Learn to Trust

  Shrimpkit liet even een grote gaap. Ze was net wakker geworden uit een heerlijke droom. Ze hield van dromen en ze vond het altijd weer jammer als ze weer wakker werd. Tenzij het een nachtmerrie was, natuurlijk. Maar gelukkig had ze die niet zo vaak. Ze vroeg zich af of haar broertje en zusje die hadden. Ergens vond ze het wel spannend om te vragen. Wat als ze dachten dat ze alleen maar nachtmerries had? Misschien vonden ze haar raar...
  Maar veel tijd om daar over na te denken had de kleine she-cat niet. Haar broer Hermitkit hees zichzelf al in het nest. Shrimpkit glimlachte naar hem. 'Hey! Waar ben jij geweest?'

+ Hermitbaby

Na elke hoek van de Nursery al te hebben gezien begon het er toch behoorlijk saai te worden. Zeker voor iemand als Hermitkit. Voorzichtig was hij uit de den weggeslopen, maar nét toen hij dacht dat hij er ongezien mee weg was gekomen, stuurde een warrior hem terug. Pff. Op een dag zou hij die warrior rondcommanderen! Hij ging namelijk leader worden. Daar was hij erg zeker van. Hij was immers extreem goed in vechten. Met zijn staart en neus fier in de lucht stapte hij terug naar zijn nest. Niemand mocht weten van de afgang van net. Er was he-le-maal niks gebeurd. Hij hees zichzelf in het nest en tot zijn grote schrik was Shrimp wakker. "Hey! Waar ben jij geweest?" begroette ze hem vriendelijk. Hij keek haar voor een paar tellen met grote ogen aan, even niet wetend wat hij moest zeggen. "Nergens!!" bracht hij uit. Dat klonk niet erg geloofwaardig. "Gaat je niet aan!" Hij hield zielsveel van zijn zusje, maar dit mocht ze echt niet weten.

  Haar broer keek haar even een paar tellen aan met grote ogen. 'Nergens!!' bracht hij uiteindelijk uit. 'Gaat je niet aan!'
  Shrimpkit knipperde verbaasd met haar oogjes. Dat had ze niet verwacht. Alles wat ze wilde was gewoon een gezellig kletspraatje met hem, maar blijkbaar was dat niet gegund. 'Waarom mag ik dat niet weten?' vroeg ze koppig. Als hij iets te verbergen had zouden ze er later wel achter komen. Vooral als Crabkit er mee ging bemoeien. Hij kon het maar beter nu gewoon zeggen. Ze waren immers familie, en die vertel je elkaar altijd alles, vond ze.

Meteen al voelde hij zich schuldig. Zijn zusje keek hem verbaasd aan. Hij wilde ook weer niet dat ze dacht dat het aan haar lag. Maar toen ging ze koppig tegen hem in: "Waarom mag ik dat niet weten?" Hij wist nou niet of hij het moest vertellen. Eigenlijk mocht niemand dit weten, maar Shrimp was wel zijn zusje. Oei, wat ging hij nu zeggen? Hij zuchtte en besloot het er maar gewoon uit te gooien. "Naar buiten gaan lukte niet." murmelde hij. Tegen Crab liegen kon zijn geweten nog wel aan, maar Shrimp? Daar was ze veel te lief voor. Bovendien kon hij haar wel vertrouwen.

  Het bleef even stil, maar uiteindelijk zuchtte hij. 'Naar buiten gaan lukte niet.' murmelde hij.
  Shrimpkit knipperde naar hem. Naar buiten? Wilde hij al naar buiten?? Ze wist dat Crabkit dat wel graag wilde, misschien had ze het zelfs al gedaan. Ze wist ook dat er al veel meer kittens waren die al naar buiten gingen. Maar zelf vond Shrimp het nog veel te spannend. Nee, ze bleef liever nog even in hun vertrouwde nest, dicht bij mama.
  'Waarom wil je naar buiten dan?' vroeg ze verbaasd, maar ook wel geïnteresseerd. Hoezo vond hij het niet eng?

Uit het antwoord van zijn zusje concludeerde hij dat ze er niet zoveel van begreep. Volgens mij was ze ook nog nooit buiten geweest. En haar kennende had ze daar ook helemaal geen behoefte aan. "Omdat er buiten zoveel te zien is!" bracht hij uit. Misschien, heel misschien zou dat haar interesse wel wekken. "De wereld hierbuiten klinkt zo mooi." voegde hij er nog aan toe. Hij wilde gewoon naar buiten. Waarom lieten ze hem niet minstens het kamp ontdekken? En over een moon ofzo het territorium? Zo gevaarlijk was dat écht niet als er iemand bij was. Die warriors waren gewoon een potje aan het overdrijven met hun stomme regels.

