[OPEN] Dream-like Reality

Het was warm - goed warm. De zon scheen flink neer op de donkergrijze vacht van de kater en kort sloot hij zijn ogen, en nam hij een diepe zucht. Hij genoot, dankte StarClan. Voor dit wonder wat leven was. Hij was dankbaar, dankbaar voor alle prooi en dat alle zorgen van RiverClan leken weg te trekken. Zijn poot zakte in het water, dat lekkere verkoeling bood in dit warme weer. Hij was nog het meest dankbaar voor de rivier. Dat deze weer stroomde, niet meer bevroren was, en dat hier weer uit gevist kon worden. De deputy nam een kinderlijke beslissing; kort keek hij even om zich heen of niemand hem kon zien, waarna hij zich met een lach het water in liet vallen. Water spatte op aan alle kanten toen hij onder de oppervlakte verdween, en voelde hoe het water hem omsloot. Hij opende zijn ogen, keek in het blauw, waarna hij zich afzette van de hier nog ondiepe bodem en weer boven water kwam. Druppeltjes vielen van zijn oren af, en glinsterden in de zon.

Nu ze weer normaal kon eten, ging het ook weer iets beter met haar gezondheid. Kleine stootjes waar andere katten wel tegen konden, vloerden haar al heel snel met een nieuwe verkoudheid of dergelijke ziekte. Zo ook de hongersnood, het had er voor gezorgd dat ze maar af en aan kon trainen en vaak in de den van haar zusje en vriendin Coyotepaw lag, wat haar mateloos gefrustreerd had. Maar goed! Nu ging het weer beter, haar buikje zat weer vol en de zon scheen! Bovendien had de poes iets heel belangrijks ontdekt; ze kon vissen. Dit was opzich niet zo heel gek voor een Riverclanner, maar hey. Door haar slechte longen kon ze de jacht op landdieren nooit zo goed volhouden. Al zou ze het nooit onder ogen komen, Rookpaw zou nooit een konijn kunnen vangen. Daar was haar lichaam nu eenmaal te broos voor en haar longen te klein. Maar! Wat ze wel kon, was vissen! Dat was nog eens knap lastig, want Rookpaw was helemaal niet zo goed in stil zitten en zich concentreren. Toch deed ze haar uiterste best, en het mocht baten! Dit was al de vierde vis die ze had gevangen sinds haar eerste vis-training een paar moons terug. Het ging ook vaak fout, maar ze was koppig genoeg om het te blijven proberen totdat het lukte. En nu had ze er weer eentje gevangen! Trots liep ze dan ook langs de rivier terug naar huis, totdat ze opeens haar favoriete chonker in het water zag zitten. Zo stil als ze kon sloop ze dichterbij, zich af en toe als een ninja verstoppend achter een steen. Pas toen ze dichtbij genoeg was, verstopte ze haar visje even onder een steen en zette toch een sprintje in! "Bommetje!" gierde ze, waarna ze haar lichaam in het water lanceerde en lachend waterdruppels over haar papa heen liet spetteren.  

Vanuit het niets klonk er een schreeuw, en de kater kon zich net op tijd omdraaien om een gevlekte vacht in het water te zien springen. Hij hoorde het gelach van zijn dochter en een grote grijns verscheen op zijn snuit. Blijkbaar was hij toch niet zo alleen geweest als hij gedacht had. Ach, hoe kon het ook anders? Met dezelfde stomme grijns op zijn gezicht gaf hij zijn meisje een glimlach waarna hij haar onder water in zijn voorarmen sloot in een grote knuffel, waarbij hij hen beide boven water hield door de krachtige schoppen van zijn achterpoten. "Zo, wat dacht je ervan, ik kom mijn ouwe man is een hartaanval bezorgen?" grapte hij waarbij hij plagend haar oor beetpakte.

