Don't be crabby

Het crèmekleurige katertje was al een tijdje wakker, wat in zijn ogen een eeuwigheid leek. Vooral nu iedereen om hem heen sliep. Nog even en dan zou de open plek weer zonovergoten zijn en de Nursery licht, maar nog steeds lekker koel in de schaduw. Maar voor nu was het nog donker. Zijn ogen waren hier inmiddels al goed aan gewend, dus hij besloot het nest uit te kruipen. Hij moest zich ergens mee bezig houden. Slapen lukte in ieder geval niet meer. In het proces van weggaan stapte hij per ongeluk op één van zijn zusjes. Toen hij een blik over zijn schouder worp zag hij dat het Crabkit was. Oh StarClan, dat zou ze niet leuk vinden.

+ Crabkit eerst

Crabkit lag voor de verandering eens heerlijk te slapen. Normaal was het gevlekte poesje al vroeg wakker en bezig met spelen en het rondcommanderen van haar broertje en zusje wanneer die dan eenmaal wakker werden. Iemand moest die twee toch laten zien wie de baas was? En dat was zij. Zij was als eerste geboren en dus de oudste, dus zij was ook de baas. Toch, haar heerlijke slaap werdt verstoord doordat ze hard in haar maag werd getrapt. Haar oogjes schoten open en daar zag ze de boosdoener. Haar broertje, Hermitkit, had een schuldige blik over zijn schouder geworpen. Een boze frons verscheen op haar gezicht en haar pluizige kittenvachtje prikte omhoog. Maar nog voor ze iets zei sprong ze op haar pootjes en richte ze een kwaade blik op haar broertje. "Kijk uit waar je loopt! Nou ben ik wakker!" siste ze krabbig naar hem toe. Was het te veel gevraagd dat ze dan een keertje zou uitslapen? Of misschien lag het gewoon aan die lompe oen van een broer die ze had, die blijkbaar niet kon zien waar hij die stomme poten van hem neerzette.

Een boze frons verscheen op Crabkit's gezicht en haar vacht prikte omhoog. Ohnee. Hij had het weer voor mekaar hoor. Ze sprong boos op haar pootjes. "Kijk uit waar je loopt! Nou ben ik wakker!" siste ze kwaad. Dat had hij al wel begrepen ja. Alles aan Crabkit's houding wees erop dat ze helemaal klaar met hem was. Aan Shrimpkit had hij nu allang zijn excuses aangeboden. Maar Crabkit gedroeg zich echt als een hoop vossenstront. Moest ze maar normaal doen. Maar ze was en bleef toch zijn zus. En ergens was dit misschien ook wel zijn fout. Hij besloot te gaan voor een middenweg. "Nu je toch wakker bent kan je net zo goed meegaan." mauwde hij wat nonchalant, maar zijn houding was speels. Hij zou het stiekem wel leuk vinden om erop uit te trekken met zijn zus.

Een verontschuldiging kwam er niet en de gevlekte kitten wilde er net een gaan eisen, ze had haar mondje namelijk al opengetrokken, toen haar broertje ineens zei dat ze net zo goed mee kon gaan. Een speelse houding sierde zijn woorden en piekte haar intresse. "Waar dan? Wat ga jij doen?" Het toon was misschien ietwat dwingerig, maar dat gebeurde als ze graag iets wilde weten en ze wilde dit weten. Zouden ze op onderzoek uitgaan in de nursery, of zouden ze zich buiten de warme, veilige plek wagen en het kamp in gaan? Misschien zouden ze wel het kamp gaan onderzoeken! Dan konden ze de apprentices' den gaan uitpluizen en kijken waar ze over vier manen zouden slapen. Ze zouden ook warriors vragen kunnen stellen over alles wat buiten het kamp gebeurde. Maar misschien was haar broertje daar wel te saai voor, of vondt hij het te eng. Dan zou ze het wel alleen gaan doen. Maar misschien liep ze nu iets té hard van stapel, misschien kon ze beter op zijn antwoord wachten. Toch, het idee van een avontuur lokte haar wel.

De interesse van zijn zusje was gewekt. Hij besloot daar mooi gebruik van te maken. Want no way dat hij alleen erop uit ging. Met zijn tweeën zouden ze veel sterken staan tegen de boze wereld buiten de Nursery, "Op avontuur." mauwde hij mysterieus, waarna hij richting de uitgang van de Nursery stapte. "Dus, ga je mee?" Zijn ogen waren groot van enthousiasme en zijn staart hing speels in de lucht. Hij was nog niet vaak de Nursery uit geweest, en al zeker niet alleen. Dit kon nog weleens goed spannend worden.

