden. Rogues waren gevaarlijk. "H-hallo." stamelde ze in de hoop dat ze haar niks zou doen.

+Hyzaeth eerst en dan zijn andere Kha'rath leden ook welkom ^^
OOC: Hier is ze nog een Kittypet. Ik vond haar naam 2x laten kleuren voor één topic wat onnodig

_{Soms leek het alsof het lot katten bij elkaar bracht. Hyzaeth tenminste, geloofde dat niet alles zomaar gebeurde, dat er weinig toeval bestond in dit leven. Het was geen toeval dat Acefray haar gered had uit de sneeuw en van een miserabel, betekenisloos leven. Nu kon zijzelf andere katten redden, andere katten een beter leven bieden, en dat deed ze dan ook met veel ferve. Zo nu ook, weer zo'n moment waarvan je dacht dat het weinig toeval kon zijn. Terwijl ze een hoek om liep zag ze een jonge kittypet met een lang gezicht. De jonge kattin leek te schrikken van haar aanwezigheid en Hyzaeth hield haar kopje hierop wat vriendelijk scheef. "Hallo," reageerde ze op een vriendelijke toon terwijl haar snorharen nieuwsgierig trilden. "bezig met een wandeling, jongedame?" besloot ze maar te vragen.}

De poes ontspande wat toen ze merkte dat de kattin haar niks zou maken. Ze straalde een kalme vriendelijkheid uit. Blijkbaar scheurden niet alle Rogues je meteen aan stukken. Toch bleven de spieren in haar poten onbewust aangespannen, klaar om weg te rennen of zich te verdedigen. Toen de kattin begon te praten verdween dit echter. Ze was duidelijk niks kwaads van plan. Hun ontmoeting was niets meer dan een toevalligheid geweest en dit was hoe de poes ermee omging: door gewoon een gesprekje aan te gaan. Prima, want Camille voelde zich met de situatie bijzonder eenzaam. "Ja. Ik ben aan het genieten van de warmte." loog ze. Niemand kon hiervan genieten. Niet als je poten onder je vandaan brandden. "Wat doe in de Twolegplace?" vroeg ze. Ze was nog nooit een Rogue tegengekomen. De geur van vreemde katten had hier vaak gehangen, maar dit was toch echt haar eerste ontmoeting met een "beruchte" wilde kat. De kattin zou misschien wel een interessante reden kunnen hebben voor haar komst.

_{Een nieuwsgierige glans verscheen in haar lichte blauwe ogen terwijl ze keek naar het kleintje voor haar. Ze rook naar een kittypet en toonde ook zo. De kleine poes zag er zo zacht uit, niet ruw en geradbraakt zoals de meeste rogues die op straat leefden. Desondanks zag ze er niet gigantisch gelukkig uit, maar Hyzaeth besloot hier nog niks over te vragen. Nog niet althans. Ze had haar leven immers gewijd aan het helpen van anderen, om terug te geven wat Acefray haar gegeven had toen hij haar redde op die bijna fatale dag. "Het is ook schitterend weer," miauwde Hyzaeth instemmend met een zachte glimlach, haar kop iets buigend in de richting van de kattin. "Vooral een wandeling aan het maken voordat ik weer terug ga naar mijn groep. Mijn naam is Hyzaeth trouwens. Hoe mag ik jou noemen?"}

De zwart-witte poes leek overal vriendelijk in mee te gaan. Ze leek oprecht geïnteresseerd in wat Camille te zeggen had. Ze besloot dat de verhalen over Rogues onzin waren en dat haar buurtgenoten veel te erg hadden overdreven. Dat was dan ook waar oude Kittypets erg goed in waren: overdrijven. Ze hadden in hun hele leven niks beleefd en compenseerden dat met wilde verhalen. De poes tegenover haar leek geen kwaad in zin te hebben. Dat was iets prettigs. Ze spitste haar oren toen ze begon over een bepaalde groep. Leefden Rogues ook in groepen? Van wat ze had gehoord ging het altijd over eenzame, verbitterde katten. Maar al het andere had ook niet helemaal geklopt. De poes ging verder en stelde zich voor, waarna ze ook om haar naam vroeg. "Aparte naam." dacht ze hardop, waarna ze besefte dat ze het had uitgesproken. "Maar wel mooi hoor!" herstelde ze zich. "Ik ben Camille." ging ze snel verder. Ze twijfelde even, maar vroeg het toch: "Wat is die groep precies?" Het kon vast geen kwaad om daar naar te vragen. Hyzaeth was er immers zelf over begonnen. Bovendien was ze best benieuwd naar hoe Rogues echt leefden.

Hyzaeth lachte toen de jonge kattin eruit flapte dat ze een aparte naam had. Wellicht was dat ook zo. Het was een vrij ingewikkelde naam ook en katten vergaten hem vaak. Hyzaeth vond dat niet zo erg. Wat ze wel erg vond was dat sommige katten het afkortten naar Hyzi, looking at you Acefray. “Dank je Camille, je hebt ook een mooie naam,” snorde Hyzaeth op een warme toon. Ze hield haar hoofdje kort scheef toen Camille vroeg naar haar rogue groep. Hyzaeth was echter altijd blij om erover te vertellen. “We noemen onszelf de Kha’rath,” miauwde ze met lichte, gepaste trots, “we zorgen voor elkaar en helpen gewonde katten die bij ons langskomen. We proberen met zo min mogelijk geweld te leven eigenlijk. ”

Gelukkig leek Hyzaeth het niet erg te vinden dat ze haar zojuist een beetje belachelijk had gemaakt. Het ging dan ook niet expres. Maar Camille kende behoorlijk wat katten die haar een mep zouden hebben gegeven. Ze boog eerbiedig haar kop als bedankje voor het compliment. Ze hief deze weer op toen Hyzaeth begon te praten. Met grote ogen luisterde ze naar wat de poes te zeggen had. Van zoiets had ze nog nooit gehoord. Dat Rogues samenleefden omdat ze zo sterker stonden kon ze zich nog wel voorstellen, maar dit? Wow. Dit klonk echt heel bijzonder. "Dat vind ik heel mooi van jullie." zei ze met een glimlach. "Kan je nog meer vertellen?" vroeg ze met een oprechte interesse. Daar wilde ze nog wel meer van weten.