[Day] Ash like snow

Appleblossom haar staart krulde wat tevreden terwijl ze Day aan kon kijken. Hij had meteen al het vertrouwen gewonnen wat ze een vreemde zou kunnen schenken door die die dag, een paar dagen terug, te verschijnen en haar te redden, om haar als een kat neergedaald van Starclan naar de bergen te leiden. "Ik geloof.. dat je je hele leven zou kunnen lopen en nog steeds op nieuwe plekken terecht zou kunnen komen." Ooit had het haar aanlokkelijk geleken, blijven reizen, maar daar was ze flink van terug gekomen. Het rogue leven had haar bijna om gebracht. Wat Apple nu juist zocht was veiligheid en geborgenheid. "Maar dat neemt niet weg dat de bergen prachtig zijn." Ze keek eventjes wat schuchter op haar Day, waarna ze haar blik weer op de onmogelijk hoge pieken richtte. Zou ze die ooit helemaal beklimmen? Deed de tribe dat ook?

Hoe zou het zijn, een leven lang lopen? Iedere dag een ander uitzicht, andere grond onder je poten, andere sterren boven je hoofd. Iedere dag een verassing. Zou nieuwheid ooit vervelen? Hij stelde zich de plek voor waar hij Wren eens over had verteld, de plek waar geen kat ooit was geweest. Zou het bestaan, die oneindige poel? Zou een kat hem kunnen bereiken? Hij glimlachte naar Appleblossom toen ze nogmaals over de schoonheid van de bergen begon. "Soms tintelen mijn poten als ik denk aan de verten voorbij de bergen, maar ik ben eerder een boom dan een zaadje in de wind en mijn wortels liggen hier", miauwde hij. "Ik reis liever in gedachten." Nee, hij zou zijn bergen nooit vaarwel kunnen zeggen. Niet zolang de katten die erin leefden hier bleven. Zijn Tribe zou hij naar het einde van de wereld volgen, maar voor nu was dit zijn thuis en verlangde hij nergens anders naar. "Een gebied zonder bergen, voor ons Tribekatten is het moeilijk voor te stellen, maar voor jou was het ooit realiteit, niet?" Ze had hem nog weinig verteld over de plek waar ze vandaan kwam. Als hij van haar naam uit moest gaan, was ze ooit een clankat geweest, maar zeker wist hij het niet. Misschien zou ze hem daarover vertellen als de tijd rijp was, vandaag of over vele manen.

Day moest onwillekeurig glimlachen. "Vreemde wezens. Van wat ik heb gezien kan ik dat alleen maar beamen. Maar zijn wij niet allemaal vreemde wezens? Rupsen die zich terugtrekken in een cocon en terugkomen als vlinders die de wind trotseren op ragfijne vleugeltjes, gieren die rottend vlees eten zonder daar ziek van te worden, en bovenal katten, die met lange namen en een vreemde tweedeling in functies in een groep in een grot wonen!" Hij grinnikte, maar zijn geamuseerde glimlach ging over in een zachtere bij het horen van haar stille bedankje. Terwijl haar blik naar de bergen ging, bleef de zijne even op haar hangen, de poes die zo ver had gereisd om hier te komen. "Geen dank", miauwde hij, ook zijn stem nu wat zachter. Vriendelijkheid en gastvrijheid waren belangrijk voor de Tribe, belangrijk voor hem. Dat hij haar had geholpen was niet meer dan vanzelfsprekend en hij was blij de kans had gekregen haar als een van de eersten te ontmoeten en haar een welkome ontvangst had kunnen geven, daarmee haar allereerste, minder positieve indruk van de Tribe verzachtend. "Het is goed dat je hier gekomen bent."