Haar vader lachte mee terwijl zij aan het gieren en spatteren was. Hij sloeg zijn krachtige poten om haar heen in een heel natte knuffel en normaal zou Rookpaw hem van zich afduwen, ze was namelijk een grote meid nu en die knuffelden hun papa's niet zomaar, maar er was helemaal niemand in de buurt... En ze vond zijn knuffels zo fijn. Toch gaf ze hem een kus op zijn wang en worstelde zich toen enthousiast van hem los. "Zo, wat dacht je ervan, ik kom mijn ouwe man is een hartaanval bezorgen?" grapte papa, waarna Rookpaw nogmaals giechelde en haar tong uitstak. "Neeheee, natuurlijk niet," grinnikte ze, waarna ze zich toch weer aan land trok en hem met glunderende ogen aan keek. "Kijk papa! Kijk wat ik gevangen heb!" en ze pakte haar relatief kleine visje onder de steen vandaan en hield het omhoog alsof het de vangst was die Riverclan zou redden van de ondergang. Ze was zo trots! Want stilzitten vond Rookpaw maar wat lastig, en dat was toch vrij cruciaal voor vissen. Maar het was gelukt! Haar zou alles lukken!

Há! Hij kon ook niet verwachten van deze specifieke dochter dat ze lang in zijn innige omarming zou blijven zitten. Nee, Rook was onstuimig en had een wilde geest, die hield er niet van om opgesloten te worden. En dat kon hij dan ook respecteren... In dit opzicht. Verder bleef hij erg beschermend over zijn kinderen, al zijn kinderen. Hij had er teveel verloren. Nachtelijke avonturen buiten het kamp waren dan bijvoorbeeld ook ten strengste verboden en de grenzen van het territorium opzoeken had hij ook liever niet zonder begeleiding. En zo voort en zo voort. Ja, Panther was een lieve en goede vader, maar kon ook controlerend zijn.

Maar met een speelgevechtje als deze kon hij zeker meedoen. Hij greep haar poot nog is vast toen ze zich losgetrokken had, om haar weer grappend tegen zich aan te trekken en hij hapte voor de grap naar haar neus, waar hij net voor stopte en zijn kaken met een zachte klap op elkaar kwamen. "Ik ben een WindClanner en ik kom je opeten! Hap hap hap hap!" bromde hij met een lage, lage stem en lachte daarna hard om zijn eigen grap. We love propaganda bijbrengen bij jonge kinderen <3

Uiteindelijk had ze zich los weten te krijgen en op zijn vraag beantwoorde ze lieflijk dat ze hem toch echt geen hartaanval wilde geven. Dat zei dus wel wat over hoe goed hun band was, niet? Zijn dochter wou dat hij bleef leven in ieder geval, dus dat was een goed teken. Hij glimlachte toen haar blik oplichtte en ze uit het water klom. Ook de deputy trok zijn massieve lichaam uit het water, waardoor honderden spettertjes water van zijn lichaam afvielen. Met een nonchalante blik ging hij naast zijn dochter staan, waarbij hij een dom melodietje floot en nog iets dichterbij stapte. Vervolgens schudde hij zich hard uit, waardoor er nog veel meer spetters water van zijn vacht af vlogen en hopelijk zijn Rookje is helemaal doorweekte. Met een grote grijns keek hij haar aan.

Dat hij onder de indruk was van haar visje was een understatement. Trots vulde zijn hele lichaam toen ze het dier aan hem presenteerde. "Wauw!" miauwde hij, volledig oprecht. "Helemaal zelf gevangen?" vroeg hij met trots duidelijk in zijn ogen te zien en hij snuffelde is goed aan de vis. "En van zo'n goede kwaliteit ook, een delicatesse," miauwde hij als de chef kok die hij was. Hijzelf was ook niet goed in vissen, hield niet van het stilzitten, had het geduld er niet voor. En hij wist dat zijn dochtertje dit van hem geërfd had. Dus voor hen beide was dit een hele prestatie!