Honeysweet

De blooming woods was een plek die verandert was sinds de terugkomst van de bergen. Hij had gehoopt dat nu het newleaf was de bomen al weer wat zouden gaan bloeien, maar gezien het nog koud was gebleven viel dat toch meer tegen dan hij had gehoopt. Een aantal bomen vertoonden al verschil, maar niet zoveel als hij had gedacht. Het beeld was dan ook totaal anders dan dat hij had gehoopt en het stelde hem toch wel een beetje teleur. Toch was er nog een plek waar hij nog niet had gekeken en dat was de plek met de bijen en waar de honing kon zitten. Misschien dat daar al wel wat was, ook al zou hij moeten oppassen voor de bijen. Hij liep dan ook die richting uit, hopende dat hij niet te snel een bij tegen zou komen.

[Rabbitpaw]

Rabbitpaw was misselijk van de zenuwen. Ze had een nieuwe mentor gekregen, maar ze durfde nauwelijks tegen de kat te spreken. Vandaar dat ze voordat de eerste paar trainingen begonnen waren al was vertrokken het territorium in. Gevlucht zelfs. Totaal in paniek. Ze vond Coldstreak eng. Ze miste Sandflower, al was die in het begin ook eng. Sandflower had in ieder geval haar hart wel kunnen smelten en haar vertrouwen kunnen winnen. De enge zwarte kat genaamd Coldstreak had dat nog totaal niet gered. Ze was daarom de Blooming Woods in gerend, totaal niet kijkende waar ze liep. Vandaar ook dat ze waarschijnlijk tegen een bruin met witte kater aanbotste. Rabbitpaw sprong kort achteruit en wreef over haar neus. "Auw.." miauwde ze zachtjes, waarna ze opkeek en door had dat ze tegen Dustpaw aan gebotst was. Met grote ogen viel ze stil, geen woord meer uit haar keel krijgend.

Hij had nog geen bijen gezien of de plek waar de honing was, maar voor hij er ook maar de kans voor had, botste iemand tegen hem aan. Hij wankelde voor een moment en draaide zich wat verbaasd om naar degene die tegen hem aangerend was. "Rabbitpaw?" Sprak hij de naam van de apprentice uit zodra hij haar herkende. Had ze gewoon zin gehad om te rennen of was ze voor iets weg aan het rennen geweest? Hij liet zijn blik naar achter haar gaan om te kijken of ze mogelijk voor een bij was gevlucht, maar zag er zo snel niet een. "Ben je een bij tegengekomen?" Vroeg hij dan ook maar, hij kon zich wel voorstellen als je daarvoor wilde wegrennen.

Als ze door de grond heen kon zakken en verdwijnen, dan had Rabbitpaw dat nu gedaan. Met een blik vol horror keek ze naar de apprentice waar ze tegenaan gelopen was, haar mond openend en vervolgens weer sluitend. Haar tong leek wel in de knoop te zitten. Alle excuses die haar hoofd in een sneltreinvaart verzon kwamen niet door het filter heen. "I-ik, i-i-ik.." bracht ze uit, maar verder kwam ze niet. Ze drukte haar oortjes plat in haar nek en vroeg zich af of opnieuw rennen ook een optie was.

Hij was even vergeten dat Rabbitpaw niet de meest spraakzame kat was. Nettlepaw was daar heel anders tegenover, maar toch waren het zussen. Ook al kon hij zich nog goed die keer met de lightningclan herinneren. "Gaat het?" Dat was voor nu het belangrijkste, want hij had geen idee waarom ze aan het rennen was geweest, maar mogelijk was er wat gebeurd. Hij ging haar het ook echt niet verwijten dat ze tegen hem aangerend was, vooral niet als ze er een goede reden voor had.

Oh jeetje ze had het voor eeuwig verpest en nu zou Dustpaw boos zijn en nu kwam ze ook al niet uit haar woorden. Rabbitpaw had gelogen als ze gezegd had dat ze niet in grandioze paniek was. Het werd ook alleen maar erger toen Dustpaw haar vroeg of alles wel in orde was. Uhm, nee Dustpaw, alles was niet in orde. De wereld was eventjes verschrikkelijk op dit moment. Rabbit kreeg helemaal geen woorden meer uit haar keel en schudde haar hoofd daarna maar beverig. Nee, het ging totaal niet.