Appleblossom wist nog wel een ander vreemd kenmerk van hun soort te noemen. Day knikte nadenkend. Het was waar: iedere kat had het bloed van vele andere wezens aan hun poten. Hij had ook vaak stilgestaan bij de vraag of ieder dier een ziel had, zoals een kat. Of ze allemaal droomden en hielden van het leven. Toch had dit hem er niet van weerhouden zijn carnivore levensstijl voort te zetten. Het was immers hoe een kat overleefde en hij nam niemand, ook zichzelf niet, de dood van die talloze muizen en konijnen kwalijk. "Hetzelfde geldt echter voor vele andere dieren", antwoordde Day. En ook hen nam hij niets kwalijk. Zelfs jegens de roofvogels die op zijn medekatten joegen voelde hij geen haat of woede, al zou hij alles doen om zijn Tribegenoten tegen hen te beschermen. Het was immers hoe zij op hun beurt overleefden. Al deze dingen waren deel van de orde van de wereld. Hij glimlachte naar Appleblossom, blij om het feit dat zij blij was hier te zijn en een beetje ontroerd of misschien vertederd bij het horen van haar zachte gespin. Zijn glimlach had echter breder kunnen zijn als zijn gedachten niet waren blijven hangen bij het vorige onderwerp. "Wat pas echt vreemd is..." begon hij, maar zijn stem stierf weg. Ach, de woorden die hierna gevolgd zouden hebben, waren misschien niet geschikt voor het moment. Het was niet zijn gewoonte om gesprekken een sombere wending te geven. Liever deed hij het omgekeerde. Gelukkig kostte het hem nooit veel moeite om vreemde dingen te bedenken. "...is dat het ook nog eens overal anders is. Katten hier leven anders dan katten elders. Je vraagt je af hoe veel verschillende groepen katten er zijn. Zouden muizen en tweebenen ook zo in levenswijze verschillen voorbij de bergen?" Hij glimlachte, zelf voldoende afgeleid door zijn eigen vraag en in staat zijn gedachten naar die wonderlijker oorden te sturen.

Appleblossom haalde haar schouders op bij Day’s woorden en glimlachte zachtjes. “Ja, dat klopt, daar heb je gelijk in,” bekende Appleblossom waarna ze haar hoofdje schudde. “Ik zou niet bij zulke dingen stil moeten staan, sorry,” miauwde ze vervolgens vlug, in een poging om de spanning die ze voelde op te heffen. Het gesprek raakte op de één of andere manier toch lichtjes buiten haar comfortzone en ze wilde deze kat die zo aardig tegen haar deed absoluut niet beledigen in welke vorm dan ook. Ze had nu juist veiligheid gevonden. Ze wilde dat niet nog een keer verliezen. Het idee alleen al liet haar pootjes lichtjes beven. Ze zou het niet overleven om de rest van haar leven alleen te zijn. “Nou ja.. De clan en de tribe hebben ook veel gemeen tegelijkertijd,” miauwde Appleblossom met een zachte glimlach. “Misschien hebben we wel allemaal dezelfde afkomst? Heel ver in het verleden?” besloot ze voorzichtig te vragen. Ze klemde haar kaken wat op elkaar. Misschien was dat wel een stomme vraag.

Day keek opzij naar de rossige poes. "Je hebt niets om je voor te verontschuldigen, Appleblossom", miauwde hij, de blik in zijn ogen warm en geruststellend. Hij wilde haar niet het idee geven dat ze iets verkeerds had gezegd. "Misschien ís het ook vreemd dat de dood en het leven voor wezens zoals wij zo hecht met elkaar verbonden zijn." Het leek een tegenstelling, maar in feite waren het twee zijden van hetzelfde blad. Het was de aard van de natuur om de twee zo met elkaar te verweven, maar in sommige wezens kwam dit letterlijker tot uitdrukking dan in andere. Alhoewel, als je planten ook onder de levende wezens rekende, dan gold het misschien wel voor ieder dier.

