I've been waiting

Hij had de zilveren apprentice vanuit het kamp achtervolgd, niet precies wetend waarom ze nu, laat in de avond, nog wegging. Maar Olivebranch had haar plechtig beloofd dat hij haar opnieuw met zijn aanwezigheid zou verassen, dus bij deze.. De zwarte kater had een redelijke afstand gehouden, maar was haar niet uit het oog verloren. En nu waren ze bij de Blooming woods aangekomen. Hij zuchtte even blij, dit was één van de mooiste delen van het territorium. Terwijl Olive sneller begon te sluipen om Silverpaw in te halen spookte de gedachte door zijn kop dat ze dit misschien wel gepland had... Waarom zou ze anders nog het kamp uitgaan?

[+Silverpaw]

  Silverpaw trippelde nog laat het kamp uit. De Guard bij de ingang van het kamp had haar nog wel gezien dus het zou moeilijk zijn om de nacht door te brengen in het territorium, maar dat was ze ook niet van plan. Ze was immers alleen, en ze had liever het gezelschap van een andere kat om zich heen als ze buiten het kamp zou gaan slapen. Zoals Olivebranch, bijvoorbeeld. Op hun speciale plekje. Hij was nog de enige met wie ze samen de nacht heeft door gebracht buiten het kamp en het was elke keer goed bevallen.
  Maar nu was hij er niet, en ze was dus ook niet van plan om de hele nacht buiten te spenderen. Nee, ze ging gewoon op een late avondwandeling. Naar de Blooming Woods, omdat die er altijd heel mooi uitzag. Met een glimlach op haar gezicht keek de poes een beetje naar boven, zodat ze de mooie bladeren van de bomen goed kon zien, niets merkend van de zwarte gedaante die steeds dichter naar haar toe sloop...

Maar ze had hem niet door, dus zelfs als het gepland was... Ze zou niet weten wanneer hij ging toeslaan. Toen Silverpaw een beetje omhoog keek en pauzeerde wist Olivebranch dat dit het juiste moment was. Hij nam een korte aanloop en maakte een grote sprong, waarbij hij bovenop de zilveren kattin landde en haar tegen de grond werkte. Net als de vorige keer dat hij dit bij haar geflikt had grinnikte de zwarte kater zachtjes in haar oor "Blijven opletten... vooral voor katten die zich perfect in het donker verschuilen" Fluisterde hij en gaf haar de kans om zich om te draaien.

  Net toen ze aan het genieten was van het nachtelijke tafereel in de Blooming Woods, moest er natuurlijk weer iemand haar rust verstoren. Er klonk een luide gil door het bos toen iemand bovenop haar sprong en haar tegen de grond werkte.
  'Blijven opletten... vooral voor katten die zich perfect in het donker verschuilen,' fluisterde een bekende stem in haar oor, waarna hij haar de kans gaf om zich om te draaien.
  'Olivebranch!' miauwde ze luid en verontwaardigd terwijl ze zich omdraaide. 'Waarom deed je dat?! Ik schrok me dood!' Ze was er dan ook nog niet in geslaagd om haar haren, die overeind kwamen te staan toen hij haar liet schrikken, weer plat op haar lichaam te leggen.

Misschien schreeuwde ze net iets te hard... Olivebranch hoopte ten zeerste dat niemand in het kamp haar gehoord had en dacht dat ze werd aangevallen. Silverpaw was dit keer wel een stuk verontwaardigder dan vorige keer, wat hem deed denken dat hij te ver was gegaan. "Nou... Vorige keer zei ik toch dat je ging blijven verassen?" Miauwde hij met een onzekere glimlach. Oh nee, had hij haar nou echt boos gemaakt? Had hij als zijn kansen verspilt?

  'Nou... Vorige keer zei ik toch dat je ging blijven verassen?' miauwde hij, met een wat onzekere glimlach. Silverpaw keek hem even enkele seconden aan voordat ze nog eens verontwaardigd snoof.
  'Ja, dat zie ik,' miauwde ze. Dat hij haar had laten schrikken is één ding, maar als het donker was? Liever niet, nee. 'Het is dat jij het bent, anders had ik je aangevallen,' zei ze. 'Ik kan nu nog beter vechten, weet je.' Haar stem klonk nog wat hooghartig, maar ergens was een sprankje humour te horen.