Avontuur? Ja, maar wat voor avontuur dan! Dat was wat ze wilde weten en haar broertje besloot weer eens vaag te doen. En dan vroegen ze zich af waarom zij de leiding nam! Zij vertelde dingen tenminste duidelijk zoals ze waren en wat ze dan zouden gaan doen. "Okay dan, maar alleen omdat ik jou niet vertrouw om alleen te gaan," vertelde ze haar broertje. Straks zou hij nog domme dingen doen en hun alle drie vernederen! "Maar waar gaan we dan naartoe?" Probeerde ze weer. Want er waren immers veel plekken waar je op avontuur kon gaan. De nursery, het kamp, of zelfs buiten het kamp. Maar ze wist dat hij die laatste wel niet zou aandruven omdat het tegen de regels was. Toch, ze kon het wel verdragen om het kamp wat meer te gaan ontdekken, tot nu toe had ze dat nog niet veel gedaan en alleen maar alleen. Hoe irritant ze haar siblings ook vond, ze wou ook wel eens wat samen doen. Soms kon het zelfs... leuk zijn.

Jaja Crabkit. Je gaat gewoon mee omdat je mee wilt. Hij besloot dit maar niet hardop te zeggen omdat ze zich anders misschien wel zou bedenken. En dat moesten ze niet hebben. Ze vroeg hem nogmaals waar ze naartoe gingen. Hij bleef even stil. Daar had hij eigenlijk nog niet zo goed over nagedacht. "De apprentice den?" mauwde hij aarzelend. Ja, dat is wat ze gingen doen. "Dan weten we alvast hoe het daar is." voegde hij er wat zelfverzekerder aan doe. Zijn poten tintelden van enthousiasme. Eindelijk ging hij eens wat beleven. En Crabkit kon soms best leuk zijn. Ze was dan wel een bazige trut, maar ze was in ieder geval overal voor in.

De apprentice den? Hm, okay. Er waren slechtere plekken om te gaan bekijken. Hermitkit gaf echter een goed punt dat ze dan alvast wisten hoe het er was. Maar het was duidelijk van toen hij het voorstelde dat hij nog niet had geweten waar ze naartoe zouden zijn gegaan. "Maar goed dat ik het even vroeg, hé. Anders hadden we een uur in de open plek gestaan," merkte ze op, maar voor eens was het wel goedgezind. Ze was niet altijd hard of brutaal, wat anderen dan ook zeiden. "Nou komop, laten we gaan dan!" spoorde ze aan na een paar seconden stil te hebben gestaan. Ze rende zonder te wachten op haar broertje de nursery uit. Waarom zou ze ook op hem wachten? Dit was zijn idee, zijn plan, dan moest hij wel gek zijn om niet te volgen. Ze vond het daarom geen eens nodig een blik achterom te wagen totdat ze midden in het kamp stond.

De opmerking van zijn zusje irriteerde hem. Hij wist toch echt wel waar hij mee bezig was. Dat hij het niet meteen wist betekende niet dat hij niet vastberaden was. Maar veel tijd om er iets tegenin te brengen had hij niet, want zijn zusje stoof al weg. Ze keek niet eens even achterom om te kijken of hij haar wel volgde. Nouja zeg. Hij was vandaar de leider! Hij spurtte achter haar aan en had haar bijna ingehaald toen ze bij de open plek aankwamen, maar toen stopte ze. Terwijl hij op adem kwam plantte hij zich naast haar. "Volg mij!" luidde hij terwijl hij haar aankeek, waarna hij naar de apprentice den toerende. Zo snel pakte ze zijn leiderschap van vandaag niet af hoor.

Haar voorspelling was correct; haar broertje had haar gevolgd. Maar natuurlijk was haar voorspelling correct, zij had hem eenmaal gemaakt en ze kende hem ook wel goed nu na twee manen een nest te hebben gedeeld. Toch, hij leek te denken dat hij de leider was en dat irriteerde Crabkit. Zij was de oudste en de beste van hen drie, zij was dus zeker de leider. No way dat ze hem dus ging volgen. Ze rende hem achterna en haalde hem in. "Ik ben de oudste ik mag leiden!" vertelde ze hem en ze wilde geen tegenspraak. Dat was wel duidelijk aan haar toon. Ze ging toch echt niet haar jongere, dommere broertje volgen wat minder vaak buiten was geweest. "Ik ben ook vaker uit de nursery geweest," voegde ze er dan nog aan toe. Dan moest hij wel ingeven en het met haar eens zijn dat kon niet anders.