Ze leek zo nerveus, zo bang om iets verkeerds te zeggen. Maar toch zweeg ze niet, en dat deed Day goed, want het betekende dat ze zich uiteindelijk niet door haar zorgen liet tegenhouden. Ze twijfelde over iedere stap, maar ze zette hem wel. En Day waardeerde haar inbreng, hij vond dat ze interessante dingen te zeggen had. Hij knikte nadenkend. Om heel eerlijk te zijn had hij aan het idee van een gedeeld verleden met de clans nog maar weinig gedachten gewijd. Hij glimlachte. Dit was wat het zo leuk maakte om met anderen over bepaalde zaken te discussiëren, men hielp elkaar altijd tot nieuwe inzichten. "Het is eenvoudig om te geloven dat alles altijd zo is geweest als het is, en dat hoe wij zijn simpelweg onze aard is. Maar zoals een individu gevormd wordt door zijn belevenissen en herinneringen, moet ook het heden als geheel tot stand zijn gebracht door een verleden. Een gedeeld verleden is een fascinerende optie en een die zeker het een en ander zou verklaren."

Een voorzichtige glimlach liet haar mondhoeken weer omhoog krullen toen Day haar vertelde dat het niet uitmaakte, dat ze zich niet hoefde te verontschuldigen. Een vreemd soort rust viel over de rossige kattin heen. Day gaf haar tot nu toe continu het idee dat ze het goed deed, dat ze hem niet stoorde. Het was een prettige afwisseling en was zo'n opluchting voor haar dat ze er wel bijna van kon gaan huilen. Day begon uitgebreid in te gaan op haar opmerking. Hij wist alles altijd zo poëtisch te brengen, maar tegelijkertijd had Appleblossom op haar beurt daardoor soms moeite het te volgen. Gelukkig breidde hij het op een logische wijze aan elkaar. "Het zou wel wat dingen verklaren ja.." miauwde Appleblossom met een zachte glimlach, waarna ze haar goudkleurige oog weer op Day richtte. "Heb je altijd hier in de Tribe gewoond?" besloot ze vervolgens te vragen.

Tot zijn tevredenheid wisten zijn woorden haar zenuwen wat tot rust te brengen. Het deed hem goed haar te zien glimlachen en haar iets van de spanning die ze continue in zich leek te dragen te zien laten gaan. De kwestie van een eventuele gedeelde geschiedenis tussen de Tribe en de Clans was er niet een die ze met een korte discussie op konden lossen. Ze konden niet veel meer dan erkennen dat ze optie bestond en opmerken dat het een goede verklaring voor het heden was, maar het probleem van equifinaliteit was niet gering en het was nog niet duidelijk of dit inderdaad het pad was dat de groepen katten naar het nu hadden gevolgd. Een persoonlijk verleden was makkelijker te duiden - al waren er die zeiden dat zelfs het eigen geheugen niet te vertrouwen was - en dit was dan ook de nieuwe vraag waar Appleblossom zich op richtte. Day knikte. "Geboren en getogen tussen deze pieken", miauwde hij, met een soort verliefdheid in zijn blik uitkijkend over de bergen die hij al zijn hele leven kende. Een reeks toppen en dalen wiens silhouet hij in zijn slaap nog in het stof op de grond zou kunnen natekenen.

_{Appleblossom glimlachte zachtjes bij het antwoord van de wit met tabby gekleurde kater. Geboren en getogen, altijd op dezelfde plek geweest. Zo had haar leven ook kunnen zijn als ze nooit Riverclan voor Talon had verlaten. De kater had haar enkel als een lolletje gezien en was er zo vandoor geweest toen ze niet meer terug kon. Vanaf dat punt was alles helemaal mis gegaan. Er zat een zekere stabiliteit in op dezelfde plek blijven, dat voelde Appleblossom ook wel. Maar dat leek nooit voor haarzelf weggelegd te zijn. “Dan zul je het hier wel prettig vinden, of niet?” miauwde ze zachtjes. Zou dit ook ooit haar plek zijn?}