Red Moon [Butterpact]

Butterpact ademde diep in terwijl hij zich, voor de zoveelste keer sinds het gevecht, weer verloor in een nachtmerrie. Hij zag weer voor zich hoe hij tegen de grond gewerkt werd en als een hulpeloze kit moest aanvoelen hoe de WindClanner zijn buik bewerkte. Later vond hij uit dat de tom Panthersoul had geheten en dat hij Butterstar ook aangevallen had. Er waren zo veel dingen gebeurd dat Butterpact wel wakker geschud leek te zijn. Want hoewel hij tijdens de reis vaak had gehoopt dat zijn einde snel genoeg zou komen zodat hij vanbinnen niet meer hoefde te lijden, was de paniek en de wanhoop oprecht geweest toen zijn einde ook daadwerkelijk nabij leek te zijn. Hij was zich ervan bewust dat het de medicine cat’s apprentice van WindClan was geweest die hem snel had verzorgd en dat dat de reden was geweest dat hij het lang genoeg had uitgehouden om nadien verzorgd te worden door zijn eigen medicine cats. En nu moest hij in hun den verblijven totdat zijn buik genezen zou zijn. De wonden begonnen te genezen, maar het duurde lang. En de nachtmerries gingen nooit meer helemaal weg. Maar er was wel één ding dat zeker was: Butterpact wilde niet dood. Hij wilde nog niet naar StarClan. Hij wilde bij zijn Clan blijven, waar hij een oogje in het zeil kon houden. Zijn neerslachtigheid was als sneeuw voor de zon verdwenen en het leek net wel alsof zijn oude karakter en zijn oude kracht terug begonnen te komen na elke dag dat passeerde. Butterpact werd uit zijn nare droom gehaald toen hij iemand zijn naam zachtjes hoorde zeggen. Hij opende zijn ogen en ademde de vertrouwde geur van Puppysnarl in. En hij wist niet waarom, maar hij begon zachtjes te snorren. “Puppysnarl,” murmelde hij, zich ervan bewust zijnde dat ze hem niet zomaar kwam bezoeken. “Wat is er?” Hij richtte zijn gele ogen op haar, wachtend op wat ze ging zeggen.

Butterpact had wel verwacht dat er iets zou aankomen, maar om eerlijk te zijn, had hij niet verwacht dat het nieuws dat ze hem wilde vertellen was dat ze zwanger was. Ze verwachtte kittens. Van hem. Natuurlijk hadden er aan hun acties consequenties kunnen zitten, zo slim was hij nu ook wel, maar hij had niet gedacht… hij dacht niet dat… Hij slikte, had even geen idee hoe hij moest reageren. En dus concentreerde hij zich maar op de emoties die in hem om en om wentelden. Hij voelde angst, maar niet omdat hij dacht dat hij het niet ging halen en haar alleen achter zou laten. Zijn medicine cats hadden gezegd dat hij het zou halen en daar vertrouwde hij dan ook op. Nee, hij had schrik dat hij terug in zijn depressie zou vallen en ook niet in staat zou zijn om voor ze te zorgen. Dat wilde echter niet zeggen dat hij ze meteen op ging geven, zoals Puppysnarl nu al wel leek te doen. En met een harde blik in zijn ogen keek hij haar aan. “Luister,” sprak hij met een ferme blik in zijn ogen. “Ik snap dat je bang bent voor wat er nu gaat gebeuren in de toekomst, maar je kunt het niet zomaar opgeven omdat je dénkt dat je geen moedermateriaal bent. We hebben een bepaalde keuze gemaakt voordat gevecht en dat heeft nu zijn consequenties gehad.” Hij keek haar strak aan met zijn gele ogen. “Je kunt ze niet aan de kant schuiven zoals je een prooi aan de kant kunt schuiven als je er genoeg van hebt, Puppysnarl.” Zijn blik kreeg nu iets wanhopigs. “Probeer het op z’n minst. We kunnen altijd nog kijken naar andere mogelijkheden als je merkt dat het echt niet gaat. Maar dit wordt je eigen vlees en bloed, Puppysnarl. Dat kun je toch niet zomaar aan de kant zetten?” Nee, haar reactie was in zijn ogen onterecht.