Nouja zeg. Crabkit haalde hem zomaar in en begon te verkondigen dat zij de leiding ging nemen. Omdat ze de oudste was? Dat ze vaker de nursery uit was geweest klopte, maar dat argument besloot hij maar te negeren. Want anders kreeg zij immers haar gelijk. En vandaag ging dat voor de verandering eens niet gebeuren. "Dat jij nou eerder bent uitgepoept betekent nog niet dat je beter bent!" blèrde hij terwijl hij nóg sneller begon te rennen en haar weer inhaalde. Ze waren inmiddels al bijna bij de apprentice den aangekomen en hij moest en zal eerder aankomen. Pas dan had hij zichzelf bewezen. En dan moest ze hem wel laten leiden.

Uitgepoept! Nou echt niet! "Tenminste lijk ik niet op poep!" riep ze terug naar hem toe, weer proberende hem in te halen. Ze zou hem echt niet laten winnen. "En het feit dat ik vaker buiten ben geweest maakt mij wel een betere leider!" pufte ze uit en begon zo snel ze kon te rennen. Ze ging niet verlieze van dat stomme broertje van haar die in een keer dacht dat hij beter was. Ze sprintte en sprintte, maar tot haar ergernis haalde ze hem niet in. Nee, het was een gelijk spel. De twee kittens waren tegelijkertijd aangekomen bij de apprentices' den, iets wat gewoon écht niet kon. "Zie je zelfs met een voorsprong haalde ik je nog bijna in. Geef het toe ik ben beter en ik mag leider zijn!" vertelde ze hem met een zelfvoldane blik. Ze zou dat gelijkspel wel zo spinnen dat hij dan toch eigenlijk wel verloren had.

Hij grinnikte even om zijn eigen grap, maar toen begon ze weer over wat voor een betere leider ze was. Tot zijn schrik merkte hij dat ze hem begon in te halen, dus versnelde hij zo snel dat hij bijna niet sneller meer kon. En het was.. gelijkspel? Dat kon niet. "Zie je zelfs met een voorsprong haalde ik je nog bijna in. Geef het toe ik ben beter en ik mag leider zijn!" mauwde ze met een zelfvoldane blik op d'r smoel. Nu moest ze echt ophouden hoor. "Ik-" hij stokte. Wat nou als dit nog niet het einde van de race was? Ze stonden immers nog buiten. Hij keek haar met een grijns op zijn smoel aan en met een korte sprint spurtte hij de apprentice den in. Nu had hij gewonnen! "Oké, dus we gaan van voor naar achter verkennen." nam hij meteen al de leiding. Ze deed maar. Hij was gewoon de leider.

Zijn plannetje had niet gewerkt. Crabkit riep zijn leiderschap uit tot ongeldig omdat hij het oneerlijk had gewonnen. En ze keek hem ook nog eens vies aan. Nouja zeg, hij mocht toch ook eens een keertje de leiding nemen? Vervolgens kwam ze ook nog eens met goede argumenten. Daar had hij helemaal geen zin in. Geïrriteerd zwiepte hij met zijn staartje. Ook al nam ze nu de leiding, hij zou echt niet naar haar luisteren. Maar toen kwam ze met een goed idee. Hij was erin meegegaan als ze het hem niet zo bazig had opgedragen. "Dat had ik zelf ook wel bedacht." mauwde hij nukkig, waarna hij de apprentice den verder in wandelde. Hij ging het nu wel doen, maar niet omdat zij het had gezegd!

Nouja zeg. Dit had hij ook makkelijk zelf kunnen bedenken. Het was best logisch om een apprentice aan te spreken in de apprentice den. Ze moest echt even kappen met zo op hem neerkijken hoor. Een nors grommetje ontsnapte uit zijn keel. Hij werd pas helemaal geïrriteerd toen zijn zus zomaar weer de leiding nam. Zij sprak zomaar Barnpaw aan! Dat had hij graag willen doen. Maar gelukkig leek de tom geen aandacht te besteden aan haar "leiderschap". Mooi, dacht hij tevreden. De apprentice opende met een grapje. Maar hij zette eigenlijk gewoon hem en Crabkit voor muis (het spijt me). "Wij zijn geen prooi!" bracht hij verdedigend uit. "Over een paar moons sla ik je helemaal plat!" mauwde hij triomfantelijk. Het was geen bedreiging. Hij schepte gewoon op over hoe goed hij zou zijn in vechten. Maar in zijn ogen stonden lichtjes van opwinding. Stiekem vond hij het best spannend om zo opeens met een apprentice te praten.