Een beetje beschaamd stapte hij van haar af en luisterde naar wat ze zei. Er klonk in ieder geval iets van humor in door "Ik weet het, ik weet zeker dat je me zonder moeite verslaat" Miauwde hij met een korte knipoog. Het speet hem echt dat hij het deze keer te bont had gemaakt. Hij wachtte tot ze was opgestaan en duwde toen even zijn wang tegen de hare "Als je echt boos op me ben zal ik het goedmaken..." Fluisterde hij met een liefkozende ondertoon

  De zwarte kater stapte van haar af. 'Ik weet het, ik weet zeker dat je me zonder moeite verslaat,' miauwde hij met een korte knipoog.
  Silver knikte. 'Als je dat maar weet.' Een kleine grijns speelde rond haar lippen terwijl ze opstond. Ze was erg geschrokken van zijn actie, maar ze kon het hem wel vergeven.
  Vervolgens duwde Olivebranch zijn wang tegen de hare. 'Als je echt boos op me ben zal ik het goedmaken...' fluisterde hij met een liefkozende ondertoon.
  Silverpaw knipperde even met haar ogen en toen werd haar grijns breder. 'Oh...' begon ze zachtjes. 'Hoe dan?' Dat wilde ze wel eens weten.

Hij had niet echt iets dat al te extravagant was te bieden, dus hij hoopte maar dat Silver tevreden zou zijn. "wacht hier" Miauwde hij, alvorens er zo snel als hij kon vandoor te rennen. Gelukkig waren ze niet al te ver van waar hij het gezien had. Met dezelfde snelheid racete hij weer terug, en nog geen vijf minuten nadat hij haar had verlaten had hij de zilveren kattin teruggevonden. Tussen zijn kaken had hij een lichtroze roos geklemd. Het was een bloem die hij een paar dagen terug had ontdekt, waar de blooming woods aan het twoleggebied grensde. Olive had nog nooit eerder een roos met deze kleur gezien. Met een grijns legde hij hem voor Silverpaw neer "Alsjeblieft... Ik hoop dat het goed genoeg is" Grinnikte hij

  'Wacht hier,' miauwde Olivebranch en opeens rende hij weg.
  Silverpaw keek hem verbaasd na. Waarom ging hij opeens weg? Waarop moest ze wachten? Dit was niet precies hetgeen wat ze verwacht had. Niet dat ze echt iets verwacht had, of op gehoopt, maar het was zoiezo niet dit. Een zucht verliet haar bekje en ze ging op de grond zitten, en wachtte af.
  Gelukkig duurde het niet lang voordat de zwarte kater weer verscheen. Tussen zijn kaken had hij iets roze geklemd, maar Silverpaw wist niet precies wat het was totdat hij het voor haar pootjes neerlegde.
  'Alsjeblieft... Ik hoop dat het goed genoeg is,' grinnikte hij.
  Silver keek op van de roos, zoals ze nu had gezien, en glimlachte breed. 'Het is prachtig,' miauwde ze en ze richtte haar blik weer op de mooie bloem. 'Waar heb je die vandaan?' Zoiets had ze nog niet eerder gezien. Ze liet haarzelf zakken zodat ze aan de bloem kon ruiken, en het rook heerlijk. Olivebranch had het zeker goed gemaakt hiermee.

De blik op haar gezicht vertelde hem dat het inderdaad genoeg was. Het feit dat het zo'n bijzondere plant was wekte duidelijk Silverpaw's interesse want ze vroeg hem nieuwsgierig waar hij hem vandaan had gehaald. De kater glimlachte breed en ging weer zitten "Dichtbij de twolegplace, in het territorium hoor... Ik heb er nog nooit zo een gezien; ik bedoel, je ziet al niet veel rozen in het bos, laat staan roze." Hij merkte dat hij begon door te ratelen en sloot zijn bek.

