Withering roses

Inmiddels begon de sneeuw alweer te dooien, al was het langzaam. De prooidieren leken nog diep in hun winterslaap te zijn, het grootste deel had zich diep in hun holen verstopt. Vandaag had hij echter geluk gehad, door zijn kundige manieren en het feit dat hij veel oppikten van zijn trainingen, had hij een verdwaalde merel weten te vangen. Het was de eerste vogel die hij ooit te pakken had gekregen en hij was tevreden met zijn vooruitgang, net als zijn mentor waarschijnlijk ook zou zijn. De kater wilde net omdraaien om naar het kamp terug te keren, toen hij zich realiseerde dat hij vlak bij de fourtrees was. Eerder al was hij hier geweest met de gathering, maar iets van nieuwsgierigheid bracht hem er toe om te kijken hoe het eruit zou zien zonder alle katten. Met de merel nog tussen zijn kaken geklemd daalde hij dan ook af naar het dal met de vier eiken, waaronder hij zich maar heel klein voelde. Zijn ogen stonden wat koud toen hij omhoog keek, vanaf waar Starclan toe moest kijken. De bomen leken hem te kleineren, wijs te maken dat hij slechts een kleine vlek was op deze wereld. Nee, hij hield niet van deze plek en diens neerbuigende bomen, ze hadden het fout. Hij was zoveel meer dan slechts een vlek.

&Homepaw

Ze vocht tegen lucht. Ze oefende haar slagen, haar sprongen en haar schijnbewegingen. Ze rolde om en sprong weer op, hapte in lucht, krabde in lucht. De denkbeeldige vos viel dood neer. Ze vroeg zich af of ze hem te makkelijk te verslaan had gemaakt. Een echte vos zou ze vast niet zo goed aankunnen. Zelfs mama had hem niet aangekund en ze kon onmogelijk sterker zijn dan zij. Met een brok in haar keel liep ze verder, de vos van lucht achterlatend waar hij in het gras was neergevallen. De volgende moest ze sterker maken, maar nu was ze uitgeput van al dat vechten in het niets. Ze had een pauze nodig. Gelukkig was er niemand in de buurt om het te zien.
Haar poten brachten haar naar een plek waar op een gewone dag niemand kwam. Nu bleek er echter wel een kat aanwezig. Een ShadowClanner die wat jonger leek dan zij. Homepaw, die maar bleef vergeten dat de verschillende clans niet meer bij elkaar hoorden, dacht dat hij straks misschien nog wel samen zou willen oefenen. Dat was toch handiger dan strijden tegen leegte. "Hoi", miauwde ze begroetend, haar vermoeidheid nog wat doorklinkend in haar stem terwijl ze naar de ander toe stapte.

Net toen hij het hier alweer gezien had en aanstalten wilde maen om naar huis terug te keren, werd hem duidelijk dat hij niet meer alleen was. Alert wiebelden zijn oortjes heen en weer, alleen was het niet lang voordat een Windclanner zorgeloos op hem af kwam stappen. Ietwat achterdochtig en verbaasd door de achteloosheid van de ander bleef hij staan, zijn spieren wat aangespannen. Hijzelf was niet per definitie vijandig tegenover de andere clans, enkel was het voor hem wel zo dat Shadowclan boven ieder stond. "Hoi" klonk haar stem ietwat vermoeid. Stagpaw bemerkte dat ze wat buiten adem leek. Wel, dan zou ze geen dreiging vormen. Met een kleine glimlach en een knikje begroette hij haar terug. "Hallo," onderzoekend keek hij de iets oudere poes aan, zijn heldere, doordringende ogen op haar gericht. "De naam is Stagpaw, is alles oké?" ze leek niet in paniek, alleen zat haar vacht wat door de war en zag ze er vermoeid uit, alsof ze zich net behoorlijk had ingespannen.

