{Bronzekit} Jumpkick!

Misschien was het niet altijd even handig om lomp te zijn, maar Rootkit kon er weinig aan doen! Zijn pootjes deden nog niet altijd wat hij wilde. Niet dat hij zich daardoor liet stoppen daarentegen! Rootkit wiebelde onhandig met zijn kont, hield zijn ogen op zijn prooi en draaide zijn oren wat naar achteren. Vervolgens spande hij al zijn nog jonge spieren aan en zette hij zich af, met een plofje neerkomend op zijn slachtoffer. “Bronzekit ik heb je!” jubelde de kater.

Bronzekit was helemaal zich aan het bemoeien met zijn eigen zaken. Zijn gouden oogjes stonden gericht op een vlieg die over de rand van hun nest aan het kruipen was. Hij zat doodstil, niet durvend het kleine beestje te verstoren. Maar zijn ogen glommen van nieuwsgierigheid toen hij zijn neusje millimeter bij millimeter dichterbij bracht. Maar de rust duurde niet lang. Een golf ging door hun verende nest heen en de vlieg vloog op. Voor de bengaal er erg in had was hij bedolven door pluizige witte vacht. ‘Oof!’ bracht de kleine jongen uit. Hij hoorde zijn broer nog luid uitkramen dat hij gevangen was. Nee! Dat mocht hij natuurlijk niet toelaten!! Hij zou zich niet zomaar gewonnen geven. En met alle kracht die hij kon verzamelen probeerde hij overeind te klimmen op vier klungelige pootjes. ‘Af! Af!’ brulde hij dan ook luid.

Die dikke, lompe Rootkit! Hoe veel Bronzekit ook hufte en pufte, hij kreeg hem niet van zich af. Zijn broertje zat vastgenageld op zijn rug. Bronzekit liet zich met een zucht weer in het mos vallen, waar het gewicht van zijn broertje zijn gezicht in het mos duwde. Oké, tijd voor plan B! Hij zou Rootkit hier niet zomaar mee laten wegkomen!! Bronzekit probeerde nu om te rollen. Hij draaide zijn kopje opzij en probeerde zo zich omver te laten vallen. Hij duwde met zijn pootjes opzij en kreunde van inspanning. Hopelijk zou nu Rootkit wél vallen. En áls dat zou gebeuren, zou zijn wraak zoet zijn!

Rootkit wist dat hij zijn massa iets mee had over zijn broertje. Bronzekit was ook dom dom dom dat hij niet wist dat hij Rootkit moest verwachten. Ze moesten altijd alert zijn! Met een brede lach klemde hij zijn poten ook iets steviger om Bronzekit heen, iets wat zijn downfall bleek te zijn. Bronzekit begon te rollen en Rootkit slaakte een zacht kreetje toen hij meerolde en met een plof met zijn gezicht in het mos terecht komt. "Bronzekiiit! Niet eerlijk! Niet eerlijk!" brulde de kitten als reactie op zijn broer.

Eindelijk leek het gewicht van hem af te komen. Een victorieuze kreet kwam uit het bekje van de gestippelde kater. Hij draaide weer door tot hij op zijn buik lach en kwam op bibberende pootjes overeind. Hij had bijna al zijn kracht gestopt in zijn broer van hem af bokken, maar de jonge kitten wist nog niet van opgeven. Maar Rootkit nam meteen een slachtoffers rol aan en Bronzekit drukte zijn oortjes naar achteren. Niet eerlijk? Wel eerlijk! Bronzekit had helemaal zelf gedaan. ‘Jawel,’ piepte hij dan terug. ‘Ikke gewonne!’ miauwde hij toen trots. Maar gewonnen was nog niet genoeg. Rootkit zou vernederd worden!! En met een grauw dook hij op de licht gevlekte kitten af om hem proberen te pletten, net zoals hij bij hem had gedaan!