Sleepyhead

Hij had rustig zijn maaltijd zitten eten nadat hij voor de elders en de rest van de clan had gejaagd, normale apprentice taken dus, toen hij ogen op hem voelde. Ardentpaw liet zijn gele ogen over het kamp gaan maar spotte niemand die hem rechtstreeks aankeek. De warriors waren bezig met eten of ze kwamen het kamp in en uit. Sommige van de apprentices waren aan het stoeien. Ze waren nog jong net als hem. Toen vielen zijn ogen op de opening van de Nursery en toen hij goed keek zag hij een paar kleine ogen terug staren. Natuurlijk had hij deze in eerste instantie niet gezien! De nursery was immers goed beschermd en de ingang was een van de smalste in het kamp. Nieuwsgierig naar de kitten liep hij er op af. Hij had zijn muisje toch al op en moest nu iets zoeken waar hij zich de rest van de middag mee kon vermaken. Dus waarom niet? Voor de nursery nu, kon hij een witte vacht en kittenblauw ogen opmaken. Ze was zeker nog niet lang op de wereld. "Hallo," miauwde hij vriendelijk en ging naast de ingang van de Nursery zitten, zodat de kitten nog steeds het kamp kon zien. "Bevalt het kamp je?" Ze had vast nog niet lang haar oogjes open, dus alles zou waarschijnlijk interessant, of zelfs wonderbaarlijk, zijn om naar de kijken.

De kitten leek een beetje geschrokken toen hij haar had aangesproken, maar al snel keek ze nieuwsgierig omhoog en knikte als antwoord op zijn vraag. Hm, geen antwoord. Misschien was ze een beetje verlegen of kon ze nog niet zo goed praten. Ze keek hem kort aan, draaide daarna haar blik naar de uitgang van het kamp en wees er vragend met haar pootje na terwijl ze haar blik weer terug naar hem richtte. Wilde ze weten wat er achter de tunnel lag? "Ja, dat is de uitgang van het kamp. Als je daar doorheen gaat kom je in Thunderclan's territorium. Als je er helemaal doorheen wilt dan duurt het een héle dag," vertelde hij haar. Natuurlijk mocht ze als kitten het kamp nog niet uit, zeker al niet zo jong, maar erover vertellen kon geen kwaad. "Als je er helemaal doorheen loopt dan kom je bij Fourtrees, waar de territoriums van alle drie de clans bij elkaar komen. Dat is ook de enigste weg naar Windclan toe." Zelf was hij twee keer bij de plek met de massieve eiken geweest. De eerste keer was met zijn tour van het territorium toen hij een apprentice was gemaakt, maar toen was hij de open plek onder aan de helling niet opgeweest. De tweede keer had hij echter wel een paar pootstappen daarin gezet en een windclan apprentice ontmoet. Jammer dat hij geen interessante avonturen had beleefd, anders kon hij die aan de kitten naast hem vertellen.

Toen de kitten hem een glimlach schonk gaf hij deze terug. Ze leek erg nieuwsgierig en wilde graag dat hij door vertelde. Maar ze gaf het aan met haar pootje en niet haar woorden. Misschien wist ze nog niet hoe ze moest praten. Dat maakte niet uit, ze kon immers goed luisteren en dat was zeker fijn. Normaal als hij verhalen vertelde aan de jongste aanwinsten van Thunderclan stoeiden ze er een beetje op los halverwege in het verhaal. Misschien kon hij zelfs nog wel een woord uit haar krijgen. Hij wist nu geen eens meer haar naam. Oke, uh, wat kon hij nog meer zeggen. "Okay, je hebt dus vier clans. Wij zijn een van die vier. Thunderclan. Wij leven in het grootste deel van het woud, dat beteknd dat wij de lekkerste prooi hebben," begon Ardentpaw weer te vertellen, met een hint van humor in zijn stem. "Ons territorium, de plek waar wij in wonen, heeft grenzen met twee andere clans. Riverclan en Shadowclan. Riverclan die kunnen zwemmen!" Die Riverclanners waren echt gek. Welke kat wilde er nu weer een natte vacht en vis om te eten? Shadowclan, nou die wonen in het moerassige deel na het thunderpath. Het tunderpath is een gevaarlijk stenen pas waar monsters overheen razen. Dat is zeker wel een goede grens." Okay, misschien was dat niet echt iets over de clans, en meer over hun territorium, maar het thunderpath hield wel altijd een wonder voor jonge katten. "En dan is er nog Windclan. Dat zijn katten die super snel kunnen rennen, sneller als de wind." Het was simpel om te vertellen, een stereotype, maar het kwam er vlotjes uit. Het waren dingen die hij had ontdekt of zelf was verteld toen hij nog een kitten was.