Ze was mooi. Haar vacht wit, bijna even wit als hij de vacht van zijn zusje herinnerde. Ook haar ogen waren helder blauw en stonden vriendelijk. Hoewel hun clans op het moment redelijk hospitabel tegenover elkaar stonden, had hij niet dergelijke vriendelijkheid verwacht. Hijzelf moest niet bijzonder veel hebben van andere clans, maar ze intrigeerde hem. Daarom ging hij slechts rustig zitten, zijn verschillend gekleurde ogen op haar gericht terwijl ze zich voorstelde als Homepaw en uitlegde dat ze slechts aan het oefenen was. Oefenen om een vos te verslaan, al leek die niet in de buurt te zijn. Op haar vraag keek hij bedachtzaam. Nee, zijn mentor was daar nog niet over begonnen. "Niet veel, ben ik bang," hield hij vaag, waarna hij opnieuw glimlachte, zijn ogen geïnteresseerd. "Waarom vossen Homepaw? Heeft Windclan niet eerder last van dassen?" vroeg hij vriendelijk en oprecht geïnteresseerd. Immers hadden zij een hele dassenburcht in hun territorium, niet?

Zijn vriendelijke woorden en de glimlach op zijn gelaat leken haar aan te moedigen om te spreken. Met zijn vreemd gekleurde ogen vol interesse keek hij haar aan terwijl ze sprak over dassen, over een vos en uiteindelijk over haar moeder. Scherp hield hij de spierwitte poes in de gaten, hoe de woorden haar moeilijk leken en er zo plots vuur in haar ogen scheen terwijl ze opnieuw sprak. “Dus ik ga als ik groot en sterk ben alle vossen doodmaken” dat was een vuur dat hij niet van de Windclanner had gewacht, die juist iets vriendelijk en zachts leek uit te stralen. Een meelevende blik kwam in zijn ogen en hij stapte iets dichterbij, waarbij hij zijn staart kort langs haar liet strijken. Niet lang genoeg om een ongewenste boodschap te geven, maar lang genoeg om net iets meer dan slechts beleefd meeleven te tonen. "Je.. Je moeder?" vroeg hij wat voorzichtig, tastend of het niet een te gevoelig onderwerp was."Laten we anders samen trainen, Homepaw. Immers staan we samen sterker, niet? Dan leren we van elkaar,"

Homepaw keek naar de kater, geroerd door zijn medeleven en nog een lichte tinteling voelend waar zijn staart langs haar zij had gestreken. "Bronzemask", miauwde ze de naam van haar moeder, aangemoedigd door Stagpaws voorzichtige vraag. Haar naam moest hij wel kennen, ze was immers de deputy. Ze wilde nog meer vertellen over hoe lief en sterk haar mama was geweest, maar ze had een brok in haar keel en was bang dat ze zou gaan huilen als ze meer probeerde te zeggen. Ze wist nog niet of ze wel kon huilen tegenover Stagpaw. Zou hij haar dan troosten of zou hij haar maar vervelend vinden? Zolang ze dat niet wist, kon ze zich maar beter inhouden. Het laatste wat ze wilde was dat die vriendelijke blik in zijn ogen over zou slaan in ergernis. Gelukkig bood zijn volgende vraag haar een goede uitweg. Haar ogen werden groot. Wilde hij echt samen trainen? Geestdriftig knikte ze ja. "Heel graag", miauwde ze. Misschien kon ze met zijn hulp straks alle vossen verslaan!

Bronzemask. Diens naam was ieder met een gezond verstand bekend. De deputy van Windclan, schijnbaar had ze haar eeuwige plaats tussen de sterren gevonden. Stagpaw zijn gelaat bleef onbewogen, maar de informatie bleef hangen. De deputy van Windclan was gestorven, en hij stond oog in oog met haar dochter. Een melevende blik kwam in zijn tweekleurige ogen, waarna hij het waagde om kort zijn neusje tegen haar wang te drukken. "Het spijt me Homepaw, gecondoleerd," sprak hij met een warme stem. "Maar wat voor altijd het mooiste zal zijn van ons leven, is dat het nooit helemaal op houdt, niet? Boven onze hemel danst je moeder tussen de sterren, en ze zal zo trots op je zijn," hij glimlachte haar toe, zijn ogen kort vriendelijk samen geknepen. Niets van wat hij zei scheen hem de waarheid. Starclan was een verzinsel waar kinderen hoop uit konden halen en de dood was simpelweg het eind van een donkere gang. Maar, allicht zou Homepaw er troost uit ontleden. Stagpaw duwde het gesprek subtiel een andere richting op, waar de witte poes geestdriftig op in ging. Het enthousiasme deed hem goed. "Heel graag" hij ontmoette haar ijsblauwe ogen. "Mooi! Geen vos zal ons twee dan nog ontkomen," sprak hij zelfverzekerd. "Wat voor technieken leren jullie in Windclan?"