Butterpact moest moeite doen om zijn oren niet plat in zijn nek te leggen toen ze op een norse manier haar woorden sprak. Misschien had ze het niet zo bot bedoeld, maar toch kwam het hard aan toen ze sprak dat zij ze ook had kunnen baren en vervolgens voor dood achter had kunnen laten. Stel je voor… dan was hij vader geweest zonder het te weten en zouden zijn kittens gestorven zijn zonder ooit liefde te hebben gekend. De gedachte was zo verpletterend dat hij er liever niet al te veel stil bij wilde staan. “Maar zo ben je niet,” zei hij met kracht in zijn stem. Tenminste, hij hoopte dat ze niet zo was. Als dat zo was, dan waren ze voor hem vreemden voor elkaar. Hij kon niet zijn leven delen met iemand die zo’n acties ondernam. Maar een groter deel in hem geloofde niet dat Puppysnarl tot zoiets crue in staat zou zijn. Nee, ze had het enkel als voorbeeld gebruikt. Hij mocht er niet te veel achter gaan zoeken. Hij zag de tranen in haar ogen verschijnen en voelde zelf een brok in zijn keel opkomen. Plotseling voelde hij hoe ze haar neus tegen zijn vacht duwde en hij draaide zich, zijn kaken klemmend op elkaar tegen de pijn dat kwam opzetten in zijn buik, naar haar toe zodat hij zijn kin troostend tussen haar oortjes kon leggen. “Dat is goed genoeg,” murmelde hij, deze keer iets zachter dan de voorgaande keren dat hij tegen haar had gesproken. “En vergeet niet dat je niet alleen bent, Puppysnarl. Ik zal er voor je zijn. En elke stapje zullen we samen doorlopen. Van het moment dat je ligt te bevallen totdat ze oud genoeg zijn om voor zichzelf te kunnen zorgen. Ik zal je niet in de steek laten.” Nee, hij was niet zo’n eikel die enkel voor het plezier naar een she-cat ging en haar vervolgens alleen liet dealen met de kittens als het ietsje te heet werd onder zijn poten. Dit waren zíjn kittens en, voor nu, was Puppysnarl ook zíjn verantwoordelijkheid, zíjn queen waar hij op moest passen. Ze was verboden terrein voor iedereen die gebruik van haar wilde maken. Voor nu dan. En wat de toekomst later zou brengen, zou hij dan wel zien.

Puppysnarl zei niet veel op zijn woorden, maar dat had Butterpact ook zeker niet verwacht. Ze was gechoqueerd door het feit dat ze moeder zou worden en ze leek het maar amper te kunnen accepteren dat Butterpact dacht dat ze het prima zou doen. Als Butterstar op de hoogte gebracht zou worden, zou zij haar dochter kunnen helpen. Hun leader had immers al meerdere nestjes achter de rug en wist inmiddels wel het één en ander van én de Clan voorzien van een goede leiding én er voor haar kittens zijn. Nee, Butterpact dacht niet dat Puppysnarl het slecht zou hebben. Hij zou er zo goed mogelijk voor haar zijn en als de wond uiteindelijk genezen zou zijn, kon hij zijn warriortaken weer oppakken en voedsel voor haar verzorgen. Hij kon haar schoon mos brengen en samen met haar de zwangerschap doorstaan tot ze geboren zouden worden. En daarna zouden ze moeten proberen om de beste ouders voor hun kittens te zijn als ze konden. Ze zouden misschien geen partners worden, maar Butterpact had de hoop niet opgegeven. Ja, in eerste instantie was het gewoon een kleine behoefte waar aan voldaan moest worden, een manier om even van dat depressieve gevoel af te zijn, maar deze situatie zorgde er toch voor dat hij meer dan dat alleen voor haar voelde. Hij voelde een bepaalde connectie tussen hun en de kittens zouden dat hopelijk enkel nog sterker kunnen maken. Ze zouden elkaars karakter leren kennen en op elkaar moeten leren vertrouwen. En hopelijk zou dat genoeg zijn om hun kittens goed op te voeden tot ze voor zichzelf konden zorgen. Misschien kon hij haar zelfs op andere gedachten brengen, kon hij haar juist wel klaarstomen voor het moederschap en ervoor zorgen dat ze van de kittens ging houden. Misschien konden ze zelfs leren van elkaar te gaan houden op die manier zoals echte partners dat ook deden. “Je mag vannacht hier bij me blijven liggen als dat prettiger voor je voelt,” murmelde hij. “Ik wil je niet alleen laten nu, maar ik mag ook niet de medicine cat’s den uit.” Het was waar dat hij nog moest herstellen, maar hopelijk zou het hem daarna lukken om voor haar te zorgen zoals hij dat eigenlijk moest doen.