Ardentpaw merkte op dat ze het leuk vond om naar zijn verhaal te luisteren, al keek ze hem soms wel wat verward aan. Oh, misschien was het een beetje dom van hem geweest om te denken dat ze alles wat hij vertelde zou snappen. Toch was het wel weer zijn beurt om haar niet te snappen toen ze ineens met haar pootje naar de lucht wees en rare gebaren begon te maken. Huh? Dat ze iets in de lucht bedoelde was duidelijk, maar wat dan? Een vogel was het niet, daar was de tabby zeker van, maar wat dan wel. Het waren meerdere dingen in de lucht. Bedoelde ze dan de wolken? Maar nee, die bewogen niet zo. Hij zou haar bijna vragen wat ze bedoelde. Ardentpaw had zijn mond dan ook al open toen hij zich realiseerde dat hij waarschijnlijk geen antwoord zou krijgen. De witte kitten had nog geen woord gezegd en het gesprek gevoerd door middel van gebaren. En toen schoot het hem te binnen. De sterren! "Bedoel je de sterren?" vroeg hij eerst even, al zou hij toch wel erover gaan vertellen. "Starclan leeft in de sterren. Daar kijken ze over ons lang na ze dood zijn en ze kunnen ons beschermen soms door leiders en medicine katten te waarschuwen door middel van voorspellingen. Alle goede katten die dood zijn gaan naar starclan, dus de kans is groot dat daar iemand is die familie van jou is. Maar slechte katten, die gaan naar het dark forest. Dat is een donkere, en sombere plek die voor niemand te zien is. Toch wel een beetje eng. Maar dat is zeker een goede motivatie om goed te doen in je leven." Ja, dat was misschien iets wat hij niet had moeten vertellen, maar hij had zo lekker in het kleine verhaaltje gezeten dat hij maar door ratelde.

Hij zag dat zijn woorden effect hadden. "Maak je maar geen zorgen hoor. Als je gewoon niet gemeen bent en altijd klaar staat om anderen en je clan te helpen en beschermen dan kom je daar heus niet terecht," beloofde Ardentpaw haar. Voor een kitten die niet sprak leek ze veel al te begrijpen van wat hij tegen haar zei en dat was dus nu niet zo goed gegaan. "En anders kom ik je persoonlijk redden," niet dat dat kon, maar het zou haar misschien wel wat gerust stellen. Zou ze nog iets anders willen weten?

Oh nee, straks had hij haar schrik aangepraat. Gelukkig leek ze voor nu alleen maar meer uitleg te willen, voor hoever Ardentpaw kon opmaken. "Niet gemeen van een paar gemene woorden, maar gemeen van erge slechte dingen doen," Was dat de goede manier om het te vertellen? Hij wilde haar geen angst aanpraten door te gaan vertellen over dat daar waarschijnlijk moordenaars zaten en dat Bloodclan er zeker terecht zou komen mochten ze ooit in Starclan of iets dergelijks gaan geloven. "Dus niemand die loyaal aan zijn clan is komt daar terecht," verzekerde hij de witte kitten nogmaals.

Het kleintje keek hem nog steeds wat verward aan, maar maakte geen motie dat ze iets wilde weten van de zinnen die hij net had uitgesproken. Misschien was ze ergens over na aan het denken? Het was maar moeilijk om een gesprek te houden met een kitten die hem geen woorden gaf. Hij moest het doen met knikjes, andere bewegingen en vragende blikken. En hij vond dat hij het best wel goed had gedaan. Toch, ze leek nu moe te worden, haar oogjes wrijvende en een gaapje verliet haar bekje. Ze spinde haar dank, maar het werd zeker tijd dat ze een dutje ging doen. "Zullen we jou naar je mama gaan brengen?" vroeg hij haar dus maar. Die zin zou ze vast en zeker wel duidelijk begrijpen.