  Silver richtte haar blik weer op de kater, die nu breed glimlachte en ging zitten. 'Dichtbij de twolegplace, in het territorium hoor... Ik heb er nog nooit zo een gezien; ik bedoel, je ziet al niet veel rozen in het bos, laat staan roze,' ratelde hij.
  Ze glimlachte. 'Nee, ik ook niet,' miauwde ze. 'Het moet vast van de Twolegs komen dan. Gelukkig kunnen ze ook mooie dingen maken in plaats van alleen maar monsters en die gekke grote nesten van hun,' grinnikte ze.

Tevreden met haar woorden likte Olivebranch voorzichtig de vacht tussen Silver's oren glad, die hij door de war had gemaakt met zijn gestoorde stunt. "Weet je, Warrior zijn is geweldig. Maar ik mis jou en de anderen wel in het den" Gaf hij toe terwijl hij doorging met haar pels gladstrijken. Olivebranch was aan het einde van zijn training uiteraard één van de oudsten in het apprentice den geweest. Dat betekende dat hij nu apart sliep van de katten met wie hij het grootste deel van die tijd had doorgebracht, met uitzondering van Cherrydawn dan. Voor de sociale Olivebranch was het moeilijk om plotseling niet meer in een den te liggen waar je in ieder geval iets van een band met iedereen had...

  De kater likte voorzichtig haar haren tussen haar oren glad. 'Weet je, Warrior zijn is geweldig. Maar ik mis jou en de anderen wel in het den,' gaf Olive toe en hij ging door met likken.
  Silver glimlachte en knikte. Ze vond het een fijn gevoel hoe hij haar vacht likte. 'Dat begrijp ik,' miauwde ze en ze likte zijn borst even. 'Maar over een paar Manen zal ik me bij je voegen in de Den,' zei ze met een glimlach. Ze kon niet wachten. Trainen was super en ze genoot er met volle teugen van, maar ze kon ook niet wachten om Warrior te zijn. Ook omdat ze dan een Warrior was, en haar Clan dan volledig kon dienen, maar ook zodat ze weer meer tijd met Olivebranch door kon brengen. En naast hem kon slapen.

Ja, over een paar manen. Het leek allemaal zo lang te duren. Olivebranch spon zachtjes toen Silver zijn borst aanraakte. Hij bukte zich langzaam en pakte de roos op, ze hoefden niet nog twee manen te wachten om naast elkaar te slapen. "Kom, we gaan naar... Oh, dat weet je nu wel" Glimlachte hij terwijl hij weer rechtop ging staan. Ze zouden weer eens naar hún plekje gaan, de afgelopen keren waren een groot succes geweest en er was nog steeds niemand die hen er op had aangesproken. Olivebranch hoopte dat Silver meteen zou instemmen... wat als ze een vroege training had morgen?

  Silverpaw genoot van het gespin dat Olivebranch maakte. Daarna bukte hij zich langzaam en pakte de roos op. 'Kom, we gaan naar... Oh, dat weet je nu wel,' glimlachte hij terwijl hij weer rechtop ging staan.
  Silver grinnikte en knikte. 'Yup.' Het aanbod om weer met hem samen te slapen, op hun plekje, dat sloeg ze niet zomaar af. Ze hoopte alleen dat de Guard die haar voor het laatst het kamp uit zag gaan af afgelost was en niets tegen een ander had gezegd. Want anders zouden ze misschien in de problemen kunnen komen. Maar dat zou een zorg voor later zijn.
  Voorzichtig pakte ze de roze roos uit zijn bekje en draaide zich om, haar staart hoog. Ze had al besloten dat ze deze roos zou bewaren tot einde ter tijden. De kattin trippelde voor Olivebranch uit, naar hun speciale slaapplekje.

Hij wist niet waarom, maar dit was het moment waarop Olivebranch het zeker wist: het zou goed komen tussen hen. Misschien zouden ze hun ruzies en onenigheden hebben, maar Silver zou er voor hem zijn, en hij ook voor haar. En als het dan hun lot was om daarbij ook nog mates te worden, zou dat alleen maar een geweldige toevoeging zijn aan deze geweldige vriendschap. Met een glimlach op zijn gezicht die liet zien dat hij alle stress en spanning van het clanleven even achter zich kon laten volgde hij zijn vriendin en liep naast haar. Ze hadden nog een eindje te gaan voordat ze op de plek aan zouden komen, maar het was een mooie avond en ze hadden geen haast.

Einde van het topic