  'Omdat er buiten veel te zien is!' bracht Hermit uit. 'De wereld hierbuiten klinkt zo mooi,' voegde hij er aan toe.
  Shrimpkit knipperde verbaasd. Ja, dat is wat Crabkit en de andere kits ook zeggen, dacht ze. Zij was ook wel nieuwsgierig naar buiten, heus wel, maar ze had er gewoon nog niet de behoefte aan om ook écht naar buiten te gaan. Naast dat het mooi is kan het ook gevaarlijk zijn. Maar de meeste kittens lijken zich dat niet te realiseren, blijkbaar. Shrimpkit luisterde graag naar de woorden van de Queens en Warriors, die wisten meestal een heleboel.
  'Als Warriors zeggen dat het gevaarlijk is buiten, dan wil ik liever nog niet gaan hoor,' sprak ze dan ook met een zachte stem.

Shrimp leek nog niet overtuigd. Misschien vond ze het wel interessant, maar was ze gewoon bang. Of het kon haar gewoon geen reet schelen. Hij wist het niet zeker. Wta hij in ieder geval wel wist was dat Shrimp soms bang was van niks. Maarja. Wat kon hij daar aan doen? Hij vond het ook wel sneu voor haar. Hij en Crab hadden het zo naar hun zin terwijl Shrimp bang toekeek. "Dat hoeft ook nog niet." zuchtte hij. "Heb je de hele Nusery al gezien?" vroeg hij haar. Als dat niet het geval was konden ze misschien wel op een veilig avontuur. Hij had het hier allemaal wel gezien. Maar met zijn zusje zou het vast nog wel leuk zijn.

  'Dat hoeft ook nog niet,' zuchtte hij. 'Heb je de hele Nusery al gezien?' vroeg hij haar.
  Shrimpkit schudde haar kopje. 'Alleen maar rondom het nest,' antwoordde ze. En dat vind ze best. Ze hoeft nog niet verder met ontdekken. Het nest is haar safe haven en dat wil ze graag zo houden. 'Maar waarom wil je naar buiten als het gevaarlijk is?' vroeg ze haar broertje. Hij had al gezegd dat het mooi was, maar het is ook gevaarlijk. Shrimpkit wilde liever voorbereid zijn voordat ze naar buiten ging. En dat was ze nog lang niet.

Zijn zusje schudde haar kopje. "Alleen maar rondom het nest." was haar antwoord. Hermit deed maar alsof hij dat niet had gehoord, want wow, dat was wel erg bizar. Hij had het kamp al een beetje gezien. En zij was nog niet een naar de andere kant van de nursery gekomen? Hij vroeg zich af hoe ze zich niet verveelde. Want hij had hier voor zijn gevoel nu al helemaal niks meer te doen, behalve spelen met Crabkit dan. "Maar waarom wil je naar buiten als het gevaarlijk is?" vroeg ze hem. Even wilde hij haar geërgerd verbeteren. Maar dat zou hij zijn zusje niet aandoen. Ze was al bang genoeg. "Omdat het in het kamp wel al ontdekken is, maar nog steeds veilig." stelde hij. "Er zijn overal warriors. Er kan je echt niks overkomen." legde hij uit. Hopelijk geloofde ze hem.

  'Omdat het in het kamp wel al ontdekken is, maar nog steeds veilig,' stelde haar broertje. 'Er zijn overal warriors. Er kan je echt niks overkomen,' legde hij uit.
  Shrimpkit moest even nadenken over die woorden maar knikte toen. 'Ja, dat klinkt wel logisch..' miauwde ze. 'Maar het is nog steeds gevaarlijker dan de Nursery,' voegde ze er ietwat koppig aan toe. Hij moest niet denken dat alleen door die uitleg en logische redenering ze al de Nursery uit zou gaan. Ze ging stiekem ook veel liever met haar papa dan haar broertje of zusje. Maar als ze uit hen moest kiezen zou het wel Hermit zijn. Dat moest ze eerlijk toegeven. Niet dat ze dat hardop zou uitspreken want dan zou Crabkit heel boos worden, dat wist ze nu al.
  'Eerst de Nursery, en dan het kamp.'

Even leek hij haar te hebben overtuigd. Maar toen vervolgde ze haar zin. Natuurlijk was het gevaarlijker dan de Nursery! Maar het is in ieder geval leuk. Bijna wilde hij dit hardop zeggen. Maar hij wist dat hij haar dan nooit meer over zou kunnen halen om iets leuk te doen. Net toen hij het wilde opgeven, ging ze verder. "Eerst de Nursery, en dan het kamp." Okay, okay. Dat was iets. "Mag ik je dan wat super coole, veilige plekken laten zien?" stelde hij joviaal voor. Wie weet zou ze nu eindelijk toestemmen. En dan kon hij lol hebben met zijn zussie.

  'Mag ik je dan wat super coole, veilige plekken laten zien?' stelde Hermit toen joviaal voor.
  Shrimpkit keek hem aan met een blik die zei dat ze eigenlijk helemaal niet haar nest wilde verlaten en het alleen maar vervelend vond dat ze telkens zo gestoord werd. Maar ze zuchtte, keek even naar haar pootjes, haalde diep adem en keek weer op. 'Okayy dan,' gaf ze uiteindelijk in. 'Maar alleen veilige plekken. Met rustige kittens.' Hiermee doelde ze vooral op drukke kittens zoals Crabkit. Ravenkit bijvoorbeeld.

