Praying to the sky

De avond was jong, en Hartsfield was pas een paar uur wakker. De dag daarvoor had hij het een beetje verbruid: Hij was op een nogal hardhandige manier uit het territorium van een Rogue die hij zwaar had onderschat uitgestuurd. Gelukkig had hij er uiteindelijk weinig wonden aan over gehouden, dus hij zou geen infectie oplopen. Desalniettemin had de zwarte kater de lange nachtrust keihard nodig gehad, en nu voelde hij zich een stuk beter dan hij zich in een lange tijd gevoeld had. En daarom liep hij op een veel nonchalantere manier dan normaal tussen het territorium van de clans en het rogue gebied door, hopend dat hij zich in neutraal gebied bevond. Hij liep immers tegen de Shadowclangrens aan... dus er kon nooit iemand zo dichtbij wonen... toch?

[Amare]

Kalmpjes trippelde de poes over de bosgrond. Ze had een mol tussen haar kaken en was nu onderweg naar huis, in hoeverre ze het haar huis kon noemen dan. Voordat zij en haar vader er leefden, verbleven haar vader en zijn fling daar. De fling nadat hij haar had achtergelaten om maar gewoon ergens dood neer te vallen. Het kostte haar veel moeite om dat te accepteren. Maar ze moest nou eenmaal. Het was tijd om volwassen te worden. Bovendien had ze het zo slecht nog niet. Ze had nu eindelijk de kans om aan de band met haar vader te werken. En was dat niet wat ze altijd al had gewild? Met die gedachte stapte ze verder, inmiddels aardig dicht bij de ShadowClan grens. Ze was haar vorige ontmoeting met Amberhunt nog niet vergeten. En oh, wat wilde ze het graag uitpraten. Maar ze had het weer eens goed verkloot. Dus hier liep ze dan; hopend op dat ze hem toevallig tegenkwam. Dit gebeurde niet. In plaats daarvan dreef de geur van Rogue haar neus binnen. Ugh, hier had ze geen zin in. Maar het was al te laat. Voor haar neus verscheen een zwarte kater, duidelijk jonger dan zij. Ze liet de mol op de grond ploffen. "Goede avond." begroette ze hem droogjes.

Ha, gezelschap. De ogenschijnlijke bewoonster van het gebied liep plotseling zijn gezichtsveld binnen. Hartsfield was verwonderd dat hij haar niet eerder had opgemerkt, misschien moest hij echt beter gaan opletten. Ze begroette hem nogal droog en leek niet veel zin te hebben om te praten of om zijn aanwezigheid nog langer te verduren. "Goedenavond, wat een mooie plek is dit hier" Miauwde hij, alsof hij geen idee had dat hij waarschijnlijk weer eens door iemands gebied heen liep "Niet dat die clankatten ervan zouden genieten, hmm? Vooral die hier, Shadowclan volgens mij, die hebben echt een donkere blik op de wereld" Het was de tweede zin in kennismaking en hij had nu al een afgrijselijk grapje gemaakt. En het een grapje noemen was zelfs al een rekking van de term 'grapje'

De zwarte kater leek niet door te hebben dat hij zich op haar territorium bevond. Maar ze had het eigenlijk ook helemaal niet duidelijk gemarkeerd. De afgelopen dagen had ze zich met hele andere dingen bezig gehouden. Bovendien leek het nooit echt nodig geweest te zijn. Welke achterlijke Rogue waagde zich nou zo dicht bij clan territorium? De kater blèrde verder over hoe ShadowClan hier niet zou van kunnen genieten en dat ze een donkere blik op de wereld hadden. Geërgerd zette ze haar nagels in de grond. Hij moest even heel gauw zijn schijnheilige kop houden. Volgens mij wist zij meer van Amberhunt en zijn clanmates dan hij. Bovendien was het een vreselijke grap. Ze besloot geen aandacht te besteden aan zijn woorden en duidelijk te blijven. "Zeg, weet je wel dat dit mijn gebied is?" begon ze, met haar ogen strak op de zijne gericht.

Ze leek zijn onschuldige façade niet erg te kunnen waarderen, en zijn grapje nog minder. Harts zwaaide nerveus met zijn staart toen hij zag dat de kattin haar nagels in de grond boorde uit frustratie. Toen vroeg ze of hij wist dat dit haar gebied was. Ja natuurlijk,  ik ben niet achterlijk schoot er door zijn kop,  maar dat leek hem niet erg slim om te zeggen. In plaats daarvan veinsde hij onwetendheid "Ik ben bang van niet...  ik dacht dat dit misschien neutraal gebied tussen de clans en ons zou zijn" miauwde hij met trillende snorharen. Hij speelde de verdwaalde onderzoeker erg goed en had het gevoel dat hij er wel eens mee weg zou kunnen komen.

Oh, hij was bang van niet. En hij dacht dat dit neutrale grond was. Als hij dat echt dacht, dan zou hij geen neus hebben. En zo te zien zat er zo'n lelijk onding op zijn smoel geplakt. Hij was prima in staat om de aanwezigheid van andere katten te ruiken. Eigenlijk zou ze hem nu moeten verjagen, maar daar had ze de put niet voor. Zowel fysiek als mentaal niet. Haar gemoedstoestand was al vreselijk. Een gevecht zou dat niet beter kunnen maken. Bovendien was ze niet zeker van of ze zou winnen. Ja, hij was jonger dan zij. Maar dat maakte hem niet minder sterk en gezond. Ze besloot het dus bij woorden te houden. Tenzij hij zijn brutale smoel weer opentrok. Dan kreeg hij een klap. "Wat doe je überhaupt zo dicht bij clan territorium?" vroeg ze, zijn smoes negerend. Ondanks haar irritatie vond ze iets aan hem wel interessant, maar ze was nog niet zeker wát precies.