Dat het niet ging was eigenlijk al wel duidelijk, maar wat er mis was had hij geen idee van. Het leek er in ieder geval niet op dat het iets met de bijen hier te maken had, dus voor wat was Rabbitpaw dan aan het rennen geweest? Voorzichtig kwam hij dichterbij, hopende haar niet al te veel te laten schrikken. Hij raakte haar niet aan, bang dat ze dan misschien van hem weg zou rennen. "Wat is er gebeurd?" Misschien was het niet zijn plek om het te vragen, maar hij kon ook niet niks zeggen.

Rabbitpaw was al haar woorden kwijt en al haar emoties zaten hoog. Haar bruine pelsje, ondanks dat het al een stuk gladder geworden was nu ze ouder werd, piekte het op dit moment weer alle kanten op. Ze zag er eerder uit als een haarbal dan als een apprentice. Dustpaw leek empathisch te zijn voor haar problemen, maar alsnog had Rabbitpaw zich veel te erg op genaaid om een volledig antwoord te formuleren. "T-training, ik.. ik.." stamelde ze, nog steeds niet bepaald coherent. Misschien kon ze maar beter in de rivier springen.

Er was dus iets tijdens de training gebeurd of was het er al voor? Misschien moest hij maar niet verder vragen. "Zullen we een stukje lopen?" Wie weet zou de ander dan al wat rustiger worden. Hij wilde haar tenslotte ook niet te ver pushen, want dan zou ze straks nog van hem wegrennen. Hij kon zich herinneren dat haar mentor Coldstreak was, maar als je het hem vroeg leek die nog wel mee te vallen, ook al kon hij dat natuurlijk mis hebben.

_{Rabbitpaw had bijna haar woorden gevonden toen ze een bloedstollend geluid uit de verte hoorde komen. Een gil, een harde gil. Haar vacht poefte nu al helemaal alle kanten uit en haar goudgekleurde ogen raakten wijd opengesperd. Oh nee. Oh nee. En toen hoorde ze het gehijg. De apprentice verstarde. “D-dust..p-p-paw” piepte ze zachtjes en stotterend terwijl de tranen in haar ogen stonden. De geur van hond begon dik in de omgeving te hangen. Oh nee oh nee… Wat moesten ze doen? Wat konden ze doen? Gingen ze hier verscheurd worden?}

Een antwoord van Rabbitpaw kreeg hij niet in plaats daarvan hoorde hij een gil in de verte, ook al had hij geen idee waarvan het was. Het gehijg dat vervolgens volgde was wel bekend en het kon bijna niks anders dan een hond zijn. Het was vrij dichtbij en hij verstijfde voor een moment. "Kun je klimmen?" Dat zou de beste methode zijn om uit de buurt van de hond te komen als het dier echt vrij rond liep. Er waren hier genoeg bomen om in te klimmen en hij wist zelf hoe, maar wist Rabbitpaw dat ook? Anders moest hij aan wat anders gaan denken.

_{Ze voelde haar poten beven alsof ze er prompt doorheen zou kunnen zakken. Het leek alsof ze spontaan van gelei gemaakt waren. Haar hoofdje zwom alsof er vissen gehuisvest zouden kunnen worden en ze keek hulpeloos naar Dustpaw, hopend dat hij orde in deze chaos kon scheppen. Toen de kater haar vroeg of ze kon klimmen knikte ze heel erg zachtjes. Ja.. Ze kon klimmen. Maar durfde ze in beweging te komen? Straks had de hond hun door als ze begon met rennen. Huiverig ademde ze in en uit, proberend het gehijg te negeren wat steeds dichter kwam.}

Ze kon klimmen, dat hielp al. Hij had tenslotte zijn best kunnen doen om haar de boom in te hijsen, maar dat zou lastig worden. Hij liet zijn blik naar de dichtsbijzijnde boom gaan die stevig genoege takken leek te hebben en duwde Rabbitpaw voorzichtig die kant uit. "Laten we die boom dan beklimmne, zodat de hond niet bij ons kan komen." Ze konden hier namelijk niet blijven staan. Afhankelijk van hoe groot de hond was zou hij zichzelf nog kunnen verdedigen, maar als het een grote was zou dat lastig worden. Klimmen leek hem dan ook het beste en daar was hij ook het meest comfortabel in.