Hoewel ze er geen zin in leek te hebben, stemde ze er toch mee in. Mits ze het veilig en rustig hielden. Okay, dat kon hij wel. Hij zou rustig blijven, de rust hemzelve zijn, besloot hij. Maar hij kon zichzelf er niet van weerhouden om energiek op zijn plek te springen. Rustiger dan dit zou ze hem niet krijgen. Ze moest het er maar mee doen. "Kom! Dit ga je leuk vinden, geloof me." mauwde hij enthousiast. Hij had al plekken in zijn hoofd die hij haar wilde laten zien. Sowieso het gedeelte waar de rivier de Nursery een stuk je in kwam. Maar hij zou beginnen met andere nesten laten zien- of de ingang. Hij wist het zelf niet eens. Alles was zo leuk!

  Haar broertje deed geen moeite om zijn enthousiasme te verbergen, dat kon Shrimp wel zien aan hoe hij op en neer sprong van blijdschap toen ze instemde met hem mee te gaan. Ze grinnikte zachtjes. Ergens zou het misschien nog wel leuk worden, bedacht ze.
  'Kom! Dit ga je leuk vinden, geloof me,' miauwde Hermitkit enthousiast.
  'Hmm, okay,' reageerde Shrimp met een kleine grinnik. Daarna liep ze naar de rand van het nest en klom er voorzichtig overheen. Ze liet zich ook weer voorzichtig op de grond zakken. Met een zuchtje draaide ze zich om. Okay. Op de grond. Buiten het nest. Oh StarClan wat ben je aan het doen?
  De kitten keek snel om naar Hermitkit om zich wat veiliger te voelen.

Het lachen was Shrimp gelukkig niet vergaan. Dat maakte ze duidelijk met een kleine grinnik. Hij keek toe hoe ze voorzichtig uit het nest klom. Ze vond het duidelijk spannend. Hermit gaf haar een bemoedigend knikje. Kijk, ze kon het wel. "Wil je naar de andere kant, of richting de uitgang?" vroeg hij zo aardig mogelijk, maar er hing ongeduld in zijn stem. Hij stond echt te springen om eindelijk met haar op avontuur te gaan.

  Het bemoedigende knikje van Hermit toverde weer een glimlachje op haar gezicht. Zie je, zo kon het ook, Crabkit. Gewoon geduld hebben en aardig doen, in plaats van altijd zo krabbig (of was het kattig?) reageren.
  'Wil je naar de andere kant, of richting de uitgang?' vroeg Hermit haar toen.
  Shrimp was erg blij dat hij haar nog in ieder geval een keuze gaf. De uitgang van de Nursery leek haar nog wel wat te spannend. 'Uh, de andere kant, graag,' miauwde ze met een kleine glimlach. Zolang ik blijf glimlachen, blijft het vast allemaal leuk, sprak ze zichzelf in gedachte toe.

Het glimlachje dat op haar gezicht tevoorschijn nam maakte hem zeker van dit avontuur. Als zij er zin in had dan kon het natuurlijk niet meer kapot. Zo te horen was ze nog niet klaar voor de uitgang. Maar weetje, met geduld was hij al tot hier gekomen. Het moest toch wel een keer lukken. Tevreden met de uitkomst draaide hij zich om. "Volg mij!" mauwde hij zelfverzekerd. Zijn zusje had een goede leider nodig. Als hij zenuwachtig ging doen dan was ze zo weer terug in dat saaie nest. En dan zou ze er nooit meer uit komen. Dit was het moment waar alles vanaf hing.

  Gelukkig was haar broertje enthousiast en blij met haar. Blijkbaar deed ze nu toch iets goed. Dit ging ook veel beter dan het met Crabkit zou gaan. Zij was veel te bazig, Hermitkit was veel geduldiger en aardiger.
  'Volg mij!' mauwde haar broertje zelfverzekerd.
  Shrimpkit knikte en volgde hem. Ze was nog wel wat zenuwachtig, maar doordat Hermit die zekerheid uitstraalde had ze wel het idee dat het allemaal goed zou komen. Hij was al vaker het nest uit geweest en door de Nursery gelopen, dus hij had wel een idee van hoe het er allemaal aan toe ging. Shrimpkit zorgde er voor dat ze lekker dicht bij hem in de buurt bleef, maar natuurlijk nog wel met genoeg ruimte om zelf te lopen.

Zijn enthousiasme groeide met elke stap die Shrimpkit hem volgde. Voor het eerst gingen ze echt samen op avontuur. Dat liet hij natuurlijk zomaar niet aan zich voorbij gaan. Hij merkte dat ze erg dicht bij hem bleef, maar daar had hij gek genoeg geen last van. Ze vond het vast nog erg spannend. En voor zijn lieve, onschuldige zusje kon hij wel begrip opbrengen. Hij wist al waar hij haar naartoe zou brengen; de mosballetjesplek. Wat dat was? Een geheime voorraad van balletjes, die gemaakt waren van vies bedmos. Het was nog niet veel, maar vroeg of laat kon hij de hele clan voorzien van mosballetjes. Ze kwamen er aan, ergens aan de zijkant van de Nursery. "Tadaa!" luidde hij.