Take these broken wings [Training]

Ze kon amper stil blijven zitten, zo ontzettend enthousiast was ze om aan de slag te gaan. Na al die maanden zeuren en de nursery onveilig te maken, mocht ze dan eindelijk apprentice worden! Rookkit, nee! Rookpaw zag het al helemaal zitten. Vanaf nu zou ze bewijzen dat ze nog iets anders was dan het zwakke poesje dat altijd ziek was, ja, ze zou iedereen laten zien dat ze Rookpaw was, de beste apprentice van de clan die later deputy zou worden naast haar papa. Heel de wereld zou het zien! Dromend over grootse dingen zat de jonge apprentice vlak buiten het kamp, terwijl ze vol enthousiasme wachtte op haar mentor.


&Larksong

Het was even geleden geweest dat hij een apprentice had gehad, maar toch wist hij nog precies wat hij Rookpaw zou gaan willen leren. Het was wel jammer dat de rivier nog bevroren was, want anders hadden ze daar al de eerste keer vissen kunnen proberen vandaag, maar dat zou nog even moeten wachten. Hij liep het kamp uit en daar zag hij Rookpaw al zitten. "Goedemorgen." Begroette hij haar. "Heb je er zin in?" Eerst maar eens het territorium laten zien en daarna wat gaan jagen.

Ze knikte heftig met haar kop op de vraag van haar grijze mentor. "Ja! Heel, heel héél erg," miauwde ze al stuiterend. Daar moest ze echter wel snel mee op houden, want als ze te veel bewoog wist ze dat ze weer moe zou worden. Ze hoopte dat haar papa niets gezegd had over haar fysieke gezondheid, want misschien kon ze Larksong dan wel bewijzen dat er niets aan de hand was. Misschien als ze hard genoeg werkte, hard genoeg haar best deed zou ze niets door hebben. "Wat gaat we eerst doen? Oh! Oh! Mag ik Shadowclan zien? En de rivier? " Ratelde ze aan één stuk door.

Het was duidelijk dat de ander veel energie had en dat deed hem kort glimlachen. "Het is goed om te zien dat je zo enthousiast bent, probeer alleen wat energie over te houden voor wat gaat komen." Tenslotte was het territorium laten zien niet iets dat weinig energie zou kosten. "Ik ga je eerst het territorium laten zien en de grenzen, dus ook de rivier en als we bij fourtrees zijn kun je een stuk Shadowclan zien." Het was namelijk niet alsof ze een grens hadden met Shadowclan.

Enthousiast bla bla, spaar je energie bla bla, Rookpaw had toch helemaal geen tijd om al dat gepraat aan te horen! Ongeduldig bewoog ze van haar ene witte poot naar de andere zwarte en maar moeizaam kon ze stil blijven en luisteren, zoals haar vader haar had geleerd. "Ik ga je eerst het territorium laten zien en de grenzen, dus ook de rivier en als we bij fourtrees zijn kun je een stuk Shadowclan zien." haar blauw oogjes glinsterden vol blijdschap en nu kon ze het toch niet laten om weer overeind te veren, haar dunne staartje in de lucht. "Kom! Kom! Laten we gaan dan," sprak ze alsof ze tegen een vriend sprak, waarna ze zich plots haar manieren herinnerde en met moeite zichzelf probeerde te kalmeren. "Oh sorry, ik bedoel, zullen we gaan meneer Larksong?" altijd beleefd blijven, het was iets wat haar ouders belangrijk vonden en ookal vond ze het vaak lastig, deed ze haar best hun lessen te onthouden.

Het enthousiasme van de apprentice was bijna aanstekelijk en het zou hem ook niet verwonderen als ze de hele weg zo zou zijn. "Laten we inderdaad gaan." Sprak hij rustig en wenkte de apprentice mee voor hij begon te lopen. Ver kwam hij echter niet tot hem wat op viel. Hij had het nog nooit eerder gezien, dus wat het was had hij geen idee van. Voorzichtig liep hij er dichter naartoe, kort zijn blik naar Rookpaw latend gaan, om te zien of zij het ook opgemerkt had. Het leek een tweebeen voorwerp te zijn met iets van vruchten erin, maar wat was hem niet duidelijk. Het enige voordeel was dat de geur van tweebeen vaag was. "We moeten voorzichtig zijn." Sprak hij tegen Rookpaw in de hoop dat ze er niet direct opaf zou rennen.